บทที่ 3 กับคนที่อยากมอง

“การที่ผมมายืนซ้อนคุณอยู่นี่ก็เป็นเกียรติมากแล้วนะ เพราะปกติ...มีแต่คนอยากให้ผมทำแบบนี้ทั้งนั้น” อันดามันเบิกตากว้างและหัวเราะในลำคอ

“เฮอะ! ผู้หญิงส่วนมากอาจจะชอบคุณ! แต่ฉัน ไม่ ชอบ!!”

อินทัชหรี่ตามองหญิงสาวที่พูดประโยคนั้นกับเขาอย่างตรง ๆ ชายหนุ่มรู้สึกเสียเซลฟ์จนต้องเบนสายตาไปมองเวทีแทน

“ถอยออกไปได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน!” อันดามันเอานิ้วชี้จิ้มหน้าอกชายหนุ่มและออกแรงดัน

อินทัชเลิกคิ้วและก้มลงมองนิ้วมือเรียวยาวที่จิ้มหน้าอกเขาอยู่...ท่าทางแบบนี้นอกจากคำว่า ‘รังเกียจ’ มันจะพอนึกคำไหนได้อีกไหม?

“โอเค...ถ้าคุณอยากกลับก็กลับ” ชายหนุ่มยอมถอยหลังห่างออกมาจากหญิงสาว

อันดามันยกมือปัดตามเนื้อตามตัว เหมือนปัดฝุ่นปัดตัวไร ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มก่อนจะล้วงมือหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา

“กลับไปก็ดี ผมเรียกไอ้ซีมาอยู่เป็นเพื่อนน่าจะสนุกกว่าอยู่กับคุณ!” อินทัชพูดจบประโยคก็หมุนตัวกลับมานั่งที่โซฟาทันที

อันดามันยืนค้างเติ่งอยู่ตรงนั้น ไวเท่าความคิด! หญิงสาวเดินตามเขามาและกระชากโทรศัพท์เครื่องหรูกดวางสายที่เขาโทรออกไปในทันที!

“ไม่ต้องโทร!” หญิงสาวกระแทกสะโพกนั่งลงบนโซฟาอย่างไม่ได้เต็มใจนัก

“กลับไปสิ! ผมให้กลับแล้ว!”

“อย่าเรื่องมากได้ไหมอินทัช! นั่งลง!” หญิงสาวกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะยกมือกอดอกเชิดใบหน้าขึ้น

อินทัชหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินมานั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว ดวงตาคมเข้มกวาดตามมองขาเรียวยาวที่โพล่พ้นรอยผ่าของเดรสสีแดงรัดรูป

“เก็บอาการหน่อย เดี๋ยวเขาจะคิดว่าเป็นพวกโรคจิต!” อันดามันจับรอยแยกของกระโปรงให้ปิดมาทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ได้ช่วยหรอก

“ผมจะมองเฉพาะคนที่อยากจะมองเท่านั้นแหละ...” ไม่สะทกสะท้าน หน้าหนาจริง! อันดามันค่อนแคะอยู่ในใจ อยากมองก็มองไปเถอะ เธอไม่สนใจหรอกอย่างมากก็ได้แค่มอง!