บทที่ 1 ต้องผู้ชายแบบไหน?

“งั้นเหรอ...แล้วผู้ชายแบบไหนที่จะทำอะไรแบบนี้กับคุณได้ล่ะ?” ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบโดนหัวไหล่กลมกลึงของเธอ

“ก็ไม่ใช่ผู้ชายอย่างคุณแล้วกัน!!”

อินทัชเลิกคิ้วข้างเดียวขึ้นสูง ก่อนจะเอนกายไปด้านหน้า ทำให้แผ่นอกหนั่นแน่นเกยหัวไหล่กลมกลึงพอดี สองแขนวางเท้าราวระเบียงกั้นของโซน VVIP ล็อกร่างเพรียวระหงไว้ในอ้อมกอด แผ่นหลังเธอเล็กแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง

อันดามันแทบจะหันไปตะกุยใบหน้าที่ก้มต่ำลงมาเหมือนจะคลอเคลียซอกคอเธอ มือเรียวที่กำแก้วไวน์สองจิตสองใจว่าจะสาดใส่เขาดีไหม!

“ถ้าคุณคิดจะสาดไวน์ใส่ผม...บอกเลยนะว่าผมจะสาดคืน แต่ไม่ใช่น้ำไวน์นะ คงเป็นน้ำอย่างอื่น!” อันดามันหันขวับมาเผชิญหน้า ก่อนจะผลักหน้าอกแกร่งอย่างแรง

“หยาบคาย!” เสียงหวานสั่นเทาเกรี้ยวกราด

ชายหนุ่มเอียงใบหน้าและหัวเราะร่วนอย่างรู้สึกชอบใจในกิริยาทางท่าร้าย ๆ ของเธอ ดวงตาคมกล้าฉายแววพึงพอใจอย่างไม่ปิดบัง

“อย่ามามองฉันแบบนี้!” ใบหน้าคร้ามคมเคลื่อนเข้าใกล้ ก่อนจะเป่าลมร้อนออกมาจากปากใส่ใบหน้าเธอ

กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉุนจัดทำให้หญิงสาวต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง มือหนาเคลื่อนมาจับปลายผมเธอเล่น ก่อนจะใช้ปลายจมูกสูดดมมันแรง ๆ

อันดามันกัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้จนรู้สึกเจ็บ เธออยากจะฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าคมเข้มตรงหน้าเหลือเกิน!!

“คุณทัชครับ...” มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาทักเขาเสียก่อนไม่เช่นนั้นได้มีคนหน้าสั่นแน่!

ชายหนุ่มยอมผละร่างกายออกจากเธอเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ก่อนจะหันไปคุยกับ ‘วรรษ’ เลขาคนสนิทต่อ

อันดามันหงุดหงิดถึงขั้นสุด เธอไม่รู้ว่าตรงนี้มีใครที่รู้จักเธอบ้าง แม้จะไม่ได้ออกงาน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีใครไม่รู้จักเธอ...

หากหญิงสาวทำอะไรไม่งามไปตอนนี้...มันคงไม่ดีเพราะที่นี่คือกรุงเทพ แต่อีกใจก็คิดและการที่เธอยืนให้ผู้ชายสิงร่างอยู่นี่มันดีกว่ารึไงกันนะ!!