พี่ค่ายของเฟช

ณ.ผับดัง...

" เฟช มึงยังชอบพี่ค่ายอยู่อีกหรอ "เสียงเพื่อนสาวของฉันเธอชื่อว่า "ปราย"

" กูรักใครแล้วรักเลยโว้ย " ฉันตอบปรายแล้วกระดกเหล้าเข้าปาก

ฉันชื่อ เฟช พัชรา ไวแสง ฉันเป็นนักข่าวอยู่สำนักหนึ่ง ตอนนี้ฉันชวนเพื่อนมาดื่มหลังจากที่ไปทำข่าวมา คนที่ ปราย พูดถึงเมื่อกี้ ก็คือ พี่ค่าย คนที่ฉันแอบร้กมาตั้งแต่ ช่วงเรียน มัธยม ตอนอยู่ต่างจังหวัด

พี่ค่ายเป็นรุ่นพี่ของฉัน เขาทั้งหล่อ ทั้งเรียนเก่ง แถมยังเป็นนักกีฬาของโรงเรียนด้วย และแน่นอนที่สาวๆในโรงเรียนไม่ว่าจะ รุ่นน้อง รุ่นพี่ ต่างก็ชื่นชอบ รวมทั้งฉัน ทว่าฉันเมื่อตอนนั้น เป็นคนขี้อาย ไม่มีความมั่นใจเลย พอเห็นพี่เขาเดินมา ก็รีบหลบแทบตาย อาย เขิน มาก ทั้งที่เขาก็ไม่ได้มาสนใจฉันหรอก ฉันได้เข้าชมรมดนตรีไทย กับ ปราย

จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันโดน ปราย เพื่อนรักของฉันแกล้ง โดยการไปลงรายชื่อเพื่อขึ้นแสดงเล่นดนตรีบนเวที เป็นกิจกรรมของโรงเรียน

" ปราย มึงแกล้งกูทำไม มึงก็รู้ว่ากูขี้อาย " ฉันพูดเมื่อได้รู้ข่าว

" เอาเถอะหน่า มึงจะได้มีตัวตนให้พี่ค่ายเห็นบ้าง พี่ค่ายมาดูด้วยนะโว้ย " ปรายบอก

" นั้นแหละ กูยิ่งอาย " ฉันสวน

" มึงก็คิดว่าเขาไม่ได้มาก็ได้ เพราะยังไงมึงต้องแสดง " ปรายพูดแกมบังคับ

สรุปฉันก็ต้องขึ้นแสดง และก็หวังเล็ก ๆ ว่าพี่ค่ายจะสนใจฉันบ้าง แต่ก็ไม่เลย ฉันคงไม่มีตัวตนในสายตาของเขาจริงๆ

จนกระทั่งถึงวัน วาเลนไทน์ ทุกคนก็ต่างให้ดอกไม้ สติ๊กเกอร์ รูปหัวใจกัน ส่วนฉันกับปราย นั่งเหงา ไม่มีใครมาให้เลย ฉันกำลังจะเดินลงไปที่โรงอาหาร ก็ได้เดินสวนกับ พี่ค่าย ที่มีสติ๊กเกอร์หัวใจแปะเต็มเสื้อ ที่มือก็มีดอกไม้ หลายช่อ เขาเดินมาพร้อมกับเพื่อนของเขาคนหนึ่ง ชื่อ พี่เมือง

" ไอ้ค่าย มึงไม่เอาดอกไม้ไปให้ นุ่นหรอ " พี่เมืองพูด ขณะที่เดินสวนกับฉัน

" กูเตรียมไว้แล้ว มันอยู่ในห้อง " พี่ค่ายตอบพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข

" น้อง ๆ พี่ให้ " พี่ค่ายหันมาพูดพร้อมส่งดอกไม้ที่มือยื่นให้ฉัน

" ให้ ? " ฉันพูดขึ้น อย่างประหลาดใจ

" ฝากเอาไปทิ้งให้ด้วย ฮ่า ฮ่า " พี่ค่ายพูดพร้อมกับหัวเราะชอบใจ ฉันรับมาอย่าง งงๆ แล้วพวกเขาก็เดินไป

" เขาเห็นมึงเป็นเทศกิจหรือไงว่ะ " ปรายพูด

" ช่างเขาเถอะ อย่างน้อยเขาก็ให้ดอกไม้กูนะ คิกคิก " ฉันไม่ได้คิดจะโกรธเขาเลย แถมยังดีใจด้วย

จากนั้นมา ฉันก็เริ่มแสดงออกว่าชอบพี่เขา โดยคอยไปแอบดูเขาซ้อม ไปเชียร์เวลาเขาแข่ง และไม่ว่าเขาจะอยู่ตรงไหน ฉันก็จะคอยไปอยู่ใกล้ ๆ เขา และมาวันหนึ่ง พี่นุ่น เพื่อนร่วมห้องพี่ค่ายเดินมาหาฉันที่ห้องเรียน

" น้องชื่อเฟช ใช่ไหม "พี่นุ่นถาม

" ใช่ค่ะ พี่มีอะไรหรือป่าว " ฉันตอบ

" ออกมาคุยกับพี่หน่อย " พี่นุ่นพูดพร้อมเดินนำหน้าฉันออกมาหยุดที่มุมบันได

" มีอะไรหรอคะ " ฉันถามพี่นุ่น

" น้องคงยังไม่รู้ว่า พี่กับค่ายเป็นแฟนกันแล้ว " พี่นุ่นบอก ฉันใจหวิว ๆ นิดหน่อย แต่ก็พอจะรู้มาบ้าง เพราะสองคนนี้ดูสนิทกันมาก

" พี่ขอเตือนนะว่าอย่ามายุ่งกับค่าย ของอะไร หรือ จดหมายก็ไม่ต้องส่งมา " จบคำพูดของพี่นุ่น ทำให้ฉันประหลาดใจ เพราะฉันไม่เคยส่งของหรือจดหมายให้พี่ค่ายเลย

" เฟช ไม่เคยส่งอะไรทั้งนั้น " ฉันบอก

" แล้วนี้อะไร ?"พี่นุ่นยื่นซองจดหมายหลายฉบับยื่นมาให้ฉัน ฉันรีบเปิดดู มันเป็นลายมือ ปราย แต่ลงชื่อฉัน

- ปราย- ฉันสบถออกมาเบา ๆ

" ต้องขอโทษด้วย เพื่อนมันแกล้ง " ฉันรีบบอกกับพี่นุ่น

" งั้น ก็บอกเพื่อนด้วยละกัน " พี่นุ่นพูดแล้วเดินออกไป

" เขาพูดอะไรกับมึงว่ะ " ปรายที่วิ่งเข้ามาที่ฉันได้เอ่ยถาม

" มึงนี้นะ หาเรื่องให้กูจริงๆ " ฉันหันไปเอ็ดปรายพร้อมกับยื่นจดหมายให้มันดู

" กูขอโทษ แล้วเขาด่ามึงหรอ " ปรายถาม

" ไม่เชิง แค่มาเตือนอ่ะ เขากับพี่ค่ายเป็นแฟนกันแล้วนะ " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ

" จริงดิ "

" อืม ไปเรียนกันเถอะ อาจารย์จะเข้าแล้ว " ฉันตัดบทแล้วเดินเข้าไปในห้องเรียน ...