วี่แวว

ตอนที่6 วี่แววว่าจะแพ้

           “ชั้นที่15ไม่มีห้องว่างแล้วนะครับ มีชั้นที่13 และก็16 คุณลูกค้าสนใจเข้ามาดูก่อนได้นะครับ”

           “เอาชั้นที่16”

           “เอ่อ...เอาเลยเหรอครับไม่เข้ามาดู...”

           “เอาห้องริมสุด”  เจเลอร์ใช้น้ำเสียงที่กดลงต่ำกับเซลล์หนุ่มนายหน้าขายห้องคอนโด เขาทำการบ้านมาแล้วเลยได้รู้ว่าชั้นที่16 มันมีห้องริมที่ยังไม่มีคนอยู่

           “ได้ครับ ผมจะรีบจัดการ”

           “อืม”    

…..

วันต่อมา

           นิ้วเรียวแตะที่สันหนังสือบนชั้นวางทีละเล่มเพื่อหาหนังสือที่ต้องการกระทั่งเจอเธอจึงยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่มันกลับดึงออกมาไม่ได้ทั้งที่หนังสือก็ไม่ได้อัดกันแน่นขนาดนั้น และมันยังถูกดึงไปจากฝั่งตรงข้ามต่อหน้าต่อตาเธอ

           “หึ้ย!”

           “จะเอาเล่มนี้เหรอ”         ชายหนุ่มที่แย่งมันไปจากมือเธอปรากฏตัวตรงหน้า และเขาก็ทำให้หญิงสาวเกิดอาการรวนจนถอยไปชนชั้นหนังสือด้านหลัง

ปึก

           “ระวังหน่อย ถ้าชั้นมันล้มลงมาจะทำไง”    เจเลอร์คว้าข้อมือเล็กของเธอไว้ได้ทัน จึงไม่ได้ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไปลงที่ชั้นหนังสือ

           “ขอบคุณค่ะพี่...”

           “เจเลอร์”

           “ขอบคุณนะคะพี่เจเลอร์”   แม้ว่าจะตั้งหลักได้แล้วแต่ข้อมือของเธอก็ยังไม่เป็นอิสระ เขายังจับมันไว้พร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้เธอที่สูงน้อยกว่า

           “พี่...จะทำอะไรคะ”

           “เธออยากได้หนังสือเล่มนี้หรือเปล่า”

           “อยากได้ค่ะ อายหามันตั้งนาน”   อชิรญามองหนังสือในมือเขาตาละห้อย ส่วนเขานั้นมองเธอแววตาวาวระยับอย่างเจ้าเล่ห์

           “ฉันก็หาเล่มนี้อยู่เหมือนกัน”

           “การบริหารเนี่ยนะคะ”

           “ทำไม ฉันจะอยากรู้เรื่องบริหารไว้บ้างไม่ได้หรือไง”

           “อายต้องใช้มันคืนนี้นะคะ พรุ่งนี้ต้องส่งงานอาจารย์แล้วด้วย”         เจเลอร์เบี่ยงสายตาไปทางอื่นเมื่อคนตัวเล็กทำสีหน้าออดอ้อนอย่างเป็นธรรมชาติของเธอ แต่เขากลับคิดว่าผู้หญิงชอบเสแสร้งทำมันเพื่อจะเอาสิ่งที่ต้องการให้ได้

           “เดี๋ยวฉันจะไลน์บอก ว่าเธอไปเอามันได้ที่ไหน”

           “อายรีบใช้มันจริง ๆ นะคะพี่เจเลอร์”

           “เธอได้ใช้มันแน่ ถ้าไม่ดื้อ”           หัวใจดวงน้อยสั่นหวิวเมื่อกลีบปากหนากระซิบใกล้หูจนลมหายใจเขาเป่ารด ก่อนที่คนตัวสูงจะผละออกและแสยะยิ้มให้เธอก่อนจะเดินจากไปพร้อมหนังสือเล่มนั้น

           “ไม่เจอเหรอ”     แสนดีเงยหน้าขึ้นถามเมื่อคนที่หายไปนานกลับมามือเปล่า

           “อืม”

           “ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราค่อย ๆ หาในเน็ตเอาก็ได้”     อชิรญากัดริมฝีปากแก้อาการใจหวามหวิว ที่ใกล้ชิดกันเมื่อกี้เหมือนตัวเธอจะลอยไปในอากาศให้ได้เลย

           “เป็นอะไรอีกเนี่ย”

           “เปล่า เก็บของเถอะเขากลับบ้านกันหมดแล้ว”

           เมื่อสองสาวเดินออกมาจากห้องสมุดก็ตรงไปที่ลานจอดรถทันที และด้วยวันนี้พวกเธอมารถคันเดียวกันทำให้แสนดีได้เจอกับรุ่นพี่ที่ชื่อไมเคิลอีกโดยปริยาย

           “อ๊ะอาย คุยกันหน่อยสิ”

           “ฉันเข้าไปรอในรถนะ”     แสนดีเข้าไปสตาร์ทรถรอ อชิรญายืนกอดแฟ้มรายงานแนบอกแน่นเพื่อไม่ให้มือตัวเองว่าง แล้วมันอาจจะพันกันจนน่าเกลียด

           “เมื่อคืนพี่ไม่ว่างเลยไม่ได้ทักหา รอพี่หรือเปล่า”

           “คะ?”   หญิงสาวแสดงสีหน้างุนงง เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาบอกจะทักมา

           “แสดงว่าไม่ได้รอสินะ”

           “เอ่อ... ขอโทษนะคะ อายลืมจริง ๆ ที่พี่...พี่ไมค์บอก”          ชายหนุ่มแสยะยิ้มเล็กน้อย ขนาดชื่อเขาเธอยังต้องนึกเลย ได้เสียรถคันโปรดให้เจเลอร์แน่

