บทที่ 4 คนที่เคยรัก18+

เวลาล่วงเลยผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ที่ยูกินะถูกขังอยู่ในห้องนอนของคฤหาสน์ แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้อดข้าวอดน้ำ เพราะลูคัสให้คนนำอาหารมาส่งให้ครบทั้งสามมื้อ

ร่างเล็กของหญิงสาวถูกล่ามโซ่ไว้ที่ขา กำลังนั่งกอดเข่าบนเตียงหนานุ่ม ทอดสายตามองบรรยากาศข้างนอกห้อง โดยไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู

“คิดอะไรของเธอ” เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำคนตัวเล็กสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ยูกินะหันมองเขาแวบหนึ่งก่อนมองวิวตามเดิม

“เปล่า” เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วแทบไม่ได้ยิน

ลูคัสทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ เธอ สายตาคมชำเลืองมองดวงหน้างามอย่างพิจารณา มือหนาจับปลายคางกลมกลึงและแนบริมฝีปากหยักลงบนปากอมชมพู

“อื้อ” คนตัวเล็กหย่อนเปลือกตาบางลง ปลดปล่อยเรือนร่างให้โอนอ่อนตามการกระทำของเขา

มาเฟียหนุ่มประคองยูกินะนอนลงบนเตียง ค่อย ๆ สอดลิ้นเร่าร้อนเข้าในโพรงปากสาว กวาดต้อนชิมความหวานภายในปากเธออย่างหลงใหลในรสชาติ

“อื้อ” จูบของเขาช่างหวานละมุน จนเธอเผลอมีอารมณ์ร่วมกับคนตัวโต ยกแขนขาวเนียนคล้องคอแกร่ง ก่อนขยุ้มเส้นผมนุ่มของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่าน

ทั้งสองคนแลกลิ้นอย่างคลั่งไคล้ ด้วยความโหยหาซึ่งกันและกัน นานมากเหลือเกินระหว่างเธอกับเขาไม่ได้สัมผัสกันแบบนี้ ซึ่งเธอไม่คิดว่าจะกลับมาเจอกันอีก

“คืนนี้เตรียมตัวให้ดีละ” เขาถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า แล้วเอ่ยบอกจุดประสงค์ของตัวเอง

“แผลของคุณหายดีแล้วเหรอ” ปรายตามองท้องแกร่งของเขา

“ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องสนใจ” พูดเพียงเท่านั้น ลูคัสผละออกจากตัวเธอและก้าวยาว ๆ ไปจากห้อง

“อย่ารักฉันเลยลูคัส เกลียดฉันให้มากเถอะ” เพราะจะเป็นทางเดียวที่พอจะไถ่โทษให้กับความผิดในอดีตที่เธอเคยกระทำต่อเขา

เปลือกตาบางค่อย ๆ หย่อนลงทีละนิด กระทั่งไม่กี่นาทีเข้าสู่ห้วงนิทรา

ช่วงเย็นของวันเดียวกัน เสียงดังเอะอะโวยวายนอกห้องปลุกคนตัวเล็กตื่นจากการนอนหลับ เธอลืมตาขึ้นและมองไปทางประตูที่เปิดออกพอดี เผยให้เห็นเหล่าสาวใช้สามคนเดินเข้ามาพร้อมกับลีวาย

“ขออนุญาตนะครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มไม่พูดเปล่าทำการปลดโซ่ตรวนที่ขาของยูกินะออก

“หลังจากนี้สาวใช้พวกนี้จะพาคุณไปอาบน้ำ”

“ทำไม” เธอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดของอีกฝ่าย

“ผมแค่ทำตามหน้าที่ครับ” ลีวายเดินออกจากบริเวณนั้น เพื่อหลีกทางให้สาวใช้นำตัวยูกินะไปชำระล้างร่างกาย

“เชิญค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยบอกพร้อมผายมือเชื้อเชิญยูกินะ

ระหว่างแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เธอเอาแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับเรื่องลูคัส ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่เข้าใจเกี่ยวกับพฤติกรรมของอีกฝ่าย

