บทที่ 2 เจอกันอีกครั้ง

คทากำลังยื่นรอรับกาแฟที่เขาพึ่งสั่งไป ร้านกาแฟนี้เป็นร้านประจำที่เขาชอบสั่งกินทุกวันอาทิตย์ ระหว่างรอเขาก็เปิดดูรูปในแชทที่คอปเตอร์ส่งมาให้ รูปที่ส่งมาเป็นรูปของหลายชายของเขาที่นอนอยู่บนตักของคิตตี้ มันเป็นภาพที่น่ารักและเติมพลังงานในหัวใจของเขาให้มีความสุขมากขึ้น

“รอคุณลุงเคลียงานทางนี้ก่อนนะครับ ลุงจะรีบบินไปหาคาร์เตอร์เลยนะ และก็คิตตี้ด้วย”

“กาแฟได้แล้วค่ะคุณคทา” เสียงของพนักงานทำให้คทาละความสนใจจากภาพในโทรศัพท์และเดินไปหยิบกาแฟที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์

“ขอบคุณครับ” คทายิ้มขอบคุณพนักงานและหยิบแก้วกาแฟของเขาเดินออกจากร้านไป แต่ว่าทันทีที่ขาของเขาก้าวพ้นร้านออกมา สองข้างของเขาก็ถูกขนาบข้างด้วยผู้ชายร่างใหญ่บึกบึนที่มองจากภายนอกก็พอรู้ว่า ผู้ชายสองคนนี้ทำอาชีพเป็นบอดี้การ์ด

“แกสองคนไม่ต้องขนาบข้างฉันขนาดนี้ก็ได้มั้ง เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจว่าฉันเป็นตัวอันตรายมากกว่านักธุรกิจ” คทาพูดกับลูกน้องทั้งสองคนของเขา

“ผมสองคนขอโทษครับบอส คราวหน้าจะทำให้ดีกว่านี้ครับ” ผู้ชายที่ยืนฝั่งขวามือของคทาเอ่ยพร้อมหันไปพยักหน้าให้คู่หูที่ยืนอยู่ด้านซ้ายของคทา เป็นสัญญาณบอกให้ก้าวถอยห่างออกจากเจ้านาย

บอดี้การ์ดทั้งสองคนของคทามีรูปร่างสูงใหญ่กำยำแต่สองคนนี้มีความต่างกันแค่ทรงผม คนหนึ่งชื่อ ไมค์ เขาชอบไว้ผมยาวประบ่าและมัดรวบไว้ด้านหลังเพื่อความเรียบร้อย ส่วนอีกคนชื่อ จอห์น คนนี้มักจะตัดผมรองทรงสูงอยู่เสมอเขาไม่ชอบไว้ผมยาว ที่จริงอีกมีหนึ่งคน ชื่อ ไปป์ คนนี้ไม่ใช่สายรักษาความปลอดภัย แต่เป็นสายให้คำปรึกษากับคทามากกว่าและตอนนี้ไปป์ก็ทำหน้าที่อยู่ที่โรงแรมดูงานแทนคทา

คทาไม่ได้อยากมีบอดี้การ์ด ไม่ยากทำอะไรที่มันยุ่งยาก แต่มันเป็นคำสั่งของพ่อ เขาเลยต้องยอมและเพื่อความปลอดภัยมีไว้ก็ไม่เสียหาย เมืองนี้อาจจะดูไม่อันตรายแต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ทั้งนั้น การตัดขาคู่แข่ง(ทำให้หายสาบสูญ)ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นบ่อย เพราะฉะนั้นปลอดภัยไว้ก่อนน่าจะดีกวา

“ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากสบายๆ ไม่อยากให้แกสองคนต้องตึงมากเกินไป เรารีบกลับโรงแรมกันเถอะวันนี้ฉันมีประชุมตอนบ่ายด้วย” คทาพูดเสียงเรียบๆสบายๆกับลูกน้องและก้าวเดินนำหน้าทั้งสองคนไป แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องเจอกับสาวสวยที่บังเอิญเดินมาเจอเขา และเธอก็เปลี่ยนทิศทางเดินตรงเข้ามาหาคทาทันที

