ตอนที่5. ทาสหนุ่ม

เสื้อผ้าอาภรณ์ อาหารการกิน ทุกสิ่งทุกอย่างถูกส่งมาอย่างจำกัด รวมทั้งบ่าวรับใช้ข้างกายก็ไม่มี ยังดีที่บิดาส่งแม่นมหวงมาอยู่เป็นเพื่อนนาง วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า นางร่ำไห้พร่ำเรียกหาบิดาถามหาเหตุผลที่นางต้องมาอยู่ในเรือนท้ายจวนอย่างนี้ นางร้องไห้จนดวงตาบวมช้ำเกือบสูญเสียการมองเห็น เป็นแม่นมหวงที่ออกไปตามหมอมารักษานาง ทำให้นางรู้จักท่านหมอจูซีห่าว ผ่านการเจ็บป่วยในครั้งนั้น แม้นางไม่เข้าใจบิดาที่ทำกับนางเช่นนี้ แต่นางกลับเข้าใจแจ่มชัดว่า นางต้องเรียนรู้ที่จะรักตัวเอง และนั้นทำให้นางรู้ว่าการถูกบิดาและมารดาเลี้ยงละเลยไม่ใช่เรื่องไม่ดีนัก เพราะทำให้นางหลบออกไปรับจ้างคัดตำราโดยไม่มีใครมาสนใจได้ รวมทั้งซื้อตัวจางลี่มาเป็นสาวใช้ ครั้งแรกที่ได้พบจางลี่ก็คล้ายกับที่นางพบกับทาสหนุ่มผู้นั้น เด็กสาวขาขวาลีบเล็กไม่มีใครอยากซื้อตัว นางที่มีเงินเก็บอยู่น้อยนิดซื้อตัวจางลี่มาอยู่ด้วยกัน แม่นมหวงได้แต่พร่ำบ่นที่นางใจอ่อนขี้สงสาร แต่สุดท้ายแล้วจางลี่ก็กลายเป็นลูกมือคอยช่วยงานแม่นมเป็นอย่างดี

ฟู่เซียงเซียงเดินมาใกล้ทาสหนุ่มที่ยังนอนนิ่งอยู่ จากบาดแผลและคำยืนยันของท่านหมอจูซีห่าวกล่าวว่าคนผู้นี้รอดตายแน่แล้ว แต่ทำไมยังหลับใหลถึงสามวันสามคืนอย่างนี้นะ คิ้วเรียวงามขมวดมุนแล้วถอนหายใจอย่างหงุดหงิด มืองามยื่นไปหมายดึงเหน็บผ้าห่มให้เรียบร้อย ทว่าดวงตาที่ปิดสนิทกลับลืมตาโพลง เด็กสาวยังไม่ทันตั้งตัวถูกกระชากแขนเหวี่ยงขึ้นที่นอน เพียงพริบตาแผ่นหลังก็กระแทกกับฟูกนอน มือหยาบกระด้างกุมลำคอของนางไว้หมายเอาชีวิต ดวงตาดุดันราวสัตว์ป่าจ้องเขม็ง เพียงส่งเสียงได้ครึ่งคำแรงบีบรัดรอบลำคอก็เพิ่มมากขึ้น สองมือพยายามแกะมือที่กุมลำคอของนาง ร่างเล็กดิ้นรนส่งผลให้สองร่างแนบชิดอย่างไม่รู้ตัว น้ำตาวาวใสสะท้อนแสงเทียนในห้องหลั่งไหลเปื้อนเปรอะแก้มนวลทำให้เจ้าของมือใหญ่นั้นชะงักและค่อยๆ คลายมือออกจากลำคอของเด็กสาว แต่ร่างของเขายังคร่อมร่างนางอยู่

