พ่อหม้ายมาเฟีย

“จะไม่ให้ลูกกินนมหน่อยเหรอ”

“ฟ้าจะไปแล้ว”

“ฟ้า พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้ฟ้ากับลูกลำบาก ขอโอกาสพี่อีกครั้ง ได้มั้ย” ชายหนุ่มอ้อนวอนเมียรักที่กำลังจะก้าวเท้าพ้นธรณีประตู

หญิงสาวหันมองสามีและลูกน้อยเพียงแวบเดียว แววตานั้นไม่หลงเหลือความผูกพันและความรักให้สามีอีกต่อไปแล้ว

“ฟ้าทนมาสามปีแล้ว ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรดีขึ้นเลย” เธอตวาดลั่นเมื่อนึกถึงความลำบากที่ผ่านมา มันซ้ำซากเกินทน แม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขที่อุ้มท้องมาเก้าเดือนเต็มก็ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งหัวใจของเธอให้อ่อนลงได้อีกต่อไป

“คิดดีแล้วใช่มั้ย จะไปให้ได้จริงๆ ใช่มั้ย”

“ฟ้าจะไป ส่วนลูก เขาเป็นผู้หญิงอยู่กับพ่อน่าจะดีกว่าแม่”

“ขอแค่อย่ากลับมาตามที่พูดเอาไว้”

“แน่นอน ฟ้าไม่กลับมาแน่” ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาก็เคารพการตัดสินใจ ปล่อยให้เธอเดินจากไปไม่คิดรั้งเอาไว้ให้เป็นเรื่องฝืนใจและเกิดเป็นความหม่นหมองของชีวิตคู่ในอนาคต

เสียงร้องงอแงของทารกเพิ่งคลอดในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อดังขึ้นเมื่อผู้เป็นแม่ก้าวเท้าออกจากบ้านไป หัวใจของเขาแตกสลายพยายามกอดปลอบลูกน้อยในอ้อมอกให้หยุดร้อง

“พ่อทำดีที่สุดแล้ว พ่อขอโทษที่รักษาครอบครัวของเราเอาไว้ไม่ได้ พ่อขอโทษจริงๆ”

หลายปีต่อมา

“นายครับ พี่เลี้ยงคุณหนูตะวันขอลาออกครับ”

“เพิ่งเข้ามาทำงานเมื่อวานนี้เองไม่ใช่เหรอ ติดขัดอะไรตรงไหน เงินน้อยหรือยังไง”

“ไม่ใช่ครับ”

“แล้วมันอะไรวะหรือว่าตะวันไม่ชอบ”

“เพราะสัตว์เลี้ยงของนายครับ”

“ก็แค่สิงโต ประกาศหาพี่เลี้ยงใหม่ ลงรายละเอียดไปด้วยว่า ขอคนไม่กลัวสิงโต”

“ครับๆ” ลูกน้องรับคำสั่งเจ้านายแล้วรีบเดินออกจากห้องไปโดยเร็ว เดือนนี้เปลี่ยนพี่เลี้ยงเกือบครบโหลเพราะสัตว์เลี้ยงตัวโตที่ชอบแยกเขี้ยวใส่คนแปลกหน้าจนทำให้เกิดเป็นความกลัวและไม่กล้าอยู่ต่อ

“ก็แค่สิงโต” คีรินหันไปมองรูปลูกสาวในกรอบแล้วผ่อนลมหายใจอย่างช้าๆ หัวใจของเขาเติบโตขึ้นเป็นเด็กสาวที่มีแต่รอยยิ้มและเป็นกำลังให้ต่อสู้กับปัญหาทุกอย่างได้ดีเสมอมา แม้ไม่มีแม่ พราวตะวันก็สามารถเติบโตได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตอนนี้เขามีทุกอย่างเอาไว้ให้ลูก บ้านหลังใหญ่ ห้องนอนแสนกว้าง เงินฝากในบัญชีที่ไม่ต้องทำงานก็สามารถใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยได้ไปจนกว่าจะตายจากโลก คีรินพยายามหนักมากจริงๆ กว่าจะมาถึงจุดนี้ ยอมรับว่าในตอนแรกก็เคว้งเสียหลักหนักมากจริงๆ แต่พอหันไปมองลูกก็ต้องลุกขึ้นสู้ พราวตะวันคือสิ่งสำคัญและหนึ่งเดียวในชีวิตของเขา

ครืด ครืด

ระหว่างนั่งนึกถึงความหลังเสียงมือถือก็สั่นครืดทำลายภวังก์ทำให้เขาต้องรีบหยิบมันขึ้นมากดรับ

