พ่ายรัก 3 ลืมจริงเหรอ

‘พี่สัญญาว่าจะไม่เป็นแบบนี้อีก จะไม่ทำให้หนูเป็นห่วงอีกแล้ว หนูเชื่อพี่นะพี่จะมีความสุขแล้วก็จะเป็นพี่ชายที่น่ารักของหนู’

คือคำพูดของพี่แชมป์หลังจากที่เราร้องไห้ด้วยกันเกือบครึ่งชั่วโมง เขาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ฉัน จูบที่หน้าผากฉันแล้วก็เอ่ยประโยคนี้

จากนั้นเราก็ยังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่คอนโดต่อ พี่แชมป์อยู่ต่ออีกหนึ่งอาทิตย์แล้วเขาก็กลับบ้านไปก่อน เขาบอกว่าทิ้งงานมานานแล้ว ต้องกลับไปทำงาน เอาไว้ว่าง ๆ จะมาหาฉันใหม่

นี่ก็ผ่านไปเป็นเดือนแล้ว สรุปว่าเขาจำไม่ได้ว่ามีอะไรกับฉัน ก็ช่างมันเถอะ เขาจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ฉันจำได้ก็พอ ไม่โทษเขาหรอก ฉันอยากเป็นที่ระบายของเขาเองนี่

ยังดีที่ประจำเดือนฉันมาปกติ ถึงจะกินยาคุมฉุกเฉินไว้ทัน ฉันก็กังวลอยู่นะ

แต่ตอนนี้ก็มั่นใจได้แล้วว่าไม่ท้อง แล้วเขาก็ไม่รักด้วย

“ช่วงนี้เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูเศร้า” วดีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันเศร้าจนชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ใช่แกดูไม่มีความสุขเลยอะ เป็นอะไรคะไหนพูด” ดีดี้เอ่ยเสริม

หรือว่าฉันกำลังรู้สึกไม่มีความสุขจริง ๆ

แต่มันก็ไม่ควรออกนอกหน้านอกตาแบบนี้สิ ฉันควรจะชินกับความรู้สึกแอบรักได้แล้ว ควรจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นแค่อะไรสำหรับเขา

ทำไมถึงต้องเก็บเอามาคิดด้วยนะ

“เปล่านะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“ไม่เป็นแน่เหรอ แกเหม่อเก่งมากเลยนะช่วงนี้ มีอะไรในใจใช่มั้ย”

“คุณแม่บอกว่าพี่แชมป์เลิกฟูมฟายแล้วน่ะ”

“ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ เขาไม่เศร้าแกจะได้มีความสุข”

“เหมือนว่าเขาจะมีคนที่คบหาดูใจแล้ว”

“ก็เป็นปกติมั้ยแก เขาก็ผู้ชายหน้าตาดี” ดีดี้พูดมาก็ถูก พี่แชมป์เขาหน้าตาดี พอโสดก็ต้องมีคนอยากเข้าหาเป็นเรื่องปกติ

แต่ที่ฉันรู้สึกเศร้าก็เพราะคิดถึงเรื่องนั้น แล้วคิดว่าเขาลืมมันจริง ๆ เหรอ ไม่รู้จริงเหรอ จำไม่ได้จริงเหรอก็เลยเกิดเศร้าขึ้นมา ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา

เพราะถ้าเขาลืมจริง ๆ มันก็ผิดที่ฉันจำเก่งเอง

“แกชอบเขามากกว่าเดิมใช่มั้ย” วดีถาม

เพื่อนสองคนนี้รู้ว่าฉันกับพี่แชมป์ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริง ๆ ฉันไม่ได้ปิดบังเพื่อนเรื่องที่ฉันเป็นหลานของแม่บ้านพี่แชมป์

สำหรับฉันเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องน่าอาย ไม่จำเป็นต้องปิดบัง กลับกันถ้าหากฉันปิดบังแล้ววันหนึ่งเกิดเรื่องแดงขึ้นมา วันนั้นนั่นแหละที่น่าอับอาย

ฉันรู้ตัวเองดีว่าเป็นเพียงหลานสาวของแม่บ้าน

และอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ทำให้ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก

เพื่อนรู้ว่าฉันแอบรักพี่แชมป์มาตลอด

แต่เรื่องคืนนั้นระหว่างฉันกับพี่แชมป์ฉันไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟัง ฉันอยากให้มันเป็นความลับ

“ฉันผิดมั้ยที่ชอบเขา” ผิดไหมที่ฉันไม่เจียมตัว

“การที่เราชอบใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องผิด แกจำไว้ แกไม่ได้ทำอะไรผิดตราบใดที่แกไม่ได้ไปแย่งใครมา”

“ฉันไม่ได้แย่งใคร ฉันแค่แอบรักเท่านั้นเอง”

“ฉะนั้นก็ไม่ได้ผิดอะไร”

“ผิดนะ” จู่ ๆ ดีดี้ก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉันผิดเหรอแก” หรือว่าการแอบรักของฉันจะผิดจริง ๆ

“ผิดสิ เพราะการที่แกแอบรักเขามันทำให้แกไม่มีความสุขเวลาที่เห็นเขารักคนอื่น แกไม่คิดว่าผิดเหรอที่ทำให้ตัวเองไม่มีความสุข”

“...ก็คงจะผิดมั้ง แต่ฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ฉันหยุดรักเขาไม่ได้นะแก”

“งั้นก็รักเขาต่อไปไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เพราะอย่างน้อยการที่แกแอบรักเขาแกก็มีความสุขเหมือนกัน คนเราจะมีแต่ความสุขอย่างเดียวเลยรึไง” วดีพูดบ้าง

“รู้อยู่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความสุขอย่างเดียว แต่เราก็ต้องชั่งน้ำหนักมั้ยว่าอะไรที่มันดีต่อใจเรามากกว่ากัน ของบางอย่างก็ไม่ควรดันทุรัง”

“อันนี้บอกฉันหรือบอกวดี”