พี่ชายสุดที่ร้าย

ในช่วงฤดูฝนประมาณเดือนกันยายน สายฝนเทกระหน่ำลงมาดั่งฟ้ารั่ว พร้อมทั้งเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นในเวลาหัวค่ำ และยังมีลมกระโชกแรงจนใบไม้ต้นไม้โอนเอนไปตามแรง ภายในบ้านสีขาวสะอาดตาตั้งตระหง่านอยู่ในหมู่บ้านย่านใจกลางเมือง เป็นหมู่บ้านที่มูลค่าของบ้านแต่ละหลังไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน

ตอนนี้บริเวณห้องรับแขกของบ้าน มีสมาชิกทั้งหมดสามคนกำลังนั่งอยู่ในนั้น ชายวัยสามสิบสองปีนั่งอยู่บนโซฟาข้างกับเด็กชายวัยเจ็ดขวบ และมีหญิงสาววัยสามสิบปียืนอยู่ไม่ไกลจากคนทั้งสอง

"อชิลูก ต่อไปนี้หนูจะมีน้องแล้วนะครับ" ผู้เป็นมารดาเอ่ยบอกบุตรชายด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้าด้วยความดีใจ ที่วันนี้จะได้ต้อนรับสมาชิกใหม่เข้ามาอยู่ร่วมบ้าน

เพราะอยากมีลูกสาวใจจะขาด แต่ติดตรงที่ว่ามดลูกของเธอนั้นมีปัญหา ทำให้หลังจากคลอดบุตรชายได้ไม่นาน ก็ต้องตัดมดลูกทิ้งไป ไม่สามารถมีลูกได้อีก จึงได้ปรึกษาหารือกับสามีไปขอรับเด็กจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเป็นลูกบุญธรรม

"ครับ" เด็กชายอชิระ เอ่ยตอบออกไป พลางเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อที่นั่งโอบกอดตนไว้ เมื่อเห็นสายตาของลูกชาย ผู้เป็นพ่อจึงเอ่ยบอกออกไป

"น้องชื่อน้องขนมหวาน จะย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกับเราวันนี้"

"ขนมหวานจ๊ะ มาหาแม่สิลูก" สิ้นเสียงเรียก เด็กผู้หญิงวัยสามขวบก็วิ่งเข้ามาในห้องรับแขก โดยมีมารดาของอชิระย่อตัวลงไปอุ้มมาไว้ในอ้อมกอด

"นี่ไงอชิ น้องที่ว่า ต่อไปน้องขนมหวานจะมาเป็นน้องสาวของอชิแล้วนะลูก ครอบครัวเราจะมีกันสี่คนนะคะ"

"ครับแม่" แม้ในวัยนั้นจะยังไม่เข้าใจอะไรมากมาย แต่อชิระก็เด็กเกินกว่าจะสอบถามอะไรไปมากกว่าตอบรับ และส่งยิ้มให้เด็กผู้หญิงในอ้อมกอดของมารดา ส่วนเด็กผู้หญิงก็ส่งยิ้มกลับมาให้อชิระเช่นเดียวกัน

นานวันไปความสัมพันธ์ของอชิระกับน้องสาวก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งคู่ใช้ชีวิตดั่งเป็นพี่น้องที่คลานตามกันออกมา อชิระรักน้องสาวบุญธรรมมาก เช่นเดียวกันขนมหวานก็รักพี่ชายอย่างอชิระเช่นกัน

ด้วยความที่ย้ายเข้ามาอยู่ในครอบครัวของอชิระช่วงวัยเด็ก เมื่อโตขึ้นขนมหวานจึงจำอะไรไม่ได้ และคิดว่าตัวเองคือน้องสาวของอชิระจริงๆ ขนมหวานทั้งรักและหวงพี่ชายอย่างกับอะไร ไปไหนไปด้วยกัน

จวบจนอชิระเริ่มเข้าเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายอายุสิบหกปี ความที่เริ่มโตเข้าสู่วัยรุ่นจึงไม่อยากให้น้องสาวตามตน จึงเริ่มตีตัวออกห่างจนขนมหวานไม่พอใจและแอบตามอชิระไปด้วย

"พี่อชิทำไมต้องหลบหน้าขนมด้วย ทำไมต้องหนี ขนมอยากไปกับพี่" อชิระถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ในขณะที่ตัวเองกำลังจะออกจากบ้านไปหากลุ่มเพื่อน เพื่อไปดูหนังที่ห้างสรรพสินค้า

"ก็เราชอบตามพี่ไง จะตามอะไรหนักหนา พี่จะไปดูหนังกับเพื่อน"

