พิษสวาทในกรงศัตรู

สาวสวยรูปร่างอรชรก้าวเดินไปข้างหน้า ท่ามกลางความเงียบสงัดภายในห้องโถง ก่อนจะเดินมาหยุดยังห้องหนึ่ง

ยูกินะ สาวลูกครึ่งไทย – ญี่ปุ่นถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนเอื้อมมือเคาะประตูห้องสองสามที ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงตอบกลับจากด้านใน

“เข้ามา”

“ป๊ามีธุระอะไรกับหนูเหรอคะ” เมื่อเข้ามาถึงในห้อง จึงรีบถามขึ้นทันใดด้วยความรู้สึกคาใจ

ท่าทางของไดจิผู้เป็นบิดาทำเหมือนมีบางอย่างที่อยากจะพูด จนเธออดระแวงไม่ได้ รู้สึกโหวงเหวงในใจแปลก ๆ

“ฉันมีงานให้แกทำ”

“งานอะไรคะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นเชิงสงสัยพลางหรี่ดวงตาลงเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของชายวัยกลางคน

“จัดการไอ้ลูคัสซะ”

ถ้อยคำจากปากผู้เป็นพ่อ เหมือนรอบกายหยุดเคลื่อนไหว เธอตัวแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ คาดไม่ถึงอีกฝ่ายจะพ่นประโยคนั้นออกมา

“ทำไมคะ” ถามเสียงสั่น ๆ พยายามควบคุมอารมณ์ให้ปกติที่สุด

“แกกำลังจะถามอะไรฉันกันแน่ ยูกินะ!!” น้ำเสียงของไดจิบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

“หนูไม่เข้าใจ ทำไมเราต้องทำร้ายเขาด้วย ทั้งที่ตระกูลของเราเป็นฝ่ายหักหลังเขาก่อน แล้วนี่ยังจะ...”

เพล้ง! หญิงสาวพูดไม่ทันจบ ชายวัยกลางคนคว้าแจกันดอกไม้บนโต๊ะขว้างใส่ที่พื้นตรงหน้ายูกินะ จนแตกกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง หญิงสาวแอบสะดุ้งเล็กน้อยถึงกระนั้นยังคงทำตัวให้ปกติที่สุด

“ฉันอนุญาตให้แกพูดไปมากกว่านี้แล้วเหรอ”

“ขอโทษค่ะ หนูผิดไปแล้ว” เธอก้มหน้ายอมรับความผิด

“พรุ่งนี้รีบออกเดินทางซะ ถ้าทำไม่สำเร็จไม่ต้องกลับมา”

“ก่อนไปหนูขอไปเจอแม่ได้ไหมคะ”

“ไม่ได้!!” ปฏิเสธเสียงแข็ง

ยูกินะถึงขั้นชะงักกับถ้อยคำนั้น เธอเงยหน้ามองไดจิราวกับต้องการถามถึงสาเหตุที่ไม่ยอมให้เจอแม่

“ช่วงนี้แม่ของแกสุขภาพไม่ค่อยดี เอาไว้หลังจากแกทำธุระเสร็จค่อยกลับมาเจอละกัน ออกไปได้แล้ว!!” ไดจิกวักมือไล่แบบไม่ไยดี เธอทำความเคารพชายวัยกลางคนเสร็จจึงหมุนตัวออกจากห้อง

“เฮ้อ...” เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากเดินออกจากห้องได้ไม่กี่ก้าว

“คุณหนู” เสียงเรียกของคนมาใหม่ ทำคนกำลังเหม่อลอยสะดุ้งเล็กน้อย

“เมย์”

“เกิดอะไรขึ้นคะ”

“ตามมา” ยูกินะหันมองซ้ายขวา แล้วคว้าข้อมือของเมย์พาไปยังมุมอับ ที่ไม่ค่อยมีคนสัญจร

“เกิดอะไรขึ้นคะคุณหนู สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” เมย์คนสนิทของแม่ถามขึ้นอย่างร้อนใจ

“แม่เป็นยังไงบ้าง”

“คุณหญิงสบายดีค่ะ แต่ท่านมักจะถามถึงคุณหนูตลอด”

