Chapter4 | หงุดหงิด

"งั้นบลูขอตัวก่อนนะคะ" ฉันพูดพร้อมกับรีบพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นโดยที่ไม่ต้องรอให้พี่บอมอนุญาต ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆขอบตาของฉันก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

ยิ่งอยู่ตรงนั้น ได้ฟังเสียงลมหายใจที่กระฟัดกระเฟียดของเขาน้ำตาฉันมันก็พาลจะไหลออกมาให้ได้

แสดงว่าผู้หญิงที่มารอขอพบเขาน่าจะมีความสำคัญกับเขามากพอสมควร ไม่อย่างนั้น...เขาคงไม่เพ้อหาเธอทั้งคืนหรอก

"อย่าเป็นแบบนี้สิ มันต้องไม่เป็นแบบนี้..." ฉันยกมือขึ้นวางทาบที่อกข้างซ้ายของตัวเองอย่างต้องการเตือนสติตัวเอง ไม่ควรเลย ฉันไม่ควรรู้สึกแบบนี้ ไอ้อาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกเลยสักนิด

ท่องเอาไว้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไร ท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจว่าระหว่างฉันกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้ามันจะเป็นมันเป็นมาตั้งนานแล้ว

ฉันเข้ามาสงบสติอารมณ์ของตัวเองโดยการอาบน้ำ หวังว่าไอ้อาการที่เป็นอยู่มันจะหายไป เมื่อกี้ที่ฉันรู้สึกอะไรแบบนั้น อาจเป็นเพราะว่าฉันเหนื่อยกับการเรียนมาทั้งวันด้วยล่ะมั้ง อาบน้ำทำให้ร่างกายสดชื่น อาการที่เป็นอยู่อาจจะดีขึ้นก็ได้

แต่พอก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำร่างฉันก็ต้องชะงักเมื่อพบร่างกำยำนั่งอยู่ตรงปลายเตียง ซึ่งห้องน้ำในห้องฉันมันอยู่เยื้องปลายเตียงพอดีถ้าฉันเดินออกมาพี่บอมเองก็ต้องเห็นฉันอยู่แล้ว เขาจ้องร่างของฉันอยู่ชั่วครู่ก็เบนสายตาไปทางอื่นทันทีที่เห็นว่าฉันมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันตัวอยู่

ไม่ใช่แค่ฉันหรอกที่ตกใจ เขาเองก็น่าจะตกใจเหมือนกันที่เห็นฉันอยู่ในสภาพแบบนี้

"พี่บอม...เข้ามาในนี้ทำ...."

"อย่าเสียงดัง รีบไปแต่งตัวไป" ฉันยังเอ่ยถามเขาออกไปไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำเจ้าของเสียงทุ้มก็เอานิ้วชี้จรดที่ริมฝีปากก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่ฟังดูแล้วเป็นประโยคคำสั่งออกมา

เมื่อกี้นี้...ฉันว่าฉันก็ล็อกห้องแล้วนะ...

ฉันรีบเดินไปค้นเสื้อผ้ามาถือเอาไว้ แต่ก่อนที่จะเข้าห้องน้ำก็อดที่จะชำเลืองมองร่างสูงที่ตอนนี้ย้ายตัวเองไปยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าต่างเรียบร้อยแล้ว

หน้าตาเขาดูหงุดหงิดมากพอสมควรที่รู้ถึงการมาของใครบางคน และเขายิ่งมีท่าทีหงุดหงิดมากกว่าเดิมที่เสียงกริ่งหน้าบ้านดังรัวๆ

"จะมาให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ!" ฉันสะดุ้งเฮือกแล้วรีบพาร่างของตัวเองเข้ามาในห้องน้ำทันที ถึงพี่บอมจะไม่ได้เสียงดัง แต่ฉันสามารถรับรู้ได้จากน้ำเสียงและการกระทำของเขา

เวลาแบบนี้ฉันไม่ควรถามไม่ควรอยากรู้อะไรทั้งนั้น บอกตามตรงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันทำให้ฉันเพลียจนวันนี้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องทั้งวัน ซึ่งฉันไม่อยากให้มันซ้ำรอย คืนนี้ฉันอยากนอนพักให้สมองปลอดโปร่ง พรุ่งนี้ฉันมีควิซแต่เช้า อาจจะต้องอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนสักหน่อยแล้วค่อยนอนยาวๆ

"ถ้าจะออกไปข้างนอก ก็อย่าพูดว่าพี่อยู่ในนี้ ใครถามก็บอกว่าพี่ไม่อยู่ ไม่รู้จะกลับมาตอนไหน เข้าใจรึเปล่า" พอเดินออกมาจากห้องน้ำ พี่บอมก็เอ่ยสั่งฉันขึ้นมาพลางมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ยังไม่ทิ้งอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง

