บทที่3 ป๊าจะได้นอนไหมลูก

18:25

"ครูมุกคะ..สงสัยป๊างานหนักเยอะเเน่ๆเลย

"ใช่จ้ะเมื่อกี้ป๊าหนูโทรมาบอกครูว่า ใกล้ถึงเเล้ว

"งื้มม....

ตัวเล็กกับครูมุกดา นั่งรอที่หน้าลานของเล่นเด็กสักพัก ไม่นานรถยนต์คันสีดำก็เคลื่อนเข้ามาจอดภายในโรงเรียน

"ปะป๊ามาเเล้วว~~

เด็กตัวเล้กยิ้มล่าเมื่อเห็นคุณพ่อเดิดลงมาจากรถ

"ครับป๊ามาเเล้วมานี่ม้ะ

ฟรึ่บบ หมับบ!!!

ของขวัญตัวเล็กที่วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปกอดปะป๊าเลยทันที

"หื้มมอ้อนอีกแล้วนะเรา

"ปะ..ไปกินไอติมก๊านน~~

"หึ...ครับๆป๊าไม่ลืมหรอก  เอ่อคุณครูครับต้องขอโทษด้วยนะครับที่ให้รอนาน

เจรีบหันไปบอกครู

"ไม่เลยค่ะ ครูก็พึ่งพาน้องออกมารอเหมือนกัน อ่ะนี่ค่ะคุณพอ การบ้านของน้อง

คุณครูสาวยื่นกระดาษเเผ่นนึงให้เจ ขนาดกระดาษเป็นขนาดA4 ในกระดาษแผ่นนั้นมีรูปภาพวาดจินตนาการของเด็กน้อยวัยเพียง5ขวบ

"หึ....น้องขวัญทำไมป๊าไม่มีตัวล่ะ

"..หึ่ยย

"นี่เป็นฝีมือน้องค่ะคุณพ่อ เป็นชั่วโมง ให้เด็กจินนาการสิ่งที่เเก อยากจะวาดอยากจะสื่อออกมาน่ะค่ะคุณพ่อ

"ครับบ

เจมองรูปที่ถือดูอย่างยิ้มๆ ก่อนจะเอามือหนาโยกหัวลูกเบาๆ

"ปะป๊าาไปกินไอติมได้รึยังคะ...น้องหิวเเล้วนะ

เด็กน้อยที่ทำหน้ามุ้ยอย่างหน้าเอ็นดูร้องก่อนจะท้วงขึ้นมา... ก็ป๊าของเขากับครูยืนคุยกันนานเเล้ว ถ้ายังคุยไม่เสร็จมีหวังไม่ได้กินไอติมเเน่ๆ 

"ไปๆลูก..ทีเเบบนี้รีบจังเลยนะ

"อื้ออ ก็หนูหิว!!ป๊าไม่เข้าใจ!

"หึ...

โยกหัวน้อยๆไปมาอีกทีด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะบอกลาคุณครูประจำชั้น

"ลาเเล้วนะครับครูมุก

"สวัสดีค่ะครูมุก

"จ้าเเล้วเจอกันนะคะของขวัญ

"บ๊ะ..บ่ายยค่ะ

--ร้านไอติม--

ทั้งสองคนมานั่งกินที่ร้านประจำร้านเดิมร้านโปรดของเจ้าตัวเล็กที่มาเมื่อไหร่ต้องสั่งเเต่ไอติมรสราสเบอร์รี่ ทุกๆครั้ง 

"ชอบมากเลยหรอลูก

"อื้มม..ชอบมากเลยค่ะหนูชอบสีชมพู

"เหมือนมี๊น้องเลย

"หื้มม..มามี๊ก็ชอบสีชมพูหรอคะ

"ช่ายย..เเล้วน้องรู้ไหม..มี๊อ่ะ ชอบกินสตอเบอรรี่ชีลเค้กมากๆเลย

"โห้ยย..น้องก็ชอบ~~เเต่ตอนนี่มี๊กินไม่ได้

"......

"มี๊ยังไม่กลับลงมาจากฟ้าเลย..มี๊ขึ้นไปทำอะไรตั้งนานหรอคะ

"มี๊เค้ามีงานที่ต้องไปทำน่ะ.... เเต่น้องจำหน้าของมามี๊ได้ใช่มั้ย

"อื้มม...น้องจำหน้ามี๊ได้!

