บทที่ 1 คำสัญญาของสามี

บทที่ 1

คำสัญญาของสามี

หลี่เหวินซานใช้เวลาชั่วครู่หนึ่งเพื่อรวบรวมสติให้กลับคืนมา ก่อนที่สายตาคู่คมจะสบประสานกับดวงตากลมโตของหวงไป๋เฟิ่ง นางยิ้มให้เขาน้อย ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ทำให้คนผู้หนึ่งรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองไปเสียแล้ว

"อะแฮ่ม เรามาดื่มสุรามงคลกันก่อนเถิดจะได้พักผ่อนเสียที วันนี้ท่านหญิงคงจะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"

"เจ้าค่ะ"

หลี่เหวินซานเดินไปหยิบจอกสุราแล้วยื่นให้กับหญิงสาวหนึ่งจอก เขาทรุดกายลงนั่งข้างนางแล้วคล้องแขนดื่มสุรามงคลด้วยกัน สุรานี้ไม่แรงนักทว่าคนตรงหน้ากลับเริ่มมีท่าทางที่แปลกไป

"อื้อ... สุราดี!"

"ท่านหญิง..."

หลี่เหวินซานเอ่ยเรียกสตรีข้างกาย ด้วยเขาสังเกตว่าใบหน้าของนางแดงก่ำยิ่งนัก มิใช่ว่านางดื่มไปแค่จอกเดียวก็เมามายเสียแล้วหรือ

"อึก! ตอนนี้เราสองก็เป็นสามีภรรยากันแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะท่านแม่ทัพน้อย"

"ใช่! และข้าคงต้องพูดกับท่านหญิงให้ชัดเจน ข้ารู้ดีว่าท่านหญิงมิได้เต็มใจแต่งงานกับข้า ส่วนข้าเองก็ทำไปเพราะท่านพ่อกับท่านแม่ร้องขอ เช่นนั้นข้าขอสัญญากับท่านหญิงว่าข้าจะไม่แตะต้องตัวท่านหญิง และจะให้เกียรติท่านหญิงในฐานะฮูหยินเอก"

หลี่เหวินซานกลั้นใจเอ่ยออกไป เขาจะต้องพูดกับนางให้ชัดเจนเพราะในใจของเขามีสตรีผู้หนึ่งอยู่แล้ว เขามิอาจลืมเลือนนางได้และเขาก็ไม่ต้องการทำให้ท่านหญิงต้องมารู้สึกเจ็บปวดใจกับเขาด้วย อย่างน้อยหากแต่งงานและอยู่ด้วยกันอย่างให้เกียรติซึ่งกันและกัน ชีวิตคู่ของพวกเขาก็จะสงบราบรื่น

ตัวเขาเองไม่ได้รักท่านหญิงเลยแม้แต่น้อย!

"ข้าเข้าใจแล้ว ท่านกำลังจะบอกว่าไม่ให้ข้าหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าในใจของท่านจะมีข้าใช่หรือไม่ ตัวข้าเองก็ขอพูดบ้างว่าข้านั้นก็ไม่คิดจะฝืนใจใคร หากทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เสด็จพ่อทรงวางแผนเอาไว้ และแดนเหนือสงบสุขแล้วข้าจะขอเขียนหนังสือหย่าให้ท่าน คืนอิสระให้แก่กันไม่ผูกมัดกันอีกต่อไป"

หลี่เหวินซานตะลึงงันที่ได้ยินคำพูดนี้ของหวงไป๋เฟิ่ง ใจหนึ่งก็รู้สึกว่านางนั้นรู้ความดี ทว่าในใจลึก ๆ กลับไม่ชอบใจนักที่ได้ยินว่านางจะเขียนหนังสือหย่าให้กับเขา

"เราเข้าใจตรงกันเช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นท่านหญิงก็ไปพักผ่อนเถิด คืนนี้เราคงต้องนอนเตียงเดียวกันเสียแล้ว"

"ชู่! เอาแต่เรียกข้าว่าท่านหญิงอยู่นั่นแหละ ท่านลืมไป๋เฟิ่งคนนี้แล้วใช่หรือไม่"

หวงไป๋เฟิ่งยกมือขึ้นมาปิดปากเขา นี่เป็นผลจากฤทธิ์สุราจึงทำให้นางใจกล้ากว่าเดิม ทั้งที่นางตั้งใจจะสงวนท่าทีให้สมกับเป็นท่านหญิงแห่งวังชินอ๋อง ทว่าตอนนี้ท่าทางของนางราวกับเด็กน้อยที่เมามายเพราะฤทธิ์สุราไปเสียแล้ว ท่าทางที่น่าเกรงขามเมื่อเอ่ยเรื่องหนังสือหย่าพลันหายไปพริบตาเดียว

