บทที่ 17 เตรียมตัวเที่ยว

ตอนที่ ๑๗

เตรียมตัวเที่ยว

"เตรียมตัวพร้อมหรือยัง?" ชนะศึกเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องของหญิงสาว โชคดีที่หญิงสาวยังแต่งตัวเรียบร้อยแล้วหลังจากเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หลังจากกลับบ้านเจ้าสัวกิตติวันนั้น ชนะศึกก็ตอบป้วนเปี้ยนกับร่างกายเธอเสมอ จับตรงนั้นนิด จับตรงนี้หน่อย หนักข้อเข้าก็เอากุญแจไขประตูห้องเข้ามานอนกอดเธอ ไม่รู้ว่าโชคชะตาเข้าข้างเธอด้วยหรือเปล่าที่ช่วงนี้เธอเป็นรอบเดือนพอดี เขาเลยทำได้แค่แตะๆแล้วก็ไปจัดการตัวเอง ใจนึงเธอก็สงสารเขานะ แต่อีกใจเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะมีอะไรกับเขาอีกครั้ง

"เตรียมตัวอะไรหรอคะ?" อัยยภัทรถามเพราะเธอจำไม่ได้ว่าเขาให้เตรียมตัวเรื่องอะไร

"เตรียมตัวฮันนีมูนไง ว่าแต่หายเป็นหรือยังนะรอบเดือนของไออ่ะ " นั่นไง วกเข้าเรื่องนี้อีกแล้ว

"ยังเลยค่ะ ไอไม่รู้ว่าพี่ศึกจะพาไอไปไหน ไอเลยยังไม่ได้จัดการอะไรเลย " หญิงสาวตอบเขาก่อนจะหันหน้ามาสบตาเขา เดี๋ยวนี้เธอไม่ค่อยกลัวเขาแล้ว จริงๆเธอก็ไม่เคยกลัวเขาหรอก แต่ที่เธอไม่อยากสบตาหรือมองหน้าเขาตรงๆ กลัวเธอจะหวั่นไหวกับหน้าตาหล่อๆ ของเขาให้ช้ำใจเล่นอีกรอบต่างหาก

"ไออยากไปไหนล่ะ พี่ให้ไอเป็นคนเลือก จะได้ถูกใจไอ" บางทีเขาก็อยากจะตบปากตัวเอง ความจริงเขาอยากเอาใจอัยยภัทร แต่ปากเขามันไม่รักดี พูดทีเหมือนหาเรื่องตลอด

"ไอไปที่ไหนก็ได้ค่ะ"

"พี่ให้ไอเลือก ไออยากไปไหน ทะเลไหม ภูเขา น้ำตก หรือไปต่างประเทศ พี่จะได้รีบเคลียร์งานพาไป" 

"ไปทะเลก็ได้ค่ะ"

"ทะเลมัลดีฟส์ไหม สวยดี"

"ไปเกาะกูดก็พอค่ะ ใกล้ๆด้วย" เธอไม่อยากสิ้นเปลืองไปต่างประเทศ ไหนจะการเดินทางอีก ทั้งไกลทั้งใช้เวลาเดินทางนานอีก

"เกาะกูดเนี่ยนะ ไม่อยากไปเที่ยวต่างประเทศบ้างหรอ พี่พาไปได้นะ" เขาหงุดหงิดไม่น้อย นานๆเขาจะพ่ไปเที่ยวทั้งที แต่เมียเขากลับเลือดไปใกล้ๆ

"เที่ยวในไทยเนี่ยล่ะค่ะ ประเทศไทยมีสถานที่สวยๆตั้งเยอะแยะ อีกอย่างเดินทางแป๊ปเดียวก็ถึงไม่เหนื่อยด้วย จะได้รีบไปรีบกลับ" อัยยภัทรตอบเขา เธอไม่อยากให้เขาต้องกังวลเรื่องงาน ยิ่งเขาทิ้งงานไปไกลคงไม่ใช่เรื่องดีนัก

"ไม่อยากอยู่กับพี่ขนาดนั้นเลยหรือไง?" ชนะศึกพูดเหมือนกำลังน้อยใจ ใช่ เขาน้อยใจอัยยภัทร เธอพูดเหมือนเธอไม่อยากอยู่กับเขา อยากให้เขาไปพ้นหูพ้นตา ขนาดไปฮันนีมูนหญิงสาวยังเลือกที่ใกล้ๆ เพื่อจะได้รีบไปรีบกลับเสียอย่างนั้น

