บทที่3.2ลูกเขยรวย

ครูสนั่งอยู่ในห้องทำงานเพียงลำพังในคฤหาสน์ แววตาและท่าทางเคร่งขรึม เขากำลังนั่งดื่มไวน์ปลดปล่อยอารมณ์ไปกับความว่างเปล่า ไม่มีเสียงหัวเราะใสๆ ให้ได้ยินเหมือนอย่างเคย มีแต่ความเงียบสงบและอ้างว้างรอบกาย

" คุณครูสคะ ดึกแล้วไปนอนเถอะค่ะ " เอมม่าแม่บ้านคนสนิท นางมองนายใหญ่ด้วยความเป็นห่วง

"กี่โมงแล้ว "

"ตีสองแล้วค่ะ "

"ผมยังไม่ง่วง เอมม่าไปนอนก่อนเถอะ "

"คุณครูสคะ อย่าหาว่าฉันอย่างงั้นอย่างงี้เลยค่ะ ฉันรู้ว่าคุณเจ็บปวดใจแค่ไหน ที่เอ่อ..คุณคริสแล้วก็คุณพริกหนีไป แต่ว่าคุณจะทรมานตัวเองแบบนี้ทำไมกันคะ มันมีแต่แย่กับแย่ "

"หึ ใครว่าผมแย่ ผมกำลังดื่มฉลองให้กับตัวเองต่างหาก ฉลองให้กับการมีคนรักคนใหม่ไง มันน่ายินดีใช่มั้ยล่ะเอมม่า "

"ฉันไม่รู้หรอกนะคะ ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่และกำลังทำอะไรอยู่ ถึงได้รับเด็กคนนั้นมาดูแล เรื่องนี้มังคงไม่ใช่เรื่องเล่นๆ และล้อเล่นอีกต่อไปถ้าเกิดว่าคุณ..." เอมม่าเงียบไปชั่วขณะ นางจ้องมองแววตาคมเข้มแดงก่ำเพราะฤทธิ์ไวน์แดง

"ถ้าเกิดอะไร พูดให้จบสิเอมม่า "

"ถ้าเกิดว่าคุณครูสรักเด็กคนนั้นขึ้นมาจริงๆ "

"หึๆๆ รักเหรอ ผมมีสิทธิ์จะรักใครได้อีกงั้นเหรอ ผมพอแล้วเอมม่า ทั้งพิมพ์แล้วก็พริก ต่างก็ทิ้งผมไป ผมมันก็แค่วัยกลางคนที่รอการร่วงโรย "

" ความรักมันมองไม่เห็นแต่มันรู้สึกได้นะคะคุณคริส รู้สึกรักใครสักคน คนคนนั้นอาจจะเป็นเด็กคนนี้ก็ได้ สวรรค์คงไม่ใจร้ายกับคุณหรอกค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ" เอมม่ายิ้มจางๆให้นายใหญ่แล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน แต่ทว่าครูสยังนั่งดื่มไวน์และปลดปล่อยอารมณ์ไปกับความเงียบเหงาที่รายล้อมตัวเขาไว้

" พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ ผมรู้แต่ว่า ผมแค่อยากช่วยเด็กคนนั้นให้พ้นจากมือพี่ชายของเธอ เด็กคนนั้นคงไม่อยากทำเรื่องผิดศีลธรรม เธออยากเป็นอิสระ ผมก็แค่คนปล่อยนกออกจากกรง "

ครูสกลับมาทำงานเหมือนเดิมเต็มตัวที่โรงแรมแอนเดอะสัน เหตุเพราะน้องชายของเขาหายไปอย่างไร้ร่อยรอยพร้อมกับผู้หญิงที่เขาคิดจะลงหลักปักฐานและอยู่ด้วยกันไปจนแก่ชรา แต่ทว่ามันก็ไม่ได้ดั่งใจปรารถนา ขณะที่เขากำลังมุ่งมั่นกับการทำงาน

" คุณครูสคะ มีคนมาขอพบค่ะ " เสียงดังจากเครื่องอินเตอร์คอม

"ถ้าไม่สำคัญ ผมไม่ต้องการพบ ผมต้องบอกคุณกี่รอบคุณยุ้ย " ครูสส่งเสียงตอบกลับเลขาแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเคร่งเครียด

"เอ่อ...ขอประทานโทษค่ะ สำคัญค่ะคุณครูส คุณ เอ่อเดี๋ยวสิคะคุณรอก่อนค่ะ .คุณคะ" เลขาพูดไม่ทันจบ คนตัวเล็กก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องทำงาน

เธอมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของโอลิเวอร์ แล้วพิจารณาร่างสูงตั้งแต่ศรีษะจรดเท้า เขาดูไม่เหมือนคนวัยสี่สิบเลยสักนิด ขณะเดียวกันที่ครูสรู้สึกถึงความผิดปกติ เขาเงยหน้าละสายตาจากแฟ้มเอกสาร

"สวัสดีตอนใกล้เที่ยงค่ะคุณลุง"

