Ep.4

ตุ้บ!

“โอ๊ย!” ฝ่ามือหนาฟาดไปที่ใบหน้าของเอลิต้าเต็มแรง ร่างเพรียวระหงในชุดดำกระเด็นไปหลายฟุต แต่เธอก็กระโดดกลับมาขวางแวมไพร์แสนร้ายกาจเอาไว้ ด้วยแววตาปกป้อง สองแขนเรียวกางออกค่อยๆ ถอยหลังปิดบังร่างเล็กที่นอนในเปลเอาไว้ ไม่คิดที่จะยอมให้ใครมาทำร้ายเพื่อนรักของตนเองได้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม

“อย่าขวางฉันเอลิต้า เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเธอสู้ฉันไม่ได้”

“ฉันรู้ แต่ฉันไม่ยอมให้คุณมาทำร้ายเพื่อนรักของฉันหรอก”

“หึๆ”

เอลิต้ารีบหันไปปลุกคนที่ยังนอนหลับใหลในเปลทันที อย่างน้อยถ้าณิชานันท์ตื่นขึ้นมาแล้ววิ่งหนีไป ก็อาจจะรอด

“ณิชาๆ ตื่นสิ โอ๊ย!”

คนถูกเขย่าร่างยังไม่ทันที่จะตื่น แวมไพร์สาวก็ถูกมือใหญ่จับเหวี่ยงออกไปกระแทกกับเสาบ้านอย่างแรงแล้วตกลงมาครางโอดโอยอย่างน่าสงสารอีกครั้ง และก่อนที่เอลิต้าจะทันลุกขึ้นมาขวางเซอร์คัสได้อีก แวมไพร์จอมกระหายเลือดก็ช้อนอุ้มร่างบางในเปลแล้วกระโดดหายวับไปในความมืดทันที

“ณิชา! ณิชา! โธ่...ฉันขอโทษนะณิชาที่ฉันช่วยเธอเอาไว้ไม่ได้ ฉันขอโทษ”

เอลิต้าคร่ำครวญอยู่นาน แล้วรีบออกตามหาเพื่อนรัก แม้จะไม่รู้ว่าเซอร์คัสพาเพื่อนของเธอไปทางไหน หากโชคดี เขาอาจจะพาณิชานันท์ไปที่คฤหาสน์ของเขานอกเมืองก็ได้ เพราะคิดว่าแวมไพร์หนุ่มคงไม่ใช่แค่กระหายเลือดเท่านั้น เผลอๆ เขาอาจจะทำให้เพื่อนรักของเธอกลายเป็นบริวารของเขาอีกคนเหมือนอย่างเธอก็เป็นได้

“ณิชา ฉันไม่อยากให้เธอมาเป็นเหมือนฉันเลย”

ร่างสูงในชุดหนังสีดำคล้ายกันกระโดดเข้ามาขวางทางแวมไพร์กระหายเลือดตนหนึ่งซึ่งในอ้อมแขนมีมนุษย์หญิงสาวหลับอยู่

“ปล่อยเธอลง แล้วไปซะ ถ้าแกไม่อยากตายรอบสอง” เสียงทรงอำนาจสั่ง ดวงตาเพ่งไปยังใบหน้าหวานละมุนในอ้อมแขนของศัตรู

“หลีกทางให้ฉันอาเทอร์ เวลานี้ฉันยังไม่อยากทำสงครามกับแก ฉันอยากจะพาสาวน้อยคนนี้ไปขึ้นสวรรค์มากกว่า”

“แกกำลังจะพาเธอไปลงนรกมากกว่าน่ะสิไม่ว่า”

“ฉันไม่ฆ่าหล่อนหรอกน่า”

“แต่แกกำลังจะทำให้เธอตายทั้งเป็น”

“ใครจะรู้ หล่อนอาจจะชอบก็ได้”

ดวงตาของแวมไพร์หนุ่มที่ดูจะมีอำนาจเหนือกว่า วาววับขึ้น พลางบรรยากาศรอบๆ เริ่มแตกเปี๊ยะๆ ดูน่ากลัว เขากำลังเริ่มโมโห

“ฉันบอกให้ปล่อยเธอไป!” เสียงสั่งเข้มต่ำ

“ทำไม ทำไมแกต้องมายุ่งกับผู้หญิงคนนี้ด้วย ทีกับคนอื่นแกไม่เห็นมายุ่ง” เขาเองก็ไม่คิดจะถอยง่ายๆ เหมือนกัน แม้จะรู้ว่าพลังอำนาจของเขาอาจมีไม่มากพอที่จะต่อกรกับราชาแวมไพร์อย่างอาเทอร์ แต่ถ้าเขาใช้เล่ห์เหลี่ยมก็อาจมีทางชนะ

