ตอนที่2.2 จองจำหัวใจ

"ค่ะอื้อ...โอ๊ว..."กลีบเนื้ออ่อนบดขยี้ เสียดสีแท่งรักของบุรุษอย่างเร่าร้อน วีนัสซ่านเสียวถึงขีดสุดเธอโยกท่อนเนื้อแกร่งอย่างรุนแรง ร่องเล็กฉ่ำบีบรัดความเป็นชายจนคริสโตเฟอร์ปลดปล่อยธารสวาทเต็มเครื่องป้องกัน

"อ๊าก...อ่าส์..."

"อ๊ะ..คริสโตเฟอร์!!" ริมฝีปากสีแดงเผยออ้า เธอสะบัดผมแหงนหน้าสูดปากครางลั่นเมื่อเสร็จสมพบความหฤหรรษ์อย่างถึงอกถึงใจขณะที่ร่างสูงรีบถอนแก่นกายออกแล้วดึงเครื่องป้องกันโยนทิ้งถังขยะ เขารีบเดินเข้าห้องน้ำชำระคราบราคะจนเนื้อตัวสะอาดเดินออกมาคว้าเสื้อคลุมสวมใส่อย่างเร่งรีบ แต่นางแบบสาวยังนอนเปลือยอยู่บนเตียง

"คุณจะค้างที่นี่ก็ได้นะครับ "

"จริงเหรอคะ"

"ครับเชิญตามสบาย" พูดจบคริสก็หันหลังให้นางแบบสาวก้าวขาออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

"คุณคริส!! แล้วนั่นคุณคริสจะไปไหนคะไม่นอนที่ห้องนี้กับวีเหรอ "

"ผมไม่ชอบให้ใครโดนตัวเวลานอน ผมนอนไม่หลับ แต่ถ้าคุณวีไม่อยากค้างที่นี่ จะกลับเลยก็ได้ ผมจะให้คนขับรถไปส่ง" น้ำเสียงเรียบนิ่งและท่าทางห่างเหิน

"กะ..ก็ได้ค่ะ กู้ดไนท์ค่ะ" ร่างงามรีบลุกจากเตียงมาที่เจ้าของคฤหาสน์ แล้วสวมกอดเอวหนา ริมฝีปากอวบอิ่มจูบข้างแก้มสาก เธอรู้ว่าไม่ควรทำตัวงี่เง่า เพื่อที่มองหาโอกาสให้กับตัวเองในครั้งต่อไป

คริสโตเฟอร์รีบเดินออกจากห้องส่วนตัว แล้วขึ้นไปชั้นบน เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องหลานสาวจอมดื้อ

"เฮ้!!พริก!! อารู้นะว่าพริกยังไม่นอน..พริก!! พริก!!" ไม่มีเสียงตอบกลับจากในห้องนอนของยัยจอมดื้อโต้กลับมา คุณอาเลยตะโกนดังอีกครั้ง

"พรุ่งนี้อาจะไปส่งที่โรงเรียน" คริสพูดเพียงสั้นๆแล้วเดินไปทางห้องนอนของตัวเองเพื่อพักผ่อนหลังจากใช้กำลังปลดปล่อยความต้องการไปกับนางแบบสาว

ภายในห้องโทนสีครีมเต็มไปด้วยตุ๊กตาหมีรีแลกคุมะ ร่างผอมบางนอนอยู่บนเตียงฟุ้บหน้าลงบนหมอน หยาดน้ำตาหยดแหมะๆ นั่นคือสิ่งที่เธอทำได้และระบายออกมา ที่เห็นคุณอาคนโปรดพาสาวๆมาค้างที่คฤหาสน์

"ฮือ...พริกไม่อยากอยู่กับอาคริสแล้ว...ฮือ....พริกจะไปอยู่กับแม่ ฮือ..." เสียงร่ำไห้ เธอสะอึกสะอื้นทั้งคืนจนกระทั่งเผลอหลับไป และในขณะที่พริกหลับเข้าสู่ห้วงนิทรา เด็กสาวยังฝันเห็นภาพคุณอาจองจำหัวใจของเธอไว้