“ว่าไงตัวแสบ พ่อรู้แล้วว่าวันนี้ต้องไปรับเร็ว”

“ไม่ใช่ค่ะ ตะวันจะโทรมาย้ำคุณพ่อว่าพรุ่งนี้ที่โรงเรียนมีกิจกรรม คุณพ่อห้ามเบี้ยวนะคะ” นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่คีรินไม่อาจทำตามความต้องการของลูกได้ เพราะงานบางงานก็สำคัญจนเขาไม่สามารถวางทิ้งลงได้จริงๆ

“เข้าใจแล้วครับ เด็กหญิงตะวันวัยเก้าขวบเนี่ย ดุจังเลย”

“คุณพ่อเคยบอกตะวันว่าถ้ารวยแล้วจะเบางานลงไงคะ ตะวันจำได้นะคะ”

“พ่อก็จำได้แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ครับลูก รอพ่ออีกหน่อยได้มั้ย”

“คุณปู่ไม่ยอมให้คุณพ่อหยุดทำงานใช่มั้ยคะ”

“เอาไว้ค่อยคุยรายละเอียดกันอีกครั้งได้มั้ย”

“ก็ได้ค่ะ ตะวันจะพยายามเข้าใจคุณพ่อนะคะ” พอเริ่มจำความได้ภาพที่เห็นก็คือพ่อทำงานแทบไม่มีเวลาพักผ่อนเพื่อแลกกับคุณภาพชีวิตที่ดีของลูก ในวันที่ไม่มีแม่อยู่เคียงข้างตะวันก็ยังมีคุณย่าที่คอยอบรมสั่งสอน อย่างน้อยๆ เด็กคนนี้ก็ยังรู้สึกถึงความอบอุ่นจากครอบครัวแม้ว่ามันจะไม่สมบูรณ์อย่างคนอื่นๆ ก็ตาม

“ขอบใจนะครับลูกสาว ว่าแต่เย็นนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย” ถ้ามีเวลาเขามักตามใจลูกเสมอเพราะฐานะทางการเงินตอนนี้ไม่ได้เหมือนเมื่อเก้าปีที่ผ่านมา

“อืมมมม ตะวันอยากกินซูชิค่ะ”

“ได้สิ เลิกเรียนเจอกันนะ”

“ค่ะ ตะวันรักคุณพ่อนะคะ”

“ครับ รักลูกเหมือนกันครับ” เขารับปากลูกสาวพร้อมบอกรักตอบ

คีรินวางมือถือลงบนโต๊ะทำงานแล้วมองไปเบื้องหน้า ภาพความยิ่งใหญ่ที่เขาลงทุนหยาดเหงื่อและแรงกายสร้างมันขึ้นมา ตอนนี้เขามีทั้งอำนาจและเงินทองมากพอที่จะสามารถทำอะไรก็ได้ หากในวันนั้นเขาคือคีรินในวันนี้อดีตภรรยาก็คงไม่ทอดทิ้งเขาไป

“คีริน”

“ครับ”

“เย็นนี้แม่มีนัดกับคุณหญิงมณี ไปกับแม่หน่อยนะ” หนึ่งเรื่องที่ไม่เคยเข้ามาอยู่ในหัวของเขาเลยก็คือ คู่ครอง

“ผมบอกแม่ไปแล้วนี่ครับ”

“ตอนนี้งานของลูกก็มั่นคงแล้ว หาคนมาช่วยดูแลในบ้านหน่อยมั้ย”

“ผมมีเงินจ้างพี่เลี้ยงแล้วก็คนใช้ครับ”

“แล้วมีใครทนอยู่ได้เกินเดือนสักคนมั้ย ลองดูก็ไม่เสียหาย แม่ไม่ได้บังคับ แต่อยากให้ลูกลองเปิดใจสักนิด พ่อกับแม่ก็แก่ลงทุกวัน ยังไงสองหัวมันก็ต้องดีกว่าหนึ่งอยู่แล้ว ไปกับแม่นะ”

“ผมมีนัดกับลูกครับ”

“แม่ส่งคนไปรับแล้ว ตะวันอยากไปไหนคนของแม่จะจัดการแทนลูกเอง” ยังไม่ทันได้อ้าปากมารดาก็ชิงเดินออกจากห้องทิ้งให้เขาจมอยู่กับความผิดที่มีต่อลูกอีกครั้ง คีรินผิดสัญญาอีกครั้ง

“พ่อขอโทษ” ภาวนาให้พราวตะวันเข้าใจความรู้สึกของเขาด้วยเพราะครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขายอมตามใจผู้เป็นแม่เรื่องการหาคู่

------