Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
4| ไม่ใช่ลูกรัก
“สวัสดีครับคุณคีริน”
“พี่เต้สวัสดีค่ะ” พี่เต้เข้ามาพอดีระหว่างที่ฉันกำลังจะได้คำตอบจากปากของเขา
“เตย ทำไมไม่รีบไปแต่งตัว ลูกค้าเริ่มเยอะแล้วนะ”
“ผมจะมาคุยเรื่องคุณเตย ทำไมถึงไม่หาพนักงานใหม่”
“พนักงานที่จะมาแทนเตยหายากมากเลยครับ” เป็นเหตุผลเดียวกับที่พี่เต้พูดกับฉัน
“ฝึกใหม่ไม่ได้หรือไง ทุกคนก็ต้องเรียนรู้และเริ่มจากศูนย์ทั้งนั้น มันก็ไม่ได้ยากอะไรนี่หรือว่ามีเหตุผลอื่น พูดได้นะผมพร้อมรับฟัง” ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่ทำไมฉันรู้สึกว่าบรรยากาศตอนนี้มันคุกรุ่นระอุแปลกๆ
“ผมไม่รู้ว่าเตยกับคุณคีริน” ฉันกำลังจะอ้าปากค้านเพราะรู้ว่าพี่เต้กำลังจะพูดอะไรออกมา
“คุณเตยต้องทำงานให้ผม แบบนี้จะรับพนักงานใหม่ได้หรือยัง”
“ไม่มีปัญหาครับ ผมจะรีบจัดการโดยเร็วที่สุดครับ” จริงๆ เขาก็ไม่ได้ดุ พูดคุยกันด้วยเหตุผลมากกว่า
“ดี ถ้างั้นก็ออกไปได้แล้ว”
“คุณคีรินจะรับเครื่องดื่มอะไรมั้ยครับ”
“คุณดื่มมั้ย” เขาหันมาถาม ฉันรีบส่ายหน้ารัวๆทันทีเพราะไม่ใช่สายดื่มเป็นทุนอยู่แล้ว
“เหมือนเดิม”
“ครับ”
พอพี่เต้เดินออกไปในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ฉันพยายามจะเปล่งเสียงออกมาจากลำคอถามเขาเรื่องพี่ฟ้าอีกครั้งแต่อยู่ๆ ก็ไม่มีแรง
“คุณ รู้จักพี่ฟ้าด้วยเหรอคะ” หลังจากที่พนักงานนำเครื่องดื่มเข้ามาฉันก็เริ่มเปิดปากถามเรื่องพี่ฟ้ากับเขา
“อืม” ฉันพยักหน้ารับ ไม่รู้หรอกว่าทั้งคู่รู้จักกันได้ยังไงแล้วก็ไม่อยากรู้ด้วยเพราะมันคือเรื่องส่วนตัว
“เสร็จธุระแล้วฉันขอตัวกลับเลยได้มั้ยคะ” พรุ่งนี้เช้าต้องเริ่มงานวันแรก ส่วนเรื่องของที่เหลือค่อยทยอยขนย้าย คุณคีรินบอกว่าเองว่าจะจัดการให้แค่เก็บใส่กล่องเอาไว้รอก็พอ
“สนิทกับพี่สาวมากแค่ไหน” อยู่ๆ เขาก็ถามคำถามนี้กับฉัน นึกว่าจะปล่อยผ่านแล้ว
“ไม่ค่อยสนิทค่ะ คุณเป็นเพื่อนกับพี่ฟ้าเหรอคะ”
“เคยรู้จักหน่ะ ถ้าคุณอยากกลับ ผมจะไปส่ง”
“แต่คุณเพิ่งดื่มเองนะคะ”
“แค่นี้ก็พอแล้ว” เขาวางแก้วแล้วลุกขึ้นทันที
“ถ้าพี่สาวของฉันเคยทำไม่ดีกับคุณ ขอโทษแทนด้วยนะคะ” ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อารมณ์ของเขาดูไม่ดีสักเท่าไหร่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ถึงฉันกับพี่ฟ้าจะไม่ค่อยถูกกันแต่ถึงยังไงเราก็เป็นพี่น้องกันและเติบโตมาด้วยกัน
“คุณทำแบบนี้บ่อยหรือเปล่า”
“อะไรคะ”
“ทำไมต้องขอโทษแทนด้วย คนทำต่างหากที่ต้องรับผิดชอบ” เขาพูดแบบนี้ก็แสดงว่า “เรื่องมันนานมากแล้ว แล้วผมก็ลืมมันไปหมดแล้วด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะตั้งใจทำงานให้คุณนะคะ แทนคำขอโทษเรื่องที่มันนานมาแล้ว” ฉันหวังว่างานนี้จะเป็นงานระยะยาวไม่ต้องเปลี่ยนงานอีกเพราะการเริ่มต้นมันเหนื่อยมากจริงๆคนไม่มีต้นทุนอย่างฉันต้องพยายามมากกว่าคนอื่นหลายเท่า แต่ฉันก็ภูมิใจในตัวเองมากๆ ที่มาถึงวันนี้ได้
“ตั้งใจทำเพื่อตัวเองดีกว่า”
ฉันเดินตามหลังเขาลงมาด้านล่าง ใช้ทางออกพิเศษสำหรับเจ้าของร้านโดยเฉพาะ พอมาถึงรถฉันก็แปลกใจเล็กน้อยเพราะไม่ใช่รถคันเดิมที่นั่งมา
“ตกใจอะไร ขึ้นรถสิ หรือว่ารอให้ผมเปิดประตูให้”
