รักจริงหวังแต่ง(8)

" อย่าทำตัวแบบนี้ พี่ไม่ได้ชอบน้อง และไม่คิดจะชอบด้วย ถ้าพี่ทำอะไรให้น้องเข้าใจผิด พี่ขอโทษ " พูดจบพี่ค่ายก็เดินเข้าไปในผับปล่อยให้ฉันยืนนิ่ง น้ำตาไหลลงอาบแก้ม

ฉันฟุบตัวลงร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่เก็บอาการเลย เอามือทั้งสองปิดหน้า น้ำตาหยดเป็นสายน้ำ ในใจทั้งอาย ทั้งเสียใจ

" เฟช มึงเป็นอะไร " เสียงปรายที่ดังใกล้ๆตัวฉัน ฉันแหงนหน้าแล้วโผเข้ากอดเพื่อนรัก

" ฮืกกก... ฮืออออ "ฉันร้องไห้อย่างเดียว เพราะมันพูดไม่ออกจริง ๆ

" ใครทำอะไรมึง บอกกูมา " ปรายคาดคั้นเพื่อต้องการคำตอบ ว่าฉันเป็นอะไรกันแน่ ถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้ เพราะตั้งแต่คบกันมาปรายไม่เคยเห็นฉันร้องไห้หนักขนาดนี้เลย

" พะ พากูออกไปจากที่นี้หน่อย " ฉันไม่ได้ตอบปราย แต่ขอให้เธอพาฉันออกไปจากจุดๆนี้ ฉันไม่อยากจะลืมตา ขาก็ไม่มีเรียวแรงเอาสะเลย ปรายช่วยประคองฉันมาที่รถ และเลือกที่จะเป็นคนขับเอง

ระหว่างทาง ..

" ตกลงมึงเป็นอะไร " ปรายถาม ขณะที่ฉันยังนั่งน้ำตาไหลอยู่

" กูทำเรื่องน่าอายมาก กูไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ รู้เพียงว่ากูยอมเป็นของพี่ค่าย พี่ค่ายจะต้องเป็นของกู "ฉันตอบ

" เฮ้ย! มึงทำไมทำตัวแบบนั้น " ปรายหันมาพูดกับฉัน ด้วยอาการโมโห

" กูรักพี่ค่าย "ฉันตอบไป

" แล้วเขารักมึงไหม ก็ไม่ แล้วที่มึงทำแบบนั้นเขายิ่งจะมองมึงไม่ดีไปอีก "ปรายพูด

" กูโง่มากเลยใช่ไหม "ฉันถาม

" โง่ และมากด้วย เป็นบ้าเป็นบออะไรกับอีพี่ค่ายนักหนา สติๆ เรียกสติมึงกลับมาได้แล้ว เขาไม่รักก็คือไม่รัก ไม่ว่ามึงจะทำอย่างไร เสนอตัวแค่ไหน อย่างมากเขาก็แค่เอา แต่ก็ไม่ได้รัก เข้าใจไหม " ปรายสาธยายเชิงเตือน

" อืม กูเข้าใจ ขอบใจมึงมากนะปราย " ฉันพูดพร้อมกับปาดน้ำตา

ฉันได้ข่าวว่าพี่ค่าย พี่เมือง พี่บอล ไปกรุงเทพฯหลังจากฉลองคืนนั้น สองวัน ช่วงปิดเทอมฉันก็ไม่ค่อยได้ไปไหน ส่วนใหญ่จะอยู่ที่บ้าน ปรายก็จะมาหาอยู่บ่อยๆ จนกระทั่งเปิดเทอม ฉันเห็นน้องกิ๊ฟเดินควงรุ่นพี่คนหนึ่ง

" มันมีแฟนใหม่แล้วหรอ " ฉันถามปราย

" อืม ก็รุ่นพี่ห้อง 6 ไง " ปรายบอก

" พอพี่ค่ายออกปั๊บมีใหม่ปุ๊บ หาง่ายจริงๆ " ฉันสบถออกมา

" เรื่องของน้องเขาไหม " ปรายสวน ฉันยิ้มแห้งๆให้

ฉันไม่ได้ข่าวคราวพี่ค่ายอีกเลย ถึงแม้ช่วงปิดเทอมเขาจะกลับมาก็เถอะ ฉันคิดว่าคงต้องตัดใจจริงๆ และก็อายที่ทำเรื่องแบบนั้นกับเขาด้วย จนกระทั่งฉันเรียนจบมัธยมปลาย ฉันกับปรายเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ โดยเช่าหออยู่ด้วยกัน เรียนคณะเดียวกัน คณะวารสารศาสตร์ ที่มหาลัยชื่อดัง วันแรกของการเหยียบรั้วเข้ามหาลัย

