Chapter3 | ตามใจหน่อย

บลู

ฉันถูกปลุกให้ตื่นด้วยสัมผัสที่ร้อนฉ่าตรงแถวๆต้นคอ กลิ่นแอลกอฮอลล์เตะจมูกจนฉุนกึก แสดงว่าคนที่กำลังคร่อมอยู่บนร่างฉันต้องดื่มมามากพอสมควร

"พะ พี่บอม..." ฉันเรียกคนที่กำลังขบเม้มที่ซอกคอของตัวเองออกไปอย่างแผ่วเบา

ใช่ เป็นเขานั่นแหละ พี่ชายของฉันเอง พี่ชายที่ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ไม่ใช่คนในครอบครัว เขาเป็นคนที่ดูแลฉันมาถึงหกปี เขาเป็นคนพูดเองว่าให้เรียกเขาว่าพี่ ต่อจากนี้เขาคือพี่ชาย คือผู้ปกครองของฉัน ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนทำอะไรกับใครก็ตามแต่ ฉันต้องรายงานเขาตลอด

ก่อนหน้าที่ฉันจะมาอยู่กับพี่บอม ฉันเองก็เคยเจอกับเขามาก่อน แต่มันก็ไม่ได้บ่อยนักหรอก น่าจะประมาณสี่ครั้งได้ เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายของฉัน ในวันที่ฉันสูญเสียทุกคนไป เป็นเขาที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือฉัน และมีแค่เขาคนเดียวที่เอ่ยปากว่าจะขอดูแลฉันให้เหมือนน้องสาวแท้ๆของตัวเอง

และใช่...เขาดูแลฉันดีมาก มันดีมากจนกระทั่งวันนึง วันที่ฉัน...

"พี่หงุดหงิด" ฉันละความคิดของตัวเองลงเมื่อพี่บอมเอ่ยพร้อมกับเคลื่อนใบหน้าจนมาอยู่ในระนาบเดียวกับฉันก่อนที่จะพูดออกมาอีกหนึ่งประโยค

"ตามใจพี่หน่อย" เขาว่าพร้อมกับบดขยี้ริมฝีปากที่ร้อนระอุลงมาบนริมฝีปากของฉันโดยที่ฉันนั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย ซึ่งรสจูบที่เขาส่งผ่านมานั้นมันมีแต่ความรุนแรงจนกลีบปากบนและล่างของฉันระบมไปหมด

"พะ....อื้อออ!!!" ฉันผวาเมื่อพี่บอมละริมฝีปากออกและฉีกกระชากเสื้อผ้าของฉันออกอย่างรุนแรง ร่างกำยำมองหน้าฉันด้วยแววตาที่เกรี้ยวกราดก่อนที่จะยืดตัวขึ้นไปแล้วถอดเสื้อยืดของตัวเองออก

ฉันกลืนคำพูดที่อยากจะพูดลงคอไปจนหมดเมื่อเห็นว่าช่วงเวลานี้ไม่ควรพูดมาก เพราะสายตาขอพี่บอมนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอารมณ์เขาดาร์กมากถึงมากที่สุด ถ้าฉันไปถามอะไรเขาให้มากความ คืนนี้ฉันอาจไม่ได้นอนทั้งคืน

"พี่ผิดอะไรวะบลู..." ร่างกำยำพึมพำก่อนที่จะจัดการกับร่างกายของฉันเพื่อดับอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง ซึ่งฉันก็ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองจนพอ กว่าฉันจะได้เป็นอิสระก็ปาไปตีสี่แล้ว พรุ่งนี้ฉันมีเรียนแต่เช้า ฉันอาจต้องงีบสักหน่อย

แต่พยายามข่มตาเท่าไหร่มันก็หลับไม่ลง เพราะในหัวของฉันมันยังมีประโยคที่พี่บอมเอาแต่ย้ำถามฉันถึงผู้หญิงคนอื่น ในระหว่างที่พวกเราสองคนกำลังยุ่มย่ามกันอยู่นั้นพี่บอมมักจะเอ่ยชื่อของผู้หญิงคนหนึ่งซ้ำไปซ้ำมาถามฉันซ้ำไปซ้ำมา ซึ่งมันทำให้ฉันที่เป็นคนรองรับอารมณ์ของเขาอยู่นั้นค่อนข้างที่จะเฟล

แต่พอนึกถึงเรื่องที่พวกเราเคยคุยกัน ฉันนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะไปรู้สึกอะไรกับเขาด้วยซ้ำ ที่ฉันทำอยู่ทุกวันนี้...มันก็เป็นแค่การตอบแทนบุญคุณของเขาเท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก

เพราะฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา เหมือนกับที่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเหมือนกัน

'อย่าขัดใจพี่...'

