บทที่3 เร่ร่อน

“ว่าแต่ลูกมึงก็สวยดีนะลัดดา ถึงมันจะมอมแมมไปหน่อยก็เถอะ!”

ธนพลพูดแล้วจ้องที่ร่างบางเล็กของเด็กน้อย เขาเห็นลิลลดาตั้งแต่แบเบาะจนบัดนี้โตขึ้น และอีกไม่กี่ปีเด็กน้อยหน้าตาสวยสภาพมอมแมมคนนี้ จะกลายเป็นเด็กสาวที่สวยสะพรั่ง งดงามตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า หนุ่ม ๆ มากมาย จะต้องตามมาขายขนมจีบ และหนึ่งในนั้นจะต้องมีเขาคนหนึ่งอย่างแน่นอน

“มึงอย่าแม้แต่จะคิด” ลัดดาชี้หน้า ไม่ได้ห่วงลูกสาวแต่อย่างใด แต่เธอหึงจนหน้าไหม้ ที่ได้ยินชายที่เธอมีสัมพันธ์สวาทยามเหงาเอ่ยชมลูกสาวของตัวเอง

“คิดอะไร ก็แค่บอกว่ามันสวยเท่านั้นเอง ขนาดยังไม่โตเป็นสาวมันยังสวยขนาดนี้ อีกหน่อยโตขึ้น ผู้ชายมาจีบหัวกะไดไม่แห้งแน่นอน”

ลิลลดาไม่ได้สนใจที่จะฟังอะไรต่อ หล่อนรีบลุกขึ้นแล้วสะบัดตัวเดินออกไป ปล่อยน้ำตาไหลรินอย่างคับแค้นในหัวใจ หล่อนอยากจะทำอะไรให้ได้มากกว่านี้ อยากโตเร็ว ๆ จะได้หางานดี ๆ ทำ พาแม่ไปอยู่ที่อื่นสักที

เด็กน้อยนั่งมองแม่น้ำเจ้าพระยา เเสงไฟยามค่ำคืนกระทบพื้นน้ำวูบวาบ ลิลลดานั่งลงกอดเข่าตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มา ทุกครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจ เธอจะมานั่งร้องไห้ หรือมานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอสบายใจหรือคิดว่าแม่หลับไปแล้ว เธอถึงจะกลับไปพักผ่อน

ห่างจากที่เธอนั่งไม่ไกล เหมือนจะมีงานเลี้ยงอะไรบางอย่าง เธอเองก็ไม่สนใจอะไรมากนัก เพราะส่วนมากคนมีระดับหรือพวกคนรวยๆ เขาจะมาจัดงานที่นี่กัน

ส่วนเธอก็แค่เศษธุรีไร้ค่า ไม่กล้าไปเสนอหน้ามอง ได้แต่นั่งเงียบ ๆ โยนก้อนหินลงน้ำระบายความอัดอั้นตันใจ ที่เกิดมาไม่มีความสุขเหมือนคนอื่นเขา

ร่างบอบบางเอนกายพิงต้นไม้ใหญ่หลับตา ปล่อยน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจหลั่งไหลออกมา ถ้าเลือกได้หล่อนคงเลือกที่จะไม่เกิดมา ไม่ขอเกิดเป็นลูกใคร ไม่ขอเกิดเป็นญาติใคร ไม่ขอเกิดมาร่วมโลกกับใคร เพราะสิ่งที่เจออยู่ทุกวัน มันช่างทรมาน

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ วิ่งเข้ามาใกล้ ลิลดารีบหันกลับไปมอง ร่างหนาของใครบางคนวิ่งตรงเข้ามา พอหล่อนจะกรีดร้องเพราะตระหนก ปากก็ถูกมือของชายคนนั้นปิดหมับเข้าทันที

“ชู่ว” เขาทำเสียงปรามไม่ให้หล่อนร้อง ลิลลดาเบิกตากว้างมองใบหน้าคมคายอย่างตกใจ เมื่อได้เห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่มากับคุณลุงใจดี

“พี่แทนคะ!” แทนคุณกดศีรษะลิลลดาให้หมอบตาม

“เงียบไว้”

“หายไปไหนของเขานะ” มัทนาเม้มปากก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทว่าไร้วี่แววคนที่ตามหา

เด็กสาวสำรวจอยู่เพียงครู่ ก็รีบเดินกลับเข้าไปในงาน แทนคุณเอามือที่ปิดปากลิลลดาออกแล้วยิ้มให้

“ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่พี่หนีเธอทำไมคะ?”

“พี่แค่รำคาญ คนอะไรไม่รู้ตามพี่ทุกฝีก้าวเลย ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่?”

