บทที่ 6 ลืมไม่ลง

ท่ามกลางความมืดค่ำ ยามผู้คนหลับใหลเช่นเดียวกับยูกินะที่นอนตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ทว่าลูคัสไม่อาจข่มตาหลับลงอย่างง่ายดาย

ชายหนุ่มยืนสูบซิการ์บริเวณระเบียงห้องพลางทอดสายตามองเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกมากมาย ก่อนภาพเหตุการณ์ในอดีตจะผุดขึ้นในหัว ราวกับหนังม้วนหนึ่งที่ยังคงฉายซ้ำ

“ลูคัส เราเลิกกันเถอะ” เสียงหวานเอ่ยบอกคนตัวโตที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร ก่อนหยุดชะงักหลังจากได้ยินถ้อยคำนั้น

“ทำไมล่ะ” มาเฟียหนุ่มย่างเท้ามาหาสาวคนรักด้วยแววตาแสนเจ็บปวด

“ฉันเบื่อคุณแล้ว เลิกกันเถอะ” เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า

“ไม่นะยูกิ ฉันไม่เลิกกับเธอเด็ดขาด” ลูคัสสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง ที่ตั้งท่าจะวิ่งออกจากห้อง

“ก็ฉันเบื่อคุณแล้ว ไม่เข้าใจหรือไง”

“สาเหตุที่เธอเลิกกับฉัน เพราะป๊าเธอใช่ไหม” ลูคัสพลิกร่างเล็กหันมาประชันหน้ากัน มือหนาทั้งสองข้างจับบ่าบอบบางราวกับต้องการเค้นคำตอบจากปากนุ่ม

“ฟังฉันนะยูกิถึงป๊าเธอจะหักหลังฉัน แต่เรื่องระหว่างเราไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย” เขาสามารถแยกแยะได้ ฉะนั้นต่อให้พ่อของเธอจะหักหลังกัน เขาก็ยังคงรักเธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

เพียะ! มือเรียวฟาดแก้มสากเต็มแรงอย่างไม่สะทกสะท้านสักนิดกับการกระทำของตนเอง

“ฉันไม่เคยรักคุณ อีกอย่างนะตอนนี้ฉันมีคนอื่นแล้ว เลิกโง่สักทีเถอะ”

“ไม่นะยูกิ ฉันไม่เชื่อ” ใบหน้าคมส่ายไปมาเล็กน้อย เขาแทบไม่อยากเชื่อกับถ้อยคำของเธอ

“เรื่องของคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม” ยูกินะตั้งท่าจะหมุนตัวเดินจากไป แต่หยุดชะงักกับคำพูดของเขา

“งั้นก็ฆ่าฉันเลยสิ ถ้าเธอไม่เคยรักฉัน เธอจะไม่ลังเลที่จะจัดการฉันเลย”

“อย่าท้าฉันนะลูคัส” นัยน์ตาคู่งามจ้องเขม็งคนตัวโตปานจะกินเลือดกินเนื้อ

“งั้นเอาเลยสิ” เขาเองก็อยากจะพิสูจน์บางอย่างเหมือนกัน ลูคัสยื่นปืนให้แก่คนตัวเล็ก “จัดการฉันสิ”

หญิงสาวไม่ลังเลรับปืนจากมือหนา เธอเล็งปลายกระบอบปืนใส่ลูคัสด้วยสายตาแน่วแน่

ปัง! เธอลั่นกระสุนปืนใส่หัวไหล่ของมาเฟียหนุ่ม ก่อนอีกคนจะทรุดกายลงบนพื้น ขณะเดียวกันลีวายวิ่งเข้ามาในห้อง ซึ่งพอคาดเดาสถานการณ์ได้จึงเล็งปลายกระบอบปืนใส่ยูกินะเพื่อปกป้องเจ้านาย

“อย่านะลีวาย ห้ามนายทำร้ายยูกิ” มาเฟียเอ่ยห้ามลูกน้องคนสนิท ด้วยความกลัวอีกฝ่ายจะลั่นกระสุนปืนใส่สาวคนรัก

“หลังจากนี้อย่าได้เจอหน้ากันอีก” เธอวางปืนลงบนพื้นและหมุนตัวเดินออกจากห้องทันที ไม่สนใจเสียงเรียกของลูคัสที่ร้องดังปานจะขาดใจ

“อ๊าก...ยูกิ”

เหตุการณ์ในครั้งนั้น เขายังคงจดจำได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะทำยังไงไม่สามารถสลัดออกจากหัวได้เลย ยังวนเวียนและตามหลอกหลอนเขาเสมอ

