บทที่2.จบตอน

“ขอร้องนะป่าน ทำเพื่อลุงสักครั้ง ลุงสัญญาว่าต่อไปนี้จะเลิกสร้างปัญหาจะเลิกการพนันจริงๆ” ลุงศักดิ์เอ่ยขอร้องหล่อนแบบนี้ มันจึงทำให้ปานไพลินต้องทำตามที่แกขอร้อง

ปานไพลินเบ้ปากใส่คนที่นั่งเอกเขนกอย่างสบายอารมณ์อยู่ที่โซฟานั่งเล่นบนระเบียงเรือนหลังงามขนาดกะทัดรัดที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน หากว่าแขกที่มาพักจะทำอาหารกินเองก็ยังได้ แต่หล่อนคิดว่าแขกอย่างดอมคงไม่ทำแบบนั้น และสิ่งที่เขาจะทำคือเรียกจิกใช้หล่อนไงล่ะ

“อาหารเย็นมาแล้วค่ะ” ปานไพลินยกถาดอาหารไปวางบนโต๊ะตัวใหญ่แล้วจัดวางให้เขาอย่างเรียบร้อยด้วยความเคยชินและตามหน้าที่ของเจ้าของบ้านที่ดี

ดอมลุกขึ้นแล้วเดินมาที่โต๊ะเขาก้มมองอาหารแล้วหันมามองหล่อน หญิงสาวรีบเมินหน้าหนีไม่อยากมองหน้าเขาในใจก็เต้นระทึกรู้สึกแก้มร้อนๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“แอบใส่อะไรที่เป็นพิษต่อร่างกายผมรึเปล่าเนี่ย”

“เห็นฉันเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้นรึไง ฉันไม่ใช่คุณนะ” ปานไพลินหันมามองเขาตาเขียว

ดอมไหวไหล่ยิ้มๆ แล้วนั่งลงมองหาอาหารตรงหน้า ที่มีข้าวสวยร้อนๆ พะแนงไก่ ต้มยำทะเลหม้อไฟ ไข่เจียวหมูสับ และผัดผักรวม อาหารสี่อย่างนี้หล่อนต้องทำเองทั้งหมดและโชคดีที่มีของสดในตู้ และยังมีอาหารแช่แข็งพอที่จะทำอาหารที่เขาสั่งได้ และสั่งเหมือนแกล้ง กินคนเดียวสั่งเสียเยอะแยะ แบบนี้แกล้งกันชัดเจน โจ่งแจ้งเลยล่ะ

“ถ้ามีอะไรก็โทร. ไปละกันนะคะ ฉันจะไปทำงานอื่นต่อ” หญิงสาวบอกแล้วหันหลังจะเดินไป

“เดี๋ยวสิ..” ดอมเรียกหล่อนไว้ ปานไพลินหันมามอง

“อะไรคะ คุณต้องการอะไรอีก”

“ต้องการคุณ..” เป็นคำตอบที่สั้นๆ ตรงๆ คนฟังถึงกับอึ้งพูดไม่ออกทำอะไรไม่ถูกชั่วขณะ แก้มสาวเหมือนจะร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

“ผมหมายถึง ต้องการให้คุณนั่งกินข้าวด้วยกันน่ะ ดูสิ อาหารเยอะขนาดนี้ใครจะกินหมด” ปานไพลินลอบถอนใจเบาๆ แล้วมองเขาตาขุ่นๆ

“รู้ตัวว่ามาคนเดียว จะสั่งทำไมเยอะแยะล่ะคะ คุณสั่งอาหารจานด่วนจานเดียวก็ได้ สเต๊ก สลัด ข้าวผัด ผัดกะเพรา ผัดพะแนงราดข้าวหรืออะไรก็ได คุณก็รู้ว่าฉันอยู่คนเดียว แต่ก็ยังสั่งอาหารเยอะแยะรู้ไหมว่ามันเหนื่อย”

หากเป็นแขกคนอื่นหล่อนคงไม่กล้าขึ้นเสียงใส่และบ่นเป็นชุดขนาดนี้ แต่กับดอมไม่รู้ทำไมว่าหล่อนถึงกล้าต่อปากต่อคำกับเขาทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะต่อกรด้วยได้ง่ายๆ

แต่.. ไม่รู้ล่ะ หล่อนไม่กลัวเขาหรอก และจะไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างเขาด้วย... ปานไพลินบอกตัวเองมองขาอย่างไม่พอใจ แต่ดอมกลับหัวเราะชอบใจ

“ก็ได้แกล้งคุณสนุกดีไง มาสิมานั่งกินข้าวด้วย” เขาบอกหน้าตาเฉยเสียอย่างนั้นปานไพลินแทบอยากจะเอาถาดอาหารฟาดหัวเขาเสียนี่

“ไม่.. คุณ นี่มัน..” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็งแล้วทำท่าจะเดินหนีไป แต่ว่าเดินไปได้ไม่กี่ก้าวข้อมือเล็กก็ถูกฉวยไว้ด้วยอุ้งมือใหญ่ของเขาและมันทำให้หล่อนเซถลาเข้ามาหาเขาอย่างง่ายดาย และยังตกอยู่ในวงแขนแข็งแรงที่โอบหล่อนไว้กรายๆ นั่นด้วย

“อุ๊ย.. นี่คุณ ปล่อยนะ”

“ก็คุณเกือบจะล้ม ผมก็แค่ช่วยประคองไว้..”

