ชอบไอติม

ตอนที่4 ชอบกินไอติม

ติ๊ง ติ๊ง

           เรียวคิ้วสวยขมวดเมื่อมีคนเพิ่มเธอเป็นเพื่อนจากเบอร์มือถือพร้อมกันถึงสองคน

Jayler.

Michael00

           “มีอะไรเหรอ ทำหน้างง ๆ”  แสนดีชะโงกหน้าถามเมื่อเห็นเธอเพ่งเล็งโปรไฟล์ของชายหนุ่มทั้งสองคนสลับกันไปมา

           “มีคนแอดไลน์มา ไม่รู้มีเบอร์เราได้ไง”

           “เหรอ ไหนดูหน่อยหล่อมั้ย”  แสนดีขยับไปมาหาเธอที่นั่งฝั่งตรงข้าม ก่อนจะใช้นิ้วขยายโปร์ไฟล์นั้นดูให้เต็มตา

           “เรียนวิศวะฯหนิ เธอเคยเห็นเขามาก่อนหรือเปล่าล่ะ”

           “อืม เมื่อวานเราเจอเขาทั้งสองคนเลย”

           “หูย... หล่อทั้งสองคน”   อชิรญาระบายยิ้มก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนกลับคืนมา เขาก็หน้าตาดีกันจริง ๆ นั้นแหละ

           “ชอบคนไหน”

           “ไม่สนใจใครทั้งนั้นแหละ”

           “ถ้าเขามาจีบล่ะ”

           “ไม่ใช่หรอก พวกเขาไม่เหมือนคนที่มาจีบเลยสักนิด”           เธอพูดไปอย่างที่คิด ตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่งมารุ่นพี่มาจีบ มาหว่านเสน่ห์ใส่หลายสิบคน แต่ไม่ใช่อย่างสองคนนั้นเลย ‘แปลก ๆ’

.....

           กลุ่มนักศึกษาวิศวะฯ นั่งกระจัดกระจายใต้อาคารเรียนเพราะอาจารย์ดันยกคลาสกะทันหัน และมันทำให้พวกเขามีเวลาในการหาช่องทางติดต่อผู้หญิงที่จะเป็นเกมให้พวกเขาเล่นสนุก

           "ใช่มั้ยครับ แต่ในระเบียนมันก็มีอยู่เบอร์เดียวนะพี่”

           “ใช่”     ไมเคิลยื่นเงินแบงก์สีเทาสองใบให้นักศึกษาที่เป็นเจ้าหน้าที่ธุรการช่วยฝ่ายบุคคล ชายหนุ่มรีบรับเงินแล้วออกไปจากที่นี่ก่อนจะอาจารย์จะสงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่

           “สนุกแน่ ได้เบอร์ก็ได้พร้อมกันว่าแต่น้องอ๊ะอายจะตอบใครก่อนน้า”  แม็กซ์เวลพยายามเป็นอย่างมากที่ทำให้เพื่อนแข่งกันสุดชีวิต แต่เจเลอร์กลับเก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋ากางเกงหน้าตาเฉย

           “อ้าว ไม่ทักน้องมันไปเหรอวะ”

           “วันนี้ไม่ว่าง”      พูดจบเจเลอร์ก็เดินออกมาจากใต้อาคารท่ามกลางสายตาของเพื่อนที่มองตามอย่างไม่เข้าใจ

           “ไอ้ไมค์มึงทำอะไร”

           “เสือก”   ไมเคิลเดินหนีไปอีกคนหลังเพิ่งลองเสี่ยงดวงส่งสติ๊กเกอร์น่ารัก ๆ ไปให้อชิรญาอย่างที่ไม่เคยทำมันกับใครมาก่อน

.....

           พวกเขาเป็นพวกรักสนุกแต่น้อยครั้งที่นึกอยากจะล่าเหยื่อขึ้นเตียง เพราะเพียงแค่มองตาผู้หญิงประเถทเดียวกับพวกเขาก็รู้งาน และถ้าเขาต้องล่าเอง ก็ยังใช้สโลแกนน้ำแตกแล้วแยกย้าย

ติ๊ด

           “เจเลอร์? ไม่มีเรียนเหรอคะ”  หญิงสาวเจ้าของห้องเพิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุม ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาแตะคีย์การ์ดเข้ามาในห้อง

           “อาจารย์ยกคลาส ขี้เกียจขับรถกลับคอนโด”

           “แพงก็นึกว่าคิดถึงกันซะอีก”

           “อย่าพูดเรื่องที่มันไม่มีทางเกิดขึ้น”      พระแพงเเค่นยิ้มซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะหากเขารู้ว่าเธอกำลังรู้สึก เขาอาจจะตีตัวออกห่างโดยที่ยังไม่ทันทำใจได้

           “เธอเรียนกี่โมง”

           “เก้าโมงค่ะ แต่อยู่ด้วยได้นะ”

           “ไม่ต้อง ขอนอนสักชั่วโมงจะไปแล้ว”  เจเลอร์ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาหนังตัวใหญ่พร้อมกับปิดเปลือกตาลงเหมือนอดนอนมาทั้งคืน เจ้าของห้องได้แต่มองเขาที่นอนพริ้มอย่างทำอะไรไม่ได้ เธออยากให้เขาอยู่ไม่ว่าจะในรูปแบบไหน

.....      

