อดีตเลขา

โรมันหลุดพ้นจากตำแหน่งเลขาของมอร์แกนมาได้สักพักเพราะมอร์แกนวางมือจากธุรกิจแล้วหันมาใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัว ส่วนบริษัทก็ให้หุ้นส่วนจัดการเขาแค่มีหน้าที่เซ็นเอกสารนานๆ ครั้งเท่านั้น แต่ต่อให้ไปทำงานตระกูลแมคโรลิคก็มีกินมีใช้ไปทั้งชาติ

"อาโรม!" โรมันหันขวับไปตามเสียงเรียกแสนคุ้นเคย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

"มิลินอาบอกแล้วไงว่าอย่ามาที่นี่" โรมันรีบเดินมาหญิงสาวตัวเล็กที่มายืนรอเขาในกาสิโน

"ทำไมคะ ตอนเด็กมิลินก็เคยตามพ่อมาบ่อยๆ นี่คะ" มิลินถึงโตขึ้นจะเรียบร้อยขึ้นเยอะแต่เวลาอยู่กับโรมันก็จะกลับไปเป็นเด็กอายุเจ็ดขวบทุกทีเพราะไม่ค่อยจะฟังโรมันสักเท่าไหร่

"แต่ตอนนี้มิลินโตแล้วที่นี่มัน..."

"มันทำไมคะ?" เธอรู้ว่าที่นี่เป็นสิ่งรวมการพนันและอบายมุขแต่เธอไม่เห็นว่ามันจะผิดอะไรในเมื่อเธอไม่ได้สนใจเลยสักนิด

"เดี๋ยวอาไปส่งที่บ้าน" โรมันแทบกุมขมับไม่ว่าจะกี่ปีมิลินก็ยังเป็นเด็กแสบของเขาเสมอ เมื่อหลายปีก่อนมิลินเรียกเขาว่าลุงแต่พอโตขึ้นหน่อยก็เรียกพี่พอมาปัจจุบันก็เรียกอาจนโรมันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่

"ไม่เอามิลินไม่กลับ"

"ไม่ได้ ไม่งั้นอาจะโทรบอกคุณมอร์แกน" ว่าแล้วก็ล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง

"อย่าๆ อย่านะคะ เดี๋ยวพ่อก็ได้โวยวายบ้านพังอีก" มิลินรีบห้ามอีกคนเอาไว้ พ่อของเธอก็ไม่ชอบให้เธอมาที่แบบนี้แต่เธอแค่อยากมาหาเขาเท่านั้นเอง

"งั้นก็กลับบ้านเดี๋ยวนี้"

"ก็ได้ค่ะ มิลินแค่เอาขนมที่ทำมาให้ค่ะ กินให้อร่อยนะคะ" คนตัวเล็กทำหน้าเศร้าพร้อมกับยื่นกล่องขนมที่ตั้งใจทำให้เขา มิลินสนิทกับโรมันมาตั้งแต่เด็กเพราะได้เขาเป็นคนสอนภาษาให้เธอและได้เขาช่วยเหลือในหลายๆ เรื่องจึงไม่แปลกที่ทั้งคู่จะพูดคุยได้อย่างสนิทสนมกันมากกว่าเมื่อก่อน

"ทีหลังอย่ามาที่นี่อีกนะรู้มั้ย คนอื่นเขาจะมองไม่ดี" เตือนเธอพร้อมกับลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน มิลินยิ้มจนตาปิดส่งให้เขาแทนคำตอบ

"ไม่ต้องมายิ้มเลยอาไม่หลงกลหรอก"

"อาโรมใจร้าย!" กอดอกเชิดหน้าใส่เขาจนโรมันถึงกลับส่ายหัว ใครบอกมิลินเรียบร้อยขึ้นเขาขอเถียงขาดใจเลยมิลินก็คือมิลินอยู่วันยังค่ำ

"กลับบ้านได้แล้ว"

"รู้แล้วค่ะ"