เหมือนเขาหัวเราะในลำคอเบาๆ แต่ปานไพลินไม่กล้าเงยหน้ามองเขา เอาแต่ดันแผงอกกว้างที่แข็งแกร่งราวหินผาไว้ไม่ให้หน้าอกของตนสัมผัสกับเขา ตอนนี้แก้มหล่อนแดงจัดยิ่งกว่าอะไร ใจก็เต้นแรงด้วย แต่หล่อนจะไม่ยอมแสดงอาการหวั่นไหวให้เขาเห็นเด็ดขาด

“ฉันไม่ล้มแล้ว ปล่อย..” หญิงสาวขืนตัวไว้สุดแรง

“ถ้าคุณยอมนั่งกินข้าวกับผม ผมจะปล่อย แต่ถ้าไม่ก็ยืนกอดกันอยู่แบบนี้ล่ะ”

“นี่คุณดอม..”

“ครับ ผมชื่อ คุณดอมจอมโอหัง..”

ปานไพลินหน้าแดงด้วยความอายเมื่อเขาล้อเลียนคำพูดที่หล่อนว่าเขาลับหลัง

“คนบ้า..” ปานไพลินทำปากขมุบขมิบว่าเขาเบาๆ

“ตกลงว่าไงครับ จะนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนผมรึเปล่า มันเงียบเหงาแบบนี้ นั่งกินข้าวคนเดียวเหงาแย่เลย”

“ก็รู้ว่าไม่มีคนมาพักจะมาทำไมเล่า”

“ก็อยากมา ที่นี่สวยดี เบื่อโรงแรมหรูๆ แล้วไง”

เขาพูดพร้อมทั้งกระชับวงแขนแน่นไปอีกจนปานไพลินเริ่มจะทนไม่ไหว ขืนยืนให้เขากอดอยู่แบบนี้หล่อนได้ละลายแน่

“ตกลงฉันจะนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนคุณก็ได้ ปล่อยเสียทีสิ..”

สิ้นคำพูดของหล่อนเขาก็ปล่อยหล่อนเป็นอิสระจากวงแขนแกร่งทันที แต่ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือหล่อน

“มาเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นไม่อร่อย”

ปานไพลินหมดคำจะโต้เถียงกับเขา เพราะตอนนี้หล่อนคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ได้แต่นั่งกินข้าวกับเขาไปเงียบๆ และฟังเขาเล่าเรื่องวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยเปื่อย และปานไพลินก็ค้นพบว่าดอมเป็นคนที่คุยสนุกและคุยเก่งพอสมควร แตกต่างจากบุคลิกที่ดูเงียบๆ นิ่งๆ ไม่ยิ้มหัวกับใครง่ายๆ จนหล่อนคิดว่าเขาเย่อหยิ่งและทระนงตนว่าอยู่เหนือคนอื่นๆ ทั้งยังดูเย็นชา ร้ายกาจเมื่อทำหน้านิ่งๆ ตาดุๆ และแค่เขาทำหน้านิ่งๆ ตาดุๆ ทุกคนก็ดูจะกลัวเขาจนหัวหด ก็รังสีเจ้าพ่อมาเฟียมันแผ่กระจายออกมาเสียขนาดนั้นนี่นะ...

ปานไพลินกลับมาที่ห้องของตัวเองแล้วรีบนั่งลงที่เตียงกว้างของตนอย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกเหมือนแข้งขามันสั่นจนแทบจะยืนไม่ไหว และใจก็เต้นแรง บ้าจริงๆ ทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกหวั่นไหวไปกับเขาด้วยนี่ ดอมไม่ใช่คนที่หล่อนควรจะยุ่งหรืออยู่ใกล้ เขากับหล่อนต่างกันเกินไป เรียกได้ว่าคนละชั้นเลยก็ว่าได้ ดอมหล่อเหลา ร่ำรวยระดับมหาเศรษฐี มีชื่อเสียงโด่งดังโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง คำว่าเสือผู้หญิง หรือคาสโนวา ก็คือนิยามของดอมนั่นล่ะ หล่อนพอจะได้ยินข่าวคาวๆ ของเขาอยู่บ้าง แต่หล่อนไม่ได้สนใจและไม่เคยได้พบเจอเขาตัวเป็นๆ สักที ทั้งที่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด เพิ่งจะได้มีโอกาสได้เจอเขาเมื่อปีที่แล้ว ที่ดอมมาที่นี่เพื่อขอซื้อรีสอร์ตที่ใกล้จะเจ๊งของหล่อนและในวันนั้นเขาก็ขโมย จูบแรก ของหล่อนไปอย่างหน้าตาเฉย..