ตอนที่2 ความเสียใจของพนัชกร

ร่างบางของพนัชกรขับรถกลับบ้านด้วยความเสียใจ น้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่อยู่ที่คอนโดของคนตัวโตค่อยๆ ไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้นด้วยความน้อยใจในคำพูดของพี่เนมคนที่เขาแอบรักมาตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กๆ วรานนท์ใจดีกับเขาคอยเอาใจเขามาตลอดทำให้พนัชกรทั้งรักและชื่นชมพี่ชายคนนี้มาก แต่พอโตขึ้นมาเมื่อเห็นมีสาวๆ มาอยู่ใกล้พี่ชายทำให้พนัชกรรู้สึกไม่ชอบใจ รู้สึกหวงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ พอใจไปปรึกษาเพื่อนรักอย่างโน้ตกับเนยและพริ้มทุกคนลงความเห็นว่าเขานั้นรักวรานนท์เกินกว่าพี่น้อง ทุกคนเลยแนะนำให้เขาลองไปสารภาพรักกับวรานนท์เพราะในบรรดาเหล่าเพื่อนที่โตมาด้วยกัน คนตัวสูงจะเอาใจพนัชกรมากกว่าพี่น้องคลานตามกันมาอย่างวรงกรณ์และวราภรณ์เสียอีก แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนกลับมา กลับเป็นคำปฏิเสธแบบไม่ไยดีเพราะวรานนท์นั้นบอกว่าไม่ได้ชอบเขาและเห็นร่างบางเป็นน้องมาตลอด แต่พนัชกรซะอย่างเขาได้ประกาศก้องต่อหน้าวรานนท์ไว้ว่าเขาจะทำทุกอย่างให้วรานนท์รักเขาให้ได้ หลังจากนั้นเขาก็ตามตื้อร่างสูงมาตลอดแม้จะถูกอีกฝ่ายปฏิเสธแบบไม่ใยดีก็ตาม

แต่วันนี้มันหนักเกินไปสำหรับใจบางๆ ของพนัชกรเกินกว่าจะรับไหว ปกติเมื่อก่อนทุกวันเกิดมาม๊าพรีนคนสวยจะทำเค้กวันเกิดเป็นของขวัญให้วรานนท์ตลอด แต่หลังจากที่พนัชกรได้สารภาพรักกับคนตัวโตแล้วเขาก็ขอให้มาม๊าเป็นคนสอนทำเค้กให้และนำไปให้วรานนท์คนที่ตัวเองรักที่บ้านเมื่อปีที่แล้วเหตุการณ์ก็ปกติทุกคนก็ชื่นชมเค้กที่เขาทำ แต่ปีนี้ร่างบางอยากจะให้พิเศษกว่าทุกวันเกิดที่ผ่านมา เลยตั้งใจที่จะเอาเค้กไปเซอร์ไพรส์ที่คอนโดหรูของวรานนท์ ซึ่งพอเข้ามหาวิทยาลัยวรานนท์ก็จะมาอยู่ที่นี่เป็นส่วนใหญ่ และเมื่อก่อนเขาสามารถเข้าออกห้องของวรานนท์ได้ตลอดพอๆ กับเจ้าของห้อง แต่พอสารภาพรักไปเจ้าของห้องก็สั่งห้ามไม่ให้เขาไปหาถ้าเจ้าตัวไม่อนุญาต

ทั้งๆ ที่วันนี้ตั้งใจที่จะเป่าเทียนกับวรานนท์สองต่อสองอย่างโรแมนติก และทำให้เจ้าของห้องประทับใจและตั้งใจที่จะเป็นคนแรกที่ได้อวยพรวันเกิด แต่นึกไม่ถึงลืมเตรียมใจมาว่าจะโดนปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยอย่างนี้ นอกจากที่เจ้าของห้องจะไม่พอใจที่เขาบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวไม่พอเค้กที่ตั้งใจทำวรานนท์ยังเอากลับคืนมาให้เขาได้ถือกลับบ้านอีก กินไม่หมดก็ช่วยเอาเก็บไว้ในตู้เย็นไว้กินวันอื่นให้คนทำได้ดีใจหน่อยเถอะ

ร่างบางขับรถมาจอดที่บ้านได้อย่างไรโดยไม่รู้ตัว เขาขับรถกลับมาอย่างไม่มีสติ ขอบคุณพระเจ้าที่ให้เขารอดจากอุบัติเหตุมาได้ ก่อนที่ร่างบางจะก้าวลงจากรถแล้วถือกล่องเค้กเข้าไปในบ้านอย่างเศร้าๆ

“อ้าวกลับมาเร็วจังลูก ไหนบอกจะไปฉลองวันเกิดกับพี่เนมไงครับ”

พีรฉัตรถามลูกชายที่ถือกล่องเค้กเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าเศร้าๆ คงโดนวรานนท์ปฏิเสธอีกแล้วแน่เลย แต่ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะรุนแรงแค่ไหน ดูจากสีหน้าแล้วคงหนักเอาการ