"รู้แล้วก็ไปได้แล้ว" โรมันเอ่ยไล่เธอแต่มิลินยังไม่ยอมไปไหน

"คือ...มิลินให้คุณลุงคนขับรถกลับไปแล้วค่ะ" ตอบด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดจนโรมันต้องกุมขมับอีกครั้ง

"อาต้องไปส่งใช่มั้ย"

"ใช่แล้วค่ะ^^"

"ไม่ต้องมายิ้มเลย" โรมันเดินนำหน้ามิลินไปทันทีโดยไม่รอคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มอยู่ ลูกน้องที่ยืนแถวนั้นพากันมองมิลินอย่างเพลินตาทุกคนจะชอบให้คุณหนูมิลินมาที่นี่บ่อยๆ เพราะจะได้เห็นความน่ารักและเป็นอาหารตาในการทำงานของทุกคนด้วย แต่ทุกคนก็ทำได้แค่มองเพราะไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับมิลินแม้แต่คนเดียว

"เลิกมองแล้วไปทำงานกันได้แล้ว!" โรมันเสียงดังเอ่ยไล่ลูกน้องทุกคนที่พากันยืนมองหญิงสาวจนตาเยิ้มจนโรมันต้องเสียงดัง

"ครับนาย" ลูกน้องทุกคนรีบพากันรีบแยกย้ายไปทำงานของตัวเองแม้จะเสียดายไม่น้อย

"เสียงดังทำไมคะ ตกใจหมดเลย" มิลินสะดุ้งเมื่อจู่ๆ เขาก็เสียงดังขึ้นมา โรมันหันไปมองคนที่เดินตามหลังมาแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว ความน่ารักของมิลินมักจะสร้างปัญหาให้ลูกน้องของเขาและบางครั้งก็รวมถึงตัวเขาด้วยแต่จะให้คิดอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้เธอคือลูกของผู้มีพระคุณเขาจะไม่ทรยศมอร์แกนเป็นอันขาด

"อาโรมเราไม่ได้ไปเที่ยวกันนานแล้วนะคะ" รีบก้าวขาฉับๆ มาให้เดินข้างเขาก่อนจะเอ่ยออกมา

"ช่วงนี้อาไม่ค่อยว่างน่ะ"

"แล้วจะว่างวันไหนคะ"

"ยังไม่รู้" ตอบปัดๆ ไปก่อนเพราะงานที่เขาทำล้นมือจนหาเวลาว่างแทบไม่ได้

"มิลินอยากไปเที่ยวกับอาโรมอีก"

"ทำไมไม่ชวนมิเกลไปล่ะถ้าอยากเที่ยวนัก"

"ไม่เอาค่ะมิลินอยากไปกับอาโรมนี่คะ" ทำหน้าอ้อนๆ พร้อมส่งสายตาอย่างกับลูกแมวน้อยน่าสงสารจนทำเอาใจอีกคนเต้นไม่เป็นปกติ

"ก็ได้ๆ จะพยายามหาวันว่างแล้วกัน"

"จริงนะคะ" รีบกอดแขนแกร่งของอีกคนอย่างลืมตัวเพราะความสนิทกันทำให้มิลินหลงลืมไปว่าตอนนี้เธอโตแล้ว

"อืม ไปขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวอาไปส่ง" โรมันรีบตอบรับก่อนจะดึงแขนตัวเองออกจากแขนของเธอกลัวคนอื่นมาเห็นเข้าจะพากันไปพูดเสียๆ หายๆ ได้คนตัวเล็กดีใจจนยิ้มร่าไปเที่ยวกับใครก็ไม่สนุกเท่าไปกับเขาเพราะโรมันตามใจเธอยังไงล่ะ ไปกับผู้เป็นพ่อก็มักจะคอยห้ามไม่ให้ทำนู่นทำนี่กลัวจะเป็นอันตราย ไปกับผู้เป็นแม่ก็มักถูกห้ามไม่ให้ซื้อของมากเกินไป แต่ไปกับโรมันเขาไม่เคยห้ามอะไรเธอเลยสักอย่างแถมยังสนับสนุนเต็มทึ่