"จะไปดูหนังกับเพื่อนหรือไปดูกับแฟนกันแน่ ขนมรู้นะว่าพี่อชิมีแฟน และแฟนของพี่อชิก็คือพี่เนเน่ ขนมจะบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ ให้มาจัดการกับพี่"

"อย่านะขนม" ด้วยกลัวบิดามารดาจะต่อว่า อชิระจึงรีบร้องห้ามน้องสาว แต่ขนมหวานซึ่งถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจมีหรือจะฟังสิ่งที่อชิระร้องขอออกมา

"อยากไม่ให้ขนมไปด้วย พี่อชิก็ไม่ต้องไปเหมือนกัน" วิ่งแจ้นรีบไปฟ้องบิดามารดา

และหลังจากนั้นมาอชิระก็ถูกกักบริเวณเป็นเวลาเจ็ดวัน นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้อชิระเริ่มเห็นความไม่น่ารักของน้องสาวตัวเอง ทุกครั้งที่อชิระออกไปข้างนอกและกลับบ้านมา ก็จะถูกบิดาและมารดาบ่นให้ทุกครั้งไป

ไหนจะน้องสาวบุญธรรมที่คอยกันท่าผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาพัวพันให้ออกไปจากชีวิตของชายหนุ่มอีก ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ผู้หญิงเหล่านั้นถอดใจ ทำแม้กระทั่งเอาของขวัญวันเกิดของแฟนอชิระตอนที่ชายหนุ่มอยู่มัธยมศึกษาปีที่หกไปทิ้ง เพราะไม่ต้องการให้อชิระรู้ว่าแฟนสาวเอาของขวัญวันเกิดมาให้ แต่ความลับก็ไม่มีในโลกอยู่ดี

"ขนมเอาของขวัญที่น้ำฝากมาไปไหน" เสียงห้วนเอ่ยถามน้องสาวที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องรับแขกดังลั่น

"ของขวัญอะไรคะ ขนมไม่เห็นรู้เรื่อง"

"อย่ามาโกหกนะขนม น้ำเขาโทรมาบอกพี่ ว่าเขาฝากของขวัญมากับขนม เอาไปไว้ไหน เอามา" คนถูกจับได้ยังคงตีหน้าไขสือไม่รู้ไม่ชี้

"ไม่รู้ ไม่ได้ฝาก แฟนพี่อชิมั่วแล้ว"

"ต้องให้พี่เอาหลักฐานมาให้ดูใช่ไหม นี่ไงหลักฐาน ดูนี่" โทรศัพท์มือถือถูกวางลงตรงหน้า พร้อมกับเปิดภาพถ่ายตอนที่ขนมหวานกำลังเผาของขวัญที่แฟนสาวฝากมาให้อยู่ในสวนหลังบ้าน

ขนมหวานรีบตีหน้าเศร้าเพื่อเรียกคะแนนสงสาร

"พี่อชิ ขนมขอโทษ"

"อีกแล้ว ทำผิดทีไรขอโทษทุกที รู้ตัวบ้างไหมว่าเริ่มทำตัวไม่น่ารักมากขึ้นทุกวัน พี่ไม่อยากมีน้องสาวแบบเราเลย น่ารำคาญ" สิ้นเสียงพูด ขนมหวานก็ถึงกลับร้องไห้โฮออกมา น้ำตาเม็ดโตกลิ้งลงบนแก้มใสทั้งสองข้าง

"เกิดอะไรขึ้นลูก ขนมร้องไห้ทำไมคะ" นางอารียารีบเข้ามาหาบุตรสาวโอบกอดไว้ลูบหลังเบาๆ พลางมองดูบุตรชายที่ยืนอยู่ไม่ไกลและก็ได้แต่ส่ายหน้า

"ฝีมือเราอีกแล้วเหรออชิ"

"ก็ลูกสาวคุณแม่ทำตัวไม่น่ารักเอง ก็สมควรแล้วล่ะที่ต้องนั่งร้องไห้แบบนี้ เชิญโอ๋กันตามสบายเลย ผมเบื่อความสำออยของลูกสาวแม่เต็มทน" พูดจบก็เดินออกจากห้องรับแขกไปด้วยความโมโห

เมื่อทุกคนในบ้านดูเหมือนจะเข้าข้างและเอาอกเอาใจขนมหวานเกินเหตุ จนไม่สนใจความรู้สึกเขาหรือใส่ใจเขาเหมือนเมื่อก่อน

"อชิ อชิลูก อย่าเดินหนีแม่แบบนี้นะ อชิ"

"พอเถอะค่ะคุณแม่ หนูทำผิดอย่างที่พี่อชิพูดนั่นแหละค่ะ อย่าด่าพี่เขาเลยนะคะ"