"ถึงมี๊จะไม่ได้กลับลงมา..เเต่มี๊จะอยู่ในความทรงจำของหนูตลอดไปเลยนะลูก..ตราบใดที่เรายังจำหน้ามามี๊ได้

"ช่ายย~มามี๊จ๋วยมากก~~

"หึ..กินเข้าลูกละลายหมดมัวเเต่โม้

"อื้มม ของขวัญวันพรุ่งนี้ไปที่ทำงานกลับปะป๊านะ

"ไปๆๆๆๆ...น้องอยากไปเล่นกับอาออโต้อีก!!

"ไม่ได้น้องห้ามซนรู้มั้ย

"หื้มม...หนูไม่ได้ซนนะ

เด็กน้อยทำหน้าดื้อๆใส่ เถียงตาใส

"อย่าหาว่าป๊าไม่รุ้นะว่ารอบที่เเล้วหนูทำอะไ

"...กะ..กะ

"ไม่ต้องเเก้ตัว หนูรู้มั้ยว่าการที่ทำแบบนี้มันไม่น่ารัก เอารองเท้าไปใส่ในตู้กดที่เค้ากินน้ำ น้องคิดว่าน้องทำดีเเล้วหรอ

"หื้มม~~

เด็กน้อยทำหน้าหงอยลง

"ป๊าไม่ได้อยากจะว่าน้องนะ เเต่ป๊าจะบอกน้องว่า ถ้าน้องทำตัวไม่น่ารัก ใครๆก็ไม่อยากรักน้อง

"มะ...ไม่อ้าวน้องอยากให้คนรัก

"งั้นน้องก็อย่าทำแบบนี้อีกรู้มั้ยครับ

"เข้าใจเเล้วค่ะ

"เก่งมากลูกป๊า

"เเต่ป๊าต้องไปดุอาโต้ด้วยนะ...น้องไม่ได้ผิเคนเดียววอ่าา~~~

"ได้ครับป๊าจัดการไปเเล้ว...กินเถอะละลายเเล้ว

----บ้าน-----

หลังจากที่มาถึงบ้าน ขวัญของลูกน้อยเเสนน่ารักของเค้าก็ขึ้นไปรอปะป๊าข้างบนห้อง จัดเเจงเก็บกระเป๋า  เก็บรองเท้าให้เข้าที่เรียบร้อย ก่อนเด็กน้อยจะจัดการ พลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองออก เพราะต้องอาบน้ำ

"ปะป๊าาขึ้นมายังง~~

เสียงเด็กน้อยตะโกน

"ครับๆเดี่ยวป๊าขึ้นไปแล้ว

คนตัวโตตอกกลับลูกสาว

"น้องไปรอในห้องน้ำน้าาา~~~

ไม่นานคนตัวโตก็ขึ้นมาบนห้อง เห็นทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยไปหมด เสื้อผ้าที่ถอดไว้ของเด็กตัวน้อยถูกโยนจับใส่เอาไว้ในตระกล้าผ้าเป็นอย่างดี กระเป๋านักเรียนก็วางไว้บนชั้นวางกระเป๋า .....เค้าดีใจที่เค้าสามารถสอนลูกได้ให้รู้จักช่วยเหลือตัวเองได้ พอเห็นแบบนั้นเเล้ว ตัวเองก็รีบพลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อที่จะเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ เเต่เข้าไปกับต้องตะลึง ตอนนี้ห้องน้ำของเค้าได้เป็นทะเลโฟมไปหมดกลิ่นเเซมพูยาสระผมกลิ่นตะหลบอบอวน ไปหมดในห้องน้ำ  นี่เขาเผลอเเค่เเปปเดียวเองนะ บางครั้งของขวัญอาจจะรู้เรื่องเกินเด็กไปรึเปล่า สิ่งเดียวที่เค้ายังเด็จขาดกับของขวัญไม่ได้คือการเล่นน้ำ เผลอเป็นไม่ได้เลยจริงๆกับน้ำ

"คิ้กก~~~

"ของขวัญเเล้วป๊าจะได้นอนกี่ทุ่ม