“พี่เนมบอกจะพักผ่อนครับ พู่กันก็เลยกลับมาเร็ว” พนัชกรตอบมารดาไปด้วยท่าทีเศร้าๆ

“โธ่ ลูกชายของมาม๊า ไม่เป็นไรนะครับพรุ่งนี้ก็วันเกิดพี่เนมครอบครัวเราก็ต้องไปอยู่แล้ว ค่อยฉลองพร้อมกันพรุ่งนี้ก็ได้ลูก ไหนยิ้มซิครับ หน้าสวยๆ ของลูกชายมาม๊าหมองหมด ส่วนเค้กค่อยให้พรุ่งนี้ก็ได้นะครับ”

“ให้ไม่ได้แล้วครับมาม๊า พี่เนมทานแล้ว แต่ไม่หมดเลยเสียดายให้พู่กันเอากลับมาทานต่อครับ”

“อ้าวเหรองั้นไม่เป็นไรลูก แล้วลูกทานข้าวมาหรือยังครับ ถ้ายังเดี๋ยวมาม๊าไปอุ่นกับข้าวให้”

“ไม่เป็นไรครับมาม๊า พู่กันทานมาแล้วเดี๋ยวพู่กันขึ้นห้องก่อนแล้วกันนะครับ มันดึกแล้วป่ะเดี๋ยวพู่กันไปส่งมาม๊าที่ห้อง ด้วยเลยดีกว่า ป่านนี้ปะป๊าคิดถึงแย่แล้ว”

สองแม่ลูกหน้าตารูปร่างผิวพรรณถอดแบบมายังกับโคลนนิ่ง ลูกชายโอบเอวผู้เป็นมารดาพาไปส่งที่ห้องก่อนจะแวะเข้าห้องตัวเอง

พอเข้ามาอยู่คนเดียวเพียงลำพังในห้องตัวเองความเศร้าก็เริ่มมาเยือนทำให้ใบหน้าสวยเศร้าหมองอีกครั้ง ยิ่งมองเห็นกล่องเค้กที่ถือมาด้วยยิ่งอยากจะร้องไห้อุตส่าห์อดทนหลังขดหลังแข็งทำกลับต้องมากินเอง พนัชกรเดินไปหยิบช้อนมาตักเค้กที่ตัวเองทำขึ้นมาเข้าปากกินแทนข้าวประทังความหิวเพราะยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย แต่ไม่อยากให้มาม๊าเป็นห่วงเลยจำเป็นต้องโกหกไปยังดีนะที่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่บ้านเป็นห่วงล่ะ

ขณะที่กินเค้กอยู่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นสายจากแฝดน้องเพื่อนรักโทรเข้ามา

“ว่ายังไงหญิง โทรมาทำไมดึกดื่นยะ” พนัชกรถามวราภรณ์เพื่อนสาว

“ก็โทรมาถามข่าวคาว อุ๊ยไม่ใช่ข่าวคราวไงเพื่อนรัก ตกลงแกได้สวีทหวานกับเฮียเนมหรือเปล่าพู่กัน”

“สวีทกะผีอะไร พี่เนมเปิดห้องเข้ามาเห็นพู่กันอยู่ในห้องก็โดนด่าแล้ว ดีนะไม่โดนแจ้งความจับข้อหาบุกรุก”

“โห! แกก็ เฮียคงไม่ใจร้ายกับพู่กันคนสวยขนาดนั้นหรอก ว่าแต่เฮียเค้าชอบเค้กแกป่ะ”

“ชอบมากมั้ง กินไปคำเดียว ส่งคืนให้พู่กันเอากลับมากินเอง ไม่งั้นจะทิ้งขยะ ดูซิเนย พี่ชายเนยอ่ะปากร้ายมาก ใจร้ายกับพู่กันมากเลย”

“เฮียนี่ยังไง ทีเมื่อก่อนอะไรๆ ก็น้องพู่กันต้องมาก่อน จนเนยกับโน้ตแทบจะตกกระป๋อง”

“ก็ตั้งแต่พู่กันบอกรักพี่เนมไปครั้งโน้นแหละ กลายเป็นพู่กันตกกระป๋องแทนไง ไม่เคยคุยด้วยดีๆ เลย บางทีพู่กันก็เสียใจอ่ะ”

“โถๆๆ เพื่อนรักอย่าเพิ่งถอดใจ พนัชกรซะอย่าง สู้ๆ นะเพื่อนรัก เพื่อความรักของพู่กัน เอาให้เฮียเนมคุกเข่าอ้อนวอนขอความรักพูู่กันแทนเลยนะ”

“มันจะมีวันนั้นไหมวะเนย แต่ยังไงเราก็จะสู้ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกใช่มะ”

“ถูกต้องเพื่อน งั้นนอนเถอะเพื่อนรัก เดี๋ยวพรุ่งนี้วันเกิดเฮียหลังเลิกเรียนแล้วเจอกันนะ ฝันดีพี่สะใภ้”

“โอเค ฝันดีน้องสามี”

พนัชกรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับคำเรียกขานจากเพื่อนสาวว่าพี่สะใภ้ รู้สึกเขินยังไงไม่รู้ ถ้าได้เป็นก็ดีซิ คอยดูนะพี่เนมพู่กันคนนี้แหละจะคอยตื๊อจนพี่เนมใจอ่อนมารับรักของพู่กัน พนัชกร คนนี้ให้ได้คอยดู ถ้าถึงเวลานั้นพนัชกรคนสวยอาจจะเล่นตัวสักหน่อยแล้วอย่ามาว่ากันแล้วกัน