“ลินเบื่อค่ะ” เด็กน้อยว่าแล้วถอนหายใจออกมาแรง ๆ

“เบื่ออะไร วัยเธอกำลังสนุกเลยนะ”

“แต่ไม่เคยได้สนุกค่ะ”

“อย่าว่าพี่เสือกเลยนะ เธอมีปัญหากับที่บ้านเหรอ?”

“ค่ะ แม่เมาทุกวันเลย”

“อืม” แทนคุณพยักหน้า ก่อนจะเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้เด็กน้อยที่กำลังทุกข์ไม่สบายใจมากกว่าเดิม “ไปกินเค้กวันเกิดพี่ไหม วันนี้วันเกิดพี่”

“วันเกิดเหรอคะ?” ลิลลดาขมวดคิ้วเบา ๆ

“ปะลุกขึ้น พี่จะพาไปกินเค้ก” แทนคุณลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้

“ลินไปไม่ได้หรอกค่ะ พี่ไปเถอะ” ลิลลดาก้มหน้าเล็กน้อยมองมือตัวเอง เธอยังอยู่ในสภาพมอมแมม ชุดที่สวมใส่คือชุดที่เธอใส่ทำงานมาตลอดทั้งวัน กลิ่นเหงื่อไคลติดตามตัว คงไม่กล้าเข้าร่วมงานที่มีแต่ผู้รากมากดี

“ทำไมล่ะ?”

“ลินไม่เหมาะกับงานวันเกิดพี่หรอก พี่ไปสนุกกับทุกคนต่อเถอะค่ะ”

“เอางี้ถ้าลินไม่กล้า พี่จะเข้าไปเอาเค้กมาให้เอง รออยู่นี่นะ ห้ามไปไหน!”

“ค่ะ” พยักหน้าแล้วยิ้มอย่างดีใจ รอยยิ้มแสนน่ารักของเธอกลับเรียกรอยยิ้มให้กับแทนคุณได้เป็นอย่างดี เด็กหนุ่มหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเค้กหนึ่งปอนด์ เขาเอามาวางไว้แล้วจุดเทียน

“เค้กก้อนนี้เล็กว่าก้อนใหญ่ในงานมาก แล้ว…เอ่อ ชื่ออะไรนะ?”

“ชื่อลินค่ะ”

“ลินเกิดวันอะไร”

“อืม” เด็กน้อยตาโตทำหน้าครุ่นคิด “เกิดวันนี้ค่ะ”

“อะไรนะ?”

“ลินเกิดวันนี้ค่ะ”

“งั้นเรามาเป่าเค้กด้วยกันเนาะ” เด็กน้อยยิ้มแฉ่ง เป็นรอยยิ้มที่มีความสุขในรอบหลายปีก็ว่าได้ ดีใจเหลือเกินที่จะได้มีเค้กวันเกิดครั้งแรก พร้อมกับพี่แทนคุณคนใจดี

“ค่ะพี่แทน”

“พี่จะร้องเพลงให้นะ ลินถือเค้กเองนะ”

“ค่ะ” เด็กน้อยรับเค้กก้อนโตมาถือ รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความสุข แทนคุณรู้สึกถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้มาก

มือน้อยๆที่เขาสัมผัสตอนส่งเค้กให้ มันหยาบกระด้าง บ่งบอกว่าเธอลำบากตั้งแต่เด็ก เด็กอายุเพียงแค่นี้แต่ต้องทำงานหาเงิน มันช่างเป็นอะไรที่แย่เหลือเกินในความรู้สึกของเขา

“happy birthday to you

“happy birthday to you

“happy birthday happy birthday

“happy birthday to you

“happy birthday to you

“happy birthday to you

“happy birthday happy birthday

“happy birthday to you มีความสุขมาก ๆ นะลิน ขอให้ชีวิตนับจากนี้มีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามา ขอให้โลกใบนี้ใจดีกับเธอ”

“ขอบคุณค่ะพี่แทน ลินเองก็ขอให้พี่แทนชีวิตพบเจอแต่ความสุขนะคะ”

“ครับ อธิฐานแล้วเป่าเลย”

“พี่แทนก็เป่าด้วยนะคะ”

“ครับ” ทั้งสองเป่าเทียนดับพร้อมกัน ลิลลดานั่งทานเค้กก้อนโตที่พี่แทนใจดีเอามาให้ด้วยปลื้มใจ แม้ชีวิตที่ผ่านมาจะไม่ค่อยได้พบพานความสุข แต่พี่แทนก็เป็นความสุขในชีวิตที่เธอจะไม่มีวันลืมเลือน