“ตอนนี้ฉันไปเจอแม่ไม่ได้ ฝากเมย์ดูแลแม่หน่อยได้ไหม” เธอมองคนที่อายุมากกว่าด้วยสายตาอ้อนวอน

“เมื่อกี้คุณหนูเพิ่งออกมาจากห้องทำงานของคุณท่านใช่ไหม เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

“พรุ่งนี้ฉันจะเดินทางไปอิตาลีอย่าให้แม่รู้เด็ดขาด ฉันจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน” ยูกินะเอื้อมมือไปกุมมือเมย์ ราวกับต้องการขอร้องให้อีกคนปิดเรื่องนี้จากแม่

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ทำไมคุณหนูต้องไปอิตาลีด้วย อย่าบอกนะว่า...” เมย์เอื้อมมือปิดปากพร้อมเบิกตาโพลง ขณะเดียวกันจ้องมองลูกสาวผู้มีพระคุณ

“อย่างที่คิดนั่นแหละ” ยูกินะพยักหน้าเล็กน้อย เพื่อยืนยันคำตอบให้แก่อีกฝ่ายรับรู้

“ไม่ได้นะคุณหนู ที่นั่นมันอันตราย” ส่ายหัวไปมาอย่างช้า ๆ ด้วยแววตาที่แสดงถึงความห่วงใย

“ฉันต้องไปนะเมย์ มันเป็นคำสั่งของป๊า” เธอไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะไม่สามารถขัดความประสงค์ของไดจิ

“งั้นฉันจะไปแทนคุณหนูเอง ให้ฉันทำเถอะนะคะ”

“ไม่ได้เด็ดขาดนะเมย์” ใบหน้างดงามของยูกินะฉายถึงความตึงเครียด หลังจากได้ยินคนที่นับถือดั่งพี่สาวพ่นประโยคนั้นออกมา

“แล้วคุณหนูจะให้ฉันทำยังไงคะ”

“ฝากดูแลแม่ด้วยนะเมย์ ฉันสัญญาจะกลับมาแน่นอน” ถึงจะไม่รู้ว่าจะทำสำเร็จไหม แต่เธอไม่อาจพูดให้อีกคนกังวลไปมากกว่านี้

“แต่...”

“ขอร้องนะเมย์ ฉันไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว”

“ก็ได้ค่ะ แต่คุณหนูต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ” สุดท้ายเมย์พ่ายแพ้ให้กับคำอ้อนวอนของยูกินะ

“ขอบใจมากนะเมย์” ส่งยิ้มอ่อนให้แก่เมย์ ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์หลังจากนี้ ซึ่งทำเอาหนักใจยิ่งนัก

หลายวันต่อมา

นับจากเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทาง ยูกินะพยายามคิดหาวิธีในการเข้าใกล้ลูคัส จนกระทั่งแผนหนึ่งผุดขึ้นในหัว เธอรีบเด้งตัวขึ้นจากปลายเตียงด้วยสีหน้าเบิกบาน

“จริงด้วยสิ ยังมีวิธีนั้นอยู่” เมื่อรู้ว่าหลังจากนี้ควรทำอย่างไร หญิงสาวไม่รอช้าเตรียมตัวสำหรับคืนนี้

ตกค่ำของวันเดียวกัน ร่างเล็กของยูกินะแอบอยู่มุมหนึ่งของคฤหาสน์หรู หลังจากเข้ามาด้านในสำเร็จ

ทันใดนั้นสาวใช้คนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี ก่อนเธอจะเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ แล้วอาศัยจังหวะอีกคนเผลอทุบท้ายทอยจนสลบ จากนั้นพาไปซ่อนตัวพร้อมกับรีบสลับเสื้อกับสาวใช้คนดังกล่าว

“ขอยืมแป๊บหนึ่งนะ” ใบหน้างามหันมองรอบกาย เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังปลายทาง

“เดี๋ยว!” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น ทำเอายูกินะใจเต้นระรัวขณะกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนของคฤหาสน์

“คะ” เอ่ยขึ้นขณะยังคงหันหลังให้อีกฝ่าย

“จะไปไหน”

“ดิฉันจะนำเครื่องดื่มไปให้บอสค่ะ”

“มาใหม่เหรอ ไม่คุ้นหน้าเลย”

