พ่ายรัก 2 หยั่งเชิงเหรอ2

“อย่างมากเขาก็หิ้วพี่มาทิ้งไว้หน้าร้าน พี่หายเมาเดี๋ยวก็กลับมาเอง แต่ถ้าระหว่างนั้นถ้าหนูเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะบอกที่บ้านยังไง ต่อไปไม่ต้องแล้วนะ”

“แต่พี่เป็นคนนะคะ จะให้เขาทิ้งแบบนั้นได้ยังไง หนูทำใจไม่ได้หรอก ยังไงหนูก็ต้องไปรับพี่กลับมาดูแล”

“...” คำพูดของฉันไม่ได้คิดอะไรที่มันลึกซึ้งนัก แค่คิดว่าเขาไม่ควรถูกทิ้งไว้หน้าร้านทั้งอย่างนั้น

ทว่าเมื่อพูดไปแล้วฉันถึงเพิ่งนึกได้ว่ามันอาจจะไปจี้ใจเรื่องที่เขาถูกเมียทิ้งมั้ง เขาถึงได้เงยหน้าจากถ้วยข้าวแล้วมองหน้าฉัน

“พี่ไม่ต้องคิดมากนะคะเมื่อคืนหนูไปกับเพื่อน ดีดี้กับวดีไงคะ หนูปลอดภัยดี พาพี่กลับมาอย่างปลอดภัยด้วย” ฉันควรอธิบายสักหน่อยใช่ไหมล่ะ

มันดีกว่าการมองหน้าเขาแล้วใจเต้นแรงอยู่แบบนี้

“ครับ แต่ครั้งหน้าไม่เอานะ”

“ถ้าพี่ไปเมาแล้วกลับไม่ได้ หนูก็ต้องไปรับอยู่ดี หนูเป็นห่วงพี่”

“ถ้างั้นต่อไปพี่จะไม่เมา”

“จริงนะคะ”

“จริงครับ” ใบหน้าหล่อเหลาที่ฉันหลงรักค่อย ๆ ยิ้มออกมา

ฉันชอบให้เขายิ้มมากกว่าเห็นเขาร้องไห้

ฉันเกลียดผู้หญิงคนนั้นที่สุด เกลียดที่เธอได้เขาไปแล้วไม่ดูแลรักษาเขาให้ดี

ถ้าหากเป็นฉัน ฉันจะรักเขา ถนอมเขา ทำให้เขามีความสุขที่สุด จะไม่ทรยศหักหลังเขาเด็ดขาด

“ข้าวต้มอร่อยมั้ยคะ”

“อร่อยมาก ตัวเล็กทำอร่อยมากครับ”

“อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะคะ พี่ของหนูจะได้แข็งแรง”

“อื้ม”

เราในตอนนี้เหมือนคู่รักกันเลย

ฉันอยากให้เขารักฉัน รักฉันแบบที่ฉันรักเขา

แต่ว่ามันเป็นฉันที่คิดไปเองฝ่ายเดียว รู้อะไรไหม พี่แชมป์ยิ้มให้ฉันก็จริง ทว่านัยน์ตาเขามันมีความเศร้าแฝงอยู่ เขามีเรื่องทุกข์ใจที่ไม่พูดออกมา

ฉันไม่สามารถเป็นที่รับฟังของเขาได้ ตอนนี้เขาคงจะทุกข์มาก ๆ แล้วก็เสียใจมาก เมื่อคืนนี้เขาถึงได้ร้องไห้ คร่ำครวญถึงผู้หญิงคนนั้น

นอกจากวินเนอร์หมาสุดที่รักในวัยเด็กที่ตายไป ฉันก็เพิ่งเคยเห็นพี่แชมป์ร้องไห้เสียใจหนักขนาดนี้

เขาคงรักผู้หญิงคนนั้นมากจริง ๆ

“ตัวเล็กร้องไห้ทำไม” เสียงของพี่แชมป์ดังขึ้นทำให้รู้สึกตัว เงยหน้าจากถ้วยข้าวที่นั่งคนเล่น

“คะ” มือรีบยกขึ้นมาจับที่ใบหน้าด้วยความสงสัย ฉันร้องไห้จริง ๆ ด้วย

“หนูร้องไห้ทำไม”

“...” หนูสงสารพี่ไง ไม่อยากเห็นพี่เจ็บปวดแบบนี้

ฉันอยากพูดออกไป แต่รู้ว่าไม่ควรพูดเพราะพี่เขาไม่เคยพูดหรือปรึกษาฉันเรื่องนี้

รู้ตัวอีกทีเขาก็ลุกมาคุกเข่าข้างเก้าอี้ที่ฉันนั่ง มือใหญ่ยื่นมาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าเบา ๆ เป็นสัมผัสที่รับรู้ว่าเขาทะนุถนอม

เขาจับใบหน้าฉันให้หันมองสบตากับเขา

“หนูร้องไห้ทำไมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างใจเย็น

“หนูพูดได้เหรอคะ”

“ได้สิ หนูพูดกับพี่ได้ทุกเรื่องเลยนะ เป็นอะไร มีใครรังแกหนูบอกพี่มาได้เลย”

ทั้งที่เขาเจ็บปวดขนาดนี้ ทำไมถึงได้ทำทีเป็นห่วงฉันนักล่ะ เมื่อก่อนเขาก็เป็นแบบนี้ ถ้ามีคนรังแกฉันเขาจะไปจัดการให้ตลอด ทั้งที่ฉันไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ของเขาด้วยซ้ำ

“...พี่แชมป์คะ”

“ครับ” เขายิ้ม ยิ้มที่แสนเศร้า

“หนูรู้ว่าหนูเด็กกว่าพี่ ไม่ควรยุ่งเรื่องของพี่ หนูรู้ว่าตอนนี้พี่เจอปัญหาหนัก หนูรู้ว่าพี่เสียใจมาก ๆ หนูเสียใจที่เห็นพี่เป็นแบบนี้ หนูไม่อยากให้พี่เสียใจ ไม่อยากให้พี่เจ็บปวด หนู หนู หนูรักพี่ หนูเป็นห่วงพี่”

“เด็กน้อยของพี่” เขาขยับตัวเข้ามากอด มือยกขึ้นลูบหัว น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ย “ตอนนี้พี่ไม่เท่เลยใช่ไหม ขอโทษนะที่ทำให้หนูเป็นห่วง”

“หนูขอโทษนะคะ ขอโทษที่พูดเรื่องนี้ หนูรู้ว่าหนูช่วยอะไรพี่ไม่ได้ แต่หนูรับฟังพี่ได้นะ พี่ระบายกับหนูได้”

“ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ก็หาย”

“ทั้งที่บอกว่าไม่เป็นไร แต่ทำไมพี่ของหนูถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้ พี่รู้ไหมว่าหนูเห็นพี่เป็นแบบนี้แล้วหนูเจ็บปวดมาก หนูไม่อยากให้พี่เจ็บแบบนี้”

“...” พี่แชมป์เขากอดฉันแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขาร้องไห้เหมือนจะขาดใจ เขาสะอื้นจนตัวโยน ฉันที่เห็นเขาเป็นแบบนั้นก็ร้องไห้เหมือนกัน

เราสองคนกอดกันร้องไห้