ตอนที่ 3 เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ

พนัชกรตื่นเช้ามาด้วยความงัวเงีย เมื่อคืนกว่าจะนอนหลับได้ก็เกือบเที่ยงคืน เพราะมัวแต่เสียใจกับคำพูดของพี่เนมที่พูดทำร้ายจิตใจกัน ไหนจะคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้วรานนท์ตอบรับรักตัวเอง คิดหลากหลายวิธีก็ยังไม่ได้วิธีที่ดีที่สุดที่จะเป็นไปได้สักที ทำให้เช้านี้กว่าจะดีดตัวจากที่นอนลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวได้เลยค่อนข้างนาน

“อรุณสวัสดีครับทุกคน ขอโทษนะครับที่พู่กันลงมาช้า” พนัชกรนั่งลงข้างๆ พะแพงผู้เป็นน้องสาว

“เมื่อคืนนอนดึกเหรอลูก ทำไมวันนี้ดูเพลียๆ”

คุณปู่อาทิตย์ถามหลานชายด้วยความเป็นห่วงพอเห็นใบหน้าอิดโรยของพูู่กันหลานรัก

“พอดีเมื่อคืนพู่กันดูซีรี่ย์ติดพันน่ะครับคุณปู่เลยดึกไปหน่อย”

ร่างบางแอบโกหกคุณปู่ สาธุอย่าให้หลานบาปเลยนะครับคุณปู่ พนัชกรขอโทษคุณปู่ในใจ

“งั้นเช้านี้ไม่ต้องขับรถไปเองนะลูกปู่ว่าให้คนขับรถไปส่งเถอะ หนูจะได้หลับไปในรถ” คุณปู่อาทิตย์หาทางออกให้หลานชายได้พักอย่างน้อยระหว่างเดินทางไปมหาวิทยาลัยก็ยังดีและสำคัญที่สุดป้องกันร่างบางหลับในเดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุอีก

“ดีเลยครับคุณปู่ ขอบคุณนะครับ”

“จำเนียนไปบอกให้ปานหรือใครก็ได้สักคนเตรียมรถไปส่งคุณพู่กันที่มหาวิทยาลัยหน่อย”

“ค่ะคุณท่าน”

“วันนี้พู่กันเลิกเรียนกี่โมงลูก” นิลกาฬถามลูกชาย

“เรียนถึงบ่ายสามครับปะป๊า มีอะไรหรือเปล่าครับ” พนัชกรถามบิดาเผื่อต้องการให้เขาทำอะไร

“เปล่าลูก ปะป๊าแค่จะเตือนว่าวันนี้วันเกิดพี่เนมนะอย่าลืม”

“อ่อ ครับ ไม่ลืมครับปะป๊า พู่กันนัดกับเนยและโน้ตไว้แล้วครับ”

หลังจากทานข้าวเสร็จพนัชกรก็ไปขึ้นรถที่คนขับรถเตรียมรออยู่ ส่วนรถอีกคันก็มีพะแพงมีปะป๊ากับมาม๊าไปส่งพะแพงที่โรงเรียนก่อนที่จะไปส่งมาม๊าที่โรงแรมและปะป๊าไปทำงานที่โรงพยาบาลต่อ พอมาอยู่บนรถ ร่างบางก็หลับทันทีด้วยความเพลีย ช่วงเช้าเวลาเร่งด่วนการจราจรน่าจะติดพอให้ได้นอนพักบนรถบ้าง

พอมาถึงที่คณะแพทยศาสตร์ ลุงปานคนขับรถก็ลงมาเปิดประตูรถให้พร้อมกับปลุกคุณหนูให้ตื่นเพื่อไปเรียนหนังสือ

“คุณหนูครับ คุณหนูพู่กันครับ ถึงคณะแล้วครับผม”

“ห่าว ถึงเร็วจังเลยลุงปานกำลังหลับเพลินเลย ขอบคุณนะครับลุงปาน พู่กันไปเรียนแล้วนะครับ หวัดดีครับ”

พนัชกรยกมือไหว้ขอบคุณคนขับรถที่ขับรถมาส่งและเปิดประตูให้อย่างนอบน้อม ก่อนจะลงจากรถเดินเข้าไปในตึกเรียนของคณะ

“เฮ้ย พู่กันรอด้วย พู่กันได้ยินไหมเพื่อน”

เสียงตะโกนร้องเรียกชื่อของพนัชกรเสียงดังลั่นจนทำให้เจ้าของชื่อหันมามองยังเสียงเรียก ก็เห็น บอม กิตติภพเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันกับตัวเองกำลังวิ่งมาหา

“จะเรียกทำไมเสียงดังบอม อายคนอื่นเค้า”

“อ้าว ก็ถ้าเรียกเบาๆ เราก็กลัวคุณหนูพู่กันคนสวยไม่ได้ยินไงก็เลยต้องตะโกนเสียงดัง”

“สวยบ้าอะไร เราหล่อน่ารักต่างหาก ง่วงอ่ะ บอมไปกินกาแฟกับเราไหม” ร่างบางชวนเพื่อนตัวสูงไปหาคาเฟอีนเข้าร่างกายก่อนเริ่มเข้าเรียนช่วงเช้า

