ตอนที่ 5. บังเอิญ

สามวันต่อมา...

ริสาที่แต่งกายด้วยชุดเดรสสีแดงยาวแหวกขึ้นมาเนื้อขาอ่อนขาวผ่องเป็นยองใย แม้ว่าเธอจะเรียบร้อย แต่เธอเป็นถึงดีไซน์เนอร์ แน่นอนว่าการแต่งตัวและแฟชั่นในการแต่งตัวของเธอนั้น ไม่ได้เรียบร้อยเหมือนนิสัยของเธอเลยแม้แต่น้อย ริสาเดินเข้ามาในงานเพียงคนเดียว โดยทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอทำเอาเจ้าของงานอย่างน้ำขิงต้องเดินมาทัก

“แกกะไม่ให้เจ้าของงานอย่างฉันได้เกิดเลยหรอ”

“วันนี้แกสวยมากเลยนะน้ำขิง”

“แน่นอนสิ ก็เสื้อผ้าคอลเลคชั่นนี้มาจากแบรนด์แกหนิ”

ริสาหัวเราะให้กับคำตอบของเพื่อนสนิทก่อนจะยื่นกล่องของขัวญเล็กๆ แต่มันมูลค่าเกือบแสนให้กับเพื่อนรักอย่างน้ำขิง

“ริสา ฉันรักแก นี่มันคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์นี้เลย งือออ ขอบคุณนะคะเพื่อนเลิฟ”

น้ำขิงโอบกอดเพื่อนสนิทด้วยความดีใจ ก่อนที่พี่ชายของเธอจะเดินเข้ามาในงาน

“ริสา แกจำพี่สุดเขตพี่ชายฉันได้ใช่ไหม วันนี้พี่เขาจะพาเพื่อนมาด้วยแกโอเครึป่าว”

น้ำขิงเอ่ยขึ้น ก่อนที่ชายร่างสูงจะเดินเข้ามาในงานพร้อมกับเพื่อนอีกสี่คน

“นั่นไง พูดถึงก็มาเลย”

ริสาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนที่สุดเขตจะเดินเข้ามาหาเธอทั้งสองคน

“ทำไมมาช้าจังเลยคะ”

น้ำขิงทำหน้ามุ้ยใส่พี่ชายคนสนิท ก่อนจะสวมกอดด้วยท่าทีออดอ้อน ริสามองภาพนั้นก่อนจะยิ้มออกมาให้กับความเป็นเด็กของเพื่อนตัวเอง

“น้ำขิง ไม่เห็นบอกว่า น้องริสา จะมาด้วยพี่จะได้ไปรับ”

“นี่ พี่สุดเขตยังไม่เลิกชอบยัยริสาอีกหรอคะ”

น้ำขิงเอ่ยถามพี่ชายขึ้น ก็พี่ชายเธอนั้น ชอบริสามาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ริสานั้นมีโรมอยู่ในใจอยู่แล้วจึงปฏิเสธพี่ชายเพื่อนสนิทตัวเอง

“ตอนนี้ริสาก็โสดแล้วไม่ใช่หรอ พี่มีหวังบ้างรึยังนะ”

สุดเขตเอ่ยขึ้น ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ริสา ริสาเริ่มมีท่าทีเขินอายกับคำพูดของพี่ชายเพื่อนสนิทตัวเองเล็กน้อย

“ก็มีมั้งคะ”

ริสาเอ่ยตอบขึ้น ตอนจะเกาแก้มแก้เก้อ สุดเขตยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนที่น้ำขิงจะขัดจังหวะสะก่อน

“ชิ พี่สุดเขตนิสัยไม่ดี น้ำขิงไม่ยอมให้เพื่อนน้ำขิงคบกับพี่แน่นอน”

“งั้นพี่ไปก่อนดีกว่า แถวนี้มีเด็กขี้หวงเพื่อน”

สุดเขตเดินเลี่ยงไปอีกทาง โดยสายตายังคงจับจ้องไปที่ริสาอย่างไม่ละสายตา ริสาเองก็เผลอสบตากับชายหนุ่มอยู่บ่อยครั้ง

“มึงจะมองน้องมันอีกนานไหมวะ”

เป็นเสียง เจอาห์ ที่เอ่ยถามเพื่อนขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่ม เอาแต่มองเด็กสาวอยู่อย่างนั้น

“ปล่อยมันเหอะ มันชอบของมันมาเป็นปีๆ”