"ไป๋เฟิ่ง ข้าจะเรียกท่านหญิงว่าไป๋เฟิ่งก็แล้วกัน"

นางพยักหน้ารับ "งั้นข้าเรียกท่านพี่เหวินซานเหมือนเมื่อ 10 ปีก่อนได้หรือไม่"

"ย่อมได้ ข้ายังคิดว่าท่าน... เอ่อ ไป๋เฟิ่งลืมพี่ชายผู้นี้ไปแล้วเสียอีก ไม่ได้เจอกัน 10 กว่าปีเจ้าดูเปลี่ยนไปมากเลย"

ท่าทางที่เคยสุขุมพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ภายในใจนึกถึงเรื่องเมื่อวัยเยาว์ที่เขาได้ไปพำนักยังแดนเหนือหนึ่งเดือน ช่วงเวลานั้นเขากับนางสนิทสนมกันมาก แม้วันแรกจะมีเรื่องที่ทำให้นางเสียใจจนร้องไห้ก็เถอะ ช่างน่าเสียดายตอนที่เขาต้องกลับเมืองหลวงนางไม่ได้มาส่งเขาด้วยตนเอง

"ข้าไม่ใช่เจ้าก้อนซาลาเปาเดินได้ใช่หรือไม่เจ้าคะ" นางมองค้อนเขาด้วยความไม่พอใจ

"เรื่องก็นานมากแล้ว เจ้ายังเก็บเอาคิดใส่ใจอีกหรือ" หลี่เหวินซานส่ายหน้าให้กับเจ้าสาวของตน นางยังเด็กนัก

"ไม่ได้ตั้งใจจำ แต่มันไม่เคยลืมต่างหากเจ้าค่ะ"

หวงไป๋เฟิ่งเริ่มขยับตัวยุกยิกเพราะรู้สึกร้อน นางลุกขึ้นยืนแล้วเดินซวนเซเล็กน้อยเพื่อจะไปยังห้องอาบน้ำ

"เจ้าจะไปไหน"

"ข้าจะไปอาบน้ำเจ้าค่ะ"

"ข้าช่วย"

หลี่เหวินซานนั่งมองการเดินของนางก็ได้แต่ส่ายหน้า หากนางยังเดินเซไปเซมาเช่นนี้คงจะไม่ได้อาบน้ำเป็นแน่ เขาจึงได้เข้ามาอุ้มนางแล้วพาเดินไปยังห้องอาบน้ำ วางร่างระหงที่แสนเบานี้ลงตรงเก้าอี้ข้างถังอาบน้ำ

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

นางหันมายิ้มหวานให้กับเขา แล้วจัดการถอดอาภรณ์ของตนออกจากกายอย่างรีบร้อน ทว่าหลังจากอาภรณ์ชั้นนอกถูกถอดออกไปแล้ว นางกลับเพิ่งนึกออกว่าตัวเองลืมถอดเครื่องประดับอันหนักบนหัวเสียได้ ความคิดของหวงไป๋เฟิ่งไม่ได้ซับซ้อนนัก เมื่อนางถอดไม่ได้ก็ขอให้คนที่อยู่ในห้องช่วยก็แล้วกัน คิดได้เช่นนั้นร่างระหงที่มีแค่อาภรณ์เนื้อบางคลุมร่างกายจึงได้เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ นางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหลี่เหวินซานที่เวลานี้กำลังหายใจติดขัด

"ท่านพี่เหวินซาน ท่านช่วยถอดเครื่องประดับหัวให้ข้าทีเถิด ข้าถอดไม่ได้เจ้าค่ะ"

"ทะ ทำไมเจ้าไม่แต่งกายให้เรียบร้อยก่อนเล่า"

หลี่เหวินซานเอ่ยเสียงเครียด ใบหูของเขาบัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำไปเสียแล้ว เขามิได้ตั้งใจจะมองนางทว่าเพราะจู่ ๆ นางก็พุ่งตัวมาอยู่ตรงหน้าของเขา ทำให้เขาเห็นผิวกายในที่ลับของนางได้อย่างชัดเจน และชุดคลุมตัวบางสีขาวนี้ก็แทบปกปิดร่างกายอันงดงามที่ทำให้ใจบุรุษสั่นไหวไม่ได้เลย

ให้ตายเถิด! ทำไมนางถึงไม่ระวังตัวเสียบ้างเลย เขาเป็นบุรุษที่มีเลือดเนื้อมีความรู้สึกเหมือนกันนะ!

