บทที่ 2 กำลังสำคัญ

“ฮึก ตั้งแต่เล็กจนโต ผมไม่เคยไม่เชื่อฟังปู่เลย สักครั้งก็ไม่เคย”

“ในชีวิตไม่ว่าปู่จะให้ผมเดินไปทางไหน...ผมไม่เคยมีคำถามว่าทำไมต้องไปทางนั้นด้วย บางเรื่องที่ผมไม่อยากทำ ผมก็ต้องทำ ฮึก ผมไม่เคยขัดใจคุณปู่สักครั้ง”

“แกเป็นหลานที่ดีที่สุดของฉัน ฉันภูมิใจในตัวแก”

“ผมไม่อยากเป็นหลานที่ดี!!! ผมไม่อยากเป็นคนที่ปู่ภูมิใจ!! ไอ้ธิวมันก็อยู่!! ทำไมปู่ไม่ไปหวังกับมันบ้าง ฮึก ทำไมต้องมาหวังอะไรกับผมนักหนา”

“ปะ...ปู่เอาแต่บังคับ บังคับผมทุกอย่าง ผมไม่ชอบวิทย์-คณิต ปู่ก็ให้ผมเรียน ผมอยากเตะบอลปู่ก็ไม่เคยให้ผมไปกับเพื่อนเลย ผมไม่มีเพื่อน เพื่อนที่ไม่ต้องรวย หากพวกไอ้หมอกับไอ้ซีไม่รวย ปู่ก็ไม่ให้ผมคบมันหรอก”

“ปู่แยกแม่ไปจากผม...เดือนหนึ่งผมถึงจะได้เจอแม่สักครั้ง ตั้งแต่ 8 ขวบ ผมไม่เคยโดนกอดเลย ชีวิตผมไม่มีใครเลย พอวันนี้ผมมาเจออันดา เธอเป็นคนเดียวที่ผมรัก ผมขอปู่แค่นั้นเอง ฮึก”

“คุณปู่เขาข้างไอ้ทัช! พ่อฮะ! ผมไม่ยอมนะ พ่อดูหน้าผมสิ! ไอ้ทัชมันอัดผมซะเละเลย!!”

“พ่อดูมันมองผม! มันจะฆ่าผมแน่!”

“แล้วผมไม่ใช่หลานคุณปู่หรือไงครับ!! ผมก็อัศวจุลรางกูลเหมือนกัน!!!”

“ธิวนั่งลง! นั่ง!”

“ผมก็ทำได้อย่างไอ้ทัช!! แต่ปู่เคยให้โอกาสผมบ้างไหม!! อะไรๆ ก็รักแต่มัน!! ให้มันก่อน! ผมก็หลานคนหนึ่งเหมือนกัน!! มันเกิดก่อนแล้วทำไม!! มันก็แค่ลูกนางพยาบาลที่มาดูแลคุณปู่ก็เท่านั้น!”

“กูไม่ได้รักไอ้ทัชเพราะความโง่ของมัน กูรักมันเพราะมันฉลาด...เก่งทุกอย่าง มึงบอกว่ามึงทำได้ทุกอย่าง แน่ใจหรือไอ้ธิว! มึงมันก็แค่ลูกแหง่...แม้แต่ขี้เล็บของไอ้ทัชยังมีค่ามากกว่าชีวิตมึงเลย!!”

“คุณปู่ให้ท้ายมัน ฮึก คุณปู่ไม่เคยรักผมเลย”

แมทธิวยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นดาดฟ้าของอาคารที่พักบนโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง นิ้วมือคีบบุหรี่และสูบอัดเข้าปอดเป็นตัวที่สามในครึ่งชั่วโมงมานี้ ดวงตาคมเข้มที่ถอดแบบพี่ชายมาไม่มีผิดเพี้ยนทอดออกไปอย่างเลื่อนลอยราวกับว่ากำลังรู้สึกชื่นชมวิวทิวทัศน์ในเวลาดึกดื่นเช่นนี้

“หมอบอกว่าอินทัชไม่ได้ทำแบบนี้ครั้งแรก...นายรู้ใช่ไหม” น้ำเสียงแหบแห้งของน้องชายเจ้านายที่เอ่ยถามเขาออกมันมีความเจ็บปวดในน้ำเสียง

“ครับ นายรับปากว่าจะไม่ทำอีก...แต่ไม่รู้ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้” แมทธิวพ่นควันบุหรี่ออกจากปอด ก่อนที่ทิ้งมันและบดขยี้ลงกับพื้น

“วรรษ…”

“ครับ”

“หาลูกน้องฝีมือดีไว้ใจได้ เอาการเอางานให้ฉันสักคน คนที่จะสอนงานฉันได้ และประคองฉันไปในตอนนี้...” แมทธิวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาวรรษเม้มริมฝีปากแน่นและพยักหน้าโดยเร็ว

“ผมจะช่วยคุณเองครับ...” แมทธิวก้มหน้าลงกระบอกตาร้อนผ่าว

“คุณธิว...คุณเป็นคนเก่งนะครับ หากคุณลดทิฐิลงสักนิด คุณจะเห็นความหวังดีของพี่ชายคุณ คุณทัชทำอะไรก็แล้ว เขาไม่เคยไม่นึกถึงคุณ” แมทธิวสบตากับคนพูด แววตาคนสนิทพี่ชายเขาแน่วแน่ราวกับว่ายืนยันในสิ่งที่ตัวเองพูด

“..........”

“คุณทัชและคุณธิวต้องจับมือกันไว้ให้แน่นและผ่านพ้นอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ได้นะครับ ผมจะอยู่เป็นกำลังใจและแรงกายสำคัญให้ ผมรับปากด้วยชีวิต...คุณธิวทำได้แน่นอน!”