ตอนที่2. เร็วเข้า

“คุณหนู!”

“เร็ว...มาช่วยข้าหน่อย” เด็กสาวพูดเสียงสั่น คนขับรถม้าก็ไม่ยอมช่วยนาง นางจำใจต้องประคองร่างที่แทบไร้แรงเดินเข้ามาเพียงลำพัง ทั้งแม่นมและสาวใช้รีบเข้าไปช่วยพยุงแล้วพาชายแปลกหน้าไปนอนแผ่หลาที่กลางเรือน

“คุณหนูพาซากอะไรเข้ามาในเรือนเจ้าคะ”

“พูดจาดีๆหน่อย เขายังมีชีวิตอยู่ ใช่ไหมเจ้าคะคุณหนู” แม่นมหวงอดดุสาวใช้ไม่ได้

“อืม” เด็กสาวรับคำในลำคอ ดูจากบาดแผลแล้วเจ็บไม่น้อยแต่ไม่ปริปากส่งเสียงร้องสักคำ หรือว่าจะเป็นใบ้กันนะ นางเหลือบตามองก็เห็นดวงตาดุดันจ้องมอง หากไม่เพราะไร้เรี่ยวแรงคงต่อต้านสุดกำลังไปแล้ว

“แม่นมช่วยเตรียมน้ำร้อนให้ข้าด้วย จางลี่ไปเตรียมผ้าสะอาดมา”

“เจ้าค่ะ” ทั้งสองประสานเสียงตอบพร้อมกันแล้วหมุนตัวไปทำตามที่เด็กสาวสั่งทันที

มือเรียวเล็กหยิบกรรไกรออกมาจากล่วมยาแล้วเอ่ยขึ้น “ข้าจะทำแผลให้ แต่ข้าเองก็ไม่ใช่หมอไม่รู้จะรักษาได้แค่ไหน ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับวาสนาของเจ้าก็แล้วกัน”

มือเรียวเล็กใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าของเขาออก อาจเพราะเลือดแห้งเกราะกรังทำให้นางต้องระวังมากยิ่งขึ้น ดวงตาคู่นั้นทำได้เพียงแค่จ้องเขม็งจนนางนึกอยากใช้มือปิดดวงตาคู่นั้นเสีย แต่ถ้าทำเช่นนั้นคงไม่เหลือมือไว้ทำแผลให้เขา

“นั้น....นั้น...” จางลี่ที่เดินกลับเข้ามาพร้อมผ้าสะอาดถึงกับใบหน้าไร้สีเลือด นางไม่เคยเห็นบาดแผลมากมายขนาดนี้มาก่อน

“เอาผ้าวางไว้ตรงนี้แล้วไปยกน้ำอุ่นมา”

“เจ้าค่ะ” จางลี่รีบหมุนตัวกลับไปทันที เพียงไม่กี่อึดใจนางก็วิ่งกลับมาพร้อมอ่างน้ำอุ่นวางใกล้มือเด็กสาว

“ไปเอามาอีก”

“เจ้าค่ะ”

เจ้าของร่างเล็กล้างมือเรียบร้อยแล้วจึงลงมือใช้ผ้าชุบน้ำค่อยๆ เช็ดไปตามเนื้อตัวเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยบาดแผล หากเป็นคนทั่วไปคงสิ้นชีพไปแล้ว แต่เขายังมีลมหายใจอยู่ นางเองไม่มั่นใจในฝีมือของตนนัก แต่ท่านหมอจูก็ไม่อยู่ จะไปโรงหมออื่นก็ไม่สนิทสนมคุ้นเคยพอจะฝากคนเจ็บที่ไม่มีเงินรักษาได้ และเงินที่นางมีอยู่ก็ซื้อตัวทาสผู้นี้ไปหมดแล้ว

ใครเลยจะรู้ว่าคุณหนูฟู่เซียงเซียง บุตรสาวภรรยาเอกของเสนาบดีกรมพิธีการฟู่เจี้ยนกั๋วจะตกอับถึงเพียงนี้ เรือนของนางอยู่ด้านหลังไกลหูตาผู้คน ข่าวเล่าลือไปว่านางเจ็บป่วยเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่แต่ในจวน ทว่าในความจริงนั้นตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง ความเป็นอยู่ของนางแทบไม่ต่างจากสาวใช้ แต่ยังดีที่มีแม่นมหวงและจางลี่อยู่คอยดูแลนาง ทำให้ชีวิตเด็กสาววัยสิบสี่อย่างนางไม่ลำบากจนเกินไปนัก

อ่างน้ำถูกเปลี่ยนน้ำครั้งแล้วครั้งแล้ว ร่างกายที่เคยเต็มไปด้วยคราบสกปรกเผยให้เห็นผิวกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำ สิ่งที่เด็กสาวเป็นกังวลที่สุดคือบาดแผลที่ด้านหลังของเขา คล้ายมีหัวลูกศรยังฝังอยู่

“ข้าต้องกรีดแผลเพื่อเอาหัวลูกศรนี้ออก” นางพูดกับแม่นมหวงและจางลี่ “หาผ้าให้เขากัดไว้”

จางลี่ที่กล้าๆ กลัวๆ ข่มใจหยิบผ้าผืนหนึ่งที่พับหลายทบจนกลายเป็นก้อนหนาพอจะยัดใส่ปากของชายผู้นี้ แต่เพราะดวงตาที่จ้องเขม็งทำให้ไม่กล้าเข้าใกล้ ฟู่เซียงเซียงเตรียมอุปกรณ์ทำแผลเสร็จแล้วแต่ไม่เห็นจางลี่เอาผ้าใส่ปากคนเจ็บ นางจึงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม จางลี่ได้แต่หดคอเหมือนเต่าตัวน้อย เด็กสาวที่มีความรู้การรักษาไม่มากนักส่ายหน้าไปมาแล้วหยิบผ้ายัดใส่ปากคนเจ็บด้วยตนเอง

เพราะบ้านใหญ่แทบไม่ให้เงินใช้ ข้าวปลาอาหารก็ส่งมาไม่พอกิน เสื้อผ้าอาภรณ์ไม่ต้องกล่าวถึง นางจำเป็นต้องหาเงินเลี้ยงตัวและคนในเรือนหลังน้อยแห่งนี้ ด้วยความเป็นคนหัวไว และอ่านออกเขียนคล่อง อายุเพียงสิบเอ็ดปีนางก็แอบรับจ้างคัดลอกตำราให้ร้านขายหนังสือแห่งหนึ่ง ประจวบกับตัวนางเคยเจ็บป่วยหนัก บิดาไม่แลเหลียว แม่นมหวงลอบไปเชิญหมอมาตรวจรักษานางทำให้ได้รู้จักกับได้ท่านหมอจูซีห่าว หลังจากหายดีนางจึงขอทำงานกับท่านหมอจู เรียนรู้วิชาแพทย์และคัดลอกตำราแพทย์ไปพร้อมกัน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เด็กสาวรักษาคน แต่เป็นครั้งแรกที่นางซื้อคนมารักษา เงินสองตำลึงนั้นก็เพิ่งได้จากการรักษาฮูหยินท่านหนึ่ง เพราะเป็นสตรีจะพูดคุยกับหมอบุรุษก็รู้สึกขัดเขิน นางที่แอบลอบออกจากจวนติดตามหมอจูรักษาผู้คนจึงพอจะตรวจโรคพื้นฐานทั่วไปได้ แต่ถึงกระนั้น นางยังเจียมตัวไม่อาจเรียกตัวเองว่าหมอ