ตอนที่ 2.

“คุณโรมัน!!”

ริสาเอ่ยเรียกชายหนุ่มขึ้น ก่อนจะพยุงร่างชายหนุ่มขึ้นบนโซฟาราคาแพงสภาพขวดไวท์จำนวนมากถูกวางเกลื่อน

“ทำไมต้องดื่มหนักขนาดนี้กันนะ”

“มีญ่า เมื่อไหร่เธอจะกลับมา... ฉันคิดถึงเธอ”

คำพูดเพ้อของชายหนุ่มทำให้ริสาเข้าใจได้ทันที ว่าโรมันนั้นคงอกหักเพราะคนรักแน่ๆ

ร่างบางค่อยๆ พยุงร่างของโรมันไปที่เตียงนอนอย่างทุลักทุเล

“หนักเป็นบ้า!”

“มีญ่า!”

“อื้อออ!! ปล่อยนะ หายใจไม่ออก”

ริสาเอ่ยขึ้น ในขณะที่ชายหนุ่มกอดรัดเธอราวกับสิ่งของจะหายไป ริสาพยามดิ้นอย่างสุดแรง แต่ก็สู้ร่างหนาของชายหนุ่มไม่ได้

“นี่คุณ ฉันไม่ใช่แฟนคุณนะ”

แม้ว่าริสาจะเอ่ยเสียงดังแค่ไหน ก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มมีสติขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ริสาที่เห็นว่าสู้กำลังชายหนุ่มไม่ได้จึงยอมให้เขากอดรัดเธออยู่อย่างนั้น จนชายหนุ่มหลับไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ริสาค่อยๆ เลื่อนมือแกร่งที่โอบเอวของเธออยู่ออก และเดินย่างกายเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อเตรียมน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ชายหนุ่ม

โรมันรับรู้ทุกการกระทำของหญิงสาว แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปนั้นออกฤทธิ์อย่างหนัก ทำให้ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

“อื้อออ...มีญ่า...”

“ริสาค่ะ! นี่คือริสาเอง ไม่ใช่มีญ่า”

ริสาเอ่ยขึ้นก่อนจะดึงมือออกจากการเกาะกุม

“เธอทิ้งฉันไปทำไม”

“ชิ ก็ดูทำตัวสิ ใครจะไปทนได้”

ริสาเอ่ยขึ้น ก่อนจะเช็ดตัวให้โรมันและเดินออกไป จัดการขวดไวท์ที่ตกบนพื้นให้เรียบร้อย ริสาทิ้งตัวลงนอนโซฟา เพราะไม่อยากนอนร่วมเตียงกับชายหนุ่ม

หลายชั่วโมงต่อมา...

โรมันเดินออกมาเห็นริสากำลังนอนขดตัวด้วยท่าทีหนาวสั่น โรมันจัดการอุ้มเธอเข้าไปในห้องทันที ชายหนุ่มมองใบหน้าหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอช่างสวยงดงามดังรูปปั้น ไม่สามารถละสายได้เลยเมื่อได้มอง

“พี่โรมมม ใจร้ายกับริสาจังเลยคะ”

อยู่ๆ หญิงสาวก็ละเมอเรียกชื่อชายหนุ่มอดีตคนรัก ทำเอาโรมันขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

“โรม งั้นหรอ”

โรมันจัดการต่อสายหาลูกน้องคนสนิท อย่าง ชาริล ทันที

(ครับนาย)

(ไปสืบมา ว่า ริสา กับโรม เกี่ยวข้องอะไรกัน)

(ครับนาย)

ชาริล กดวางสายผู้เป็นนายทันที ก่อนจะสืบเรื่องราวของหญิงสาวให้กับผู้เป็นนาย ผ่านไปไม่นาน ข้อมูลและรูปภาพต่างๆ ก็ถูกส่งมาให้โรมัน

“เลิกกันเพราะถูกนอกใจงั้นหรอ”

โรมันมองใบหน้าหญิงสาว พร้อมกับภาพที่ชาริลส่งมาสลับกัน ก่อนที่หญิงสาวจะรู้สึกตัว

“อื้ออออ...”