กว่าจะอาบน้ำเสร็จใช้เวลาเกือบสี่สิบนาที ก่อนจะแต่งตัวด้วยชุดนอนกระโปรงบางเบาที่เห็นถึงเนื้อใน ทำเอาเธอเขินจนใบหน้าแดงระเรื่อ

“คุณจะทานอะไรดีคะ เดี๋ยวดิฉันจะแจ้งพ่อครัวให้ทำ”

“ไม่ล่ะ ฉันไม่ค่อยหิว” ส่งยิ้มอ่อนให้แก่สาวใช้คนดังกล่าว

“งั้นเชิญพักผ่อนตามสบายเถอะ อีกสักพักกว่าบอสจะเข้ามา” พูดจบ สาวใช้ต่างพากันออกจากห้อง ทิ้งคนตัวเล็กไว้ตามลำพัง

“แบบนี้ดีจริง ๆ แล้วใช่ไหม” เสียงหวานพึมพำเบา ๆ จากนั้นทิ้งตัวนอนลงบนเตียงหนานุ่ม

เธอปิดตาลงสนิทด้วยใจว้าวุ่น ทั้งรู้สึกกลัวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นนับจากนี้ เพราะเป็นครั้งแรกระหว่างเธอกับเขาจะแนบกายกัน ที่ผ่านมานอกจากจูบไม่เคยทำอะไรเลย หนนี้กลับแตกต่างกว่าเดิมทำเอาประหม่ามาก ซึ่งลึก ๆ ก็ดีใจที่ครั้งแรกของเธอเป็นเขา

ท่ามกลางความเงียบสงัดภายในห้องนอน ส่งผลให้ยูกินะผล็อยหลับง่าย ๆ ไม่รู้ว่าเธอนอนไปนานแค่ไหน กระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งมาหยุดข้างเตียง

“ลูคัส” เธอยันกายลุกขึ้นนั่งด้วยอาการงัวเงีย จนลืมเสียสนิทตนเองแต่งกายด้วยชุดนอนบาง ๆ

“ทำไมถึงไม่กินข้าว” ปากเอ่ยถามขณะสายตามองคนตัวเล็กแบบไม่กะพริบ วินาทีนี้รู้สึกอดใจไม่ไหวจนอยากกระโจมใส่เธอ

“ไม่หิว”

“พร้อมแล้วใช่ไหม” เพราะตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว แค่ได้เห็นเธอในสภาพชุดนอนทำเอาปวดแก่นกายมาก

“อืม” พยักหน้าหงึก ๆ โดยไม่ยอมสบตาคม

ลูคัสพุ่งไปหาคนบนเตียง รั้งท้ายทอยเล็กมาประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม ทั้งบดขยี้ปากนุ่มอย่างคลั่งไคล้

“อื้อ” จูบของเขาไม่มีท่าทีจะผ่อนแรงลงสักนิด ยังคงรุนแรงและดิบเถื่อนอย่างต่อเนื่อง จนเธอต้องยกกำปั้นน้อย ๆ ทุบตีหลังแกร่งถี่รัว

“แค่นี้ไม่ไหวแล้วเหรอ” เขาถอนจูบออกพลางส่งยิ้มเยาะเย้ยก่อนเธอจะหันหน้าหนีไปทางอื่น เพราะไม่คุ้นชินกับท่าทีของเขาในตอนนี้

สายตาคมเหลือบมองกรอบหน้างาม แล้วดึงสายตามองยอดปทุมถันใต้ชุดนอนบาง ๆ ที่มองทะลุเห็นถึงด้านใน ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนหน้าหล่อเหลา

ปลายลิ้นร้อนอุ่นลากไล้บนทรวงอกอวบอั๋นผ่านชุดนอน ขณะเดียวกันนัยน์ตาดำขลับเหลือบมองสีหน้าของเธอ

“อ๊ะ” ร่างเล็กสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ อยู่ ๆ เขากัดยอดถันสีหวานหนึ่งที จนเธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย

“ไอ้คนที่เธอรักนักหนา มันเคยสัมผัสร่างกายเธออย่างเร่าร้อนแบบนี้ไหม” กระซิบถามข้างหูของเธอ ก่อนจะถกกระโปรงชุดนอนไปกองยังเอวคอดกิ่ว ส่งนิ้วยาวเข้าทักทายร่องรักคับแคบ

