พ่ายรัก 3 ลืมจริงเหรอ2

เออ พูดมันตรง ๆ เลย สรุปแล้วเรื่องนี้ต้องการบอกใคร เรื่องของเรื่องก็คือวดีมีแฟนแล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกันบ่อยมาก ฉันกับดีดี้ได้กินอาหารเม็ดหลายรอบแล้ว ทะเลาะกันทีก็จะเลิกกัน ผ่านไปไม่ทันข้ามคืนกลับไปดีกัน พวกฉันออกตัวแรงแหกโค้งหลายรอบเลยล่ะ

ล่าสุดก็ทะเลาะกันอีกละ ดีดี้ก็ออกตัวแรงเพราะเป็นห่วงอีกตามเคย กลัวเพื่อนโดนฆ่าหมกห้องเข้าสักวันเพราะทางฝ่ายชายอารมณ์รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“บอกนังวดีตัวดีนั่นแหละ อย่างแกแค่แอบรักไม่โดนเขาหมกห้องหรอก”

“อ้อ สรุปก็คือบอกฉัน” วดียิ้ม

“ไม่ต้องห่วง เราดีกันแล้ว” นั่นไง คืนดีกันแล้ว เมื่อคืนโทรมาร้องห่มร้องไห้ขนาดนั้น วันนี้คืนดีกัน

“ถามจริงนะความสัมพันธ์ที่มันเป็นพิษขนาดนี้ แกมีความสุขจริงเหรอวะ” ดีดี้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เรื่องแบบนี้มันพูดยาก ตอนนี้ฉันยังเดินอกไปไม่ได้ไง เอาไว้เมื่อไหร่ที่ฉันตาสว่างพวกแกค่อยด่าฉันย้อนหลังนะ” วดียอมรับแบบตรง ๆ

อย่างว่าเนอะมันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง มันเรียกนับครั้งไม่ถ้วน

“ไม่ว่ายังไงก็อย่าลืมรักตัวเอง” ดีดี้เอ่ยด้วยอาการปลงตก

“ว่าไปแล้ววนมาเรื่องฉันได้ไง”

“ก็ต้องเรื่องแกแหละ แกน่าห่วงสุดแล้ว ไอ้ช่อมันไม่มีอะไรให้ห่วง เพราะมันแค่แอบรัก เขาไม่มีทางจะหมกมันคาห้อง ไม่เหมือนแกที่ปากดี ไม่รู้เมื่อไหร่ผัวแกมันจะฟิวส์ขาด อัดแกติดข้างฝา”

“ก็พูดเกินไป แต่ก็ขอบใจนะที่เป็นห่วง”

“ไม่ห่วงได้เหรอ สามวันดีสี่วันตีกัน นี่จะเรียนจบแล้วฉันกับไอ้ช่อจะกลับบ้าน แกน่ะไม่กลับกับฉันเหรอ”

“เอาน่าเดี๋ยวฉันตามกลับทีหลัง ฝากบอกแม่ด้วยว่าฉันยังเคลียร์งานไม่จบ”

“จะเอาแบบนั้นจริงอะ”

“อืม เทสจะชวนฉันไปหาแม่เขาก่อนไง”

“ตายเลยคราวนี้ ไปอยู่บ้านเขาก็พอดีกันน่ะสิ เกิดทะเลาะกันขึ้นมาแกไม่ตายเลยเหรอ”

“ไอ้ดี้แกก็มองโลกในแง่ร้ายเกินไป”

“มองในแง่ร้ายไว้ก็ดีกว่าโลกสวยไม่ใช่เหรอ แกไม่รู้เหรอว่าสังคมสมัยนี้มันน่ากลัวแค่ไหน ข่าวออกมาแต่ละวันมีแต่ฆาตกรรมทั้งนั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นคนใกล้ตัวด้วย”

“เออ มันคงไม่เกิดแต่กับฉันหรอกน่า”

“หลงอะไรมันนักวะ”

“โอ๊ย แกสองคนพอได้แล้ว หยุดเถียงกันเถอะน่า” ฉันห้ามปรามก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะทะเลาะกัน ทั้งที่บทสนทนาตอนแรกเริ่มจากความหวังดี “ดีดี้เตือนก็เพราะเป็นห่วง เป็นเพื่อนกันเตือนกันห่วงกันก็ไม่แปลก วดีแกก็ระวังตัวไว้บ้าง ถ้าเกิดตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ขึ้นมาจริง ๆ ก็พยายามมีสติให้เยอะ ตกลงมั้ย”

“เออ ฉันรู้น่า ฉันเข้าใจความเป็นห่วงของพวกแก” วดียิ้ม หวังว่าเธอจะระวังตัว ไม่ไว้ใจคนรักมากเกินไป

พูดตามตรงคนรักของวดีค่อนข้างน่ากลัวในสายตาของฉันกับดีดี้อะนะ ส่วนในสายตาของวดีก็ไม่รู้สิ ฉันคิดว่าเรื่องบางเรื่องก็รู้อยู่เต็มอก เพียงแต่ไม่อยากยอมรับความจริงก็เท่านั้น

ฉันก็หวังว่าเพื่อนจะปลอดภัยและมีชีวิตที่ดี

ครืด ครืด

“ฉันรับสายแป๊บนะ”

“อื้ม”

ฉันลุกเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนแล้วจึงกดรับสายที่โทรเข้ามา ซึ่งก็คือแม่ของพี่แชมป์ ท่านให้ฉันเรียกท่านว่าแม่

“สวัสดีค่ะคุณแม่”

(ทำอะไรอยู่ลูก)

“นั่งคุยกับเพื่อนค่ะ”

(เก็บของเสร็จหรือยัง ให้แม่กับพ่อไปรับไหมคะ)

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ดีดี้ผ่านทางนั้นจะแวะส่งหนูค่ะ”

(โอเค เดินทางพรุ่งนี้ใช่ไหมคะ)

“ใช่ค่ะ วันนี้เพื่อน ๆ นัดดื่มกันที่ห้องของดีดี้ค่ะ”

(ดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ และเหมือนเดิมถ้ามีปัญหาโทรหาแม่ได้ตลอดเวลานะ)

“ค่ะคุณแม่”

(แม่รักหนูนะลูก)

“ค่ะคุณแม่ หนูก็รักคุณแม่ค่ะ”

(โอเค แม่ไม่กวนแล้วนะคะ)

“ค่ะ”

(อ้อ เดี๋ยวค่ะลูก)

“ขา”

(เงินพอมั้ย เดี๋ยวแม่โอนเพิ่มให้นะ จะได้ซื้อของมากินกับเพื่อนได้เต็มที่)

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูมีเหลืออยู่ค่ะ”

(ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวแม่โอนให้นะ บายค่า)

แม่ของพี่แชมป์กดวางสายทันที จากนั้นไม่ถึงสองนาทีเงินก็ถูกโอนเข้าบัญชีธนาคารของฉันจำนวนหนึ่งหมื่นบาท แม่ของพี่แชมป์ส่งสลิปเข้ามาในไลน์ พร้อมกับแนบข้อความว่า

คุณแม่: ส่วนนี้เอาไปซื้อของกินกับเพื่อนนะคะลูกสาวคนเก่ง

ฉันส่งสติ๊กเกอร์ขอบคุณและหัวใจรัว ๆ กลับไป

พวกท่านใจดีกับฉันมากจริง ๆ