พิศวาสเถื่อน

“พลอย...มีคนมาขอพบเธอแน่ะ เขารออยู่ในสวนข้างห้องอาหารของรีสอร์ทจ้ะ”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ร่างเล็กบอบบางซึ่งอยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟของห้องอาหารในรีสอร์ทหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาวางถาดในมือลง หญิงสาวเจ้าของใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตเป็นประกาย จมูกโด่งและริมฝีปากเป็นกระจับสีชมพูอ่อนภายใต้กรอบเรือนผมยาวดำขลับย่นคิ้วด้วยความประหลาดใจ

“ใครน่ะ มิ้นท์...เขาบอกหรือเปล่าว่าชื่ออะไร?”

พลอยพิชญาถามด้วยความสงสัยและเห็นมินตราเพื่อนของเธอทำหน้าครุ่นคิด

“เขาแค่บอกว่าต้องการพบพนักงานเสิร์ฟที่ชื่อพลอยพิชญา และเขาจะขอคุยธุระด้วยไม่นาน อืม...แต่...เขาเป็นคนต่างชาติ หล่อมากเลยนะ”

“ผู้ชายต่างชาติ...งั้นหรือ?”

ร่างเล็กบอบบางรำพึงคำถามกับตัวเอง หญิงสาวหันไปยังห้องอาหารที่มีแขกนั่งบางตาก่อนบอกกับเพื่อนของเธอ

“มินท์...ถ้าอย่างนั้นพลอยจะออกไปพบเขาก่อนก็แล้วกัน ทางนี้ฝากมิ้นท์แป๊บนึงนะ”

“โอเคจ้ะ”

มินตรารับปากก่อนที่พลอยพิชญาจะเดินออกไปทางประตูด้านหลังห้องอาหารที่มีทางเดินเล็ก ๆ ตรงไปยังสวนดอกไม้ของรีสอร์ท แสงจากโคมไฟในยามราตรีอาบไล้ไปทั่วพื้นหญ้าและและดงดอกไม้สีสันลานตาทั้งยังส่งกลิ่นหอมในยามค่ำคืน แสงสว่างทำให้เธอมองเห็นแผ่นหลังของร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ เขาเป็นชายชาวต่างชาติอย่างที่มินตราบอก และกำลังยืนหันหน้าไปยังแม่น้ำเจ้าพระยาที่กำลังไหลเอื่อยเบื้องหน้าอย่างเพลินใจ

หญิงสาวชะงักเท้าลงเล็กน้อย เธอคุ้นเคยกับรูปร่างของบุรุษผู้นี้อย่างประหลาด ไหล่กว้างผึ่งผาย เรือนกายและความสูงสมส่วน ผมสีน้ำตาลประกายทองแดงเข้ม เธอคิดวาไม่น่าจะใช่กระทั่งเขาหันมา

“มาเรียส...”

อุทานออกมาเบา ๆ ทว่ามือเย็นเฉียบและตัวแข็งทื่อ กลีบปากบางอ้าค้างเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่ยังประทับในหัวใจไม่เคยลืม

“สวัสดีครับ...คุณคงจะใช่...คุณพลอยพิชญา ธรรมวงศ์ สินะครับ”

“มาเรียส...คุณ...”

หญิงสาวยังตกอยู่ในอาการตื่นตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่รำพึงชื่อนั้นออกมากระทั่งอีกฝ่ายก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าและกล่าวขึ้น

“ผมคือ เบน คริสเตียนเซน...ผมเป็นพี่ชายของ มาเรียส คริสเตียนเซน หวังว่าคุณคงจะจำเขาได้”

พลอยพิชญาเหมือนถูกกระชากออกจากภวังค์คิดเมื่อ เขา แนะนำตัวด้วยภาษาไทยอันชัดถ้อย เธอหายใจติดขัด เขา ไม่ใช่ มาเรียส คริสเตียนเซน คนที่เธอเคยรู้จัก ทว่าหน้าตายิ่งกว่าถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน

“สะ สวัสดีค่ะ...เอ้อ...ขอโทษทีค่ะ ฉันนึกว่าคุณคือ...”

“มาเรียส...น้องชายฝาแฝดของผมอย่างนั้นหรือครับ?”

เบนแทรกขึ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินประกายเข้มมีบางอย่างฉายวาบขึ้นมาทว่าใบหน้าหล่อเหลายังคงเป็นปกติ

“ค่ะ...ฉันนึกว่าคุณคือมาเรียส เพราะหน้าตาคุณเหมือนเขามาก และที่สำคัญ ฉันไม่เคยรู้ว่าเขามีพี่ชายฝาแฝด เอ้อ...ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”

หญิงสาวถามถึงคนอีกคนที่เธอไม่ได้พบเขามานานนับปี ใช่...เธอรู้จักมาเรียส แฝดผู้น้องของเบนในฐานะเพื่อนชายของ ดาริน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอและตอนนี้ดารินก็เดินทางไปอยู่ต่างประเทศหลังเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันในคืนนั้น