"พริกรักอาคริส พริกรู้ว่าอาคริสเห็นพริกเป็นเด็กแต่พริกไม่เด็กเสมอไปหรอก(เปลือกตาปิดสนิท)พริกจะโตเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดให้ดู " เธอละเมอ นอนต่อกอดตุ๊กตาหมีรีแลกคุมะตัวแทนของอาคริส

คริสโตเฟอร์อยู่ในชุดสูทเดินลงบันไดสวยหรูมาจากชั้นบน แววตาคมกริบ ริมฝีปากหยักสวยเอ่ยถามหัวหน้าแม่บ้านที่เขาค่อนข้างให้ความเกรงใจ

"เอมม่า วันนี้ผมไม่รับอาหารเช้านะ เอ่อ วีนัสกลับไปหรือยัง"

"ยังไม่ตื่นเลยค่ะ คุณคริสจะไม่ทานอะไรสักหน่อยเหรอคะ "

"ไม่ เอ่อ...แล้วพริกลงมาหรือยัง"

"คุณหนูพริกไปแล้วค่ะ พึ่งออกไปเมื่อกี้นี้เองก่อนคุณคริสสักสิบห้านาทีมั้งคะ"

"ออกไปแล้ว!ผมชักจะไม่ไหวกับความดื้อรั้นของยัยพริกแล้วนะเอมม่า" สีหน้าและแววตาเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ทั้งๆที่เช้านี้เขาอารมณ์ดีแต่เช้า

"เอ่อ...เป็นธรรมดาของเด็กวัยรุ่นน่ะค่ะ ชอบคิดเอง เออเอง ตัดสินใจรวดเร็วคุณคริสอย่าไปถือสาเลยนะคะ" แม่บ้านเอมม่าแก้ตัวให้

"ผมคงต้องส่งพริกไปอยู่กับคุณพิมพ์" ร่างสูงก้าวขาเดินออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็วตรงไปที่รถ เสียงของแม่บ้านยังถามไม่หยุดและเดินตามหลังคริสโตเฟอร์ไปติดๆ

"เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว แล้วถ้าคุณวีเธอตื่นขึ้นมาแล้วถามหาคุณคริสจะให้ป้าบอกว่ายังไงคะ"

"ไม่ต้องบอกอะไร อ่อ เดี๋ยวเอมม่าไปหยิบเช็คให้วีนัส เช็คอยู่บนโต๊ะทำงาน แล้วบอกเธอว่าผมจะนัดดินเนอร์ครั้งต่อไปในโอกาสที่เหมาะสม" เขาพูดทิ้งท้ายแล้วก็เข้าไปนั่งในรถแลมโบกินี่สำดำขับออกไปจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

นัยน์ตาคมกริบสีเทาเข้มมองบนท้องถนนเห็นหลานสาวจอมดื้อกำลังเดินก้มหน้าเตะเศษใบไม้ คริสโตเฟอร์รีบจอดเทียบแล้วลดกระจกลง

"อาคริส!!" ดวงตากลมวาวโต ไม่คิดว่าคุณอาจะออกมาจากคฤหาสน์รวดเร็วขนาดนี้ เพราะเธอตั้งใจหนีหน้าคุณอาสุดหล่อ

"อาคริส!!" ดวงตากลมวาวโต ไม่คิดว่าคุณอาจะออกมาจากคฤหาสน์รวดเร็วขนาดนี้ เพราะเธอตั้งใจหนีหน้าคุณอาสุดหล่อ

"พริก!!ทำไมไม่รออา อาบอกพริกแล้วว่าอาจะไปส่งที่โรงเรียน"