“อื้อ พูดอะไรของคุณ” หน้างดงามแสดงถึงความงุนงงกับคำพูดของเขา

“ก็ไอ้คนที่ทำให้เธอยอมเลิกกับฉัน แล้วไปคบกับมันไง”

นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตเมื่อใดรู้สึกโกรธเคืองไม่หาย ทั้งอยากจะฆ่าคนที่แย่งเธอไปจากเขาเหลือเกิน

“...” ยูกินะเลือกจะไม่ตอบเพราะคำพูดของเขาเป็นแค่ความเข้าใจผิด ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบันก็ไม่เคยมีใคร นอกจากเขาคนเดียว

สาเหตุที่เธอเลิกกับเขาเนื่องจากความจำเป็นบางอย่าง ถึงกระนั้นไม่คิดจะบอกให้เขารับรู้ ปล่อยให้อีกคนเข้าใจอย่างนั้นแหละดีแล้ว เพราะเรื่องที่เคยทำให้เขาเจ็บปวดก็คือความจริงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

แควก! ลูคัสจัดการฉีกชุดนอนออกเป็นสองชิ้น เผยให้เห็นร่างงดงามไร้อาภรณ์ห่อหุ้มทำเอาเขาถึงกับตกอยู่ในมนต์สะกด

“สวย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบา ๆ ก้มหน้าซุกไซ้ทรวงอกอวบอั๋น

“อื้อ ลูคัส” ใบหน้างดงามบิดเบี้ยวตามการกระทำของคนเหนือร่าง เป็นครั้งแรกที่มีเพศตรงข้ามมาสัมผัสร่างกายของเธออย่างใกล้ชิดขนาดนี้

“หวานชะมัด” เอ่ยบอกทั้งที่ยอดถันยังคงคาปากหยัก เขารู้สึกมีความสุขเหลือเกิน นับจากนี้จะได้ครอบครองคนตัวเล็กอย่างเต็มที่ แต่แอบเจ็บเล็กน้อยที่เธอปล่อยให้ชายอื่นเชยชมร่างกายนี้แล้ว

“อื้อ ฉันเสียว” หญิงสาวร้องบอกปานจะขาดใจ ก่อนแอ่นอกให้เขาเชยชิมอย่างสะดวก

เธอไม่รู้เลยตนเองเป็นอะไรกันแน่ สมองสั่งให้ผลักไสคนตัวโต แต่ร่างกายกลับตอบสนองเป็นอย่างดี ราวกับอยากให้เขาสัมผัสมากกว่านี้ อารมณ์พลุ่งพล่านแบบไม่เคยเป็นมาก่อน

มาเฟียหนุ่มค่อย ๆ เลื่อนตัวลงต่ำไปเรื่อย ๆ ไม่วายประทับจูบบนท้องแบนราบ แล้วจับขาเรียวแยกออกจากกัน

“จะทำอะไรของคุณ” เธอผงกหัวมองเขา ลูคัสดันคนตัวเล็กให้นอนลงตามเดิม ไม่รอช้านำปลายลิ้นเร่าร้อนตวัดเลียปุ่มกระสัน

“อ๊ะ ลูคัส”

เขาไม่สนใจท่าทีของยูกินะ ยังคงระรัวลิ้นสากใส่ติ่งเสียวเล่นอย่างหยอกเย้า

“อื้อ ไม่ไหวแล้ว ปล่อยฉันเถอะ” กายสาวบิดไปมาอย่างทรมาน พยายามจะดันหัวไหล่แกร่งออกห่างแต่ไม่สำเร็จเพราะเขายังคงทำตามอำเภอใจ

เสียงร้องครวญครางจากริมฝีปากนุ่มยังคงดังต่อเนื่อง บ่งบอกถึงความสุขที่ได้รับจากลูคัสเป็นอย่างดี กระทั่งยูกินะทนไม่ไหวกรีดร้องลั่นห้อง ปล่อยน้ำผึ้งหวานไหลเยิ้ม ก่อนหอบหายใจรวยริน

“อย่าเพิ่งเหนื่อยล่ะ มันยังไม่ถึงครึ่งเลย” ยกยิ้มมุมปากพลางทอดสายตามองคนตัวเล็กด้วยแววตาเจ้าเล่ห์