“รถคุณเหรอคะ”
“ใช่ ผมอยากขับรถเอง” คนมันรวยช่วยไม่ได้ การมีเงินมันดีแบบนี้นี่เองสินะ ส่งเสริมคุณภาพชีวิตให้ดียิ่งขึ้น เยี่ยม ฉันหวังว่าสักวันตัวเองจะทำได้แบบนี้บ้าง แต่ไม่รู้เมื่อไหร่
“คันนี้แพงมากมั้ยคะ” ฉันตื่นตากับภายในของมันมาก แน่นอนว่าทำงานทั้งชาติก็ไม่มีทางซื้อได้แน่นอน
“อยากได้เหรอ”
“ฉันคงไม่มีปัญญาหรอกค่ะ”
“คุณขับรถเป็นมั้ย”
“เป็นค่ะ แต่ไม่ได้ขับนานแล้ว” ฉันทำงานพาร์ทไทม์มาหลายอย่างหนึ่งในนั้นคือพนักงานร้านสะดวกซื้อที่ต้องขับรถยนต์เป็น
“ผมคิดไม่ผิดที่เลือกจ้างคุณมาเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกสาว”
“บางครั้งฉันก็ไม่ได้อยากเก่งไปซะทุกด้านหรอกนะคะ ชีวิตมันต้องดิ้นรนหน่ะ” ฉันก้มมองมือตัวเองที่กำลังบีบกันแน่น พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที
“คุณคงลำบากมากสินะ”
“ก็เกือบไม่รอดเหมือนกันค่ะ”
“แต่ก็รอดมาได้ แค่นี้ก็เก่งแล้ว”
“ชมใช่มั้ยคะ” ฉันเผลอยิ้ม ไม่รู้แหละฉันคิดว่าเขาชมไปแล้ว
“ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกดีก็ตามนั้น”
คุณคีรินขับรถมาส่งฉันที่ห้องพัก ฉันขอให้เขาส่งแค่ทางเข้าเพราะเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึง
“ขอบคุณนะคะ”
“พรุ่งนี้เจอกัน” ฉันรอให้เขาขับรถออกไปแล้วจึงเดินหันหลังเข้าซอย จะว่าไปเขาก็เป็นเจ้านายที่ใจดีอยู่นะ หวังว่าจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
พรุ่งนี้เป็นวันเริ่มงานวันแรกในบ้านหลังใหญ่ ที่อยู่ใหม่ ผู้คนใหม่ๆ ที่ต้องทำความรู้จักกัน หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี
“แกลาออกจากงานแล้วทำไมไม่บอกฉัน”
“แม่”
"ตกใจอะไร"
“แม่มีอะไร ถ้าจะมาขอเงิน เตยไม่มีให้แล้วนะ”
“ครั้งนี้มันจำเป็นจริงๆ ฟ้าไม่ได้ส่งเงินมาตั้งหลายเดือนแล้ว เงินที่แกส่งให้ฉันก็เอาไปลงทุนยังไม่คืนทุนเลย มีสักห้าพันให้เบิกก่อนมั้ย”
“เตยบอกแล้วว่าไม่มี แม่กลับไปเลย” ฉันไม่ไหวกับแม่แล้วจริงๆ เจอหน้ากันก็ขอแต่เงินไม่เคยถามสักนิดว่าฉันเหนื่อยมั้ย ฉันจะตายอยู่แล้วรู้มั้ย
“แกมี”
“บอกแล้วไงว่าไม่มี”
“เอากระเป๋ามาให้ฉันดูเดี๋ยวนี้”
“แม่ เอากระเป๋าเตยมา” ฉันพยายามยื้อแย่งกระเป๋าสะพายกลับมา
“โกหกฉันเหรอ”
“แม่หยุดเดี๋ยวนี้นะ นั่นมันเงินที่เตยต้องเก็บเอาไว้จ่ายค่าบ้านให้แม่นะ”
“ฉันยืมก่อน”
“ไม่ได้นะแม่” ฉันพยายามเข้าไปแย่งเงินในมือแม่แต่สุดท้ายก็ถูกผลักจนล้ม บางทีฉันอาจอ่อนแอไปก็ได้ ตอนนี้แรงจะเงยหน้ายังไม่มีเลย มันอื้อและตื้อไปหมด
“แกอย่ามาดราม่ากับฉัน”
“แม่รักเตยบ้างมั้ยอ่ะ เคยเป็นห่วงเตยบ้างมั้ย เคยถามเตยบ้างมั้ยว่าเหนื่อยหรือเปล่า เตยโคตรเหนื่อยเลยแม่ เหนื่อยจนบางครั้งก็อยากตายๆ ไปซะ”
“ถ้าแกตาย ใครจะหาเงินให้ฉันใช้”
“แม่”
“อย่ามาสำออย”
“ฮึก แม่เอาเงินเตยคืนมา เอาเงินมา แม่” ฉันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่มีปัญญาพาตัวเองลุกขึ้นยืนแพ้และอ่อนแอทุกครั้งที่ถูกกระทำแบบนี้
“คุณ”
“ฮึก คุณคีริน”
“คุณลืมมือถือเอาไว้บนรถผม ลุกไหวมั้ย”
“ไม่ไหวค่ะ เห็นมั้ยว่าฉันไม่ได้เก่งอย่างที่คุณชม”
________________
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