ฟู่เซียงเซียงสำลักจนเจ็บราวทั่วลำคอไม่อาจส่งเสียได้ ไอสังหารจากกายทาสหนุ่มทำให้เด็กสาวสั่นสะท้าน จะขยับตัวก็ทำไม่ได้ ใบหน้าของเขาโน้มลงมาใกล้จนปลายจมูกปัดผ่านแก้มที่เปื้อนคราบน้ำตา นางเบือนหน้าหลบ รับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดผิวกายคล้ายอีกฝ่ายเพียงสูดดมกลิ่นกายของนาง เขาทำราวกับตนเองเป็นสุนัขตัวหนึ่งดอมดมกลิ่นบนกายจนแน่ใจแล้ว จึงผละออกจากร่างของนาง

เรือนร่างอ่อนนุ่มและกลิ่นหอมละมุนของสมุนไพรที่ติดกายจนคล้ายเป็นกลิ่นเฉพาะตัวทำให้ชายหนุ่มได้สติ เขาถอยไปนั่งที่ปลายเตียงในขณะที่เด็กสาวกระถดตัวไปที่หัวเตียง อาจเพราะร่างกายที่เคลื่อนไหวเร็วเกินไป หรือเพราะร่างกายยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ มือกร้านยกขึ้นกุมขมับข่มความเจ็บปวดที่ทุบตีศีรษะจนต้องเผลอร้องคำราม

ออกมา เสียงร้องเหมือนสัตว์บาดเจ็บทำให้ฟู่เซียงเซียงได้สติผวายื่นมือไปปิดปากอีกฝ่ายอย่างลืมตัว

“อย่าเสียงดังไป ประเดี๋ยวผู้อื่นตื่นตกใจกันหมด”

เรื่องที่นางพาเขาเข้ามามีเพียงแม่นมหวงและจางลี่ที่รู้ หากผู้อื่นรู้เข้าว่าเรือนของนางมีบุรุษอยู่ เห็นทีว่าความสงบสุขที่บ่มเพาะมานานจะหายไปหมดสิ้น

สัมผัสอ่อนนุ่มทำให้ชายหนุ่มสงบลง หลายวันมานี้เขารับรู้ได้ว่ามีมือคู่หนึ่งที่คอยดูแลเขาอยู่ ดวงตาดุดันอ่อนแสงลงและจ้องมองอย่างเปิดเผย

“ปวดหัวหรือ?” เด็กสาวถามแล้วเลื่อนมือขึ้นไปใช้นิ้วโป้งกดจุดที่หางคิ้วทั้งสองข้างแล้วคลึงเบา “ยังเจ็บตรงไหนอีกหรือไม่ แต่ทั่วกายเจ้าก็มีแต่บาดแผลและรอยฟอกช้ำ น่าจะเจ็บไปทั้งตัวสินะ”

น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถาม เป็นเสียงเดียวกับที่เขาได้ยินยามหลับใหล ‘อดทนหน่อยนะ’ ‘อีกประเดี๋ยวก็หายแล้ว’ ‘เมื่อไหร่เจ้าจะตื่นนะ’ แม้กระทั่งเสียงหัวเราะพูดคุย เสียงเหล่านั้นแทรกซึมเข้ามาโสตประสาทจนยากจะลบทิ้งได้หมด เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองเด็กสาวที่เขาจำได้ว่า วันนั้นนางสวมเสื้อผ้าด้วยชุดของเด็กหนุ่มและซื้อตัวเขาด้วยเงินเพียงสองตำลึง

“เจ้าหลับไปสามวันสามคืน จู่ๆ ลุกขึ้นเช่นนี้คงมึนศีรษะอยู่บ้าง มาเถิดมานอนตรงนี้” นางพูดแล้วหันไปหยิบหมอนขึ้นให้เขากึ่งนั่งกึ่งนอนเอนหลังพิงหัวเตียง เขามองร่างเล็กหมุนตัวไปรินน้ำแล้วเดินกลับมาจ่อที่ริมฝีปากที่แห้งผากจนเป็นขุย