2| พ่อหมี

ไลน์

พ่อหมี : รายละเอียดงาน ..พี่เลี้ยง

เงินเดือน 70,000 บาท ไม่รวมเบี้ยเลี้ยง (ไม่พอใจขอเพิ่มได้)

ประกันชีวิตและประกันอุบัติเหตุ

ทริปเที่ยวต่างประเทศและภายในประเทศ

OT ชั่วโมงละ 1,000

ฉันยกมือปิดปากเมื่อเห็นค่าจ้างงานพี่เลี้ยงที่เพิ่งถูกส่งมา เป็นแอคที่ใช้ชื่อว่าพ่อหมี รายละเอียดงานก็เหมือนงานพี่เลี้ยงทั่วไปแต่สิ่งที่ทำให้สะดุดตาและร้องว้าวในใจก็คือ เงินเดือน มันมีค่ากับฉันมากๆ แล้วมันก็มีมูลค่ามากกว่าการทำงานสองที่ในตอนนี้เสียอีก

Baitoey : คุณพ่อน้องตะวันใช่มั้ยคะ

พ่อหมี : ใช่ครับ ข้อเสนอที่ผมส่งไปพอจะทำให้คุณครูตัดสินใจได้ง่ายขึ้นมั้ยครับ

เขารู้เหรอว่าฉันต้องการเงิน

Baitoey : เงินเดือนที่ฉันจะได้ตามนั้นจริงๆ เหรอคะ

พ่อหมี : ถ้าคุณครูคิดว่าน้อยไป ขอเพิ่มได้นะครับ เสนอมาได้เลยว่าอยากได้เท่าไหร่

ฉันเพิ่งได้งานประจำได้ไม่นานอยู่ๆ ก็มีงานใหม่ที่ให้ค่าตอบแทนสูงมากกองอยู่ตรงหน้า แน่นอนว่าฉันสนแต่ว่าข้อเสนอนั้นมันเว่อเกินไป ซึ่งแน่นอนว่าลึกๆ ข้างในของฉันก็แอบเกรงใจผู้ปกครองท่านนี้เหมือนกัน

พ่อหมี : ผมมีปัญญาจ่าย คุณอย่าคิดมากสิ

Baitoey : แน่นอนฉันคิดค่ะ

พ่อหมี : ผมจ่ายได้ ถ้าแลกกับความสบายใจของตัวเอง

รายจ่ายของฉันหนักทุกเดือน ชีวิตคนมันเลือกเกิดได้ที่ไหน ลืมตาดูโลกหนี้ก็มากองรออยู่แล้ว เป็นหนี้ก็ต้องใช้ บุญคุณก็ต้องทดแทน เป็นใบเตยมันไม่ง่ายเลย

พ่อหมี : คุณพร้อมเริ่มงานเมื่อไหร่

Baitoey : ฉันยังไม่ตกลงเลยนะคะ

พ่อหมี : เอาน่า อย่าคิดเยอะเลย ลูกสาวของผมกำลังต้องการคนดูแล

ฉันไม่รู้ว่าครอบครัวนี้มีปัญหาอะไรมันคงเป็นเรื่องภายในของเขา เห็นได้ว่าคุณพ่อกำลังพยายามเต็มที่เพื่อหาพี่เลี้ยงมาดูแลลูกสาว

Baitoey : ฉันขอเวลาเคลียร์ตัวเองก่อนนะคะ

พ่อหมี : กี่วัน?

Baitoey : ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ค่ะ

พ่อหมี : ดีล ตามนั้น

ฉันไม่ได้พิมพ์ข้อความกลับไปอีก วางมือถือลงข้างตัวแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ขบคิดเรื่องหนี้สินอยู่ตลอดเวลา เมื่อไหร่กันที่ฉันจะหลุดพ้นจากเรื่องน่าปวดหัวนี่สักที

*******

หลายปีก่อน

“มันเป็นเพราะแกไงที่ทำให้ชีวิตฉันพังแบบนี้ ไปไกลๆ เลย ยิ่งเห็นก็ยิ่งหงุดหงิด”

