บทที่2.2ประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบ

" ทำไมฉันต้องไปสนใจเรื่องรักๆใคร่ๆของเธอกับพี่ชายเธอ ฉันเป็นห่วงตัวฉันเองมากกว่า ฉันไม่น่าปล่อยให้มันเกิดขึ้นเลยให้ตายสิ แต่งงาน คนรัก ฮ่าๆๆๆ นี่มันโจ๊กทั้งเรื่อง หึ!!" แววตาคมเข้มและสีหน้ากลับมาเคร่งขรึม

" โจ๊กยังไงคะ "

"ก็เละไง เละ !!"

"คุณลุงหาว่าหนูทำเรื่องเละเทะเหรอคะ "

"ก็ใช่น่ะสิ นี่!! ถ้าฉันรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของพัฒน์ ฉันไม่มีทางให้เธอเล่นตลกแบบนี้แน่ " เขาหันหน้าไปมองดวงหน้าสวยใสเหมือนเด็กมัธยมปลาย ครูสพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วสะดุดถึงบางสิ่งบางอย่างที่เคยสัมผัส

"คุณลุงกำลังมองหนู "

"ใช่ ฉันว่าฉันเคยเห็นเธอ อืม...ถ้าไม่นับก่อนถึงหน้าลิฟท์ ฉัน...อืม...เคยเจอเธอที่ไหนนะ อืม...เดี๋ยวนะ เธอบอกว่าเธอพบกับฉันที่อังกฤษ หรือว่า...เธอ ยัยเด็กจมน้ำ หึ!!! ฮ่าๆๆ กลม..โลกมันกลมจริงๆ เธอกำลังเล่นอะไรอยู่ห๊ะ ถึงตามฉันมาถึงที่นี่ แถมยังประกาศเป็นคนรัก จะแต่งงานกับฉันอีก นี่มันเรื่องบ้าอะไร "

"คุณลุงนั่นแหละบ้า!! "เธอพูดสวนทันควัน

"ฉันเนี้ยะนะบ้า!!"

"ใช่ค่ะ คนรักทิ้งคุณลุงไปในวันสำคัญแบบนี้ คุณลุงกำลังกลบเกลื่อนความผิดหวัง ความพ่ายแพ้ ความเศร้า ความโดดเดี่ยว ที่ถูกน้องชายพาคนรักของคุณลุงไป คุณลุงทำเป็นเข้มแข็ง จริงๆแล้วคุณลุงอ่อนแอ คุณลุงอ่อนแอ"

"ฉันบอกให้หยุดพูด เธอไม่มีสิทธิ์มาวิภาควิจารณ์ฉัน ฉันพอแล้วกับเรื่องบ้าๆ เธอไปซะ กลับไปที่ของเธอ !!" เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วเหยียบย่ำมันบันดาลโทสะที่สุมอยู่ในอก

" เรื่องนี้มันจะไม่เละค่ะ ถ้าเราร่วมมือกัน หนูช่วยคุณ คุณช่วยหนู หนูไม่อยากอยู่ที่บ้าน หนูต้องการให้พี่พลเลิกยุ่งกับหนูหนู ส่วนคุณก็จะไม่ถูกสังคมเอาไปนินทา หรือขุดคุ้ยอดีต เรื่องความสัมพันธ์รักสามเศร้า คุณลุงไม่อยากให้คนที่ทิ้งคุณลุงไปเห็นว่าคุณลุงมีความสุขดีหรอกเหรอคะ ไม่อยากให้พวกเค้าเห็นเหรอคะว่าการกระทำของพวกเขาไม่ได้ทำให้คุณลุงพ่ายแพ้

"นี่เธอกำลังล่อลวงฉันอยู่นะ "

" เรียกว่าชัยชนะร่วมกันดีกว่าค่ะ ว่าไงคะ "

"หึ แล้วเธอไม่เสียดายโอกาสของตัวเองหรือไง หน้าตาก็น่ารักสวยดี ถึงรูปร่างจะเหมือนเด็กไปหน่อย คงมีผู้ชายดีๆเข้ามาจีบไม่น้อย แต่เธอต้องมาแต่งงานทั้งที่อายุยังน้อย แถมมีคนรักแก่คราวพ่ออย่างฉัน เธอไม่อายหรือไง "

" คริๆๆ ฮ่าๆ คุณลุงกังวลเรื่องอายุเหรอคะ อืม คุณดูดี ถ้าไม่บอก หนูยังคิดว่าแค่สามสิบห้าสามหกเองนะคะ ว่าไงคะคุณลุง เรามาร่วมมือกันมั้ยคะ "