คทายืนรอให้เธอเดินเข้ามาหา ทั้งที่ในใจอยากจะเดินหนีให้พ้นซะมากกว่า แต่ด้วยมารยาทและตัวเขาเป็นผู้ชายจะให้ทำแบบนั้นกับสาวสวย เซ็กซี่ ก็คงจะดูไม่ดี ในสายตาของคนภายนอกอะนะ

“สวัสดีค่ะคุณคทา” สาวสวยเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเขา

“สวัสดีครับคุณไลลา” คทาทักทายตอบพร้อมยิ้มด้วยรอยยิ้มแบบนักธุรกิจให้กับเธอ

“คุณคทา เรียกไลลาแบบนี้อีกแล้วนะคะ คราวก่อนที่เราเจอกัน ไลลาขอให้คุณเรียกไลลาเฉยๆ แต่ทำไมวันนี้เรียกคุณไลลาอีกแล้ว”

คทายังคงยิ้มแบบนักธุรกิจและบังคับสายตาให้มองที่เฉพาะที่ใบหน้าสวยของไลลา ไม่ให้เลื่อนไปมองที่ลำคอสวย ไหปลาร้าขาว หัวไหล่เนียน ยิ่งโดยเฉพาะร่องอกที่มันบีบชิดจนสะดุดตา ทุกครั้งที่เขาเจอไลลา ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เธอจะแต่งตัวมิดชิด แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเขา มันเป็นความมั่นใจของเธอและอีกอย่างไลลาก็มีบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันอยู่ตลอด

“คุณไลลายังเรียกผมว่า คุณคทาเลย จะให้ผมเรียกคุณว่าไลลา แบบนั้นได้ยังไงละครับ”

ไลลาเผยรอยยิ้มพึ่งพอใจกับคำพูดของคทา ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ได้คุยกัน คทาคือคนที่ทำให้เธอรู้สึกอยากรู้จักกับเขามากขึ้น แค่ในด้านของธุรกิจเท่านั้น

“เท่าที่พอจะรู้มา คุณคทามีอายุมากกว่าไลลา ถ้าอย่างนั้นคราวหน้า ถ้าเราเจอกัน ไลลาจะขอเรียกคุณว่า พี่คทานะคะ หวังว่าคุณจะไม่ถือ ที่ไลลาจะเรียกแบบนี้”

“ผมคงต้องรอให้ถึงคราวหน้าก่อนนะครับ ถึงจะรู้ว่าผมควรจะถือหรือไม่ถือ ถ้าคุณจะเรียกผมแบบนั้น ขอตัวก่อนนะครับ”

คทายิ้มให้ไลลาอีกครั้งก่อนจะขอตัวเดินออกไป ไลลายืนยิ้มที่มุมปากมองตามคทาอยู่สักพัก

“คุณช่างเป็นคนที่น่าค้นหาจริงๆเลยนะคะ คุณคทา ฉันมั่นใจว่ายังไงเราก็ต้องได้เจอกันอีกแน่”

ไลลาพูดและตัดสินใจเดินไปยังจุดหมายที่ตั้งใจจะไปตั้งแต่แรก โดยมีบอดี้การ์ดสองคนของเธอเดินเติมมาติดๆ คนหนึ่งชื่อ วิน ส่วนอีกคนชื่อแม็กซ์ และเรื่องตลกก็คือแม็กซ์เป็นน้องชายแท้ๆของไมค์บอดี้การ์ดของคทา ทำไงได้ในเมื่องานที่เขาทำดันเลือกเจ้านายเองไม่ได้

“หยุดก่อนครับคุณไลลา” วินรีบทักและตามด้วยแม็กซ์ที่รีบก้าวมายืนบังด้านหน้าของไลลาไว้

“มีอะไรเหรอวิน” ไลลาถาม และพยายามบังคับไม่ให้หัวใจของเธอเต้นเร็วจนเกินไปเพราะทุกครั้งที่หัวใจเต้นเร็วมากๆไลลาจะเป็นลมเสมอ เธอไม่ได้เป็นโรคหัวใจแต่เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนเด็กซึ่งยังหาสาเหตุไม่ได้ อาการที่เป็นไม่ได้มีผลกระทบต่อการใช้ชีวิตประจำวันของไลลา ขอแค่ไม่ทำกิจกรรมที่จะทำให้หัวใจเต้นเร็วก็พอ

