บทที่ 2

“แกมาทำอะไรที่นี่นังน้ำหวาน!!”

เสียงดุดันตวาดก้องไปทั่วก่อนนัยน์ตาสีดำคมกริบจะลอบมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างหัวเสียทันทีเมื่อได้เห็นหน้าเข้าในจังหวะที่ตนเองนั้นกำลังมือขึ้นอยู่กับการเล่นไพ่ตรงหน้า

ธนพล ชายชราสูงวัยรูปร่างอ้วนท้วมตวาดเสียงลั่นทันทีที่เห็นหน้าหวานของลูกติดเมียของตนเองที่จู่ๆ ก็เดินเข้ามาขัดจังหวะการเล่นพนันของตนเสียดื้อๆ ทั้งๆ ที่เขาก็เคยสั่งเอาไว้แล้วว่าไม่ให้มาที่นี่หากไม่มีเรื่องด่วนอะไร

‘น้ำหวาน’ หรือชญาวีร์ กมลรัตน์โสภณ หญิงสาววัยยี่สิบสี่หมาดๆ ที่ต้องมีชีวิตพลิกผันนับตั้งแต่วันที่พ่อซึ่งเปรียบได้เหมือนหัวหน้าครอบครัวจากไปด้วยโรคร้ายและผู้เป็นแม่แต่งงานใหม่กับ ธนพล ผู้ชายซึ่งไม่เคยคิดที่จะหางานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง ทำให้ชญาวีร์ต้องทำใจเรื่องจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ ทันทีที่จบ ม ปลายหญิงสาวก็ต้องเที่ยวหางานทำไปเรื่อยเพื่อให้มีเงินมากพอรักษาผู้เป็นแม่ที่กำลังป่วยหนักเพราะมีหลายโรครุมเร้าอีกครั้งพ่อเลี้ยงที่ค่อยจ้องแต่จะรีดไถเงินจากเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

“น้ำหวานมาขอเงินจ๊ะพ่อ แม่ไม่สบายมากต้องไปหาหมอ พ่อมีเงินให้น้ำหวานบ้างไหมจ๊ะ” เสียงหวานตอบกลับไปเบาๆ อย่างหวาดกลัวสายตาลอบมองคนรอบข้างไปมาด้วยความรู้สึกหดหู่หัวใจเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น เพราะแม่ของเธอแต่งงานใหม่กับผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ชีวิตของเธอมันถึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเเบบนี้ เพราะไม่ว่าจะทำงานหาเงินมาได้มากแค่ไหนก็ต้องถูกพ่อเลี้ยงแย่งชิงไปทุกครั้งจนมาถึงวันนี้ที่แม่ของหล่อนเริ่มจะทรุดหนักและต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วนหล่อนจึงรวบรวมความกล้าเดินเข้ามาสถานที่ที่เต็มไปด้วยอบายมุขแห่งนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

“ฉันไม่มีหรอกโว้ยนังนี่นิ!! ไสหัวแกกลับไปซะก่อนที่ฉันจะโมโห” ธนพลส่งเสียงตอบก่อนจะส่งสายตาเกลียดชังไปให้ลูกเลี้ยงอย่างไม่วางตา หากเธอยอมตกลงไปเป็นเมียน้อยเสี่ยรวยๆ ที่ตนเองนั้นควานหามายื่นให้ป่านนี้เขาก็คงมีเงินใช้สุขกายสบายใจไปแล้ว แต่เพราะความดื้อดึงของอีกฝ่ายมันเลยทำให้แผนการที่วางเอาไว้จำต้องพังไม่เป็นท่าเสียทุกครั้งเพราะมักจะมีคนให้ความช่วยเธอให้เธอนั้นหลุดรอดออกมาทุกครั้งไป

“แต่พ่อค่ะ แม่ไม่สบายมาก แม่อยากให้พ่อกลับบ้านบ้าง กลับบ้านกันเถอะนะจ๊ะพ่อ” ชญาวีร์ยังคงไม่ยอมแพ้เพียรพยายามอย่างหนักจนอีกฝ่ายเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาให้ได้เห็นอีกครั้ง...

“เอ๊ะนังลูกเวรนี่ บอกให้ไปให้พ้นยังไงวะ!!!” ครั้งนี้ไม่พูดเปล่า มือแกร่งสะบัดคนตรงหน้าให้หลุดพ้นก่อนจะเดินหนีไปอีกด้านทันทีที่พูดจบไม่สนใจเลยว่าหญิงสาวตรงหน้าจะทำหน้าเช่นไรเมื่อได้รับคำตอบที่แสนจะใจจืดใจจำ...

น้ำตาหยดใสไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อความสิ้นหวังมาเยือน ครั้นเมื่อเตรียมจะหมุนตัวเดินกลับไปยังที่ที่จากมาก็พบกับร่างสูงใหญ่ของผู้ชายปริศนาสองคนยืนดักหน้าเอาไว้ซะก่อน ดวงตาใสซื่อค่อยๆ เงยขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยความสับสนแต่ก่อนที่จะได้ทันเอ่ยถามหนึ่งในนั้นก็รีบพูดแทรกถึงสิ่งที่ต้องการจากหล่อนเข้าเสียก่อน...

“ช่วยไปกับพวกเราหน่อยได้ไหมครับ”

“เอ๊ะ! ไปไหนเหรอค่ะ แล้วนี่คุณจะลากฉันไปไหน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปล่อยไง ช่วยฉันด้วยค่ะ นี่คุณ!! ช่วยด้วยค่ะ!!”

แม้จะตะโกนสุดเสียงเพื่อร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่มีใครเลยสักคนจะปรายตามาสนใจหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่กำลังถูกชายฉกรรจ์ลากไปอีกด้านของบ่อนมุ่งหน้าไปยังที่ไหนสักแห่งที่ชญาวีร์เองก็ยังงุนงงว่าตนเองนั้นได้เผลอไปทำอะไรขัดหูขัดตาใครที่นี่เข้ารึเปล่า

จนกระทั่งร่างเล็กถูกผลักลงบนโซฟาหรูสีแดงเพลิงในห้อง VIP ที่พวกนักพนันกระเป๋าหนักมักจะเช่าเพื่อเป็นรังรักให้กับตนเองและหญิงสาวที่เดินให้บริการในบ่อนในเวลาต่อมา ใบหน้าหวานตวัดมองร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์ด้วยสีหน้าโกรธจัด แก้มเนียนใสเริ่มจะขึ้นสีแดงระเรื่อจนเมื่อเสียงเข้มของใครบางคนที่นั่งไขว้ห้างรอหล่อนอยู่ก่อนแล้วดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ...

“ดีมาก พวกแกออกไปก่อน” สิ้นเสียงเข้มที่ดังตอบกลับมา เก้าอี้หนังสีดำที่หันหลังให้อยู่ก็ค่อยๆ หมุนกลับมาประจัญหน้าชญาวีร์อีกครั้งอย่างช้าๆ ทำให้เธอได้เห็นใบหน้าของผู้สั่งการได้อย่างชัดเจนมากขึ้น

ดวงตากลมโตจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกสงสัยอยู่เพียงชั่วครู่ก่อนความทรงจำครั้งล่าสุดจะค่อยๆ เปิดออก และเป็นเขานั่นเอง ผู้ชายที่หล่อนบังเอิญเดินชนเข้าระหว่างทางที่จะไปให้พ่อเลี้ยงคนนั้น..

“คุณ...”