"ข้าลืมเจ้าค่ะ ท่านพี่เหวินซานก็รีบถอดปิ่นให้ข้าเร็ว ๆ สิเจ้าคะ"

หวงไป๋เฟิ่งเอ่ยตอบน้ำเสียงอ้อแอ้ มิได้รับรู้เลยว่าตัวเองกำลังทำให้บุรุษผู้หนึ่งที่ไม่ได้แตะต้องสตรีมานานรู้สึกลำบากทั้งใจและกายถึงเพียงนี้

"เข้าใจแล้ว เจ้าไปนั่งตรงด้านนู้นก่อน"

หลี่เหวินซานชี้ไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หวงไป๋เฟิ่งก็เชื่อฟังยิ่งนัก นางเดินเซไปเซมาไปยังโต๊ะเครื่องแป้งแล้วนั่งลงอย่างเชื่อฟัง ส่วนหลี่เหวินซานก็ได้ถอดชุดคลุมตัวนอกของตัวเองมาคลุมกายของนางเอาไว้ เพื่อป้องกันสายตาของเขาเอง...

"ข้าไม่หนาวเจ้าคะ" นางหันมาแย้ง พยายามจะถอดชุดคลุมคืนเขา ทว่าหลี่เหวินซานย่อมไม่ยอมเช่นกัน

"เจ้าควรแต่งกายให้เรียบร้อย อย่างไรข้าก็เป็นบุรุษ"

"ก็... ท่านพี่เหวินซานบอกว่าจะไม่แตะต้องตัวข้ามิใช่หรือเจ้าคะ"

"ใช่! ข้าพูดเช่นนั้น แต่เจ้าก็มิควรแต่งกายไม่เรียบร้อยเช่นนี้ เข้าใจหรือไม่" เขาเอ่ยเสียงเข้มเพื่อเตือนนาง

"เจ้าค่ะ"

หวงไป๋เฟิ่งยิ้มพราย ที่แท้เขาก็กลัวใจตัวเองใช่หรือไม่ หึ ๆ! เมื่อรู้ว่าเขาเองก็มีความหวั่นไหวให้กับนางเช่นกัน ใจหญิงสาวพลันรู้สึกตื่นเต้นยินดีขึ้นมาไม่น้อย

หลี่เหวินซานใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะถอดปิ่นประดับผมของนางออกจนหมด เมื่อถอดเสร็จแล้วผมของนางที่ตอนแรกทำเป็นมวยก็ได้คลายออก ผมยาวสลวยทิ้งตัวลงมาที่แผ่นหลังเล็ก กลิ่นหอมอ่อน ๆ พลันแตะจมูกโด่งของหลี่เหวินซาน โดยที่เขาเองก็ได้พลั้งเผลอสูดดมเข้าไปเต็มปอด

กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ป่า ทว่ากลับหอมละมุนไม่ฉุนเฉียวดั่งน้ำปรุงที่สตรีในเมืองหลวงชอบใช้กัน

"อ๊ะ! เสร็จแล้วหรือเจ้าคะ"

หวงไป๋เฟิ่งเอี้ยวตัวหันกลับมามองหลี่เหวินซาน ทำให้เวลานี้ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันแค่คืบ ทั้งสองชะงักไปกับความใกล้ชิดที่ไม่ทันตั้งตัวนี้ ลมหายใจพลันสะดุดกึก ดวงตาทั้งสองมองสบประสานเข้าด้วยกัน ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นหวงไป๋เฟิ่งพลันสะอึกขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"อึก! อ๊ะ! ขออภัยเจ้าค่ะ ขะ ข้าขอไปอาบน้ำก่อนดีกว่า"

หวงไป๋เฟิ่งรีบยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วลุกพรวดเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที นางจับหน้าอกของตัวเองด้วยความสับสนในจิตใจ

'อ่า... นางไม่เคยลบเขาออกไปจากใจได้เลย ยังคงเก็บเขาเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ ทว่าเมื่อได้ใกล้ชิดกับเขาเพียงครู่ หัวใจของนางก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง!'

ท่านพี่เหวินซาน... ข้าไม่เคยลืมท่านได้เลยเจ้าค่ะ!!