บทที่ 4 ของอร่อยอย่างผม...

“เก็บอาการหน่อย เดี๋ยวเขาจะคิดว่าเป็นพวกโรคจิต!” อันดามันจับรอยแยกของกระโปรงให้ปิดมาทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ได้ช่วยหรอก

“ผมจะมองเฉพาะคนที่อยากจะมองเท่านั้นแหละ...” ไม่สะทกสะท้าน หน้าหนาจริง! อันดามันค่อนแคะอยู่ในใจ อยากมองก็มองไปเถอะ เธอไม่สนใจหรอกอย่างมากก็ได้แค่มอง!

อินทัชเอนกายพิงพนักโซฟาก่อนจะยกแขนข้างหนึ่งเท้าพนักพิงไว้ และยกแก้วบรั่นดีที่อยู่ในมือขึ้นดื่มด้วย อันดามันเห็นแล้วว่าเขามองเธออยู่ แม้หญิงสาวจะหันหลังให้เขาอย่างไม่รักษามรรยาทก็ตาม

“คุณมันผู้หญิงน่าเบื่อ...สวยซะเปล่า ไร้มรรยาทอีกด้วย!” เมื่อเจอต่อว่าตรง ๆ อันดามันก็หันไปมองคนที่พูดกับเธอด้วยประโยคค่อนแคะ ไม่ว่าเขาจะพูดจริงหรือล้อเล่น เธอจะตีความว่าเขาต่อว่าเธอจากใจจริง!

“แล้วไง?” ยังมาลอยหน้าลอยตาอีก หญิงสาวดันแก้วไวน์มากระทบแก้วบรั่นดีของเขาก่อนจะกระดกดื่มและหันกลับไปมองเวทีต่อ

“ชอบมันนักรึไงไอ้ดีเจฝรั่งเนี่ย” ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้เธอดูเหมือนเขาจะแสดงเจตนาเกินไป!

“ก็ชอบเขามากกว่าชอบคุณแล้วกันค่ะ” อินทัชหัวเราะ และยื่นแก้วไปชนกับเธอซ้ำ

“หมดแก้วนะ แต่ถ้าคออ่อนก็ไม่ต้องหรอก ผมขี้เกียจจะไปส่ง...” ยังไม่ทันจะจบประโยคหญิงสาวก็ยกดื่มเสียจนหมดแก้ว

ชายหนุ่มยกยิ้ม และกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟให้เอาไวน์มาตั้งบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปถามหญิงสาวว่าอยากได้อาหารสำหรับทานเล่นไหม

“อะไรก็ได้ ฉันทานได้หมด ขออร่อยหน่อยแล้วกัน” อันดามันยกแก้วน้ำเปล่าที่เด็กเสิร์ฟส่งให้ขึ้นดื่ม

“งั้นผมไหม...อร่อยเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มเสนอตัวเองและหัวเราะในลำคอ เมื่อเห็นหญิงสาวเบะริมฝีปากใส่

“ฉันไม่ชอบของคาว ๆ และเป็นคนเลือกกินมาก...ของมีตำหนิอย่างคุณ ผ่านไปป้ายหน้าเลยค่ะ” อินทัชหัวเราะร่วน ก่อนจะหุบยิ้มในทันที เมื่อเห็นว่ามีใครเดินเข้ามาในโซนที่เขานั่งอยู่...

อันดามันขมวดคิ้วและงุนงงกับปฏิกิริยาของเขา และก็เข้าใจได้ในนาทีต่อมา เมื่อมีชายร่างสูงใหญ่กับพรรคพวกอีกสองคนนั่งลงร่วมโต๊ะกับเราทั้งที่ยังไม่มีใครชวนเลยด้วยซ้ำ และหนึ่งในผู้ชายพวกนั้นนั่งใกล้ชิดติดเธอเหลือเกิน!