คนไม่ดีในสายตา 2

ขนมหวานลงจากวินมอไซต์รับจ้างที่หน้าบ้าน หลังจากหญิงสาวแวะเข้าตลาดสดหน้าหมู่บ้านเพื่อซื้อของสดเข้าครัวเพื่อทำอาหารทาน เพราะอชิระไม่ชอบทานอาหารสำเร็จรูปที่เป็นถุง เขามักอารมณ์เสียและหงุดหงิดทุกครั้งที่รับประทานอาหารพวกนั้น ขนมหวานจึงต้องเป็นแม่ครัวเข้าครัวทำอาหารให้อชิระทานทั้งอาหารเช้าและเย็นตามที่ชายหนุ่มสั่ง

เท้าบางชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเดินเข้ามาในบ้าน และเห็นว่ารถยนต์ของอชิระจอดอยู่ในโรงจอดรถ ทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะเป็นเวลาบ่ายสี่โมงเย็นเท่านั้น ยังไม่ได้เวลาที่ชายหนุ่มจะกลับมาบ้านเสียหน่อย

หญิงสาวที่ถือถุงของสดของแห้งเต็มสองมือ จึงรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในบ้าน และสิ่งแรกที่เห็นคือร่างสูงในชุดทำงานเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนและกางเกงสีดำกำลังยืนเท้าเอว มองมาที่เธอผ่านแว่นที่สวมใส่อยู่หน้าประตูห้องครัว ขนมหวานจึงเดินเข้าไปหา

"กลับมาแล้วเหรอคะ" ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่ผี เขาก็กลับมาแล้วล่ะขนมหวานเอ๊ย แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อตอนนี้เธอคิออะไรไม่ออกนอกจากคำพูดไร้สมองนี้

"ไปไหนมา"

"ไปมหาลัยมาค่ะ แล้วก็แวะตลาดซื้อของ" พูดพร้อมกับยกถุงที่ถืออยู่ในมือให้อชิระดู เพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง แต่แปลกเธอกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะพบเจอกับพายุลูกใหญ่อย่างไรอย่างนั้น

อชิระตีหน้าบึ้งเดินเข้ามาหาขนมหวานอย่างช้าๆ สายตาจ้องมองหญิงสาวไม่กะพริบ กรามขบกันแน่นจนเห็นเป็นสันนูนขึ้นมา ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเปิดอะไรบางอย่าง ยื่นมาตรงหน้าของขนมหวาน

ขนมหวานมองรูปในถ่ายในสมาร์ทโฟนตรงหน้าก็ลอบกลืนน้ำลายลงคอ รู้โดยทันทีว่าอชิระกำลังเข้าใจอะไรผิด เขากำลังคิดว่าเธอกับเวลตันเป็นแฟนกัน จึงรีบอธิบายออกไป

"มันไม่ใช่อย่างที่คุณอชิเข้าใจนะคะ คุณอชิกำลังเข้าใจผิด" รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า เดินเข้าใกล้จนแทบจะชิดติดกับขนมหวาน มือหนายื่นมาบีบคางมนแน่น

"ฉันไม่ใช่คนโง่นะ ที่จะมองไม่ออกว่าผู้ชายคนนี้มันคิดอะไรกับเธอ" ยิ่งพูดไฟก็ยิ่งสุมทรวง ตอนที่เห็นผู้ชายหน้าตาลูกครึ่งคนนี้มันยิ้มให้ขนมหวาน สายตาที่มันมองขนมหวานมีอะไรแฝงอยู่ที่มากกว่าคำว่าเพื่อน อชิระก็แทบจะเดินเข้าไปชกหน้าผู้ชายคนนั้น

"ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม อย่าว่าแรด อย่าร่านกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน" สะบัดมือออกจากคางของขนมหวาน จนหญิงสาวเสียหลักเซไป

ขนมหวานหันกลับมามองอชิระด้วยความไม่พอใจที่มีอยู่คับอก มือกำถุงอาหารที่ถือเอาไว้แน่น เธอกับเวลตันเป็นเพื่อนกัน เธอไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเวลตันทั้งนั้น มีแต่เขานั้นแหละที่ยัดเหยียดให้เธอแรดและร่าน

"ขนมกับเวลไม่ได้เป็นอะไรกัน เราสองคนคือเพื่อนกัน" รู้อยู่เต็มอกว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ อชิระไม่มีวันฟังในสิ่งที่เธอพูดหรืออธิบาย เพราะเขาได้ตัดสินเธอไปแล้วว่าเธอต้องเป็นอย่างที่เขาเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อยากบอกออกไปให้เขาฟัง ด้วยหวังว่ามันจะเข้าหูเขาบ้าง