"ก็พริกเกรงใจนี่คะ" หลบแววตาคมกริบ

"ขึ้นรถ!!" น้ำเสียงกร้าวแข็ง แววตาคมน่าเกรงขามทำให้พริกต้องขึ้นรถแต่โดยดี คริสโตเฟอร์มองดวงหน้าเรียวเล็กแล้วถอนหายใจ ภายในรถเงียบกริบ จนร่างบางเกิดแรงกดดันเพราะความสุขุมและเงียบขรึมของคุณอา เด็กสาวเลยเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ

" ขอบคุณค่ะ"

"ขอบคุณอาเรื่องอะไร”

"ก็ที่อาคริสขับรถไปส่งพริกที่โรงเรียนตอนนี้ไงคะ ครั้งที่เอ่อ...1 2 3 4...(ยกนิ้วขึ้นนับ)...ครั้งที่5ของเดือนนี้ " ริมฝีปากเล็กบางฉีกยิ้มจนกว้าง เห็นเหล็กดัดฟันหลากสี เขาเหลือบตามองดวงหน้าแย้มยิ้มของพริกแล้วก็หัวเราะลั่นรถ

"ฮ่าๆๆๆ"

"อาคริสขำอะไรคะ หรือขำที่พริกนับนิ้ว"

"เปล่า หึ.."ชำเลืองมองริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อแล้วตั้งใจมองท้องถนนในขณะขับรถ

"แล้วอาคริสขำอะไรคะ”

"อาถามอะไรหน่อย..อีกนายมั้ยถึงจะเอาเหล็กดัดฟันออก เหมือนเศษอาหารติดฟันเลยฮ่าๆๆ"

"อาคริส!!."

"โอเค อาจะพยายามไม่คิด เอ่อ...พริก...เรื่องที่คุณพิมกับครูสอยากให้พริกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ พริกไม่อยากไปจริงๆเหรอ อาว่าพริกลองคิดดูให้ดีๆนะ คุณพิมคิดถึงพริก อยากให้พริกไปอยู่ที่ต่างประเทศด้วยกัน อาว่าพริกน่าจะไปเรียนต่อ"

" พริกไม่ไปค่ะ!!พริกรักอาคริส พริกจะอยู่กับอาคริส!! "

"เอี๊ยด!!" คริสโตเฟอร์เบรกรถกระทันหันแล้วหันมาจ้องดวงหน้าหลานสาว

"อาก็รักพริก พริกเป็นหลานอาจริงมั้ย " มือหนายื่นยีเส้นผมเล็กนุ่มแล้วเผยรอยยิ้มให้ร่างผอมบาง จากนั้นคริสก็ขับรถตรงไปตามท้องถนนส่งคนตัวเล็กไปโรงเรียน จนกระทั่งถึงที่หมายหน้าประตูรั้วโรงเรียนเอกชนชื่อดัง

ทว่าก่อนพริกจะเปิดประตูลงจากรถ เธอหันหน้ามาหาคุณอาแล้วขยับปากมุบมิบพูดเสียงกระซิบกระซาบ

"เลิกเรียนแล้วอาคริส มารับพริกอีกได้มั้ยคะ"เสียงบางเบา

"อะไร พูดอะไร อาไม่รู้เรื่อง อาต้องไปทำงานนะพริก "

"เลิกเรียนแล้วอาคริสมารับพริกอีกได้มั้ยคะ!!" เสียงบางใสลั่นรถ

"อืม…อาไม่รับปาก ลงไปได้แล้ว ตั้งใจเรียนล่ะ "

"ค่ะ อาคริสขับรถดีๆนะคะ บ๊ายบาย จุ๊บ "มือน้อยยกปิดริมฝีปากส่งจูบให้ร่างสูง แล้วปิดประตูรถเดินเข้าในรั้วโรงเรียน เธอยิ้มไม่หุบจนถึงหน้าเสาธง หรือแม้แต่เดินผ่านพระองค์ใหญ่ หัวใจดวงเล็กเต้นโครมครามพองโต นับวันคุณอายิ่งจองจำหัวใจเธอไว้ทุกวันแล้วเธอก็หลงรักเขาทุกวันเช่นกัน