ตอนที่5. ดอกเตอร์?

“แล้วดอกเตอร์ล่ะค่ะ พักห้องไหน” หล่อนถาม

“ช่วงนี้ ผมนอนในห้องทดลองเลยครับ ขี้เกียจเดินขึ้นเดินลง ก็เลยยกห้องนอนของผมให้คุณ”

หล่อนชะงักไปนิดหนึ่ง

“ที่จริง ฉันนอนห้องรับแขกชั้นล่างนี่ก็ได้”

“คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ”

เขาพยักเพยิดไปที่พะโล้ มันยืนกระดิกหางมองหล่อนอยู่ตรงตีนบันได

“อาณาจักรของพะโล้อยู่ชั้นล่างน่ะครับ” เขาบอกหล่อน “มันยึดพื้นที่ไว้หมดแล้ว ขืนคุณนอนข้างล่างของบ้าน ไม่ว่ามุมไหน เช้ามาอาจนอนหนุนตัวพะโล้ หรือไม่ก็ มันอาจมานอนหมอนเดียวกับคุณก็ได้”

“ขนาดนั้นเชียวหรือคะ” หล่อนเลิกคิ้วถาม

ดอกเตอร์บุญเติมเปิดห้องนอนตัวเองที่จะกลายเป็นห้องพักของหล่อนระหว่างปฏิบัติการที่นี่

“ครับ” เขายิ้มยืนยัน “เพื่อนผมทุกคนเคยโดนมาแล้วทั้งนั้น มันเนียนมาก คุณจะไม่รู้ตัวเลย เวลาที่มันย่องเข้ามาใกล้ตัวคุณ เวลาคุณหลับ”

“ทีแรก ฉันคิดว่ามันจะดุ” หล่อนคงเดาจากที่มันเห่ากรรโชกเสียงดัง

“ครับ กับคนแปลกหน้า ผมถึงงงว่าคุณทำได้ไง เมื่อกี้แค่คุณจ้องมัน พะโล้ก็กลายเป็นลูกหมาไปในทันที”

หล่อนไม่ตอบ กลับนั่งลงปลายเตียง เปิดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ลากมันขึ้นมาด้วย

“โอเคค่ะ ฉันนอนห้องนี้ได้ เชิญคุณลงไปรอที่ชั้นล่างสักครู่ เดี๋ยวฉันตามลงไป แล้วเราค่อยคุยกัน”

“แล้ว เอ่อ...” เขาทำท่าอึดอัด ก่อนมองไปทั่วๆห้อง “คุณมินตราไม่ตรวจตราความเรียบร้อยก่อนหรือครับ”

หล่อนทำหน้างง

“อย่างในตู้ หลังประตู ในห้องน้ำ ระเบียงนั่น” เขาชี้ไปตามจุดต่างๆของห้อง ก่อนเดินไปเลื่อนประตูกระจกหลังห้องที่เปิดสู่ระเบียง

“ตรวจตรา....” หล่อนทวนคำพูดของเขา “ทำไมต้องตรวจคะ”

“ก็ ก็ ที่ผมเคยเห็นในหนัง พวกนักสืบหรือบอดี้การ์ดต้องระวังตัวเองทุกฝีก้าว บางทีอาจมีกล้องหรือไม่ก็อาวุธต่างๆของฝ่ายอริซ่อนอยู่ก็ได้”

หญิงสาวถอนหายใจ หล่อนมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความระอาก่อนพูดออกไป

“ฉันว่า คุณคงดูหนังฝรั่งมากไป หรือไม่ก็อ่านตำราฝรั่งเยอะจน...เอ่อ...ขอโทษนะคะ”

หล่อนบอกอย่างไม่เกรงใจ

“เพี้ยน?”

เขายิ้มเจื่อนๆ

หล่อนบอกต่ออย่างไม่เกรงใจ

“ถ้ามันเป็นอย่างที่คุณพูดจริงๆ ฉันว่า ป่านนี้ พวกโจรขโมยมันคงยกเค้าบ้านคุณไปแล้ว ถ้ามันสามารถเข้ามาซ่อนอะไรต่อมิอะไรในห้องนอนคุณได้ง่ายดายขนาดนี้”

“นั่นสิครับ” เขายกมือเสยผมแก้เก้อ “โอเคครับ งั้นผมไปรอข้างล่าง”

“เดี๋ยวค่ะ!” มินตราเรียกดอกเตอร์บุญเติมก่อนที่เขาจะเดินออกไป

ชายหนุ่มหันมาทันที เลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม

“ครับ?”

“ฉัน อยากขอความกรุณา” หล่อนชี้มาที่กางเกงชุดนอนของเขา“อย่าหาว่าฉันเสียมารยาท คราวหน้าคราวหลัง คุณอย่าใส่กางเกงนอนแบบนี้ออกมาโดยไม่ใส่กางเกงใน”

หล่อนย้ำ

“มันน่าเกลียดมาก โดยเฉพาะ กับฉันที่ต้องมาอยู่ร่วมบ้านกับคุณระยะหนึ่ง”

ชายหนุ่มหน้าเสีย คิดจะใช้มือปิด ‘ส่วนสำคัญ’ ก็คงไม่ทันแล้ว ลองหล่อนเตือนเสียขนาดนี้ เขาไม่ทันระวังเพราะอยู่คนเดียวจนเคยตัว ชุดนอนตัวเก่งที่ผู้มีพระคุณซื้อให้วันเกิด ใส่จนเปื่อยแล้วเปื่อยอีก

“โธ่ ทำไมไม่ส่งผู้ชายมาว่ะ”

เขาพึมพำ ยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ทั้งอายทั้งขำ ขณะรีบหันหลังเดินออกมา

“ดอกเตอร์บุญเติมคะ” หล่อนเรียก

“คะ... ครับ...”

เขารีบขาน ไม่กล้าหันหน้ากลับมา กลัวหล่อนจะเห็นอะไรต่อมิอะไรอีก ถึงแม้มันจะเลือนรางก็ตาม

“เรื่องนั้น ฉันก็สงสัย แต่มันเป็นคำสั่งจากเบื้องบนที่ฉันปฏิเสธไม่ได้ ทั้งที่พยายามต่อรองให้หาบอดี้การ์ดผู้ชายมาดูแลคุณ แต่คำสั่งก็คือคำสั่ง” หล่อนอธิบายยืดยาว ก่อนลงท้าย “...หวังว่าคุณคงเข้าใจ”

ชายหนุ่มหน้าเหวอ เขาไม่ทันนึกว่าหล่อนจะได้ยินที่เขาบ่นงึมงำ

เฮ้อ....หล่อนช่างเป็นบอดี้การ์ดที่สมบูรณ์แบบเสียจริงๆ ไม่มีสิ่งใดรอดหูรอดตาไปได้เลย

“ครับ ผมเข้าใจแล้ว”

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ดอกเตอร์ผู้เก่งกาจ แต่เป็นเพียงนักเรียนในห้องของครูระเบียบยังไงยังงั้น.