“เอาดิ เมื่อคืนเราเล่นเกมดึกไปหน่อยเลยง่วงเหมือนกัน งั้นไปกันเถอะป่ะ เดี๋ยวก็จะได้เวลาเรียนพอดี”

นักศึกษาหนุ่มสองคนที่หน้าตาดีทั้งคู่แต่รูปร่างต่างกันเดินไปด้วยกันทำให้มีแต่คนมองด้วยความสนใจ พนัชกรรูปร่างสูงโปร่งตัวบางแต่ไม่ผอมผิวขาวเนียน ใบหน้าหล่อแบบสวยๆ ดูละมุนไปหมด แถมโปรไฟล์ดีเป็นลูกทายาทเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังกับลูกเจ้าของร้านอาหารและโรงแรมจึงเป็นที่สนใจทั้งหญิงและชายโดยเฉพาะผู้ชายสายรุกจะเข้ามาขายขนมจีบร่างบางเยอะมาก ส่วนอีกคน บอม กิตติภพ หนุ่มหล่อดีกรีเดือนคณะแพทย์ฯ รูปร่างสูงหุ่นดีผิวออกเหลืองใบหน้าหล่อเหลาพิมพ์นิยมในปัจจุบัน เป็นที่ต้องตาของทั้งเก้งและชะนีทั้งหลาย ทายาทไร่ชาทางเชียงใหม่ แต่พอสองเพื่อนซี้เดินไปด้วยกันก็จะโดนพวกสาววายทั้งหลายเชียร์ให้เป็นแฟนกันซึ่งกิตติภพก็แอบคิดกับคนหน้าสวยนี้เกินเพื่อนไปแล้ว ส่วนร่างบางก็ได้แต่หัวเราะขำเพราะเขาไม่ได้ชอบทุกคนที่เป็นผู้ชายเสมอไป พนัชกรคนนี้รักแต่พี่เนมคนเดียวเท่านั้น

พอถึงเวลาเลิกเรียนเพื่อนแฝดชายก็โทรหาร่างบางตอนที่กำลังเดินอยู่กับกิตติภพพอดี

“ฮัลโหล ว่าไงโน้ต มีไรหรือเปล่า เลิกเรียนแล้วเหรอ”

“เลิกแล้ว ได้ยินว่าวันนี้ไม่ได้ขับรถมาเองใช่ไหม” เสียงทุ้มน่าฟังของวรงกรณ์ดังมาตามสาย

“ใช่ ว่าจะให้บอมไปส่งหาโน้ตที่คณะวิศวะอยู่ โน้ตมีอะไรป๊ะ”

“รออยู่ที่คณะนั่นแหละ ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่นเค้า เดี๋ยวโน้ตไปรับเอง วันนี้เรามีนัดกันไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้เฮียเนมลืมหรือยัง”

“ยัง นี่ไงถึงว่าจะให้บอมไปส่ง”

“งั้นเดี๋ยวโน้ตไปรับแล้วเราไปซื้อที่ห้างด้วยกัน เพราะโน้ตโทรหายัยเนยแล้วเนยกำลังจะมาหาโน้ต อีกไม่เกินยี่สิบนาทีไปถึง”

“โอเค โอเค งั้นเดี๋ยวพู่กันนั่งรออยู่ที่โต๊ะหน้าคณะเหมือนเดิมนะ แล้วเจอกัน บ๊าย”

ร่างบางกดโทรศัพท์วางสายจากเพื่อนรักวัยเด็กของตัวเองอีกคน ใช่วันนี้วันเกิดคนสำคัญของเขาอย่างพี่เนมนอกจากเค้กเมื่อวานแล้วร่างบางก็ยังไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรให้คนที่ตัวเองรักเลย พอวางสายเสร็จก็หันมาหาเพื่อนอีกคนที่เพิ่งเลิกเรียนดีนะที่ยังไม่ได้บอกให้กิตติภพไปส่ง ไม่งั้นถ้าบอกแล้วยกเลิกมีหวังโดนพ่อรูปหล่อเดือนคณะงอนแน่เลย แค่เห็นมองตาปริบๆ เหมือนอยากจะรู้ว่าหลังเลิกเรียนแล้วเจ้าของร่างบางจะไปไหนต่อ

“พอดีเมื่อเช้าพู่กันไม่ได้เอารถมาน่ะคุณปู่ให้คนขับรถมาส่ง เมื่อกี้โน้ตเลยโทรมาบอกว่าจะมารับและเลยไปซื้อของด้วยกัน”

“จะให้มารับทำไมเดี๋ยวเราไปส่งพู่กันที่ห้างก็ได้ ค่อยให้ไปเจอกันที่ห้างเลย วันนี้เราว่างพร้อมบริการพู่กัน” กิตติภพแย้งเพราะอยากอยู่ใกล้เพื่อนนานๆ

“ไม่เป็นไรหรอกบอม โน้ตน่าจะใกล้ถึงแล้ววันนี้วันเกิดพี่เนมพี่ชายโน้ตด้วยครอบครัวเราก็จะไป เราก็เลยจะไปกับโน้ตเลย”

