Bad Engineer 8 - คนที่ไม่อยากเจอ

ฉันชะงักนิ่งไปเมื่อจังหวะเดียวกันเห็นใครอีกคนที่เพิ่งออกมาจากห้องข้าง ๆและฉันจะไม่หน้าเสียและใจเต้นแรงแบบนี้เลยถ้าคนที่เดินออกมามันไม่ใช่...คนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดอย่าง...พายุ

ถึงแม้ว่าเราจะสบตากันแล้ว

ถึงฉันจะเห็นเขาและเขาก็เห็นฉัน

แต่ฉันก็ทำเป็นไม่เห็นเขาตั้งใจเบนหน้าหนีและเดินไปอีกทาง แต่ก็ไม่วายให้ได้ยินเสียงฝีท้าวที่เดินตามหลังมาพร้อมกับคำพูดที่ทำเอาฉันกำหมัดแน่นในทันทีที่ได้ยิน

“เจอกันอีกแล้ว ผัวใหม่เธอเป็นไงบ้าง อาการคงยังไม่น่าจะตายเร็ว ๆ นี้หรอกใช่ไหม จิ๊ น่าเสียดาย” พายุเดินตามหลังมายืนหยุดอยู่ที่หน้าลิฟต์ข้าง ๆ ฉัน

ทันทีที่ประโยคเมื่อครู่ของเขาจบลง จากที่บอกกับตัวเองก่อนหน้าว่าอย่าว่าอย่าไปสนใจ แต่ตอนนี้ไม่สนใจไม่ได้แล้ว

“นายก็ยังนิสัยแย่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เลิกยุ่งกับฉันสักที มายุ่งวุ่นวายกับฉันอีกทำไม” ฉันหันหน้าไปแหวใส่พายุอย่างเหลืออด

“ก็เพราะว่าผัวใหม่เธอไง บังเอิญที่มันเป็นศัตรูกับฉัน”

“โตขนาดนี้แล้วยังแยกแยะอะไรไม่ได้?” ฉันเงยหน้าขึ้น สบตาจ้องมองดวงตาคมที่จ้องมองฉันเช่นกัน และเมื่อฉันพูดจบเหมือนคำพูดของฉันจะจี้ใจดำของพายุ เขาเดินเข้ามาประชิดก่อนจะคว้าแขนขแงฉันดึงรั้งเข้าไปใกล้ตัว ด้วยแรงที่ฉันยากจะขัดขืนเขาได้เลย

“อ๊ะ ปล่อยนะพายุ” ฉันร้องออกมาเพราะทั้งตกใจและเจ็บที่แขนจนเผลอแสดงสีหน้าเหยเกออกมา

“ฉันชอบแววตาอ้อนวอนของเธอตอนนี้จัง” เขาพูดออกมาด้วยรอยยิ้มร้าย เหมือนจะดีใจที่สามารถแกล้งฉันได้สำเร็จ

“ปล่อย!” เมื่อรู้ตัวว่าเผลอแสดงแววตาอ่อนแอให้คนตรงหน้าได้เห็นฉันก็จ้องมองตาคนตรงหน้าด้วยแววตาที่แข็งกร้าวและเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดังและหนักแน่นขึ้น

“หึ อ้อ อีกไม่นานถ้าผัวใหม่เธอหายดี แมตซ์หน้ามันบอกจะแข่งรถกับฉัน อย่าลืมไปดูด้วยล่ะ นอกจากอยากเห็นหน้าเธอตอนเชียร์ผัวใหม่เธอแล้ว...ฉันก็อยากได้กำลังใจจากเธอนะ” พายุแสดงสีหน้ายียวน

“นายไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่เคยทำไว้กับฉันเลยใช่ไหม ถึงได้มาตามรังควานกันไม่เลิกราแบบนี้ ทั้งที่ควรต่างคนต่างอยู่ทำเป็นไม่รู้จักกันไปเลยก็ได้” คิดว่าจะไม่ถามมันออกไปแล้วแท้ ๆ แต่อดที่ถามไม่ได้ ทั้งที่เคยถามมันออกไปแล้วครั้งหนึ่ง

‘ฉันไม่เคยรู้สึกผิดเลยสักนิด เพราะสิ่งที่ฉันทำไป...ฉันตั้งใจ’

คำคำนี้มันยังดังก้องอยู่ในหัวฉันชัดเจนมาจนถึงทุกวันนี้

“คนเคยนอนเอากันทุกท่า จะให้ทำเป็นไม่รู้จักกันได้ยังไง แล้วยิ่งรู้ว่าเมียเก่า! ตอนนี้กลายเป็นเมียของศัตรู เธอว่าฉันควรรู้สึกยังไง”

“แล้วทำไมนายต้องรู้สึก สำหรับฉันเรื่องในอดีตมันไม่มีค่าอะไรให้จดจำเลยด้วยซ้ำ ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ พายุ!” เหมือนว่าคำพูดของฉันยิ่งทำให้เขาออกแรงบีบแขนของฉันแน่นยิ่งกว่าเดิม

“ไม่มีค่าให้จำเลยงั้นเหรอ?”

