บทที่ 2 ฉัน ไม่ ชอบ!

“ถอยออกไปฉันอึดอัด!” หญิงสาวพูดเสียงลอดไรฟัน แต่เขาแค่ปรายตามามองเธอเท่านั้น! ใช่! ใช้คำว่าปรายตา! คุยอะไรกันมากมายนักหนา จะคุยกันก็ปล่อยเธอก่อนไม่ได้รึไง!

“คุณแมทธิวให้ผมมาเรียนเชิญร่วมโต๊ะครับ”

“อืม เดี๋ยวไป” ชายหนุ่มตอบไปแค่นั้นก่อนจะหันกลับมามองเสี้ยวหน้าของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ริมฝีปากหยักยกยิ้ม ชอบจริง ๆ พยศแบบนี้

“แล้วคุณลีน่า...” วรรษยังพูดไม่ทันจบเจ้านายก็เอ่ยตัดบทในทันที

“ค่าใช้จ่ายก็เคลียร์ไป...นัดคืนนี้กับคนอื่นยกเลิกไปก่อน มีคนต้องเคลียร์กันอีกยาว” ดวงตาคมเข้มยังคงจับจ้องผู้หญิงตรงหน้าไม่วางตา

อันดามันได้ยินเต็มสองหู เธอไม่ได้ชอบใจแต่ก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อช่างมัน! เสียงหมาเห่า! และคิดว่าพอผู้ชายคนนั้นไป คนที่ล็อกเธออยู่จะปล่อยเธอไปเอง

แต่ไม่ใช่! ผู้ชายที่มารายงานข่าวถอยออกไปแล้ว แต่เขากลับไม่คิดจะห่างเธอออกไปเลย

“แฟนคุณเมาเละอยู่นั่นไม่คิดจะไปดูรึไง!” ผู้หญิงที่เป็นเจ้าของงานวันเกิดเมาจนยืนไม่ไหวแล้ว

“ผมโสด” ใบหน้าคร้ามคมลอยไปลอยมา แค่เพียงลมหายใจกั้น หญิงสาวต้องถดก้นนั่งลงบนราวระเบียงที่กั้นโซน เพราะถ้ายืนมันเนื้อตัวเราก็จะโดนกัน

“คุณกลัวผมทำไม...ใคร ๆ ก็อยากให้ผมกอดทั้งนั้น”

“ฉันดูเหมือนคนที่สนใจผู้ชายอย่างคุณงั้นเหรอ?” อินทัชยกยิ้ม ก่อนจะเป่าลมใส่ใบหน้าเธออีกครั้งหนึ่ง!

“นี่!” หญิงสาวตวาดแว๊ดออกไป แต่สิ่งที่เขาทำคือกระชากแก้วไวน์ในมือเธอไปกระดกดื่ม กวนประสาท! เป็นสิ่งเดียวที่อันดามันรู้สึก!

“รสชาติดี...ร้อนแรงเมื่อปลายลิ้นสัมผัส แต่ก็นุ่มละมุนในตอนท้าย” หญิงสาวเอียงใบหน้าหนีเมื่อเขายื่นหน้ามากระซิบชิดกกหู

“คุณอินทัช เรามาคุยกันดี ๆ ฉันรู้ว่าคุณเป็นผู้ชายหยาบคายนะ แต่ฉันมาช่วยกันหมาให้คุณ คุณควรให้เกียรติฉันมันถึงจะถูก!” มือเรียวดันหน้าอกแกร่งไว้ เพราะเขาทำท่าจะเข้ามาใกล้ร่ำไป

“การที่ผมมายืนซ้อนคุณอยู่นี่ก็เป็นเกียรติมากแล้วนะ เพราะปกติ...มีแต่คนอยากให้ผมทำแบบนี้ทั้งนั้น” อันดามันเบิกตากว้างและหัวเราะในลำคอ

“เฮอะ! ผู้หญิงส่วนมากอาจจะชอบคุณ! แต่ฉัน ไม่ ชอบ!!”