บทที่ 2 ทรมานกาย

เสียงทรงอำนาจของผู้เป็นนายดังขึ้น ทำให้ลีวายลูกน้องคนสนิทวิ่งขึ้นบันไดไปยังที่หมายอย่างไว หลังรู้ว่ามีมือสังหารพยายามจะลอบฆ่าลูคัส

“บอสครับ เป็นยังไงบ้าง”

“ฉันไม่เป็นไร แล้วจับผู้หญิงคนนั้นได้ไหม”

“ผู้หญิงเหรอ” ลีวายขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันเชิงงุนงง

“คนที่แทงฉันคือยูกิ”

“ไปทำแผลก่อนเถอะครับ ตอนนี้คนของเรากำลังตามหาตัวอยู่” ไม่พูดเปล่า ลีวายพยุงเจ้านายไปทำแผล เพราะกลัวเลือดจะไหลไปมากกว่านี้

ตัดมาทางยูกินะ หลังจากสามารถเอาตัวเองหนีพ้นจากลูกน้องของลูคัสสำเร็จ หญิงสาวจึงมาซ่อนตัวมุมหนึ่งที่ค่อนข้างมืด หากไม่สังเกตดี ๆ ก็ไม่มีใครรู้มีคนอยู่ตรงนี้

“เมื่อกี้เขาจะเจ็บมากไหมนะ”

พออยู่คนเดียวพานให้นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ลึก ๆ แอบรู้สึกผิดต่อเขาเหลือเกิน ความจริงไม่มีเจตนาจะทำร้ายเขาสักนิด แต่ความจำเป็นไม่สามารถขัดคำสั่งของพ่อ

“มาหลบอยู่ตรงนี้นี่เอง”

“ลูคัส” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึง เมื่อหันหลังไปเห็นอีกคนจ่อปลายกระบอบปืนมายังศีรษะของเธอ

“ไม่เจอกันนานเลยนะยูกิ” พูดพลางส่งสัญญาณให้ลูกน้อง ก่อนคนเหล่านั้นจะรวบตัวหญิงสาว

“ปล่อยฉันนะ” พยายามขัดขืนสุดฤทธิ์

“อยู่เฉย ๆ เถอะยูกิ ถ้าเธอยังอยากมีชีวิต”

“คุณจะทำอะไรฉัน” ใบหน้างามเริ่มซีดเผือด แค่คิดว่าคนที่เธอรักอาจจะลั่นกระสุนใส่กันจริง ๆ

“เธอทำฉันแสบมาก อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ” มือข้างหนึ่งกุมบาดแผลที่พันผ้าลวก ๆ เพราะรีบมาหาหญิงสาว

“ปล่อยนะ”

“ฉันเตือนเธอแล้วนะยูกิ ถ้าไม่อยากตายก็อยู่เฉย ๆ” ปลายนิ้วยาวสั่นเล็กน้อยบนไกปืน ขณะใจเขาต่อสู้กับความแค้นแล่นขึ้นมาทุกวินาที ซึ่งยูกินะข่มตาลงอย่างหวาดกลัว

“พาไปขังซะ แล้วเฝ้าให้ดี ๆ”

“ครับ” ลูกน้องทั้งสองคนน้อมรับคำสั่งผู้เป็นนาย ก่อนจะพาหญิงสาวไปจากตรงนั้น

“สกปรกชะมัดไอ้พวกยากูซ่า ไอ้พวกหมาลอบกัด” นัยน์ตาคมกริบแข็งกร้าว ขณะนึกถึงใครคนหนึ่งที่ทำเอาเคียดแค้นยิ่งนัก เขาอุตส่าห์อยู่อย่างสงบ ไม่วุ่นวายกับคนเหล่านั้นแท้ ๆ แต่พวกมันดันยุ่งกับเขาไม่เลิก

“บอสจะเอายังไงต่อไปดีครับ” ลีวายถามขึ้นอย่างสงสัย

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น” เพราะเขาอยากดูท่าทีคนเหล่านั้น ที่สำคัญไปกว่านั้นเขามีเรื่องต้องสะสางกับยูกินะ

“แล้วคุณยูกิล่ะครับ บอสจะทำยังไงต่อ”

“ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ ฝากบอกคนพวกนั้นด้วยห้ามเอาข้าวกับน้ำให้ยูกิเด็ดขาด”

“ครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำสั่งจากเจ้านายเสร็จ แล้วรีบพาตัวเองไปยังจุดหมายปลายทาง

“ครั้งนี้ฉันจะเอาคืนเธอให้สาสม”

ขณะเดียวกันอีกมุมหนึ่งของคฤหาสน์ ยูกินะถูกลูกน้องของลูคัสโยนเข้าไปในห้องใต้ดิน ที่มืดสนิทจนมองไม่เห็นแสงสว่างสักนิด

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากอยู่ในนี้” มือเรียวทุบประตูถี่รัว เนื่องจากเธอกลัวความมืดเหลือเกิน และเกลียดการถูกขังในห้องแคบ ๆ เพียงลำพัง

เมื่อไม่มีปฏิกิริยาจากคนข้างนอก ยูกินะถึงกับทรุดกายนั่งกองบนพื้น หน้างามซบกับหัวเข่ามนดั่งหมดแรง

ผู้คนมักจะมองว่าเธอเป็นคนเข้มแข็งเพราะเป็นลูกสาวยากูซ่า ทว่าความจริงเธอก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่ต้องแสร้งทำตัวเย็นชาเสมอ

“เหนื่อยเหลือเกิน ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย”

หญิงสาวค่อย ๆ เอนกายนอนลงบนพื้นห้องที่เย็นเฉียบ กลิ่นเหม็นอับในห้องทำเธอหายใจไม่ค่อยสะดวก

หากเธอต้องตายที่นี่จริง ๆ อย่างเดียวที่เป็นห่วงมากที่สุดก็คือแม่ แต่รู้สึกโล่งอกเล็กน้อยเพราะแม่ยังคงมีเมย์ ซึ่งเชื่อว่าอีกฝ่ายจะสามารถดูแลมารดาได้เป็นอย่างดีแน่

“ขอโทษนะแม่ หนูคงกลับไปไม่ได้แล้ว” เปลือกตาบางหย่อนลงอย่างช้า ๆ แม้จะเตรียมใจมาบ้างว่าจะลงเอยเช่นนี้ แต่พอเอาเข้าจริงกลับทำใจยอมรับลำบาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันแล้ว ที่ยังคงถูกขังไว้ในห้องไร้แสงสว่าง เธอทั้งรู้สึกหิวและทรมานเหลือเกิน

“เปิดประตูให้ฉันหน่อย ฉันไม่อยากอยู่ในนี้แล้ว” เสียงของเธอเริ่มแผ่วลงเรื่อย ๆ กระทั่งในที่สุดล้มลงคาพื้นห้องเย็นเฉียบ

อีกด้านหนึ่งของประตู กายแกร่งของลูคัสจ้องมองตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า คาดเดาไม่ได้เลยกำลังคิดอะไรอยู่

“บอสครับ เหมือนเสียงเธอจะเงียบไปแล้ว”

“อืม”

“จะให้เธออยู่ในนั้นอีกนานแค่ไหนเหรอครับ นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว”

“เปิดประตู” เอ่ยบอกเสียงเรียบแฝงด้วยความดุดัน

ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างชักช้า ทำให้คนที่ใกล้จะหมดสติอย่างยูกินะเผยยิ้มเล็กน้อย ก่อนภาพทั้งหมดจะตัดเข้าสู่ความมืด

“บอสครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มหันมองลูคัส เมื่อปะทะกับร่างอรชรนอนสลบคาพื้นห้อง

“ไปตามหมอมา”

“ครับ” ตอบรับเสร็จ ลีวายทำท่าจะช้อนร่างเล็กของยูกินะเข้าสู่วงแขน แต่ต้องหยุดชะงักกับคำพูดของเจ้านาย

“จะทำอะไร”

“ผมจะพาคุณยูกิออกไปข้างนอก”

“ฉันสั่งให้นายพาผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้วเหรอ” เอ่ยถามเสียงเรียบขณะจ้องเขม็งคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์

“ยังครับ”

“ตรงนี้ฉันจัดการเอง นายรีบไปตามหมอมาซะ”

“แต่บอสเพิ่งถูกแทงนะครับ ถ้าอุ้มไปเองกลัวว่าแผลจะฉีก” เอ่ยบอกอย่างห่วงใย

“แผลแค่นี้ไม่ทำให้ฉันตายหรอก รีบไปตามหมอมาซะ”

“ครับ” ลีวายไม่อาจขัดคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม ยอมทำตามอย่างง่ายดาย