“ผมรู้สึกว่ามีคนแอบซุ่มมองมาทางเราอยู่ครับ” วินตอบพร้อมใช้สายตาสอดส่ายมองหาคนๆนั้น

“ทางด้านหน้าเป็นซอยเปลี่ยว ผมขอเสนอให้เราหันหลังเดินกลับไปทางเดิมครับ” แม็กซ์เสนอความคิดที่น่าจะดีที่สุดในตอนนี้ เพราะทั้งสามคนยืนอยู่ในพื้นที่โล่ง และวิสัยทัศน์ยากต่อการมองเห็นคนที่ซุ่มดูอยู่ ถ้ายังฝืนเดินต่อไปอาจทำให้เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นได้

“ถ้าพวกนายคิดอย่างนั้น ฉันก็คงเลือกอย่างอื่นไม่ได้แล้วสินะ” ไลลายอมตัดใจที่จะไม่ไปดูตึกแถวที่กำลังปล่อยขายในราคาถูกและเหมาะแก่การซื้อมาเก็งกำไร เพราะถ้าลูกน้องของเธอมีท่าทางเป็นกังวลขนาดนี้ เธอก็กล้าพอที่จะเชื่อและไว้ใจพวกเขา

“รีบพาฉันไปในที่ปลอดภัยเถอะ เรื่องตึกไว้มาดูคราวหลังก็ได้”

บอดี้การ์ดทั้งสองรีบพยักหน้ารับ และกำลังจะพาไลลาเดินกลับไปทางเดิมแต่ยังเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็มีผู้ชายสองคนเดินมาดักด้านหน้ากลุ่มของไลลาไว้ และอีกหนึ่งคนเดินมาดักด้านหลัง ภายในมือของผู้ชายทั้งสามคนถือปืนพกไว้

“อยู่ข้างหลังพวกผมไว้นะครับคุณไลลา” แม็กซ์พูดและพร้อมกันกับวินที่หยิบปืนพกของตัวเองออกมา พวกเขามีคนถือปืนแค่สอง แต่ศัตรูมีถึงสาม

“จะรีบไปไหนจ๊ะคนสวย” หนึ่งในผู้ชายที่ดักอยู่ข้างหน้าพูดขึ้น ใบหน้าชวนหาเรื่องไม่น้อย

“พวกแกเป็นใคร แล้วต้องการอะไรจากฉัน” แม้ใจจะกำลังหวาดกลัวอยู่ แต่ความสงสัยกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะเจอดันมีมากกว่าทำให้ไลลาถามพวกมันกลับไป

“น้องชายของเธอดันไปสร้างเรื่องไว้ที่ไนต์คลับของเจ้านายข้า มันทำซะเละเลย เจ้านายโกรธมากเลยอยากจะคิดบัญชีกับมัน” ผู้ชายอีกคนตอบ

ลูก้า น้องชายคนเดียวของไลลาอายุ22ปี นิสัยประจำตัวคือเกเรไปวันๆ ถนัดแต่ใช้กำลังไม่ชอบใช้สมอง และชอบหาเรื่องมาให้พี่สาวตามแก้อยู่เป็นประจำ และคราวนี้ก็เช่นกัน

“ลูก้าไปทำอะไร? กินแล้วไม่จ่ายเหรอ ถ้าเรื่องนั้นก็บอกฉันมา ว่าจำนวนเงินทั้งหมดที่น้องชายฉันติดไว้เท่าไหร่ ฉันจะจ่ายคืนมันเอง” ไลลาพูดพร้อมเชิดหน้าใส่ ก็ไอ้แค่เรื่องเงินเล็กน้อยทำไมเธอจะจ่ายไม่ได้ เพราะปกติก็ต้องตามเก็บให้ไอ้น้องชายตัวแสบอยู่ตลอด

“หึ! เจ้านายพวกข้าไม่ได้อยากได้เงินจากไอ้ลูก้าหรือเธอ แต่เจ้านายข้าอยากได้ตัวเธอไปแทนมากกว่า” คราวนี้ผู้ชายที่ดักอยู่ด้านหลังเป็นคนพูด

“เจ้านายพวกแกเป็นใคร!”