'พี่หงุดหงิด...'

ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อฝันถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อหกปีก่อน ถึงเรื่องมันจะผ่านมาถึงหกปีและถึงทุกวันนี้ฉันกับเขายังคงยุ่งเกี่ยวกันอยู่แต่เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นมานั้น ครั้งนั้น...ฉันไม่สามารถลืมมันได้เลย

ฉันยังจำได้ทุกอย่างว่ามันเริ่มต้นยังไงและจบลงยังไง

ฉันไม่เคยลืม...

[ เย็นวันเดียวกัน ]

"ทำไมวันนี้กลับช้าจัง" เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างตำหนิเมื่อฉันกลับบ้านผิดเวลาแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

"พอดีรถติดน่ะค่ะ" ฉันตอบพี่บอมออกไปพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้เขาตามมารยาทก่อนที่จะเดินมานั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวข้างๆพี่บอมเมื่อเขาส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้ฉันไปนั่งข้างๆเขา

"แล้วใครมาส่ง แฟนเหรอ" เขาถามพร้อมกับหลุบตามองต้นคอฉันไปด้วย

"เพื่อนที่คณะค่ะ ไม่ใช่แฟน" แล้วทำไมฉันจะต้องมาแก้ตัวกับเขาด้วยล่ะ แค่บอกไปว่าเพื่อนก็จบไม่ใช่หรือไง

"หึ" พี่บอมแค่นหัวเราะก่อนที่จะยื่นซองสีขาวที่เขาเตรียมไว้ส่งมาให้ฉัน

"ขอบคุณค่ะ" ฉันรับมันมาไว้ในมือก่อนที่จะยกมือไหว้ขอบคุณเขา

"ถ้าไม่พอให้บอก ช่วงนี้ต้องใช้เงินเยอะไม่ใช่?" เขาปรายตามองฉันแต่ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าวันนี้เขามองที่ต้นคอฉันบ่อยจัง

"พอค่ะ แค่นี้ก็เยอะแล้ว" ฉันบอกพี่บอมออกไปก่อนที่จะตั้งท่าลุกเพื่อเดินออกไปจากตรงนี้

ไม่รู้ว่าทำไมทุกครั้งที่เราต้องอยู่ด้วยกันสองคน ฉันถึงได้มีอาการที่เกร็งแล้วก็ประหม่าแบบนี้ก็ไม่รู้

"เมื่อคืนนี้พี่รุนแรงเกินไปรึเปล่า" ฉันชะงักทันทีที่อยู่ๆพี่บอมก็เอ่ยถามประโยคที่เขาไม่เคยคิดที่จะถามฉันออกมา ไม่เคยจริงๆนะ พวกเราสองคนทำเรื่องแบบนี้กันมาหกปีแล้ว มันไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาจะมาถามฉันถึงเหตุการณ์ที่มันเพิ่งเกิดขึ้น ทุกทีเวลาที่ฉันกับเขามีอะไรกันเสร็จ ไม่พี่บอมก็ฉันที่เป็นฝ่ายปลีกตัวออกมาเงียบๆ มันไม่มีการถามถึงการกระทำที่เกิดขึ้นมาแล้วหรอก

"แล้วทำไมรอยตรงนั้นมันถึงหายไป" เมื่อเห็นฉันเงียบ พี่บอมเลยเอ่ยถามออกมาอีกหนึ่งประโยค เพราะแบบนี้สินะวันนี้เขาถึงได้มองที่ต้นคอของฉันบ่อยมากเป็นพิเศษ

"เอ่อ...บลูอะ..."

"คุณบอมคะ มีคนมาหาค่ะ" ฉันที่กำลังจะพูดถึงรอยที่พี่บอมเอ่ยถามเมื่อครู่ถึงกับต้องชะงักเมื่ออยู่ๆป้าแม่บ้านก็พรวดพราดเข้ามาขัดบทสนทนาระหว่างเราสองคน

"ใคร" พี่บอมเอ่ยถามป้าแม่บ้านออกไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะหงุดหงิด

"ชื่อคุณโมค่ะ"

"บอกไปว่าผมไม่อยู่ ไม่รู้จะกลับมาตอนไหน ไม่อนุญาตให้เข้ามารอ จะไปตายไหนก็ไป!" น้ำเสียงของพี่บอมเกรี้ยวกราดจนป้าแม่บ้านสะดุ้งเฮือก

ส่วนฉัน...อยู่ดีๆก็หน้าชาขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อชื่อเดียวกับคนที่พี่บอมเพ้อถึงเมื่อคืน