"คงไม่ออกแล้วล่ะค่ะ พอดีบลูต้องอ่านหนังสือ พรุ่งนี้มีควิซแต่เช้า" ฉันว่า

"แล้วไม่กินข้าวรึไง ป้าตาทำกับข้าวไว้เยอะเลย" เขาเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาราวกับเป็นการกระซิบ ซึ่งตอนที่เขาถามเนี่ย เขาย้ายร่างของตัวเองมานั่งอยู่บนปลายเตียงเรียบร้อยแล้ว

"ไม่ค่ะ พอดีวันนี้บลูแวะกินข้าวกับเพื่อนมาแล้ว" ฉันบอกเขาออกไป

"หึ" ซึ่งฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพอฉันพูดจบพี่บอมถึงได้แค่นเสียงออกมาราวกับว่าเขาค่อนข้างไม่พอใจที่ฉันแวะกินข้าวมาแล้ว ไม่หรอกมั้ง เขาคงไม่ได้ไม่พอใจฉันหรอก เขาอาจจะแค่หงุดหงิดเรื่องของตัวเองอยู่มากกว่า

บอม

ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้หงุดหงิดฉิบหาย ตอนเข้ามาในห้องของบลูแล้วเจอเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จผมว่าอารมณ์ผมก็คงที่แล้วนะ แต่ก็ไม่รู้ทำไมอยู่ๆถึงได้หงุดหงิดขึ้นมาอีก

ผมนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องของบลูราวๆสองชั่วโมงน่าจะได้ ระหว่างที่รอโมกลับไปผมก็หยิบมือถือตัวเองมาเล่นบ้าง ดูบลูอ่านหนังสือบ้าง ผมไม่เคยเอาตัวเองเข้ามาอยู่กับบลูแบบวันนี้เลย ที่ผ่านพอทำเรื่องแบบนั้นเสร็จถ้าผมตื่นก่อนผมก็กลับห้องหรือถ้าบลูตื่นก่อน เธอก็จะเป็นฝ่ายออกไปทำโน่นทำนี่ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเราถึงได้เป็นแบบนี้เหมือนกัน

เรื่องระหว่างผมกับบลูจริงๆแล้วมันไม่ควรเป็นแบบนี้ด้วยซ้ำ ผมตั้งใจจะดูแลเธอให้เหมือนกับที่เพื่อนรักผมทะนุถนอมเธอเป็นอย่างดี แต่คืนนั้นเมื่อหกปีก่อนผมเสือกเมาฉิบหาย เมาแบบคุมสติตัวเองไม่ได้ ผมเลยปล้ำเธอซะงั้น

เรื่องนี้มีคนรู้แค่ไม่กี่คนหรอก มีผม มีบลู มีป้าตาที่เป็นแม่บ้านและลุงชมคนสวนที่ทำงานอยู่ที่นี่มานาน และก็ไม่มีใครพูดถึงมันหรอก เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

หมายถึงมันไม่ค่อยดีกับบลูน่ะ ส่วนผมแม่งยังไงก็ได้

"พรุ่งนี้เรียนกี่โมง" ผมเอ่ยถามบลูออกไปหลังจากที่พวกเราเงียบใส่กันมาราวๆสองชั่วโมงแล้ว

"9โมงค่ะ" เธอตอบผมทั้งที่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่หนังสือเรียนเล่มหนา

"มีสอบ?" ผมถามเธอออกไปอีกหนึ่งประโยค

"ค่ะ ควิซเก็บคะแนน" พอได้คำตอบแล้วผมเลยบอกกับตัวเองว่าคืนนี้ไม่ควรรบกวนเธอ เธอเรียนใกล้จบแล้วคงอยากได้คะแนนดีๆ

แต่พอนึกถึงตอนที่มีรถยนต์คันหรูขับมาส่งเธอที่หน้าบ้านแล้วผมก็เอาแต่เถียงกับตัวเองในใจ ว่าคืนนี้ผมจะปล่อยให้เธออ่านหนังสือสอบไป หรือควรจะกวนเธอเล่นสักนิดดี....

"ไอ้คนที่มาส่งวันนี้เพื่อนแน่เหรอ?"

"คะ?"

"พี่ถามว่าไอ้นั่นน่ะ เพื่อนเราจริงๆใช่มั้ย"

"ก็ ค่ะ ตอนนี้ยังเป็นเพื่อน" บลูหันมาตอบผมก่อนที่จะหันไปสนใจหนังสือเรียนตรงหน้าอีกครั้ง

"หมายความว่าต่อไปอาจไม่ใช่เพื่อน"

"ก็...ยังไม่รู้ค่ะ"

ดี...เธอตอบคำถามผมได้ดีทีเดียว ซึ่งคำตอบของเธอมันทำให้ผมตัดสินใจได้ทันทีเลยว่าวันนี้ควรจะปล่อยให้เธออ่านหนังสือหรือรังแกเธอดี

แล้วตอนนี้ผมก็คิดว่าผมหาคำตอบให้ตัวเองได้แล้ว