"เธอเองนะเหรอ คนสำคัญ"

"ค่ะ ก็เป็นถึงคนรักของคุณลุงนี่คะ "

" มาที่นี่ทำไม ฉันบอกแล้วไงถ้ามีอะไรแล้วฉันจะติดต่อไปเอง ฉันกำลังยุ่ง มีตามั้ย "

"มีค่ะ แล้วก็เห็นว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ยุ่งมาก ก็เลยเลือกมาเวลานี้ "

"หึ...เป็นเด็กไม่ควรต่อปากต่อคำกับผู้ใหญ่ มีอะไรก็ว่ามา แล้วก็กลับไปซะ " ครูสมองคนตัวเล็กในชุดนักศึกษาแล้วถอนหายใจออกมาดังๆ

"เฮ่อ..." เขากำลังคิดว่าไม่ควรเลย ไม่ควรตกลงร่วมมือ หรือแม้แต่คิดช่วยเธอ นี่มันเสี่ยงเกินไป ไหนจะเรื่องความห่างของอายุ เรื่องการใช้ชีวิต แทบจะทุกอย่าง แทนที่จะไม่ถูกขุดคุ้ยจากสังคม หรือจะถูกขุดคุ้ยหรือจับตามองมากกว่าเดิม ทั้งๆที่เขาอยากรักษาแผลใจอยู่อย่างเงียบๆ

"เหนื่อยเหรอคะ”

"เปล่า มีอะไรก็พูดมา ไม่มีเรียนหรือไง "

"ไม่มีค่ะ หมายถึงตอนบ่าย หนูหิวข้าวไปกินข้าวกันก่อนได้มั้ยคะแล้วค่อยคุย”

"เธอหิว แต่ฉันไม่หิว" เขาก้มหน้าเซนต์เอกสารต่อไปสลับกับมองจอโน๊ตบุ้ค

"แต่นี่มันใกล้...อ๊ะ เที่ยงแล้ว ไปกินเถอะค่ะ ใกล้ๆแถวนี้ก็ได้ ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ไปค่ะ " ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อฉีกยิ้ม แล้วเธอก็เดินเข้าไปใกล้เขา ยื่นมือดึงแขนใหญ่ให้ร่างสูงลุกยืน แต่ทว่าคนตัวโตกลับกระเถิบเลื่อนเก้าอี้ออกห่าง เสียงดังใส่คนตัวเล็ก

"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาถูกตัวฉัน !! "

"ค่ะ ไม่ถูกตัวก็ได้ ~จะหวงเนื้อหวงตัวอะไรนักหนา ตาลุงบ้า~ ออกไปกินข้าวกันนะคะ หนูหิวข้าวมากเลย ได้ยินมั้ยคะ เสียงท้องของขนมมันร้องโคล้ก!!!"

เสียงท้องร้องดังจนเขาได้ยิน ครูสตัดความรำคาญหยุดงานของเขาแล้วเดินนำหน้าพาคนตัวเล็กออกไปข้างนอก ทว่ากว่าจะผ่านแต่ละจุดที่เขาทั้งคู่เดินตามกันไปก็พบแต่รอยยิ้มของพนักงานส่งมาให้สาวน้อยด้านหลัง

"นี่!! ฉันไม่อยากเดินกับคนบ้านะ หยุดยิ้มได้แล้ว "เขาหันมาสั่งเสียงเข้ม

"ก็ทุกคนยิ้มให้หนู หนูก็ต้องยิ้มตอบสิคะ คุณลุงนั่นแหละบ้า หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลาไม่เมื่อยหน้ามั่งหรือไงคะ "

"นี่เธอ อย่ามาวิภาควิจารณ์ฉัน ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน "

โอลิเวอร์หน้านิ่งกว่าเดิมแล้วเดินไปข้างหน้าไม่หันมามองร่างเล็กอีกเลย จนกระทั่งมีเสียงซุบซิบจากพนักงานชายแว่วให้ได้ยิน

"นั่นคนรักของคุณโอลิเวอร์เหรอ เด็กสุดๆ น่ารัก ใส่ชุดนักศึกษามาหาด้วย น่าอิจฉาชะมัด ขาสวยเป็นบ้าเลยว่ะ" ครูสหยุดยืน หันหลัง แล้วเดินกลับไปที่พนักงานชาย เขาส่งสายตาดุจเหยี่ยวแล้วกวักมือเรียกพนักงานชายให้เดินมาใกล้

"เอ่อ...สวัสดีครับคุณโอลิเวอร์ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ "

"มี ฉันอยากให้นายลาออก กับ ฉันไล่นายออก นายคิดว่าแบบไหนดีกว่ากัน”

เขาพูดจบก็เดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนคนตัวเล็กต้องวิ่งตาม กระทั่งถึงรถ

" อ้าว...ทำไมคุณลุงไม่กินข้าวที่โรงแรมคุณลุงล่ะคะ "

"ขึ้นรถ "

"ค่ะๆ"