ตอนที่ 6. พระราชา

ทุกคนต่างเตรียมความพร้อมที่จะเลือกใบที่ตัวเองต้องการ คือ การได้เป็นพระราชา เพื่อที่จะสั่งให้เพื่อนๆทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการ

หนึ่ง!

สอง!

สาม!

ดึง! ทุกคนต่างดึงใบที่ตัวเองต้องการ เป็นเจอาห์ที่ได้เป็นพระราชาคนแรก

“กูขอเลือกหมายเลข 3”

เอสต้ามองหน้าเพื่อนสนิททันที ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“กูขอสั่งให้มึงพูดความจริง”

“เออ”

“มึงชอบน้องสาวเพื่อนสนิท ใช่หรือไม่”

และแล้วเอสต้าก็เริ่มมีท่าทีเลิ่กลั่ก ด้านน้ำขิงเองก็เริ่มมีท่าทีเขินอายเล็กน้อย ทำเอาคนเป็นพี่อย่างสุดเขตถึงกับส่ายหัวให้ทั้งสอง ที่ชอบพอกันแต่ไม่ยอมคบกันสักที

“เออ”

แล้วเสียงโห่ก็ดังขึ้นไปทั่วบริเวณห้อง

“อะพอๆๆ เริ่มใหม่ๆ”

และทุกคนก็ต่างดึงกระดาษอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นเอสต้าที่ได้เป็นพระราชา

“กูเลือก เบอร์4”

ทุกคนต่างเงียบกันหมด นั่นก็แปลว่าโรมันคือคนที่ได้หมายเลขนั้น

“เอาละเฮีย มึงเจอกูแน่”

“หึ!”

“เฮียจูบครั้งล่าสุดเมื่อไหร่”

คำถามของเอสต้า ทำเอาริสาเริ่มมีท่าทีเลิ่กลั่กทันที เมื่อเหตุการ์ณวันนั้นที่บ้านของเธอฉายเข้ามาในสมองอีกครั้ง

“เมื่อสามวันก่อน”

คำตอบของโรมัน ยิ่งทำให้ริสาเริ่มมีท่าทีร้อนรนขึ้นไปมากกว่าเดิม

“กับใคร”

“เอ่ออ พี่เอสต้า มันถามได้แค่คำถามเดียวนะคะ”

ริสารีบโพล่งขึ้นทันที เพราะกลัวว่าชายหนุ่มตรงข้ามเธอจะพูดอะไรมากไปกว่านี้

“คนตรงข้ามกู”

ริสาชะงักไปทันที ก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาวูบไหว แม้ไม่มีชื่อของเธอเอื้อนเอ่ยออกมา แต่ทุกคนก็สามารถรับรู้ได้ว่าเขาหมายถึงเธอ สุดเขตมองโรมันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปในทันที

“กูไม่เล่นแล้ว”

สุดเขตเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองหน้าโรมันด้วยความไม่พอใจกับตำตอบของชายหนุ่มเมื่อครู่ แต่ก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยหรือถามอะไรริสา ให้เธอไม่สบายใจ

“ริสา อยากกลับแล้วค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”

“ริสาขับรถมาค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“แต่เป็นผู้หญิง ขับรถกลับคนเดียวมันอันตรายนะ”

สุดเขตยังคงไม่ยอมให้เธอกลับและจะพยามไปส่งเธอให้ได้

“พี่เขต ริสานะ นักแข่งรถนะ ริสาจับพวงมาลัยรถ มากกว่าจับปากกาอีก”

น้ำขิงเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินออกไปส่งริสาที่ประตูห้อง

“กูจะกลับแล้ว”

โรมันยัดกายเต็มความสูง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยไม่ลาใครสักคน

ติ้ง!... เสียงประตูลิฟท์เปิดออก ก่อนจะปรากฎร่างชายหนุ่มยืนหน้าลิฟท์ โรมันเดินย่างกายเข้าไปในลิฟท์ทันที ก่อนจะยืนคร่อมร่างหญิงสาวเอาไว้

...อื้อ!!! ริมฝีปากบางถูกครอบงำด้วยริมฝีปากคนตัวโต โรมันขบเม้มริมฝีปากหญิงสาวอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะสอดปลายลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากของเธอ

“อึกก!! อื้ออออ...”