" เฟช ปราย " เสียงเรียกจากด้านหลังเป็นเสียงของผู้ชาย ฉันกับปรายหันไปดู

" พี่บอล !" ฉันอุทานพร้อมกับเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงคือเขา พี่บอลยิ้มร่าเดินมาหาพวกเรา

" เรียนที่นี้เหมือนกันหรอ " พี่บอลถาม

" ใช่ แล้วพี่ก็เรียนที่นี้ด้วยหรอ " ฉันตอบและถามต่อ

" อืม ไงสบายดีไหม " พี่บอลถาม

" ก็สบายดีไม่เจ็บไม่ป่วย " อันนี้ปรายตอบ

" ไม่เจอกันนาน เย็นนี้พี่ขอเลี้ยงข้าวนะ " พี่บอลบอก

" อืม ได้สิ " ฉันตอบ ปรายสะกิดที่แขนฉัน ทำเหมือนไม่อยากจะไป

" ไปเถอะ แค่ไปกินข้าวเอง " ฉันบอกกับปราย ปรายพยักหน้า

" งั้น เดี๋ยวพี่โทรหานะ ยังใช้เบอร์เดิมใช่ไหม " พี่บอลพูด

" อืม " ฉันตอบรับ

" งั้น พวกเราไปก่อนนะ " ปรายพูดพร้อมกับดึงมือฉันออกมา

พอเลิกเรียนฉันกับปรายก็กลับมาที่หอ อาบน้ำแต่งตัว และพี่บอลก็โทรเข้ามานัดฉันไปที่ร้าน happy เป็นร้านดังที่พวกเหล่านักศึกษาชอบไปกัน จากนั้นพวกเราก็ออกไป

" บอกตรงๆนะ กูไม่ค่อยอยากไปเลย " ปรายพูดทำหน้าบูด ขณะที่ฉันกำลังขับรถอยู่

" ทำไมล่ะ นานๆจะเจอคนรู้จัก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ เราก็ไม่ค่อยได้เจอใครเลยที่รู้จัก ไปไหนมาไหนก็ไปแค่สองคน ไม่เบื่อบ้างหรอ " ฉันพูด

" ไม่เบื่อ มีแค่เราสองคนก็พอ " ปรายตอบ

" เอาหน่า ยังไงเราก็คงไม่ได้เจอเขาบ่อยๆหรอก กูก็อยากไปเปิดหูเปิดตาบ้าง อย่าทำหน้าบูดแบบนั้นสิ " ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือปราย เธอส่งยิ้มหวานให้ฉัน

" อืม ก็มาแล้วนี้ " ปรายพูด พอไปถึงที่นัดไว้ ก็เจอพี่บอลยืนรออยู่ที่หน้าร้านพอดี

" พี่ มีเพื่อนมาด้วยนะ " พี่บอลพูด

" ใครกัน ?" ปรายเป็นคนถาม

" เข้าไปก็รู้เองแหละ ไปกันเถอะ " พี่บอลตอบแล้วเดินนำหน้าพวกเราไป ฉันกับปรายมองหน้ากันอย่างสงสัยแต่พอไปที่โต๊ะฉันต้องชะงักทันที เพราะที่โต๊ะมี พี่ค่าย พี่เมือง และผู้หญิงคนหนึ่งนั่งข้างๆพี่ค่าย

" พี่ค่าย " ฉันสบถเบาๆ เขาหันมามองหน้าฉันนิ่ง ๆ

" นั่งสิ เฟช ปราย " พี่บอลพูด

" เฟชว่า เฟช...."

