Chapter5 | ไม่รบกวน

[ วันต่อมา ]

ผมนอนมองบลูที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เพราะผมรู้ว่าเธอมีสอบตอนเช้า เมื่อคืนนี้ผมเลยรังแกเธอนิดๆหน่อยๆ แล้วก็ไม่ได้เล่นท่าพิศดารกับเธอเหมือนเมื่อคืนก่อนหรอก

ถึงผมจะจำได้ไม่หมด แต่อย่างน้อยผมก็รู้ว่าผมทำอะไรยังไงกับเธอบ้าง ถึงบลูจะไม่ได้ปริปากบอกผมแต่ผมนั้นก็พอจะรู้ว่าเมื่อคืนก่อนนั้นผมรุนแรงกับบลูแค่ไหน ดูจากรอยที่ผมทำไว้กับเธอสิ ผมไม่เคยรู้เลยสักนิดว่าเมาแล้วจะบ้าแบบนี้ พอเห็นรอยตามตัวบลูแล้วผมก็อดที่จะสงสารเธอไม่ได้

"อือ..." ร่างเล็กครางอึกอักอย่างรำคาญหลังจากที่ผมลูบศรีษะของเธอ ผมไม่เคยต้องตื่นมาแล้วจ้องมองบลูแบบนี้เลยสักครั้ง

จะว่าแปลก...มันก็คงแปลกแหละมั้ง

"ไหนว่ามีสอบ นี่มันเจ็ดโมงแล้วนะ" ผมกระซิบบอกร่างเล็กที่เอาแต่นอนคุดคู้อยู่ในอ้อมกอดของผม

"อือ..."

"ไม่บอกว่าจะไม่ไป จะได้ไม่ต้องนอนทั้งคืน" ผมพูดกับบลูออกไปอีกหนึ่งประโยค ก่อนที่จะปลุกเธอด้วยการงับลงไปบนใบหูเล็กอย่างหมั่นเขี้ยวหนึ่งที

"อ๊ะ!!" ร่างเล็กร้องลั่นก่อนที่จะเบิกตาตื่นอย่างรวดเร็ว

"พี่...บอม" บลูเรียกชื่อผมอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะมองผมที่ยังคงเปลือยอยู่บนเตียงของเธอ ทำเป็นไม่เคยเห็นผมเปลือยมาก่อนไปได้

"ไหนว่ามีสอบ พี่ปลุกตั้งนานไม่ยอมตื่น" ผมพูดพลางคว้ามือถือของตัวเองมากดแก้เก้อ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงไม่กล้ามองหน้าบลู ไอ้อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไรวะ อายเหรอ? ไม่น่าจะใช่...

"ไหวมั้ย ให้อุ้ม?" ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นบลูพยายามจะยันตัวลุกจากเตียง

"ไม่ต้องค่ะ พี่บอมแค่..."

"แค่?"

"แค่ออกไปก่อนได้มั้ยคะ บลู..."

"เขิน?"

"ก็...ค่ะ..."

"ไม่เห็นต้องเขิน เห็นกันมาตั้ง..." เออ! ผมยอมแพ้ ไอ้สายตาเศร้าๆ ไอ้หน้าเหงาๆแบบนั้นน่ะ ผมออกไปก่อนก็ได้วะ!

ริมฝีปากผมยกยิ้มเมื่อเห็นร่างเล็กหลับตาปี๋ทันทีที่ผมลุกขึ้นจากเตียง ผู้หญิงหน้าบางแบบบลูต้องให้เห็นซะให้เข็ด วันหลังจะได้ไม่ต้องเขินผมอีก

ผมก็เพิ่งจะรู้เมื่อคืนนี่แหละว่าบลูยังมีท่าทีขัดเขินที่จะต้องมีอะไรกับผม ไม่รู้สิ ก่อนหน้านั้นผมจะเข้ามาหาเธอแค่ตอนที่ผมเมา ตอนที่สติไม่เต็มร้อย ผมไม่ได้สังเกตหรอกว่าเธอมีท่าทียังไงก่อนที่พวกเราจะทำอะไรต่อมิอะไรกัน

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง ต้องผ่านทางนั้นพอดี" ผมพูดกับบลูพร้อมกับหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ แต่สายตาของผมดันไปสะดุดกับซากอะไรบางอย่างที่อยู่ในถังขยะ

ผมถอนหายใจก่อนที่จะหันไปมองบลูที่ยังคงนั่งหลับตาปี๋อยู่บนเตียง ผมเพิ่งรู้ว่าคืนก่อนนั้นผมบ้าระห่ำแค่ไหน ผมไม่กล้านับซากถุงยางอนามัยที่อยู่ในถังขยะเลย เท่าที่ประเมินจากสายตาก็น่าจะหลายรอบพอสมควร ถึงว่าสิว่าทำไมบลูถึงได้ดูอ่อนเปลี้ยเพลียแรงขนาดนั้น