“อืม” พยักหน้าหงึก ๆ วินาทีนี้แอบกังวลเล็กน้อย กลัวจะถูกจับได้ขึ้นมา หากเป็นเช่นนั้นเธอควรชิงลงมือเสียก่อน

“หันหน้ามาหน่อยสิ”

“เอ่อ มีอะไรเหรอคะ”

“หันมาสิวะ” เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ยูกินะค่อย ๆ หันไปประชันหน้า ระหว่างนั้นนำมือข้างหนึ่งจับมีดที่ซ่อนไว้ด้านหลัง เพื่อเตรียมชักออกมา

“เฮ้ย! ทำไรอยู่วะ หัวหน้าเรียกแล้ว” เสียงคนมาใหม่เรียกความสนใจจากทั้งสองได้เป็นอย่างดี

“เอ่อ พอดีว่า...” ปรายตามองยูกินะ

“รีบไปกันเถอะ มึงอยากโดนหัวหน้าทำโทษเหรอ” ว่าแล้ว คนทั้งคู่เดินจากไปทันที ยูกินะถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างโล่งอก

“เกือบไปแล้วสิ” ด้วยความกลัวจะถูกจับได้อีกครั้ง เธอรีบก้าวยาว ๆ ขึ้นบันไดไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว

“ห้องไหนกันนะ” นัยน์ตาคู่งามไล่มองหาทีละห้อง ก่อนจะสะดุดกับห้องริมสุดที่การตกแต่งด้านหน้าห้องแสดงถึงความหรูหราและทรงอำนาจ

หญิงสาวยกเท้าเล็กไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือเคาะประตูห้องสองสามที เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับจึงหมุนลูกบิดประตูเข้าด้านใน

“อาบน้ำเหรอ” เธอวางถาดเครื่องดื่มลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง จากนั้นหาที่ซ่อนตัวเนื่องจากไม่ได้ยินเสียงน้ำไหลแล้ว เลยคาดว่าอีกคนคงจะอาบน้ำเสร็จ

“เมื่อกี้แม่บ้านมาเหรอ” ลูคัส มาเฟียผู้ทรงอำนาจเดินออกมาจากห้องน้ำได้ไม่กี่ก้าว ก็สะดุดกับเครื่องดื่มที่เขามักดื่มก่อนนอนเป็นประจำ

ชายหนุ่มคว้าแก้วเครื่องดื่มดังกล่าวขึ้นมาดื่ม ทันใดนั้นสายตาคมกริบปะทะกับเงามืดตรงระเบียง

‘มือสังหารเหรอ พวกน่ารำคาญ’ เอ่ยขึ้นในใจโดยไม่เปล่งออกมา ก่อนแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเพื่อต้องการให้อีกฝ่ายตายใจ

ลูคัสทำทุกอย่างให้เป็นปกติ หลังจากสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็มาเอนกายลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์

ทางด้านของยูกินะ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเข้าสู่ห้วงนิทรา เธอค่อย ๆ ย่องออกมาจากระเบียงและตรงไปหาเขา

หญิงสาวเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อหยิบมีด จังหวะนั้นลูคัสคว้าเธอไว้และกดลงกับเตียงนอนพร้อมรีบเปิดโคมไฟที่หัวเตียง

“ยูกิ” เขาเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง ทันทีที่สายตาคมปะทะกับดวงหน้าสวยของเธอ

ยูกินะอาศัยจังหวะอีกคนเผลอ นำมีดแทงที่ท้องแกร่งและรีบวิ่งออกจากห้องอย่างเร็ว ด้วยความกลัวว่าคนอื่นจะแห่กันเข้ามา

“บ้าชะมัด! เจ็บตัวจนได้” ลูคัสพยุงกายออกจากห้องอย่างทุลักทุเล จากนั้นตะโกนบอกลูกน้องที่อยู่แถวนี้ให้จับมือสังหาร

“อย่าคิดจะหนีไปได้นะยูกิ ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปเด็ดขาด” แววตาคมกริบฉายไปด้วยความดุดัน ขณะนึกถึงการกระทำของเธอ

เขารู้สึกปวดใจยิ่งนักเมื่อรู้ว่ามือสังหารคนนั้นคือยูกินะ ที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เขาทรมานจนเจียนตาย