ร่างบางบอกเพื่อนเพราะเกรงใจคนที่จะขันอาสาไปส่งถึงห้างโดยที่เจ้าตัวไม่ได้มีธุระอะไร แต่เพื่อนตัวสูงกลับคิดว่าร่างบางไม่อยากให้ไปส่งเพราะจะมีเพื่อนรักตั้งแต่วัยเยาว์มารับซึ่งทั้งสองครอบครัวสนิทกันมากกว่าตัวเองที่เพิ่งจะรู้จักได้ไม่ถึงปี

“งั้นเดี๋ยวบอมนั่งเป็นเพื่อนพู่กันแล้วกัน จะได้ไม่เหงาระหว่างรอเพื่อนพู่กันมารับนะครับ” ร่างสูงยังติื๊อต่อ

“ขอบคุณมากนะบอม แล้วหลังจากนั้นบอมกับคอนโดเลยไหม”

“ก็คงต้องกลับเลยแหละเพราะไม่มีอะไรทำ ตอนแรกกะว่าจะชวนพู่กันไปหาอะไรกินก่อนกลับ”

“งั้นไว้วันหลังนะ สัญญาเลยเดี๋ยวพาไปกินฟรีที่โรงแรมมาม๊าเลยดีไหม”

“สัญญาแล้วนะเบี้ยวอีกเรางอนจริงด้วย มาเกี่ยวก้อยกันก่อน” ก่อนกิตติภพจะยื่นนิ้วก้อยออกมาตรงหน้าร่างบาง

ภาพสองความสนิทสนมของสองหนุ่มหล่อคณะแพทย์ที่กำลังเกี่ยวก้อยกันเหมือนคู่รักกำลังกุ๊กกิ๊กกันตกอยู่ในสายตาของใครหลายๆ คน พวกแม่ยกสายวายได้กรีดร้องกันเพราะชอบใจในฟิวแฟน ส่วนอีกสองคนพี่น้องฝาแฝดที่เพิ่งขับรถมาถึงกลับไม่ชอบใจแฝดน้องอย่างเนยถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพเอาไว้เผื่อได้ใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้า ส่วนแฝดพี่ที่ทำหน้าที่ขับรถได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความไม่ชอบใจไอ้หล่อเดือนคณะแพทย์ที่มาสนิทกับเพื่อนรักตัวเอง มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ามันคิดกับพู่กันคนซื่อเกินคำว่าเพื่อน มันช่างไม่รู้อะไรเลยว่าพู่กันคนงามนั่นรักมั่นในเฮียเนมของเขาเท่านั้นปล่อยให้มันอกหักไปเลย สมน้ำหน้ามันที่วันประกวดเดือนมหาวิทยาลัยมันแพ้เขา ด้วยความหมั่นไส้คนขับรถรูปหล่อเลยบีบแตรเรียกเพื่อนรักที่นั่งรออยู่นี่ม้าหิน แต่มันดังจนเป็นจุดสนใจให้ทุกคนหันมามองรถยุโรปคันหรูราคาแพงที่เพิ่งขับเข้ามาจอด และเจ้าของรถรูปหล่อดีกรีเดือนคณะวิศวะและเดือนมหาวิทยาลัยเดินลงจากรถมาหาร่างบาง ก่อนที่จะเข้าไปก่อนคอพู่กันที่นั่งอยู่กับกิตติภพก่อนหน้า แม่ยกสายวายทั้งหลายกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่แอบถ่ายรูปรัวๆ ความหล่อกินกันไม่ลง ไม่รู้จะเลือกใครดี เอ หรือว่าจะเป็นศึกชิงนายเอก เกิดเป็นพนัชกรนี่ดีจริงๆ มีแต่หนุ่มหล่อหน้าตาดีมาเกี่ยวพัน

“ไงครับที่รัก รอเค้านานไหม ป่ะกลับบ้านกัน” ร่างสูงที่มาใหม่คุยกับพนัชกรโดยที่แขนก็ยังโอบคล้องที่คอของเพื่อนรักอยู่

“ป่ะ เราไปก่อนนะบอม ขอบคุณที่มานั่งเป็นเพื่อนนะ ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ เจอกันพรุ่งนี้ บ๊าย”

“อ้าว ลืมมอง นึกว่าใครเดือนคณะแพทย์นี่เอง หวัดดีบอม เรากลับกันเถอะที่รัก ไปนะสุดหล่อ”

วรงกรณ์แกล้งทำเป็นเพิ่งจะมองเห็นคนหล่อที่นั่งอยู่กับพู่กันเพื่อนรัก ก่อนจะทักทายแบบกวนๆ ในมุมมองของกิตติภพก็คือกวนบาทา

“เค เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้นะพู่กัน เราไปก่อนนะ หวัดดีเพื่อนวัยเด็กของพู่กัน”

กิตติภพกวนกลับไปบ้าง ก่อนที่จะมองคนหล่อทรงแบดอย่างโน้ต วรงกรณ์ ทายาทบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศไทยกอดคอเพื่อนที่เขาแอบคิดไม่ซื่อขึ้นรถหรูแล้วขับออกไป