"แน่ใจเหรอ ว่ามันคิดกับเธอแค่เพื่อน อย่าให้ฉันเห็นอีกนะขนมว่าลับหลังฉันเธอมีผู้ชายคนอื่น"

"ทำไม คุณจะทำอะไร ทีคุณยังมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าขนมได้เลย" อชิระกระชากแขนเรียวเข้ามาเต็มเรงจนร่างบางเข้ามาประชิดตัว ข้าวของที่ถืออยู่ในมือร่วงกระลงสู่พื้น แต่ทั้งคู่กับไม่ได้สนใจ

"ทำไมเหรอ ฉันจะทำอะไรอย่างนั้นเหรอ ฉันก็จะทำให้เธอรู้ไง ว่าฉันคือเจ้าชีวิตของเธอเหมือนที่ผ่านมาโดยฝากร่องรอยเอาไว้ตามร่างกายของเธอ เวลาผู้ชายคนไหนมันเห็นร่างกายเธอมันจะได้รู้ว่าเธอไม่ได้ใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนที่เธอแสดงออกมา จริงๆ แล้วเธอทั้งแรดและร่าน ยิ่งเวลาที่เธอถูกฉันแทงนะ เธอโคตรจะร่าน" ขนมหวานสะบัดมือของอชิระออกจากแขนของตัวเองสุดแรง มองชายหนุ่มด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส คนที่ทำร้ายทำลายหัวใจของเธอจนแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ชอบพูดว่าเธอร่าน เธอแรดใช่ไหม ได้...เธอจะแรดและร่านให้เขาดูเอง

"ใช่! ขนมร่าน ขนมแรด แรดและร่านมากด้วย อยากเอากับคุณอชิใจจะขาดแล้ว ช่วยสงเคราะห์ผู้หญิงแรดร่านคนนี้หน่อยได้ไหมคะ ในห้องครัวนี้เลยก็ได้ เปลี่ยนบรรยากาศบ้างจะได้ไม่เบื่อ"

คนที่ใจแตกสลายไม่มีชิ้นดีจ้องเข้าไปในดวงตาคมของคนใจร้ายไม่วางตา ในขณะที่มือก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของตัวเองไปทีละเม็ด ทีละเม็ดอย่างช้าๆ จนมาถึงเม็ดสุดท้าย เผยความอวบอิ่มของทรวงอกคู่งามที่มีบราเซียสีขาวลูกไม้ห่อหุ้มไว้ มีร่องรอยจากบทรักครั้งเก่าที่อชิระฝากไว้ให้เห็น

อชิระมองสิ่งที่ขนมหวานกระทำอยู่ขณะนี้ด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วเข็มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา อยากเห็นเหมือนกันว่าขนมหวานจะทำอะไร

เข็มขัดนักศึกษาถูกโยนลงที่พื้น กระโปรงนักศึกษาทรงเอถูกรูดซิปลงช้าๆ และสุดท้ายก็ล่วงลงไปอยู่ปลายเท้า ตามมาด้วยเสื้อนักศึกษาก็ถูกโยนทิ้งลงพื้นไปเช่นกัน ร่างกายสวยงามขาวผ่องมีเพียงชั้นในสองชิ้นเท่านั้นติดกาย

สายตาคมตวัดมองร่างกายสวยงามตรงหน้า ลมหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ และสะดุดบ้างเป็นบางจังหวะ จ้องมองทรวงอกคู่งามที่ใหญ่เกินตัว ลากต่ำลงมายังหน้าท้องแบนราบและมายังดินแดนสามเหลี่ยมที่มีชั้นในลูกไม้สีขาวเข้าชุดกันปกปิดไว้

"ยั่วฉันเหรอ" พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น แม้มันจะแหบพร่าไปหน่อย มิหนำซ้ำตรงนั้นของร่างกายก็เหมือนจะขยายใหญ่คับชั้นในขึ้นมา

ขนมหวานไมได้ตอบอะไรกลับ เดินเข้ามาใกล้อชิระมากขึ้น ด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก แต่เต็มไปด้วยความอดสูของชีวิตตัวเองในขณะนี้ จับมือชิระมาวางไว้บนทรวงอกของเธอหนึ่งข้าง และเอามืออีกข้างของชายหนุ่มวางไว้ที่หน้าท้องแบนราบ

"ช่วยทำให้ผู้หญิงร่านคนนี้ หายคันทีสิคะ"