CHAPTER 3

“ถ้างั้นฉันก็เข้าไปได้!”

“คุณคะไม่ได้นะคะ คุณคะ คุณ!”

ร่างเล็กเดินตรงเข้าไปโดนไม่รับฟังเสียงคัดค้านของพนักงานเคาน์เตอร์เลยเธอกระชับกระเป๋าสะพายใบใหญ่เข้าหาตัวเองพร้อมทั้งเชิดใบหน้าตรงไปห้องที่ต้องการไม่นานนักเท้าสวยก็หยุดลง

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

แอ๊ด...

“อาหมอคะ...”

เสียงของฉันหยุดลงเพียงแค่นั้นเมื่อได้เห็นบุคคลที่เป็นคู่สนทนาของอาไชยยัน นัยน์ตาสีเทาเปล่งประกายเด่นออกมาชัดเจนใบหน้าได้รูปทั้งสันกรามเรียวมีเสน่ห์เบี่ยงข้างมองมาทางฉันทำเอาเสียวสันหลังวาบ ไรผมสีน้ำตาลเหลือบดำนั้นเข้ากับชุดกาวน์สีขาวบนตัวเขามาก

นั่นสินานแล้วสินะที่เราไม่ได้เจอกันเลย

“ยัยซี”

แต่แล้วเสียงแหบของอาหมอก็ทำให้ฉันหลุดออกจากความคิดไร้สาระพวกนั้น อาหมอมองฉันอย่างตำหนินิดๆ คงเป็นเรื่องการเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต

“ก็ซีนึกว่าว่างนิคะอาหมอ”

“อย่าแถ”

เห็นไหมว่าอาฉันฉลาดเหมือนกรดจับการโกหกฉันได้ทุกครั้งและครั้งนี้ก็เช่นกันพอฉันเคลือบสายตาไปมองเขาผู้ชายคนนั้นก็ยกริมฝีปากยิ้มเหยียดนิดๆ

“โอเคค่ะ พูดตรงได้เลยใช่ไหมคะ?”

ในเมื่ออยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ฉันจึงสูดยาดมเข้าปอดอีกครั้งต่อหน้าผู้ชายทั้งสองคน ไม่จำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์อะไรแล้ว

“แล้วนี่เป็นอะไรหลานอาจำเป็นต้องสูดยาขนาดนั้นเชียว?” อาหมอมองฉันแบบล้อเลียนแกมห่วงใย “หน้าซีดมากนะซีหรือว่า...ท้อง”

กรี๊ดทันไหม?

กรี๊ดให้กับคนที่ร่ำเรียนหมอมากแบบอาของฉันถึงจะแรดแบบโจ่งแจ้งก็ไม่ใช่ว่าจะยอมผู้ชายง่ายๆ นะ

“โอ้ย! ไปกันใหญ่แล้วค่ะถ้าซีท้องคงไปแผนกสูตินรีเวชแล้วไม่จำเป็นต้องมาแผนกนี้มั้งคะ”

“เอ่อ...ขอโทษด้วยนะหมอคิน หลานมันนิสัยเป็นแบบนี้แหละ”

ทันทีที่ฉันพูดจบอาหมอกับเบี่ยงใบหน้าไปขอโทษผู้ชายคนนั้น คนที่อาควรขอโทษควรเป็นซีไหมคะฉันอยากจะพูดแบบนี้ออกไปให้รู้แล้วรู้รอด

“ไม่เป็นไรครับ”

“คุณอา!” ฉันใส่อารมณ์มากขึ้น “ไม่ต้องห่วงว่าซีจะขัดการพูดจานานหรอกคะ พอดีคุณแม่ให้มาเอาเอกสารจากคุณอาก็เท่านั้นอีกอย่างซีไม่ถือว่าเป็นการเสียมารยาทนะคะเพราะคุณแม่ให้มาท่านก็ต้องรู้แล้วว่าอาหมอว่าง....”

“ยัยซี”

“มันจริงค่ะ” ฉันย้ำอีกครั้งพร้อมเดินเข้าไปรับเอกสารจากมืออาหมดใส่ในกระเป๋าสะพายของตัวเองด้วยความเรียบร้อยยังไงฉันก็ไม่ผิดและก็ไม่ได้ว่าเขาเป็นคนขี้เสือกแค่เพียงพูดแบบอ้อมๆ “งั้นซี...”

“เดี๋ยวยัยซี”

ฉันหยุดชะงักทั้งที่กำลังจะขยับเท้าหันหลังไม่รู้ว่าอาหมอมีอะไรอีกจึงเรียกฉันไว้อีกอย่าบอกให้สวัสดีผู้ชายคนนั้น ไม่เด็ดขาดแค่แนะนำก็ไม่อยากรู้แล้ว

“อะไรคะ?”

“แล้วหน้าซีดขนาดนี้เอาแอมโมเนียนไหม?”

“อาหมออยากให้ซีตายหรอคะ เหม็นจะตายชัก” ยาบ้าอะไรแบบนี้จะทำให้คนเป็นลมตื่นหรือตายกันแน่ “ซีไม่เป็นอะไรหรอกค่ะแค่เหม็นกลิ่นโรงพยาบาลงั้นซีไปก่อนนะคะ สวัสดีคะ”

เขาคงตำหนิฉันอยู่ในใจว่าไร้มารยาทเป็นแน่แต่ก็ช่างเถอะในเมื่อทั้งฉันและเขาก็เป็นแค่เพียงคนรู้จักกันเท่านั้นจึงไม่จำเป็นต้องทักทายอะไรให้มันมากความ

คิน ครั้งแรกที่เห็นหน้าในรอบสามปีกว่าแบบนี้แสดงว่าจบเฉพาะทางมาเรียบร้อยแล้วสินะถ้าทุกคนจำได้ตอนนั้นระหว่างฉันกับเขาเรารู้จักกันตอนอยู่ปีสอง [เรื่องแสนรักสุดสวาท] แต่ก็ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่นักฉันจึงเลือกถอยออกมาดีกว่าเพราะไม่อยากให้ความรู้สึกมันไปไกลมากกว่า

แล้วทำไมโลกถึงเหวี่ยงให้เราเจอกันอีกฉันไม่เข้าใจ

เสียงถอนหายใจของฉันดังขึ้นเมื่อมาถึงรถแล้วบรรยากาศโล่งปอดสบายกว่าด้านในเยอะเลยจึงไม่จำเป็นใช้ยาดมอีกต่อไปทว่าทันทีที่จะเปิดประตูรถก็มีมือใหญ่เข้ามาดึงต้นแขนฉันไว้

“ยังเหมือนเดิมเลยนะ”

“นาย!” คินมาปรากฏตรงหน้าของฉันทั้งที่มันไม่น่าจะเป็น

“เจอหน้าไม่คิดจะทักทายกันเลยหรือไง?”

“ไม่จำเป็นอะไรกับชีวิตขนาดนั้น” ฉันจำวันนั้นได้ดีจำความเจ็บปวดพวกนั้นได้อย่างไม่เคยลืมสักวินาทีแม้มันจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม “เพราะนายมันไม่ได้สำคัญ...”