“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเหตุผล”

“ไม่บอก ดี...ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่ปล่อยหล่อนให้แกง่ายๆ หรอก” เซอร์คัสวางร่างบางลง แต่ตั้งท่าเตรียมต่อสู้กับจอมแวมไพร์ที่เขาไม่เคยเอาชนะได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ฝีมือจะสูสีแต่พอเอาเข้าจริงๆ เขาก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ทุกครั้ง ทว่าเขาก็ยังดื้อดึง ไม่ยอมทำตามคำสั่งของใครง่ายๆ โดยเฉพาะคำสั่งของศัตรู

เปรี้ยง!

ตุ้บ!

“โอ๊ย!” เซอร์คัสเป็นฝ่ายพลาดพลั้งก่อน

การปะทะเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด ต่างฝ่ายต่างใช้พลังเวทย์ต่อสู้กันจนต้นไม้รอบข้างถูกทำลายไปหลายต้น กำลังภายในและพลังจิตของแต่ละฝ่ายรุนแรงมาก มากจนทำให้บรรยากาศบริเวณนั้นราวกับเกิดพายุร้ายและแผ่นดินไหว

แล้วร่างเพรียวระหงของแวมไพร์สาวก็ปรากฏขึ้นอีกตน เอลิต้านั่นเองที่ออกตามหาตัวเพื่อนรักของเธอจนเจอ หญิงสาวจึงช่วยอาเทอร์ต่อสู้กับเซอร์คัสอีกแรง แม้ว่าต่อไปเธอกับเซอร์คัสอาจจะต้องเป็นศัตรูกันก็ตาม

“เอลิต้า นี่เธอคิดจะอยู่ข้างไอ้อาเทอร์เหรอ”

“ฉันไม่คิดที่จะอยู่ข้างใคร แต่คุณตั้งใจจะทำร้ายเพื่อนรักของฉัน ฉันก็ต้องช่วย”

“ดี ถ้าอย่างนั้น ฉันขอไล่เธอออกจากกลุ่มตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป”

เอลิต้าไม่สนใจพุ่งตัวเข้าใส่เซอร์คัสเต็มกำลัง แต่ก็ถูกผลักกระเด็นออกมาเต็มแรงเช่นกัน กำลังจะถูกเซอร์คัสใช้พลังกระแทกซ้ำ แต่ก็ถูกราชาแวมไพร์เข้ามาขวางไว้ทัน แล้วฝ่ายที่ถูกเล่นงานกลับเป็นเซอร์คัสแทน

ตุ้บ!

“โอ๊ย! ไอ้อาเทอร์! ฝากไว้ก่อนเถอะ”

เซอร์คัสกุมบาดแผลที่อกเอาไว้ ก่อนจะลนลานกระโดดหายไปในเงามืดของรัตติกาล เอลิต้าหันมาโค้งคำนับขอบคุณราชาแวมไพร์ด้วยแววตาเศร้า เธอไม่รู้ว่าอนาคตหลังจากถูกไล่ออกจากกลุ่มจะเป็นอย่างไร แต่มันไม่สำคัญหรอก ขอแค่ให้ณิชานันท์ปลอดภัย เธอก็ดีใจแล้ว

“ฉันขออนุญาตพาเพื่อนของฉันกลับนะคะ”

เจ้าของร่างสูงใหญ่ ที่มีใบหน้าหล่อเหลาเกินมนุษย์ เพียงแค่พยักหน้าให้เล็กน้อย โชคดีแค่ไหนที่เขาเดินทางผ่านมาเจอ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รอดปลอดภัย พลันสายตาของเขาก็เหลือบแลไปเห็นบางอย่างบนหน้าอกของมนุษย์สาว

ดวงตาคมสีท้องฟ้ายามราตรี มองที่สร้อยคอเส้นนั้น มันมีจี้เป็นล็อกเก็ตนาฬิกา ดูช่างคุ้นเคยนัก หากเปิดฝาล็อกเก็ตออกมาดู ก็คงจะรู้คำตอบที่คาใจ

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยชีวิตเพื่อนรักของฉันเอาไว้”

คราวนี้ไม่ใช่แค่พยักหน้า เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วถาม

“เพื่อนของเธอชื่ออะไร”

“ณิชานันท์ค่ะ”