           สองสาวเข้าร้านไอศกรีมขนาดเล็กข้างมหาวิทยาลัย พวกเธอได้นั่งที่นั่งหน้าสุดของหน้าเพราะคนเต็ม เวลามีใครเข้าและออกจึงผ่านเธอทั้งสองอย่างเลี่ยงไม่ได้

           “คนเยอะจริง ๆ”

           “ก็มาตอนนี้คนก็เยอะสิ เราชวนแสนมาตั้งแต่ก่อนเที่ยงแล้วนะ”

           “เยอะก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยหนิ”          แสนดีไหวไหล่เมื่อเธอดันบ่นเสียเองทั้งที่ไม่ยอมมาตอนนั้น

           “เฮ้ยนั่นพี่ไมค์หนิ เขาจะเข้าร้านนี้เหรอ”

           “เออ มาทางนี้แล้วเว้ยแก”              เสียงซุบซิบที่ไม่เบาในร้านทำอชิรญาต้องหันไปมอง และก็เห็นว่าเขาคือคนที่อยู่เป็นเพื่อนเธอเมื่อวาน แถมวันนี้ยังเพิ่มเพื่อนไลน์เธอมาอีก

           “โห... หล่อมาก แต่หน้าคุ้น ๆ”           แสนดีพึมพัมก่อนจะเบิกตาโตเมื่อนึกได้ว่าเห็นเขาจากโปรไฟล์ที่เพื่อนให้ดูเมื่อเช้า ไม่ทันได้พูดอะไรชายหนุ่มก็หยุดยืนอยู่ที่โต๊ะที่พวกเธอนั่งแล้ว

           “สวัสดีค่ะ”

           “ชอบกินไอติมเหรอ”

           “ก็..ชอบค่ะ”

           “ขอนั่งด้วยได้มั้ย”           ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาเล็กน้อยในตอนที่ถาม จนหญิงสาวแอบใจเต้นตุบเมื่อได้เห็นเขาในระยะใกล้

           “ว่าไง”

           “ดะ..ได้ค่ะ”       ไมเคิลยกยิ้มมุมปากเมื่อทางของเขามันราบรื่น แล้วมันจะไปยากอะไรกับชัยชนะ

           สมาร์ทโฟนจากมือของหญิงสาวคนหนึ่งในร้านไอศกรีมกำลังบันทึกหลาย ๆ ภาพของไมเคิล และอชิรญาเด็กปีหนึ่งที่ผู้ชายทั้งหลายแห่ไปตามจีบ ก่อนที่มันจะถูกเอาไปลงในเพจ คนหน้าตาดีมหาลัย Mosso

           “มากินบ่อยมั้ย พี่มาเป็นเพื่อนได้นะ”

           “อะแฮ่ม! จีบเพื่อนแสนเหรอคะ”       

           “แสน!”  อชิรญาหันไปเอ็ดใส่เพื่อนที่เล่นถามออกไปโต้ง ๆ แต่ไมเคิลหันไปยักคิ้วใส่แสนดีเล็กน้อยและหันกลับมาหาเธออย่างไม่เขินอาย

           “จีบได้มั้ยล่ะ มีแฟนหรือยัง”

           “คะ!”   

           “มีแฟนหรือยัง”  แสนดีที่ได้ยินไปด้วยเขินอายจนแก้มแดง จู่ ๆ เธอก็ลุกพรึ่บออกไปเพราะหัวใจดันเต้นแรงแทนเจ้าตัวที่นั่งข้าง ๆ กัน

ครืด...

           “ปะ..ไปไหนแสนดี”

           “รู้สึกเป็นส่วนเกินอะ เดี๋ยวมานะคะให้เวลา 10 นาที”          เมื่อเหลือกันอยู่แค่สองคนกับชายหนุ่มเป็นครั้งแรกในชีวิต อชิรญาก็เกิดความประหม่า เธอประสานมือที่เย็นบนหน้าตักและบีบแน่น หัวใจก็เต้นถี่ขึ้นนิดหน่อยเหมือนโลกทั้งใบเธออยู่แค่กับเขา

           “ว่าไง มีแฟนหรือยัง”

           “ไม่มีค่ะ”

           “แล้วพี่จีบได้มั้ย”

           “ทำไมถึงสนใจอายล่ะคะ”                 เธอถามเสียงเบาทั้งที่รวบรวมความกล้าแล้ว เธอเริ่มจะชินที่มาขอจีบกันแบบนี้ซะแล้ว

           “จะบอกว่าชอบนิสัยก็ลวงโลกเกินไป เอาเป็นว่าเธอสวย”

           “อ๋อ... เข้าใจแล้วค่ะ”

           “เข้าใจว่าอะไร”

           “เปล่าค่ะ อายแค่เข้าใจที่พี่บอกแล้ว”

           “ละลายหมดแล้ว ไม่กินล่ะ”              ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่มันกลับทำให้เขาใจเต้นตึกตักอย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้เป็นแบบนี้ได้

           “คืนนี้จะทักไปคุยด้วย อย่าบล็อกล่ะ”   เขาส่งยิ้มร้ายให้เธอแล้วออกไปจากร้านไอศกรีมโทนหวานที่ดูไม่เหมาะกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อย่างเขาเอาซะเลย นานหลายนาทีหัวใจของอชิรญาก็เริ่มสงบนิ่งลงได้

           “ชอบเขามั้ย ฉันเขินแทนเธอมากเลยอะ”

           “ก็... ใจสั่นอยู่เหมือนกัน”

           “หือ?”