"ไม่ใช่นะคะ ไอแค่เป็นห่วงพี่ศึกกลัวพี่ศึกจะไปเที่ยวแล้วต้องกังวลเรื่องงาน" อัยยภัทรพยายามอธิบาย แต่ชนะศึกกลับคิดว่าที่หญิงสาวพูดเพราะเป็นคำตอบที่ถูกไตร่ตรองมาดีแล้วว่ามันถูกต้อง

"ช่างเถอะอัยยภัทร พี่ไปนอนล่ะ" ชนะศึกลุกขึ้นเดินเปิดประตูห้องออกไป ทิ้งให้อัยยภัทรนั่งมองตามแผ่นหลังเขาอยู่อย่างนั้น วันนี้เขาไม่มาวอแวกับเธออย่างที่เคยทำเป็นประจำ 

"โกรธหรือเปล่านะ" อัยยภัทรพึมพำ แต่ก่อนเวลาชนะศึกไม่พอใจเขาจะพูดตรงๆ นั่นเป็นเรื่องที่ดี เธอจะรู้ว่าเธอควรจะปรับปรุงแก้ไขตรงไหนเพื่อที่จะไม่ทำให้เขาไม่พอใจอีก แต่นั่นมันเมื่อก่อน ตอนที่ชนะศึกยังคงนิ่งๆ ไม่วอแวกับเธอแบบนี้

"คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง" อัยยภัทรถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปล็อกห้อง แต่ก่อนเธอล็อกแค่ลูกบิดประตู แต่หลังจากที่ตื่นมาเจอชนะศึกนอนกอดเธอ เธอต้องล็อกกลอนประตูเพิ่มอีกชั้นนึง จนครั้งล่าสุดที่เขาเปิดประตูเข้ามาไม่ได้ ตอนเช้าเขาก็ขู่เธอฟ่อดๆว่าจะให้ช่างมารื้ออกทั้งกลอนประตูแล้วก็ลูกบิดทิ้งซะ แต่ก็ยังไม่ได้ทำคงเพราะไม่มีเวลาหรือเพราะว่าพูดไปด้วยความโมโหเธอก็ไม่กล้าที่จะเดา

~เช้าอันสดใส~

สดใสสำหรับใครไม่รู้แต่ไม่ใช่สองคนที่นั่งประจันหน่ากันบนโต๊ะอาหาร ชนะศึกนั่งหน้าหงิกไม่พูดไม่จากับอัยยภัทรสักคำเดียว ส่วนตัวของหญิงสาวก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวเช้าของตัวเอง ไม่ได้ตอแยกับชายหนุ่มแต่อย่างใด

"จะไม่พูดกับพี่สักคำหรือไงไอ" เขาถามเสียงเครียด เขาน้อยใจหญิงสาว และรอให้หญิงสาวมาง้อเขาทั้งคืน รอแล้วรออีกหญิงสาวก็ไม่มา พอไปไขประตูห้อง แม่ตัวดีก็ดันลงกลอนเสียได้ สงสัยเขาต้องให้ช่างมันงัดกลอนประตูทิ้งเสียแล้วล่ะ ขวางหูขวางตา ขวางทางเขาไปหมด ไม่ง้อก็เกินพอแล้ว เขายอมหายโกรธแล้วเดินไปหาหญิงสาวเองแล้วแท้ๆ เจอแบบนี้เขากลับมาโกรธมากกว่าเดิมเข้าไปอีก

"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ศึก" อัยยภัทรเงยหน้ามามองเขาก่อนจะทักทายยามเช้า สีหน้าเขาบ่งบอกว่าเธอไม่ควรจะเงียบ เขาบอกให้เธอพูดเธอก็ต้องพูด

"อัยยภัทร!!!" ชนะศึกกัดฟันกรอด คำตอบของหญิงสาวเหมือนกำลังกวนประสาทเขาเสียอย่างนั้น หญิงสาวมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่รู้สึกอะไรกับการที่เขากัดฟันเรียกชื่อเธอแม้แต่น้อย 

"พี่ไปทำงานแล้วนะ ไม่ต้องไปส่ง อยู่กินนข้าวของเธอต่อไปเถอะ!!" ชายหนุ่มลุกพรวดพราดคว้ากระเป๋าลุกเดินออกจากห้องไปทันที

ปึ้ง!!!

อัยยภัทรสะดุ้งทันทีที่เสียงปิดประตูดังสนั่น

"ประตูจะเจ็บไหมนะ" หญิงสาวส่ายหัวกับพฤติกรรมของชนะศึก หญิงสาวเลิกคาดหวังว่าเขาจะกลับมาเป็นชนะศึกคนเดิมแล้ว ตอนนี้ขอแค่ไม่ผีเข้าเหมือนเมื่อตะกี้ก็พอ อ้อ ไม่บ้ากามด้วยจะดีมาก