เอสต้า เอ่ยขึ้นก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่ม

“วันนี้รุ่นพี่กูมาด้วยนะ เห็นบ่นว่าเบื่อๆ กูเลยชวน มึงว่าไง ไอเขต”

“กูไม่ติด”

“นั่นไงมาแล้ว”

ชายหนุ่มวัยสามสิบแปดเมื่ออยู่ในชุดไพรเวท เขาไม่ต่างจากแก๊งชายหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆ ที่นั่งอยู่เลยแม้แต่น้อย โรมัน เดินย่างกายเข้ามาในงาน พร้อมของขัวญในมือด้วยท่าทีนิ่งเรียบ ก่อนจะยื่นกล่องข้องขัวญให้เอสต้า

“ทำไมเฮียเพิ่งมาวะ นี่มันใต้คอนโดเฮียนะ”

“ติดงาน”

โรมันเอ่ยตอบเอสต้าขึ้น ก่อนจะยื่น ยาเสพติดชนิดหนึ่งให้เอสต้า โดยทุกอย่างตกอยู่ในสายตาริสาและน้ำขิงทั้งหมด ริสาเห็นตั้งแต่ชายหนุ่มเดินเข้ามาครั้งแรก

“มึงจะหยุดมองน้องมันได้ยัง รุ่นพี่ไอเอสต้ามันมาแล้วเนี่ย”

เป็นอีกครั้งที่เจอาห์เอ่ยเรียกเพื่อนอีกครั้ง สุดเขตละสายตาจากหญิงสาวทันที ก่อนจะหันมาก้มหัวทักทายโรมันตามมารยาท

“มองขนาดนั้น ไม่ลากเขามานั่งด้วยเลยวะ”

เอสต้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นเพื่อนนั่งมองอยู่นาน

“น้องจะยอมมาหรอวะ นั่นริสา เลยนะเว้ย”

“น้องกูเนี่ยแหละ ที่จะไม่ยอมหวงเพื่อนยิ่งกว่าอะไร”

“เดี๋ยวกูจัดการเอง”

เอสต้าเดินย่างกายเข้าไปหาน้ำขิงทันที ก่อนจะชวนทั้งสองมาร่วมวงด้วยกัน ริสาค่อยๆ เดินย่างกายตามเอสต้าและน้ำขิงมาที่โต๊ะ โดยมีสายตาของโรมันและสุดเขตจ้องมอง เพราะที่ว่างมีเพียงข้างๆ สุดเขตและโรมัน เอสต้ามองหน้าสุดเขตทันที ก่อนที่ชายหนุ่มจะชวนให้เธอนั่งข้างๆ ริสายัดกายนั่งลงข้างสุดเขตทันที โรมันนั่งจ้องมองริสาอย่างไม่ละสายตา ริสาที่รับรู้ถึงการถูกจ้องมอง ทำได้เพียงนั่งเงียบๆด้วยความอึดอัด

“เรามาเล่นเกมส์กันดีไหม”

“เกมส์อะไรคะ ริสาไม่ชอบเล่นอะไรแบบนั้นหรอก”

น้ำขิงเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มวัยเกือบสี่สิบด้วยสายตาเกรงใจ

“เอาสิ ฉันเล่นได้”

ริสาเอ่ยตอบเพื่อนสนิทก่อนจะส่งยิ้มให้เธอเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

“เกมส์พระราชาอะ พี่มีกระดาษหกใบ มันจะมีใบเดียวที่เป็นราชา และสามารถสั่งให้หมายเลขใดในห้าใบ ทำอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง”

“เกมส์นี้พี่สุดเขตชอบเล่นกับน้ำขิงตอนเด็กๆ”

น้ำขิงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้น ก่อนที่เอสต้าจะแกะของขัวญตัวเองที่เตรียมมาให้น้ำขิงเพื่อนำสิ่งที่อยู่ข้างในออกมาเริ่มเกมส์ โรมันยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ก่อนทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็โดนเอสต้าห้ามเอาไว้ก่อน

“จะไปไหนวะเฮีย มาเล่นด้วยกันก่อนดิ”

“ไร้สาระ”

“กลัวโดนจี้ปมหรอวะเฮีย”

โรมันนั่งลงที่เดิมทันที ก่อนที่เอสต้าจะยกยิ้มด้วยท่าทีพอใจ ที่ได้กวนประสาทรุ่นพี่คนสนิทได้