" นั่งเถอะ นานๆจะได้เจอรุ่นน้องสมัยมัธยม " พี่ค่ายพูด

" รุ่นน้องสมัยมัธยมหรอ ค่าย " ผู้หญิงคนนั้นหันถามพี่ค่าย

" อืม แค่รุ่นน้องหน่ะ " พี่ค่ายตอบ

" นั่งเถอะ จะได้สั่งอาหารกัน " พี่เมืองพูดขึ้นพร้อมขยับเก้าอี้ให้พวกเรา ฉันกับปรายมองหน้ากันแล้วก็นั่งลง

" คงไม่ต้องแนะนำแล้วนะ คงรู้จักกันอยู่แล้ว " พี่บอลพูด ฉันกับปรายพยักหน้า

" แต่น้องยังไม่รู้จักแฟนกูเลย " พี่ค่ายพูดขึ้นแล้วโอบไหล่พี่ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ

" เออใช่ เฟช ปราย นี้ เคท แฟนไอ้ค่ายเรียนอยู่มหาลัยเดียวกับพวกเรานี้แหละ " พี่บอลเป็นคนแนะนำ

" เรียนมหาลัยเดียวกันหรอ คณะอะไร " พี่เคทถาม

" คณะวารสารศาสตร์ค่ะ " ฉันตอบ

" แล้วพี่เคทล่ะคะ "ปรายถาม

" บริหาร คณะเดียวกับไอ้บอล " พี่เคทตอบ

" อ่อ ค่ะ " ฉันกับปรายพยักหน้า

พอสั่งอาหารเครื่องดื่มเรียบร้อย พวกเราก็ต่างนั่งคุยกัน ส่วนใหญ่พี่บอลกับพี่เมืองจะคอยถามถึงที่บ้าน โรงเรียนที่พวกเขาเคยเรียน ส่วนพี่ค่ายก็จะคุยกับพี่เคทกันอยู่สองคน ฉันคอยลอบมอง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ฉันอาจจะไม่ได้ชอบพี่ค่ายแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมต้องคอยมองเขาด้วย จนเริ่มดึกก็แยกย้าย พี่บอลมาส่งฉันที่รถ

" พรุ่งนี้เจอกันทีมหาลัยนะ ' พี่บอลพูด

" ขอบคุณนะที่พามาเลี้ยงข้าว " ฉันกล่าว

" แต่นี้เอง ขับรถดีๆนะ " พี่บอลบอก ฉันกับปรายขึ้นรถแล้วก็ขับกลับมาที่หอ พอกลับมาถึงก็อาบน้ำนอน

ตื่นเช้าฉันกับปรายขับรถมหาลัย พอจะเลี้ยวเข้าในรั้ว ก็เจอพี่ค่าย เปิดประตูรถให้พี่เคทลง พอพี่เคทลงจากรถ ก็หอมแก้มพี่ค่ายก่อนที่จะเดินเข้าไปในมหาลัย

" หวานกันจัง " ฉันสบถออกมา

" ทำไม อิจฉาเขาหรอ " ปรายสวน

" ป่าว ไม่ได้อิจฉาสักหน่อย " ฉันรีบปฏิเสธ

" เมื่อคืน พี่เมืองกระซิบบอกกูว่า คนนี้พี่ค่ายรักจริงหวังแต่งเลยนะมึง " ปรายพูด

" แล้วมาบอกอะไรกู " ฉันพูดเสียงแข็ง

" เล่าสู่กันฟัง ฮ่าฮ่าฮ่า " ปรายพูดไปหัวเราะไป ฉันกับปรายกำลังเดินไปที่โรงอาหารก็เจอ พี่บอลกับพี่เคท เดินมาด้วยกัน

" เฟช ปราย จะไปกินข้าวกันหรอ " พี่เคทถาม

" ใช่ค่ะ " ฉันตอบ

" ดีเลย งั้นไปกินด้วยกันนะ " พี่บอลพูด ฉันกับกับปรายพยักหน้าแล้วเดินตามพี่ทั้งสองไปที่โรงอาหาร ต่างคนไปสั่งอาหารแล้วมานั่งที่เดียวกัน

" พี่เคท สร้อยสวยจัง " ฉันเหลือบไปเห็นสร้อยที่พี่เคทใส่ พี่เคทจับมันออกมา

" นี้นะหรอ ค่ายซื้อให้หน่ะ " พี่เคทพูดแล้วยิ้มให้ฉัน

" อ่อ สวยดีนะคะ " ฉันพูดน้ำเสียงเศร้าๆ ชาตินี้ฉันคงไม่ได้ของจากพี่ค่ายหรอก พี่เคทโชคดีจริงๆ

กินข้าวอิ่มก็แยกย้ายเข้าเรียน จนเลิกเรียนฉันเห็นพี่เคทกับพี่บอลเดินออกมา แล้วพี่เคทก็นั่งรถพี่บอลออกไป ...