“ครั้งนี้อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยเธอ” ปรายตามองคนตัวเล็กที่หลับใหลบนเตียงขนาดคิงไซซ์ ด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าจากบทรัก ก่อนจะทิ้งซิการ์ในมือลงบนพื้นและก้าวเท้าไปหาคนหลับปุ๋ย

ลูคัสเอนกายนอนลงข้าง ๆ เธอ เป็นจังหวะเดียวกันยูกินะหันมาสวมกอดเขา แล้วซุกไซ้หน้างามกับอกล่ำสัน

“ผู้หญิงน่าขยะแขยง” เอ่ยบอกเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความร้ายกาจ ถึงกระนั้นยอมนอนนิ่ง ๆ ให้เธอกอดและหลับใหลไปด้วยกัน

วันรุ่งขึ้นแสงตะวันสาดส่องเข้าในห้อง ทำให้ยูกินะลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ต้อนรับเช้าวันใหม่

“อื้อ” ระหว่างกำลังจะยันกายลุกขึ้นนั่ง เธอรู้สึกปวดเมื่อยทั่วเรือนร่าง ทั้งปวดหัวจี๊ด ๆ แถมตัวร้อนเหมือนจะมีไข้อีกต่างหาก ก่อนยอมทิ้งตัวนอนตามเดิม

มือเล็กกุมขมับพร้อมบีบเบา ๆ เพื่อหวังให้บรรเทาอาการปวด เธอเหลือบมองพื้นที่ว่างข้างกายด้วยความรู้สึกโหวงเหวง ลึก ๆ แอบปวดใจเหลือเกิน ที่ตื่นขึ้นมาไม่เจอลูคัส

ขณะเปลือกตาบางกำลังจะปิดลง ทันใดนั้นประตูห้องถูกเปิดออก เผยให้เห็นกายแกร่งของลูคัสเดินเข้ามาด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์

“จะนอนอีกนานไหม”

“คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอ” ยูกินะพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง พยายามทำตัวให้เป็นปกติ แสร้งทำเหมือนว่าตนเองแข็งแรงดีเพราะไม่อยากถูกอีกคนต่อว่าด้วยคำพูดรุนแรง

“รีบลุกขึ้นซะ ฉันมีงานให้เธอทำ”

“งานเหรอ” แหงนหน้ามองคนตัวสูง ขณะคิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นเล็กน้อย ราวกับอยากถามเรื่องที่เขาต้องการให้ทำ

“คงไม่ได้คิดว่าฉันไว้ชีวิตเธอ เพราะแค่อยากทำเรื่องบนเตียงอย่างเดียวหรอกใช่ไหม”

“รู้หรอกน่า”

“ฉันจะรอข้างล่าง ห้ามหนีละกัน ไม่งั้นฉันไม่เอาเธอไว้แน่” พูดจบ ลูคัสก้าวยาว ๆ ไปจากห้อง ทิ้งยูกินะมองตามหลังอย่างงุนงง

“คิดจะทำอะไรของเขากันนะ”

ไม่สามารถคาดเดาความคิดของเขาได้เลย ยิ่งนานวันยิ่งไม่เข้าใจเกี่ยวกับตัวเขาสักนิด เขาในตอนนี้แตกต่างกับในอดีตอย่างสิ้นเชิง สาเหตุคงเป็นเพราะเธอนั่นแหละ

“เฮ้อ...” พ่นลมหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นแบกร่างกายแสนอ่อนล้าไปยังห้องน้ำ

หลายนาทีผ่านไป กว่ายูกินะจะลงไปหามาเฟียหนุ่ม ท่าทางของเขาขณะนี้ บ่งบอกได้ว่ากำลังไม่พอใจเธอสุดขีด

“ช้าชะมัด” ทันทีกายสาวปรากฏ ลูคัสเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด แล้วคว้าข้อมือเล็กพร้อมกระชากให้เดินตามหลัง “ไปกันเถอะลีวาย”

“ครับ”

“คุณจะพาฉันไปไหน” เหลือบมองบอดี้การ์ดหนุ่มก่อนมองลูคัสอย่างรอฟังคำตอบ

“ไม่ต้องพูดมาก ตามมาก็พอ” เขาเปิดประตูรถและยัดคนตัวเล็กเข้าไปนั่งด้านใน ส่วนตนเองนั่งข้าง ๆ เธอ ขณะลีวายเดินขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ

รถคันหรูแล่นตามท้องถนน โดยยูกินะไม่อาจล่วงรู้สักนิด อีกคนต้องการพาเธอไปที่ไหนกันแน่ หญิงสาวทำได้แค่ชำเลืองมองชายหนุ่มผ่านกระจกรถที่สะท้อนภาพของเขา

อุณหภูมิร่างกายเริ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ เธอยังคงพยายามทำตัวเข้มแข็ง ไม่เผยด้านอ่อนแอให้ลูคัสเห็น

“คุณยูกิเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ลีวายสังเกตเห็นความผิดปกติจากใบหน้างดงามจึงเอ่ยถามขึ้น จังหวะเดียวกันลูคัสหันขวับมองเธอ

“เปล่า” เอ่ยตอบสั้น ๆ พลางแอบชำเลืองมองคนข้างกาย กำลังจ้องเขม็งเธอปานจะกินเลือดกินเนื้อ

“อย่าเพิ่งตายล่ะ” เอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่ดังพอให้คนในรถได้ยินเต็มสองรูหู

ยูกินะขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเขา เธอเลือกจะทอดสายตามองวิวข้างทาง ปล่อยใจล่องลอยกับความรู้สึกขณะนี้

“ถึงแล้วครับ”

เสียงของลีวายดังขึ้น ทำให้เธอกับเขาหันมองเบื้องหน้า ซึ่งเป็นตึกร้างแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างทรุดโทรม

“ไปกันเถอะ เธอก็ตามมาด้วย” มาเฟียหนุ่มเปิดประตูลงจากรถ ส่วนยูกินะเดินลงจากรถเงียบ ๆ ก่อนทั้งสามจะเดินเข้าไปด้านใน

“กว่าจะมาได้สักที ไอ้ลูคัส”

ถ้อยคำดังกล่าวสร้างความไม่พอใจแก่ลีวายมาก บอดี้การ์ดหนุ่มตั้งท่าจะพุ่งไปหาคนตรงหน้า ที่มีอยู่ประมาณสิบคนแต่กลับถูกลูคัสสั่งห้ามไว้

“อย่า” ส่ายหัวเล็กน้อย

“แต่พวกมันกำลังท้าทายอำนาจของบอส”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“ครับ” ยอมทำตามคำพูดของผู้เป็นนายอย่างว่าง่าย

“พวกมึงมีธุระอะไรกับกู” ลูคัสเอ่ยถามด้วยท่าทางน่าเกรงขาม แววตาที่จ้องมองคนเหล่านั้นราวกับสายตาของพญาเหยี่ยว

“ได้ยินชื่อเสียงมานาน กูอยากจะรู้นักจะแน่สักแค่ไหน” หนึ่งในกลุ่มนั้นซึ่งคาดว่าเป็นหัวหน้าของแก๊งเดินมาหยุดตรงหน้าลูคัส ก่อนเอื้อมมือหมายจะแตะหน้าคมคายของมาเฟียจอมโหด

“ไอ้พวกนักเลงกระจอก กล้าดียังไงเอามือสกปรกแตะต้องบอส” ลีวายปัดมือนั้นออกห่างผู้เป็นนาย

“หุบปากไปเลย ไอ้หมารับใช้”

“ไอ้!!” ลีวายเตรียมจะชักปืนมาจ่อใส่ศีรษะคนตรงหน้า แต่ต้องหยุดชะงักกับเสียงห้ามปรามของลูคัส

“อย่าลีวาย”

“แต่...” บอดี้การ์ดไม่อาจตอบโต้เมื่อถูกจ้องด้วยแววตาดุดัน

“มึงต้องการอะไร”

“อะไรดีล่ะ ถึงจะสมฐานะของกู” ขณะเดียวกันสายตาชำเลืองเห็นยูกินะที่ยืนเงียบ “นี่มึงพาผู้หญิงมาด้วยเหรอ”

“อยากได้ไหมล่ะ”

“ของใช้แล้วทิ้งเหรอวะ” ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์พลางจ้องมองยูกินะด้วยสายตาแทะโลม

“ให้จริงเหรอ” ต่อให้เป็นของใช้แล้วทิ้งก็เอา สวยขนาดนี้ใครบ้างจะไม่เอา

“เอาไปสิ กูยกให้ฟรี ๆ” ลูคัสดันคนตัวเล็กไปหาคนตรงหน้า แล้วกระซิบประโยคหนึ่งกับยูกินะให้ได้ยินแค่สองคน “ถ้าไม่อยากตกเป็นเมียมันก็จัดการซะ”

“ลูคัส” เธอกัดฟันเรียกเขาพลางจ้องเขม็งอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“กูไปละกัน หลังจากนี้อย่ารบกวนกูอีก” ลูคัสพูดเพียงเท่านั้นก็หันหลังเดินออกไปพร้อมบอดี้การ์ดหนุ่ม

“บอสครับ” ท่าทีของเจ้านายหนุ่มสร้างความงุนงงแก่ลีวายไม่น้อย ไม่เข้าใจเลยลูคัสต้องการทำอะไรกันแน่ ถึงปล่อยยูกินะไว้กับคนพวกนั้น

“อย่าเพิ่งถามอะไรมาก รอดูก่อนละกัน”