           “มีคนคุยอยู่สินะ”

           “ไม่มีค่ะ”

           “รู้มั้ย ว่าไม่เคยมีใครไม่รอ ถ้าพี่บอกจะทักไป”       อชิรญาก้มหน้ามองพื้น เธอดันตอบความจริงไปแล้วว่าลืนเขา ก็เธอไม่ได้รอจริง ๆ

           “อ๊ะอายเราปวดฉี่”  แสนดีที่นั่งรออยู่ในรถเลื่อนกระจกลงเรียกเธอ ไมเคิลมองไปที่หญิงสาวในรถแววตาไม่พอใจแต่แสนดีก็ทำเป็นมองไม่เห็นเขาไปซะอย่างนั้น

           “เร็ว ๆ อยากกลับไปฉี่ที่ห้อง”

           “อ่อ ไปสิ อายกลับแล้วนะคะพี่ไมค์”

บรื้นน

           แสนดีขับรถหรูออกไปด้วยความเร็วเสมือนว่าเธอรีบจริง ๆ แต่ความจริงคือเธอเห็นความอึดอัดของเพื่อนสนิทต่างหาก

           “แวะกินอะไรก่อนมั้ย”

         “แสนจะรีบกลับไปฉี่ที่ห้องไม่ใช่เหรอ”

           “เธอนี่เนอะ ฉันช่วยเธอออกมาจากไอ้พี่ไมค์นั่นจ้า”  

           “อ๋อ แสนมองออกด้วยเหรอ”

           “มองจากดาวอังคารยังดูออกเลยจ้ะว่าพี่ไมค์สุดหล่อไม่ใช่คนที่จะได้เธอ”       อชิรญามองเพื่อนขวับ ก่อนที่แสนดีจะระเบิดหัวออกมาเมื่อแกล้งพูดกำกวมแล้วเพื่อนตกใจ

           “คนที่จะได้ใจเธอ เราพูดผิด”

           “เดี๋ยวเถอะ”

.....

           ไมเคิลเดินกลับจากลานจอดรถของคณะบริหารสีหน้าเสียอารมณ์เล็กน้อย ก่อนจะต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรู้ว่าแม็กซ์เวลแอบตามมาแอบดูเขา

           “กูมาตั้งแต่มึงออกมาจากห้องน้ำกับลิลลี่ละ”

           “ละตามมาทำเหี้ยอะไร”

           “แหม... อย่ามาอารมณ์เสียใส่กูสิวะ กูไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยนะ”

           “มึงอย่าเพิ่งพูดอะไรไม่งั้นกูอาจจะซัดหน้ามึงแก้เซ็ง”           ไมเคิลเดินตรงไปที่รถสีเทาของตัวเองที่เขาวิ่งเต้นเพื่อแย่งมันมาจากไอ้ดาราคนหนึ่งที่ชอบสะสมรถที่เป็นลิมิเต็ด คันนี้เขารักมาก และอาจจะต้องเสียมันไป

           “เอาน่า กูยังไม่เห็นว่าไอ้เจเลอร์มันจะทำอะไรกับอ๊ะอายสักอย่าง”

           “เพื่อนมึงมันชอบซุ่มเงียบ มึงไม่รู้นิสัยมันหรือไง”

           “อยากได้อะไรต้องได้อะนะ แล้วมันฉลาดซะด้วยสิ”

           “แม่งเอ๊ย!”        ไมเคิลวางมือบนฝากระโปรงรถของตัวเองอย่างเบามือ แต่ลูกผู้ชายพูดคำไหนก็คือคำนั้นเสียของรักก็ต้องปล่อยไป

           “มึงยังมีหวัง อ๊ะอายอาจจะแกล้งเล่นตัวให้มึงตามอย่างที่มึงแกล้งไม่ทักหาน้องให้น้องคิดถึงมึงน่ะ”

           “ไอ้แม็กซ์... ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนลืมกูเลยนะเว้ย”

           “อย่าไปเครียดเว้ย อย่างน้อยแพ้รถมันก็อยู่กับไอ้เจเลอร์เพื่อนเราเอง”            

           “นี่มึงปลอบกูแล้วใช่มั้ย”

           “เออ กูปลอบใจมึงอยู่นะเนี่ย ไป ๆ ขับพี่เทาของมึงเพื่ออำลากัน”

           “ไอ้เหี้ย”            ไมเคิลสบถว่าให้เพื่อนก่อนจะพากันขับพี่เทาแสนรักออกไปจากมหาวิทยาลัย ส่วนเจเลอร์นั้นแยกตัวออกไปตั้งแต่เพื่อนพาคู่นอนหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว

ตืด ตืด

พระแพง

           ดวงตาคมเข้มหลุบมองเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอสมาร์ทโฟนสายตาเย็นชา ทั้งที่ตกลงกันแล้วว่าห้ามโทรหาไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร

ติ๊ง

           “แพงเห็นรถของเจเลอร์จอดอยู่ที่นี่ ไม่ได้มาหาแพงที่ห้องเหรอคะ”  เจเลอร์ไม่ตอบข้อสงสัยของเธอ แต่ทำเพียงจับขวดไวน์ราคาแพงรินใส่แก้วแล้วยกมันขึ้นดื่มฉลองให้แก่ห้องใหม่ที่ยังไม่ทันทำเรื่องโอนให้เรียบร้อยด้วยซ้ำ และแน่นอนว่าเขาประเดิมห้องใหม่ด้วยกลิ่นบุหรี่อย่างตามใจความอยากของตัวเอง