“อ่อยนะ!!”

หญิงสาวเอ่ยขึ้น ก่อนจะทุบตีร่างชายหนุ่มไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ก่อนที่ชายหนุ่มจะกดขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของคอนโด โดยคือห้องของตัวเอง

“อื้ออ...!! ริสาพยามดีดดิ้นจากการเกาะกุม ก่อนที่ประตูลิฟท์จะถูกเปิดออก โรมันอุ้มร่างหญิงสาวเข้าไปในห้องทันที

พรืบ!!

ปึก!

“อ๊ะ!! จะ...เจ็บ!”

ริสากุมท้องน้อยของเธอทันที เมื่อถูกเหวี่ยงลงเตียงนอนอย่างแรง

“พาริสามาที่นี่อีกทำไม”

“พามาเอา”

“นี่! อย่ามาพูดจาแบบนี้กับริสานะ”

“ทำไม ก็ดูอยากโดน คxย ไอหมอนั่น”

“ถ้าเมาแล้วก็ไม่ควรมายุ่งกับริสานะคะ”

เหล้าเพียงแค่นั้น ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มเมาจนขาดสติแบบนี้ได้หรอก หากแต่จะเป็นเรื่องที่หญิงสาวไปนั่งข้างๆ ผู้ชายอื่นเสียมากกว่า

โรมันเดินย่างกายเข้าไปหาริสาทันที ก่อนจะผลักเธอนอนลง และคร่อมร่างของเธอเอาไว้

“ทำไม กลัวมันรู้ว่าจูบกับฉันมา ถึงขนาดต้องขอตัวหนีกลับก่อนเลยหรอ”

“นี่ปล่อยนะ คุณไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้กับริสานะ แล้วอีกอย่างถ้าริสาจะกลัวใครเข้าใจผิดมันก็เป็นสิทธิของริสา เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

โรมันดันลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มทันที ก่อนจะกระชากชุดเดรสราคาแพงของเธอออก

“กรี้ดดดดด!!! ปล่อย”

ริสาพยามดิ้นขัดขืนและทำให้มือไปโดนแก้มสากของชายหนุ่มอย่างแรง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด

หึ! “ชอบแบบนี้ก็ไม่บอกตั้งแต่แรก”

โรมันจัดการบีบคอหญิงสาวทันที ก่อนจะตบเข้าที่แก้มของเธอเบาๆ แต่สำหรับริสาแล้ว มันคือความเจ็บปวดที่เท่าที่เธอเคยเจอมา ก่อนที่แก้มสากของเธอจะเกิดรอยนิ้วจางๆ ด้วยสีผิวของเธอที่ขาวอมชมพูเอามากๆ จึงทำให้เกิดรอยง่ายๆ

ริสาถูกปลดเปลืองเสื้อผ้าออก ก่อนที่ชายหนุ่มจะพันธการข้อมือของเธอด้วยเชือก และมัดเอาไว้กับเตียงนอนราคาแพง

ริสาร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก เธอเจ็บปวดไปกับทุกการสำผัสของโรมัน เขาทำกับเธอราวกับเป็นตุ๊กตายาง

“พี่โรมันคะ ริสาเจ็บ แก้มัดริสาเถอะนะคะ”

ริสาพยามอ้อนวอนชายหนุ่มแต่ก็ไร้ความเห็นใจ โรมันไล่เลียริมฝีปากตั้งแต่นิ้วโป้งเท้าจนมาจรดที่แผ่นหลังของเธอ ไรหนวดบางๆ ขูดเข้าที่เนื้อผิวของเธอจนเกิดรอยแดงไปทั่วทั้งเรือนร่าง