“เตยจะออกไปเช่าหออยู่ แม่จะได้ไม่หงุดหงิด”

“มีเงินหรือไง อ๋อ ลืมไปว่าหาเงินใช้เอง อย่าลืมค่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟที่จะต้องจ่ายด้วยล่ะ” ฉันบีบมือแน่นเมื่อได้ยินประโยคนั้น ตอนนั้นฉันอายุแค่สิบแปดแต่ต้องแบกรับค่าใช้จ่ายในบ้านทุกอย่าง มันหนักมากที่ต้องทำงานและเรียนไปด้วย

“เดือนนี้เตยต้องจ่ายค่าเทอมแล้วก็ต้องเก็บเงินเตรียมเข้ามหา’ ลัยด้วย เตยไม่มีให้หรอกนะแม่”

“จะเรียนเอาโล่หรือไง ชีวิตมันต้องใช้เงิน เรียนสูงแค่ไหนมันก็ต้องใช้แรงทำงานทั้งนั้น เสียเวลา”

“แต่เตยจะเรียน”

“มีปัญญาก็เอาสิ ถ้าเดือนนี้แกไม่ส่งบ้านก็ไสหัวออกไปซะ” มันมืดไปหมด ครอบครัวที่คิดว่าจะเป็นเซฟโซนให้ในวันที่เหนื่อยล้า สุดท้ายก็อย่างที่เห็น

“แม่”

“เอาพี่แกเป็นแบบอย่างบ้างสิ” ถ้าแม่หมายถึงพี่ฟ้าล่ะก็... ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด

“เตยไม่ขายตัว”

“อีเตย มึงว่าลูกกูขายตัวเหรอฮะ” ฉันถูกแม่ตบและด่ากราดด้วยถ้อยคำหยาบคายเพียงเพราะพูดถึงพี่ฟ้าว่าเป็นผู้หญิงขายตัว ความอดทนที่ฉันมีมันเริ่มถดถอยลงทีละนิดจนในที่สุดฉันก็ตัดสินใจออกจากบ้านหลังนั้นมาเช่าห้องพักอยู่เพียงลำพังอยู่ได้ไม่นานก็ถูกแม่ตามมารังควานขอเงินอ้างว่าพี่ฟ้าไม่ส่งเงินมาให้บ้าง สารพัดข้ออ้าง ฉันจึงตัดความรำคาญด้วยการส่งเงินให้เขาเท่าที่ตัวเองไหว

จนวันหนึ่ง

“เตย บ้านเรากำลังจะถูกยึด” บ้านที่เก็บความทรงจำวัยเด็กเอาไว้มากมาย ทำให้ฉันมีที่ซุกหัวนอนแม้ว่าจะไม่ค่อยมีความสุขแต่ฉันก็เลือกที่เก็บรักษามันเอาไว้

*******

ปัจจุบัน

ฉันเริ่มเก็บของที่ไม่จำเป็นลงกล่อง งานใหม่ที่จะเริ่มสัปดาห์หน้านี้มีที่พักให้อยู่ฟรี อาหารครบสามมื้อ ทำให้รายจ่ายที่อยู่อาศัยและค่ากินลดลงได้เยอะเลย

ส่วนงานพาร์ทไทม์ที่ฉันทำประจำช่วงเย็นต้องรอมีคนใหม่เข้ามาแทนก่อนถึงจะออกได้

ก๊อก ก๊อก

ฉันรีบเดินมาประตูเพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร

“ตะวันมาช่วยครูเตยค่ะ”

“เรียกพี่เตยก็ได้ค่ะ ตอนนี้ไม่ใช่ครูแล้ว” ฉันคลี่ยิ้มให้เด็กน้อยโดยไม่ทันมองว่ามีใครบางคนยืนอยู่ด้านหลังด้วย

“ตะวันพาคุณพ่อมาช่วยด้วยค่ะ”

“ผมว่างหน่ะ เผื่อมีของหนักให้ผมช่วยยก”

“เชิญค่ะ ห้องเล็กหน่อยนะคะ”

---------------