"เธอแน่ใจนะ "

"ค่ะ"

"จะไม่มาเสียใจที่หลังใช่มั้ย ฉันไม่ได้บังคับเธอนะ "

" ค่ะ "

"อืม...เธอจะมาเป็นคนรักฉันกี่เดือนแล้วแต่งงาน เธอประกาศไปแล้วใช่มั้ย "

" อีกเดือนนึงแต่งเลยนะคะ อยู่ด้วยกันสักปี แล้วก็แยกย้าย เดี๋ยวคนก็ลืมๆไปเอง ไปค่ะไปหาพ่อหนูกัน คุณพ่อคงรอคำตอบ ส่วนเรื่องรายละเอียดยิ้บย่อยเราค่อยมาตกลงกันอีกทีนะคะ" พูดจบเธอก็คว้าแขนแข็งแรง แต่ทว่าครูสกลับสะบัดแขนหนี

"อย่ามาโดนตัวฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาติเข้าใจมั้ย "

"ค่ะๆ " คนตัวเล็กส่ายหน้าแล้วเดินลิ่วๆนำหน้าเขาไปหาบิดา และดูเหมือนว่า แผนการบ้าบิ่นบวกฤทธิ์แอลกอฮอล์จะทำให้เธอพ้นจากบ้านคุณานนท์ และพี่ชาย

ใบหน้าของครูสเรียบเฉยขณะนั่งอยู่ต่อหน้าพ่อของขนม ผิดจากขนม สีหน้าและแววตาของเธอดูไม่วิตกกังวลหรือเคร่งเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น

"ความจริงเท่านั้นที่ฉันอยากรู้ ฉันหวังว่านายคงจะไม่ทำเรื่องที่ไม่ดีหรอกใช่มั้ยครูส! " พงศ์พัฒน์ ประสานสายตากับเพื่อนที่สนิมสนมกันมาหลายปี

"นายฟังสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ให้ดีๆนะ " ครูสชายตามองร่างเล็กนั่งเงียบ เห็นแววตากลมโตประกายความหวัง

"ฉันไม่เคยอดทนมากมายขนาดนี้ครูส ทั้งๆที่ฉันอยากจะฉีกร่างนายออกเป็นชิ้นๆ " พงศ์พัฒ์ขึงขัง เขากัดกรามแน่นระงับความโกรธที่เดือดพร่านๆ

"เอ่อ..."ครูสอ้ำอึ้ง

ขณะที่ขนมมองปฏิกริยาโต้ตอบของผู้ร่วมชะตากรรม เขาคือความหวังของเธอในตอนนี้ ตอนที่เธอหมดความอดทนที่จะอยู่ร่วมชายคากับผู้หญิงตีสองหน้า และคอยให้ร้ายเธอต่างๆนาๆ คำหยามเหยียดที่ได้ยินจนเกินรับไหว คำด่าที่ไม่ตั้งใจได้ยินแต่กลับได้ยิน คนตัวเล็กส่งเสียงในใจล่องลอยไปหาเขา เขาที่เคยช่วยเธอพ้นจากความตาย

~หนูขอร้อง ช่วยหนูสักครั้ง พาหนูออกจากบ้านคุณานนท์ แล้วหนูจะตอบแทนความใจดีของคุณลุง ให้สมกับที่คุณลุงช่วยหนู ได้โปรด ช่วยหนู ~

เบ้าตาของขนมร้อนผ่าว มือเย็นเฉียบ หัวใจดวงน้อยเต้นแรง เธอรอฟังคำตอบของโอลิเวอร์อย่างใจจดใจจ่อ

"พูดออกมาครูส ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน " พงพัฒน์เอ่ยออกมาอย่างโกรธจัด

" ฉันจะรับลูกสาวนายไปกับฉัน ฉันจะดูแลขนมอย่างดี ฉันจะรับผิดชอบขนม "

" ไอ้ครูส !! นายมันหมาป่า!! นายมันเจ้าเล่ห์ ฉันผิดหวังในตัวนาย นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง !! ขนมยังเด็ก นายแอบทำเรื่องชั่วๆมานานเท่าไหร่แล้ว ไอ้เพื่อนเฮงซวย !!ไอ้โคแก่!!ไอ้!!! " พงศ์พัฒน์กระชากคอเสื้อเพื่อนดึงเข้าหา สายตาเกรี้ยวกราดสาดใส่ใบหน้าคมเข้ม