ตอนที่ 4

“ขอบใจมากนะ พลอย พลอยน่ะเป็นเพื่อนที่เข้าใจดี้เสมอ แม้แต่เรื่องวันนั้น ดี้ไม่รู้ว่าจะตอบแทนเพื่อนของดี้คนนี้ยังไงให้สมกับความดีของพลอย”

“ไม่เป็นไรหรอกนะ พลอยขอให้ดี้มีความสุขมาก ๆ ก็แล้วกันนะจ๊ะ”

พลอยพิชญาอวยพรเพื่อนที่เธอรักก่อนสัญญาณจะขาดหายไป หญิงสาวเก็บโทรศัพท์และเริ่มว้าวุ่นในหัวใจ พรุ่งนี้เธอต้องเดินทางไปนอร์เวย์ ถ้าได้เจอมาเรียสก็ยังนึกไม่ออกว่าจะบอกเขาเช่นไรว่าดารินมีแฟนใหม่และกำลังจะแต่งงานในเร็ววันนี้

พลอยพิชญาคิดว่าคนของเบนที่มาหาเธอถึงอพาร์ตเม้นท์จะนำตั๋วเครื่องบินมาให้ แต่พวกเขากลับพาเธอไปยังสนามบินเพื่อที่หญิงสาวจะเห็นว่ามีเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวเตรียมพร้อมที่นั่นแล้ว เธอพากระเป๋าไปเพียงสองใบเพราะคิดว่าคงอยู่ที่นอร์เวย์เพียงไม่กี่วัน เธอยังคิดถึงเรื่องของดาริน ถ้าได้พบมาเรียสแล้วเธออาจบอกความจริงเพื่อให้เขาทำใจ ในเมื่อเวลานั้นก็ผ่านมาเกือบหนึ่งปีแล้ว

“สวัสดีครับ...คุณพลอย”

ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาทักท่ามกลางบรรยากาศของสนามบินในช่วงเย็นย่ำสนธยาที่แสงสปอร์ตไลต์เริ่มสว่างจ้าไปรอบ ๆ พลอยพิชญาตกตะลึงไปชั่วขณะกับภาพของเบนซึ่งดูหล่อเหลาและสูงสง่าแม้อยู่ในชุดลำลอง เขาเหมือนมาเรียสมาก มากเสียจนคิดว่าเป็นคนคนเดียวกัน

“ค่ะ เบน” ร่างเล็กบอบบางในชุดกระโปรงและสวมแจ็คเก็ตหนาอีกชั้นมองเขาด้วยดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย ใบหน้านั้นเกลื่อนรอยยิ้มโดยเธอมิได้นึกกังขาใด ๆ ในตัวเขา

“ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าผมจะกลับนอร์เวย์พร้อมเครื่องบินส่วนตัว ทุกอย่างเร่งรีบไปหมดจนผมเองกลัวว่าจะไม่ทันเวลา”

“ฉันเสียอีกซีคะที่ต้องขอโทษคุณ” น้ำเสียงของเธออ่อนลงเล็กน้อย “คุณต้องมาเสียเวลาก็เพราะฉัน คุณคงเป็นห่วงน้องชายของคุณมากจริง ๆ “

รอยยิ้มทรงเสน่ห์จุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาเมื่อได้ฟังคำพูดที่แสดงออกถึงความเกรงอกเกรงใจ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดีและพร้อมเสมอหากสิ่งนั้นเป็นความต้องการของมาเรียส...ขึ้นเครื่องกันเถอะครับ นักบินของผมพร้อมแล้ว”

ชายหนุ่มก้มลงหยิบกระเป๋าก่อนทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผะผ่าวด้วยการจูงมือเธอก้าวขึ้นบันไดเครื่องบินราวกับเป็นคู่รัก พลอยพิชญาถึงกับตื่นตะลึงเมื่อเข้าไปด้านใน มันเป็นเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวที่มีความหรูหรามากเสียจนหญิงสาวเริ่มสงสัยว่า เบน คริสเตียนเซน ทำธุรกิจอะไรถึงได้ร่ำรวยขนาดมีเครื่องบินหรูแบบนี้

เธอรู้จักก็แต่แฝดผู้น้องของเขาในฐานะนักท่องเที่ยวชาวนอร์เวย์ที่มีความสัมพันธ์เป็นคู่รักของเพื่อนสนิท แต่เธอไม่รู้จักภูมิหลังของมาเรียสและเริ่มแคลงใจตัวเองว่าตัดสินใจเร็วไปหรือไม่ที่ตามคนแปลกหน้าไปต่างประเทศแบบนี้

แต่เบนคือพี่ชายของมาเรียส...เธอมองในแง่ดีว่าเขาก็แค่พี่ชายที่ห่วงน้องตัวเองมากก็เท่านั้น ช่างมันเถอะ...เธอไม่อยากใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พลอยจะทำให้การเดินทางต้องมีอันสะดุด

“หนาวหรือเปล่าครับ...คุณพลอย?”

เบนถามขึ้นเมื่อเครื่องบินทะยานขึ้นจากรันเวย์มาอยู่ในระดับความสูงของการบินปกติ ภาพทิวทัศน์นอกหน้าต่างมืดลงทุกขณะหากแต่หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเมื่อร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขานั่งชิดเธอมากบนเบาะตัวเดียวกันและความเป็นห่วงเป็นใยจากแววตาสีน้ำเงินเป็นประกายคู่นั้นก็ช่างมีเสน่ห์สะกดใจ

“ไม่ค่ะ...อากาศในนี้กำลังสบาย แล้วคุณล่ะคะ?”

“ผมชินแล้วครับ เพราะต้องเดินทางข้ามประเทศอยู่บ่อย ๆ “

“เดินทางข้ามประเทศหรือคะ?”