“อย่ามาทำเสียงแบบนั้น บนเตียงของฉัน”

ริสาเบิกตากว้างด้วยท่าทีตกใจทันที เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนอยู่ตรงนี้ แล้วทำไมอยู่ๆ เธอถึงได้มาตอนอยู่บนเตียงของเขา

“นี่ฉันไม่ได้ละเมอเดินมาใช่ไหมเนี่ย!! บ้าชะมัด"

ริสาสบถกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองหน้าชายหนุ่ม เธอก้มมองเสื้อผ้าตัวเองทันที เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ เพราะเพื่อนเธอเคยบอกว่าครั้งแรกจะเจ็บมาก แต่เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดตรงนั้นเลย นั่นแปลว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเธอ

“ฉันอยากกลับบ้าน”

“ฉันอยากรู้เรื่องทั้งหมด”

“เรื่องอะไรคะ”

“เรื่องที่เวเลนพูดในงานเมื่อคืน”

“ฉันก็ไม่รู้อะไรมากหรอกคะ รู้แค่ว่า เวเลนจะมาทวงทุกอย่างที่เป็นของพ่อเธอคืน”

“เพื่อนเธอดูหนังเยอะไปหรอ”

ริสากำหมัดในมือแน่น ทั้งที่ครอบครัวชายหนุ่ม ทำไม่ดีกับเพื่อนของเธอ แต่โรมันกลับคิดว่าเป็นเรื่องปกติ

“ริสา ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ แม่ริสาโทรตามหลายสายแล้ว ริสาไม่อยากให้แม่เป็นห่วง”

“ที่แท้ก็คุณหนูติดบ้าน”

“ค่ะ ริสาเป็นแบบนั้น ให้ริสากลับเถอะนะคะ”

ริสาเอ่ยขึ้นด้วยคำพูดสุภาพ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ชายหนุ่มก็ดึงแขนเธอไว้ เธอเหนื่อยเกินกว่าจะมานั่งทะเลาะกับโรมันแล้ว

“ฉันจะไปส่ง”

ชายหนุ่มต้องการรู้ว่าบ้านของเธอนั้นอยู่ที่ไหน จึงจะเป็นคนไปส่งเธอเอง

“ขึ้นลิฟท์ไปอีกชั้น เดินไปก็ถึง”

ริสาเลือกที่จะโกหก ชายหนุ่มออกไป เพราะเธอไม่ต้องการให้โรมันมาวุ่นวายกับเธออีกแล้ว

“ไม่มีทางที่บ้านของเธอจะอยู่ที่นี่ เพราะฉัน เป็นเจ้าของที่นี่นี้!”

โรมันเอ่ยขึ้น ก่อนที่ริสาจะก้มหน้างุด เพราะไม่อยากจะเชื่อ

แต่ดูแล้วก็พอจะเดาได้เนื่องจากอายุของเขาที่ห่างกับเธอเกือบสิบปี ก็คงเป็นเจ้าของที่นี่ได้

“เธอเป็นเด็กขี้โกหกแบบนี้เองหรอ”

“ไม่ใช่นะคะ”

ริสาโพ่งขึ้นทันที มาว่าเธอขี้โกหกได้ยังไงกัน

“ก็เมื่อกี้เธอโกหกฉันอยู่”

นี่คือชายวัย38ปีจริงๆ ใช่ไหม ทำไมถึงได้มายืนเถียงเธอราวกับ20ต้นๆ แบบนี้ ริสาถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะเดินออกมาจากคอนโดหรูของชายหนุ่มโดยมีร่างหนาเดินตามออกมา ผ่านไปไม่นานรถสปอร์ทคันหรูก็ขับเคลือนมาภายในคฤหาสน์สุดหรูของริสา โดยมีแม่ของเธอยืนรออยู่หน้าประตูบ้าน

“ริสา ไปไหนมาลูก แม่เป็นห่วงแทบแย่”

หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยขึ้น ก่อนจะสวมกอดเธอด้วยท่าทีเป็นห่วง ซึ่งโรมันเองก็ยืนมองภาพนั้นนิ่งๆ แล้วนี่ใครหรอลูก

“นี่คือ คุณโรมันค่ะ เขาเจอริสาพอดี เลยอาสามาส่ง”

“ก็ยังเป็นเด็กขี้โกหกเหมือนเดิม”

ริสาหยิกเข้าที่เอวชายหนุ่มทันที จะให้เธอพูดความจริงว่าเธอไปนอนค้างอ้างแรมห้องชายหนุ่มงั้นหรอ มีหวังได้เตรียมงานแต่งภายในเดือนนี้แน่ๆ แม่เธอยิ่งหัวโบราณ และเคร่งเรื่องนี้มากๆ ด้วย

“โอ๊ะโอ้ย!!”

โรมันเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มมองมือหญิงสาวที่หยิกเข้าที่เอวตัวเอง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์