คล้อยหลังของบอดี้การ์ด ลูคัสค่อย ๆ ย่อตัวลงอยู่ระดับเดียวกับหญิงสาว มือใหญ่เอื้อมไปจับปลายคางกลมกลึง

“ทั้งที่เธอเป็นคนพูดเองไม่อยากเจอหน้าฉัน แล้วตอนนี้กลับมาทำไม”

หลายนาทีผ่านไป กว่าเขาจะยอมพาเธอออกจากห้องใต้ดิน แล้วไปยังห้องหนึ่งที่มีเตียงหนานุ่ม แสงสว่างส่องเข้ามาถึง

หลังจากแพทย์เข้ามาตรวจร่างกายของยูกินะเสร็จเรียบร้อย จึงปล่อยลูคัสอยู่กับเธอตามลำพัง ซึ่งชายหนุ่มยังคงนั่งที่เดิมไม่ขยับไปไหน

“อื้อ” หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว จึงเบิกตาขึ้นอย่างช้า ๆ ทันใดนั้นดวงตากลมโตปะทะกับกายแกร่งของลูคัส เธอรีบเด้งตัวลุกขึ้นพร้อมถอยหลังออกห่าง มือเล็กคว้าโคมไฟหัวเตียงขึ้นมาป้องกันตัว

“ผู้หญิงอย่างเธอน่าสมเพชที่สุด” แสยะยิ้มอย่างเหยียดหยามกับท่าทีของคนตรงหน้า ลูคัสขยับเข้าใกล้คนตัวเล็ก ก่อนจะแย่งโคมไฟจากมือเรียวและกดเธอลงกับที่นอน

“ปล่อยฉันนะลูคัส ไอ้มาเฟียเลว ฉันเกลียด...อุ๊บ” เสียงหวานกลืนหายลงในลำคอ เมื่อถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากหยักได้รูป เขาพยายามจะบดขยี้ปากนุ่มให้สาสมกับความคับแค้นในใจ

ยูกินะไม่ยอมให้คนตัวโตย่ำยีตัวเอง เธอกัดปากหนาทีหนึ่งส่งผลให้ลูคัสยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ

“โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของเธอ”

“ไอ้เลว” จบประโยค เธอง้างมือเล็กตบแก้มสากเต็มแรง จนใบหน้าหล่อเหลาหันไปอีกด้าน

“เฮอะ!” แสยะยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือหนาแตะมุมปาก ที่รับรู้ถึงความรู้สึกเค็มปร่าของเลือด

“คุณจะโหดร้ายเกินไปแล้วนะลูคัส”

“แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่เธอทำกับฉัน อย่าคิดนะว่าเข้ามาที่นี่แล้วจะออกไปง่าย ๆ” ลูคัสคว้าข้อมือเล็กขึ้นมาบีบอย่างแรง นัยน์ตาดุดันจ้องหญิงสาวราวกับต้องการขย้ำเธอให้แหลก

“คุณเองก็อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมง่าย ๆ เหมือนกัน”

“งั้นก็ลองดู” เขาผลักเธอให้นอนแนบหลังกับที่นอนอีกครั้ง

“จะทำอะไรของคุณ”

“ทำอะไรดีล่ะ มีผู้หญิงสวย ๆ นอนใต้ร่างฉันแบบนี้” สายตาคมกวาดมองทั่วกายสาวอย่างหื่นกระหาย ยูกินะรับรู้ได้ทันทีเขาหมายถึงสิ่งใด

“อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะลูคัส ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

“เธอจะทำอะไรฉัน” เขาโน้มหน้าซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น ตวัดลิ้นสากเลียคอระหงจนเปียกชื้น

“อื้อ” เธอรวบรวมพละกำลังถีบเข้าที่แผลของเขาเต็มแรง ส่งผลให้มาเฟียร้องดังลั่นอย่างเจ็บปวด ทำเอาเลือดไหลซึม

“ยูกิ!!” จ้องเขม็งเธอปานจะกินเลือดกินเนื้อ ขณะเดียวกันเอื้อมมือหนากุมบาดแผล

“ฉันเตือนคุณแล้วนะ”

“โธ่เว้ย!” สบถอย่างหัวเสียก่อนออกจากห้อง ทิ้งยูกินะไว้ตามลำพังโดยไม่ลืมล็อกประตู