บทที่ 1 ความสาหัสของชีวิต

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นั่งหมดอาลัยตายอยากกับพื้นห้องฉุกเฉิน มือข้างหนึ่งถือแผ่นกระดาษที่ชื้นไปด้วยหยาดน้ำตา ภายในจดหมายอัดแน่นไปด้วยคำพูดที่ทำให้หัวใจเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

ดวงตาพร่ามัวที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตามองมือหนาสั่นเทาเปรอะเปื้อนเลือดสีแดงฉาด แมทธิวยกสองมือขึ้นปิดบังใบหน้าและระเบิดเสียงร้องไห้ ความรู้สึกโหวงหวิวเกิดขึ้นภายในหัวใจมันเหน็บหนาวและเดียวดายเหลือเกิน...เขาจะไม่เหลือใครอีกแล้ว และเขาจะทำยังไงกับบริษัทดี

คุณปู่ที่เคยเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของครอบครัวก็มาล้มเจ็บตรอมใจ พ่อที่เคยแข็งแรงดีก็และล้มเจ็บไปอีกคน และทันทีที่แม่รู้ว่าพ่อจะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว ท่านก็ไม่ลังเลที่จะสะบัดพวกเราทุกคนทิ้ง และขอไปเพียงเงินทองสมบัติบางอย่างที่พอจะให้ท่านไปทำทุนได้

สมบัติที่เขามักจะแย่งชิงมันกับคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่ในห้องฉุกเฉิน…แต่วันนี้มันกลับไม่มีค่าใดเลย ขอแค่ใครสักคนที่ยืนอยู่ข้างเขา แต่มันกลับไม่มี แมทธิวยกสองมือขึ้นมากอดตัวเองและร้องไห้

‘ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้เข้มแข็ง...ผ่านมันไปให้ได้ วรรษจะสอนงานทุกอย่าง ฝากคุณปู่และแม่ฉันด้วย’

‘รหัสเซฟเป็นวันที่ฉันต่อยสวนแกจนฟันหัก...ส่วนพินัยกรรมฝากมันให้กับแม่ด้วย ส่วนที่เหลือฉันยกให้แก’

ทุกครั้งที่อินทัชได้ดีกว่า เขาไม่เคยหันกลับมามองตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่ได้ดีเท่ามัน เขาจะโยนความผิดไปให้พี่ชาย เพราะคุณปู่รักมันมากกว่า...ไม่ใช่เพราะมันเก่งกว่าเขา ที่ไม่เคยแม้จะเหยียบย่างเขาไปในบริษัท ถึงไปก็ไปนั่งโก้ ๆ และก็ผลาญเงินพ่อแม่เล่นไปวัน ๆ

แต่พอวันนี้วันที่รู้สึกว่าชีวิตมันเหนื่อยล้าเหลือเกิน งานที่อินทัชทำมันหนักหนาและไม่เคยมีความปรานีใด ๆ ในสนามธุรกิจเลย ไม่มีใครสนใจว่าเขาเป็นใคร ไม่มีใครสนว่าเขาเป็นลูกหลานใคร เขาโง่คือเขาแพ้

แมทธิวไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ชายหนุ่มไม่เคยนึกคิดว่าตัวเองจะรู้สึกรักผู้ชายที่อยู่ในห้องฉุกเฉินนั่นถึงเพียงนี้ เขาทำผิดมหันต์...เขาเห็นแก่ตัวคิดว่าชีวิตเขามันอดสู แต่เปล่าเลยอินทัชหนักหนากว่าเขามากแล้ว