บลู

หลังจากที่พี่บอมเดินออกไปจากห้องฉันก็รีบลุกไปล็อกกลอนทันที เดี๋ยวนี้เขาชักจะทำอะไรตามใจตัวเองเกินไปแล้ว เขาก็รู้ว่าฉันยังอยู่บนเตียง อยู่ๆดีๆทำไมถึงได้ลุกพรวดพราดออกไปแบบนั้น ฉันรู้ว่าเขามันเป็นผู้ชายหุ่นเพอร์เฟค แต่เขาไม่ต้องขยันให้ฉันเห็นร่างกายเขาแบบนี้ก็ได้

แค่นี้ภูมิต้านทานของฉันก็ย่ำแย่เต็มทีแล้ว

หลังจากที่ล็อกห้องเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินมาเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงก่อนที่จะหยิบยาคุมฉุกเฉินขึ้นมากิน ไม่รู้แหละ ถึงเมื่อคืนพี่บอมเขาจะบอกว่าทัน แต่ฉันมันเป็นพวกชอบกันไว้ก่อน ฉันไม่เชื่ออะไรทั้งนั้นแหละ ดีกว่าต้องมาปวดหัวทีหลัง

เมื่อคืนฉันอุตส่าห์บอกเขานะว่าฉันมีสอบ แต่เขาก็ยังจะทำเรื่องแบบนั้นกับฉัน แถมยังทำตอนที่ยังมีสติครบถ้วนอีกต่างหาก จากที่ฉันเคยคิดว่าถ้าเขาไม่เมาแล้วฉันจะปลอดภัย ฉันคงต้องทบทวนใหม่แล้วล่ะ

ตอนนี้ฉันมีเรื่องให้ต้องคิดอีกเรื่องคือฉันจะต้องทำหน้ายังไงเมื่อต้องเจอพี่บอม เมื่อคืนก็อ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง แล้วฉันจะเอาอะไรไปสอบล่ะทีนี้!

ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวเกือบๆชั่วโมง ไอ้อาบน้ำน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ฉันต้องเสียเวลามานั่งกลบรอยที่พี่บอมทำไว้อยู่เกือบชั่วโมงเลยล่ะ แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้เน้นตรงคอมากเป็นพิเศษด้วย เขาไม่รู้หรือไงว่ามันกลบยาก!

"ทำไมช้า" เสียงทุ้มเอ่ยถามทันทีที่ฉันเดินมานั่งลงบนโต๊ะกินข้าว

"ทำธุระส่วนตัวค่ะ" ฉันตอบเขาออกไปพร้อมกับคนข้าวต้มในชามไปด้วย

"ข้าวต้มมันเย็นหมดแล้ว เดี๋ยวพี่ให้..."

"ไม่เป็นไรค่ะ บลูกินได้" ฉันรู้หรอกว่าเขาจะเรียกป้าตาให้มาตักข้าวต้มให้ฉันใหม่ ซึ่งฉันไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร จึงเอ่ยขัดพี่บอมออกไป

"ตามใจ" เขาพูดแค่นั้น หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกจนฉันกินข้าวต้มหมดชาม

"เมื่อคืนนี้..."

"วันนี้บลูเรียนตึกGค่ะ พี่บอมไปส่งที่หน้าตึกเลยก็ได้ นี่ก็แปดโมงกว่าแล้ว รถน่าจะไม่ติด" ฉันรีบเอ่ยขัดเขาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเขาจะพูดถึงเรื่องระหว่างพวกเราเมื่อคืน

"อืม" ร่างกำยำรับคำแล้วขับรถออกมาจากบ้านด้วยความเร็วปกติ

ฉันรีบหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเพื่อกันไม่ให้พี่บอมหาเรื่องชวนฉันคุยอีก ได้โปรดล่ะ อย่าหาเรื่องอะไรมาคุยกับฉันอีกเลย ฉันไม่อยากคุยกับเขาหลังจากที่พวกเราทำเรื่องแบบนั้นทั้งที่สติครบถ้วนสมบูรณ์หรอกนะ มันน่าอายจะตายไป

"เลิกกี่โมง" เขาเอ่ยถามในระหว่างที่ฉันกำลังปลดเบลท์ที่คาดเอาไว้ออก

"วันนี้เลิกสองทุ่มค่ะ อาจารย์นัดติว"

"เดี๋ยวพี่มารับ"

"ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวเพื่อนไปส่ง"

"เพื่อนคนไหน" พี่บอมหรี่ตาพร้อมกับถามฉันไปด้วย

"คนนั้นรึเปล่า?" ก่อนที่เขาจะพยักเพยิดหน้าไปยังหน้าตึกเรียนที่มีคนกลุ่มใหญ่ยืนอยู่ ซึ่งกลุ่มนั้นก็คือเพื่อนๆในคลาสของฉันเองแหละ แต่ดูท่าแล้วพี่บอมจะหมายตาผู้ชายที่รูปร่างสมส่วน หน้าตาออกไปทางลูกครึ่ง ผิวสีน้ำผึ้งมากกว่าใคร

"ค่ะ" ฉันตอบเขาออกไป

"ไม่ต้องรบกวนเพื่อนหรอก บอกไปว่าพี่ชายจะมารับ พอดีวันนี้พี่ว่าง จะให้อยู่รอทั้งวันเลยก็ได้"

"..."