“ฉันเจ็บนะ!” พายุบีบแขนฉันแรงขึ้น แววตาของเขาก็ดุดันขึ้นเช่นกัน ตอนนี้เขาน่ากลัวมาก ราวกับเป็นคนละคนกับที่ฉันเคยรู้จัก

ไม่สิ ฉันไม่รู้จักคนอย่างเขาเลยสักนิด ฉันไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าเราจะเคยคบกันแต่นั่นมันก็เป็นเรื่องหลอกลวง สิ่งที่เขาทำเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งหมด

ติ๊ง เสียงลิฟต์ที่เคลื่อนตัวถึงและประตูเปิดออกทำให้ฉันหลุดออกจากความคิดที่เผลอนึกถึงเรื่องอดีตที่ไม่น่าจดจำ

“จิ๊ ไปได้ละ ก่อนที่ฉันจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้” พายุปล่อยแขนฉันออกจากการจับกุมของเขา ก่อนจะเบนหน้าหนีไปอีกทางด้วยอาการหัวเสียและหงุดหงิดสุด ๆ

ส่วนฉันที่ได้อิสระก็รีบเข้าไปในลิฟต์และกดชั้นที่จะไปพร้อมกับกดปิดลิฟต์ทันที

“เป็นบ้าไปแล้วหรือไง” ฉันมองแผ่นหลังกว้างของคนด้านนอกพึมพำออกมาในขณะที่ประตูลิฟต์ค่อย ๆ ปิด

ฟู่ว... เมื่อลิฟต์ปิดลงสนิทฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

…

หลายวันต่อมา...

@มหาลัยKSB

“เฮ้อ เลิกเรียนสักที ง่วงไม่ไหวตาจะปิดอยู่แล้ว” นีน่าดีดตัวลุกขึ้นนั่งหลังตรงหลังจากที่อาจารย์กล่าวเลิกคลาสเรียนก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

“นั่นดิ ยิ่งเรียนทำไมยิ่งไม่เข้าสมอง” เฟมี่เองก็เช่นกันที่บ่นอุบออกมาพร้อมกับรีบเก็บของใส่กระเป๋า แต่ก็ต้องชะงักไปทันทีเมื่อเจอคำถามของเพื่อนสาวอีกคนที่ตั้งใจเรียนอยู่คนเดียวมาตลอดคาบ

“เลิกเรียนแล้วจะไปไหนกันเหรอ?” คำถามนี้ของยูกิทำเอาเพื่อนสาวสองคนหันขวับมามองเธอเป็นตาเดียว

เพราะเป็นคำถามที่ไม่คิดว่ายูกิจะเอ่ยถามออกมา โดยปกติแล้วยูกิเป็นคนที่เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนก็จะไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ทำเป็นประจำหลังเลิกเรียน โดยไม่คิดสนใจจะไปเที่ยวเล่นเหมือนเพื่อนสาวสองคนอย่างนีน่าและเฟมี่ แต่ในครั้งนี้เธอกลับถามขึ้นมา จึงสร้างความแปลกประหลาดใจให้กับเพื่อนสาวทั้งสองไม่น้อย

“ไปด้วยสิ” ยูกิเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่เพื่อนสาวจะเอ่ยบอกใด ๆ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าทั้งสองคนกำลังจะไปที่ไหนกันหลังจากนี้

กิจกรรมของนักศึกษามหาลัยทั่ว ๆ ไปก็คงจะเป็นการเดินห้างสรรพสินค้ากันหลังเลิกเรียน แต่สำหรับเหล่านักศึกษามหาลัยKing และมหาลัยKSB สองมหาลัยนี้แล้วนั้น คือการไปดูการแข่งรถที่สนามแข่งสุดฮิตอย่างสนาม Frie Speed Racetrack ที่มักจะมีการจัดประลองท้าแข่งความเร็วกันเป็นประจำทุกวันจากเด็กทั้งสองมหาลัย

แต่แมตซ์ที่มักจะเป็นแมตซ์สำคัญและแมตซ์ใหญ่ที่เหล่านักศึกษาให้ความสนใจกันก็คือ แมตซ์ของเจ้าสนามอย่างไฟ และตัวตึงสนามอีกสองคน ก็คือเพลิง และพายุ ซึ่งทั้งสามมีดีกรีเป็นถึงหนุ่มฮอตประจำมหาลัยKing ที่สาว ๆ ทั้งหลายต่างก็หมายปอง

“หือ ว่าไงนะ?” นีน่าที่ไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินก็เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งให้แน่ใจ

“ฉันอยากไปด้วย” ยูกิเอ่ยย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ก็อยากให้ไป แต่...พี่บากิไม่ตัดหัวพวกฉันก่อนใช่ไหม อีกอย่างพี่ชายแกก็ออกจากโรงพยาบาลมาหลายวันแล้วด้วย” เป็นเฟมี่ที่พูดขึ้น

“ไม่หรอก หรือพวกแกไม่อยากให้ฉันไปด้วย” ยูกิเอ่ยถามด้วยแววตาเง้างอนเพื่อนสาวสองคนนิด ๆ

“อยากให้ไปสิ นาน ๆ ทีได้ออกไปเปิดโลกบ้าง” นีน่ารีบเดินเข้ามาชิดก่อนจะโอบไหล่เพื่อนสาวเพื่อปลอบเพราะคิดไปอีกแบบว่าพวกเธอสองคนไม่อยากพาไปด้วย แต่ที่ต้องกังวลเพราะรู้ดีว่าพี่ชายของเพื่อนสาวหวงและห่วงเธอมากแค่ไหน และถ้ารู้ว่าพวกเธอเป็นคนพายูกิไปที่สนามแข่งโดยไม่บอกพี่ชายขอเธอละก็กลัวจะเป็นเรื่องเข้า

“แล้วลางานแล้วเหรอ” เฟมี่เองก็เอ่ยถามเพราะรู้ว่ายูกิต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ทุกวันหลังเลิกเรียน

“วันนี้เป็นวันหยุดของฉันหน่ะ” ยูกิเอ่ยบอก

“แล้วจะรออะไรล่ะ ไปกันเลยสิ ปะ ๆ” เมื่อได้ยินดังนั้นนีน่าก็ไม่รีรอรีบจูงมือเพื่อนสาวออกไปทันที

?