พ่ายรักบอดี้การ์ดสาว

“นายปารย์!” เสียงเรียกชื่อชายหนุ่มดังขึ้น พร้อมกับที่อีกฝ่ายผละจากการสวมกอดหญิงสาวในทันที

“แกคิดจะทำอะไร” ลัดดาถามด้วยน้ำเสียงห้วนอย่างเอาเรื่อง

ผู้หญิงอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมลัดดาปรายตามองหญิงสาวด้วยความชิงชัง

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ คุณแม่”

ปารย์ระล่ำระลัก พยายามจะอธิบาย เมื่อมองเห็นความหมายในแววตาของมารดา เขาพอจะรู้ว่า ภาพที่มารดาได้เห็นเมื่อครู่มันจะกลายเป็นเชื้อเพลิงอย่างดี

เชื้อเพลิงที่จะช่วยจุดความเข้าใจผิดของมารดาที่มีต่อมินตราให้โชนลุกจนไม่อาจดับลงได้อย่างง่ายดาย

“แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น” นางยืนกราน

เพราะภาพที่ลูกชายสวมกอดหญิงสาวมันกระจ่างชัด ตอกย้ำสิ่งที่อยู่ในความหวาดกลัวของลัดดา

ยิ่งเคยได้แรงยุยงจากญาติสนิทของนางที่เตือนถึงความสัมพันธ์ที่อาจเกินเลยระหว่างลูกชายคนเดียวกับเด็กในบ้านที่สามีเก็บมาเลี้ยง

‘เด็กมิ้นคงคิดจะรวบหัวรวบหางตาปารย์นั่นล่ะค่ะ เห็นทำท่าออดอ้อนฉอเลาะน่าเกลียดพิลึก น่าเป็นห่วงเด็กหัวอ่อนอย่างตาปารย์นะคะ คุณพี่’

น้ำเสียงเหล่านั้นยังดังก้องหมุนคว้างอยู่ในหัว

ลัดดาเคยนึกเกรงอยู่เหมือนกัน ยิ่งได้เห็นเด็กหญิงที่เติบโตมาเป็นสาวสะพรั่ง นางก็ยิ่งหวาดหวั่น ลัดดาจะไม่มีวันยินยอมให้ลูกชายคว้าเด็กมินตรามาเป็นเมียอย่างเด็ดขาด หลังสูญเสียผู้เป็นสามีไปแล้ว ชีวิตนางก็เห็นแต่จะเหลือเพียงลูกชายคนเดียวที่เป็นหลักยึดโยง

อนาคตของปารย์ต้องดีที่สุด

และผู้หญิงที่ลูกชายจะร่วมชีวิตด้วยจะต้องไม่ใช่ลูก ‘โจร’

ปารย์สบตาผู้เป็นมารดาด้วยความวิงวอน “แต่ผม...”

“กลับขึ้นตึก เดี๋ยวนี้” นางสั่งเสียงห้วน

มองลูกชายที่หันไปสบตากับมินตราด้วยความอาวรณ์

หญิงสาวสบตากับผู้เป็นพี่ชายบุญธรรมด้วยความเข้าใจ หล่อนรู้ว่า ปารย์ห่วงหล่อนเกรงมารดาของเขาจะทำอะไรหล่อนด้วยความโมโห

หล่อนจึงต้องเป็นฝ่ายเอ่ยบอก

“ไปเถอะค่ะ พี่ปารย์”

นั่นล่ะ... ชายหนุ่มจึงยินยอมเดินผ่านมารดากลับเข้าไปในบ้านด้วยความหนักใจ

หากการกระทำของลูกชายยิ่งสร้างความเดือดดาลให้ลัดดา

ยังไม่ทันไร ลูกชายกลับเชื่อฟังลูกโจรมากกว่ามารดาแท้ๆ ลัดดานึกพาลวิญญาณสามีที่ตายจาก จะรู้ไหมว่า ได้ทิ้งปัญหาใหญ่หลวงนักไว้ให้นาง

หากนายตำรวจใหญ่ผู้เป็นสามีไม่ใจอ่อนพาตัวเด็กผู้หญิงจากซ่องโจรที่ตัวเองเข้าไปทลายกลับมาเลี้ยงดูอุ้มชูราวกับลูกสาวแท้ๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นคงไม่เติบโตมาเป็นหอกข้างแคร่ ที่คอยทิ่มแทงหัวใจนางอยู่ ในตอนนี้

คล้อยหลังลูกชาย ลัดดาจึงหันกลับมามองมินตราด้วยแววตาแข็งกร้าว

“ฉันคงให้เธออยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ได้แล้ว แม่มิ้น”

“คุณ!”

มินตราครางเรียกสตรีวัยกลางคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสะเทือนใจอย่างยิ่ง กับคำพิพากษาชีวิตหล่อนที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยิน ถึงคุณลัดดาจะมิใช่มารดาที่แท้จริง หากหล่อนก็ให้ความรักความเคารพแก่คุณลัดดาเยี่ยงผู้ให้กำเนิด

แล้วผู้หญิงคนเดียวกันนี้...มิใช่หรือ

เป็นคนที่เห็นหล่อนมาแต่เล็กแต่น้อย แล้วเหตุใดเล่าจึงปล่อยให้บุคคลอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวมาช่วยตัดสินความผิด

หล่อนไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ไม่เคยเลยจริงๆ

จะมีวันผู้ที่พระคุณจะกลายเป็นคนเอ่ยปาก ‘ไล่’ หล่อนให้ไปจากบ้านหลังนี้

“ได้ยินแล้ว ใช่ไหมจ๊ะ หนูมิ้น” อีกเสียงรีบเอ่ยสำทับ

ญาติสนิทของคุณลัดดาที่เป็นฝ่ายยุยงให้คุณลัดดาระแวงในตัวหญิงสาวจีบปากจีบคอพูดเสริมอย่างมีจริต

“...ถ้าอย่างนั้น เธอก็น่าจะรีบทำตามที่คุณพี่พูดนะ หรือที่ไม่อยากไปจากที่นี่เพราะเธอมีจุดประสงค์บางอย่าง”

แววตาหญิงสาวที่มองลัดดาสั่นระริกเอ่อคลอด้วยหน่วยน้ำตา

นางจึงเบือนหน้าไปทางอื่นที่ไม่มีดวงหน้าสวยหวานของมินตรา

“เธอก็มีการมีงานที่ดีทำพอจะเลี้ยงตัวเองได้ ฉันเลี้ยงเธอมานานพอแล้ว ไปซะ!”